Στη σελίδα 3 που θεωρείται δεύτερο εξώφυλλο έβαλε ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ το αφιέρωμα του για τα 1.000 φύλλα την περασμένη Δευτέρα... Δεν είναι κακό να θυμόμαστε κάποια πράγματα από το παρελθόν και την ιστορία μας. Πάμε έτσι, καλύτερα μπροστά...

Αυτό είναι το πρώτο λογότυπο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ τον καιρό του Πασαλάρη. Εδώ μια κόντρα του με τον Δημήτρη Ρίζο...

Δείτε ένα διαφημιστικό σποτάκι από την εποχή της Γιάννας. Τότε που έκλεισε την εφημερίδα αφήνοντας στο δρόμο τόσους εργαζόμενους...

Όπως οι άνθρωποι, έτσι και οι εφημερίδες οργανώνουν μικρές γιορτές και επετείους. Στόχος να θυμηθούμε λίγο την πορεία για να φτάσουμε ώς εδώ και να χαράξουμε καλύτερα το μέλλον που έχουμε μπροστά μας...

Την περασμένη Δευτέρα 15.04.2013 σε σελίδα 3 ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ είχε ένα ολοσέλιδο αφιέρωμα. Γιόρταζε μια διπλή επέτειο: Εκείνη την ημέρα έβγαζε το χιλιοστό φύλλο από την επανέκδοση του, ενώ μερικές μέρες νωρίτερα συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την ημέρα που οι Άρης και Λίλιαν Βουδούρη προχωρούσαν στην έκδοση της εφημερίδας, ανατρέποντας πλήρως τα δεδομένα στην ελληνική αγορά των μέσων ενημέρωσης...

Τη θυμάμαι σαν τώρα την προαναγγελία έκδοσης. Είχα απολυθεί μερικούς μήνες νωρίτερα από το στρατό, είχα ήδη ένα παιδί, την Ειρήνη και έψαχνα με αγωνία να βρω δουλειά στη δημοσιογραφία που μου άρεσε...

Εκείνες τις μέρες, ετοιμαζόταν και μια άλλη εφημερίδα η ΓΝΩΜΗ του Πόπωτα με τον Κώστα Γερονικολό στη διεύθυνση, πρωινή εφημερίδα. Σ' αυτήν τελικά δούλεψα και μάλιστα στη διόρθωση, αλλά η αγωνία μου να μπω στη δουλειά με έκανε να πάω στη... δεξίωση του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ που γίνονταν την ίδια εποχή στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία”.

Να, γιατί δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, αυτό το λάθος... Έκτοτε την παρακολουθούσα την εφημερίδα. Είχε στο τιμόνι της ένα μεγάλο δάσκαλο της δημοσιογραφίας εν ζωή ώς τα σήμερα, τον Χρήστο Πασαλάρη. Άλλαξε την πολιτική γραμμή της στην πορεία της,καθώς ο Βουδούρης “έπαιζε” από τότε ως λήπτης μεγάλων δημόσιων έργων...

Ύστερα οι ιδρυτές χάθηκαν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα... Και η εφημερίδα πέρασε στα χέρια ενός ιδρύματος, ενώ είχε καταφέρει να γίνει η ναυρχίδα της Δεξιάς.... Κύρτσος και Ρίζος έδωσαν χρώμα στην εφημερίδα μέχρι που το ίδρυμα πούλησε τον τίτλο στην Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη. Η Γιάννα είχεήδη τη λάμψη των Ολυμπαικών Αγώνων της Αθήνας του 2004 ως πρόεδρος και ήθελε, με τα χρήματα του συζύγου της να φτιάξει μια εφημερίδα εφάμιλλη των ευρωπαϊκών...

Έφερε λοιπόν Ισπανούς σχεδιαστές και έφτιαξαν ένα προϊόν εξαιρετικό σε εμφάνιση, αλλά άδειο σε περιεχόμενο. Έπεσε στην παγίδα πολλών ιδιοκτητών μέχρι και σήμερα που δίνουν μεγάλο βάρος στο λέει άουτ με τους γραφίστες να έχουν τον πρώτο ρόλο και λιγότερο στη δημοσιογραφική ύλη. Αλλά τι μπορεί να είναι εφημερίδα πέρα από το περιεχόμενο της; Η αποτυχία της ήταν προδιαγραμμένη.

Η εφημερίδα έκλεισε, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες δημοσιογράφους, τεχνικούς, διοικητικό προσωπικό.

Η νέα εκδοτική περίοδος του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ και του ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ξεκίνησε στις Νοεμβρίου 2009. Μια δύσκολη περίοδος καθώς η χώρα περνούσε στο Μνημόνιο και οι πολίτες άρχισαν να δκιμάζονται σκληρά... Την παρακολουθούμε. Δεν είναι και η καλύτερη η ιδιοκτησία με τους Σκαναβή – Μπενέκο, αλλά απασχολούν κάποιους δημοσιογράφους που χρειάζονται, όσο τίποτα άλλο τη δουλειά...

Ένα από τα εξώφυλλα της τελευταίας εκδοτικής προσπάθειας των Σκαναβή - Μπενέκου...