Μόνο η Espresso κάνει πρώτο θέμα της την κάθοδο του Σταύρου Θεοδωράκη στην πολιτική μετ ην δημιουργία του νέου κόμματός του ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ. Πιο κάτω, μέσα στο κείμενο θα δείτε μερικά ακόμα πρωτοσέλιδα μονόστηλα από της εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η χθεσινή διακήρυξη του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη για την ανάγκη ύπαρξης και δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα, αφού εκτιμά ότι οι δεκάδες που υπάρχουν και ξεφυτρώνουν κάθε μέρα σαν τα μανιτάρια δεν είναι σε θέση να καλύψει τις αναζητήσεις των Ελλήνων πολιτών είναι που δημιουργεί τις πρώτες σκέψεις.

Κι ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Το γεγονός ότι δημοσιεύουμε ολόκληρη τη διακήρυξη του κόμματος του συναδέλφου Σταύρου Θεοδωράκη (δεν έχουμε καμιά συγγένεια παρά το κοινό επίθετο...) δεν σημαίνει ότι ασπαζόμαστε τις απόψεις του ως κόμμα.

Το κάνουμε μόνο διότι αναδεικνύεται η ανάγκη για μια ανθρώπινη φωνή στο χώρο της πολιτικής που πέρα από τον ξύλινο λόγο μπορεί να αναφέρει μερικές διαπιστώσεις, τουλάχιστον που έχουν μια βάση αλήθειας:

Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Όσο κι αν έχω προετοιμαστεί γι’ αυτή τη στιγμή, νιώθω μια αμηχανία. Ας ξεκινήσω λοιπόν από το τέλος. Μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν; Να βγω εγώ, να βγεις εσύ, να βγούμε πολλοί, να γίνουμε ένα ΠΟΤΑΜΙ που θα αλλάξει την Ελλάδα;

Ας τα πάρουμε ένα ένα. Η ιδέα δεν είναι μόνο δική μου. Κάθε πρωί, κάθε βράδυ, η δεύτερη φράση που λένε οι άνθρωποι που συναντώ είναι «τι θα κάνουμε;». Πολλές φορές η αφορμή είναι κάτι που έγραψα ή κάτι που έδειξα στην τηλεόραση. Άλλες πάλι είναι τα πρωτοσέλιδα, οι κυβερνητικές αποφάσεις και οι πολιτικοί καυγάδες. Όλοι σ’ ένα αδιέξοδο. Ακόμη κι αυτοί που έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν, μετά από δυο- τρεις κουβέντες αναρωτιούνται «έχουμε άλλη λύση;».

Η ιδέα λοιπόν είναι δική σας. Των φοιτητών που με βρήκαν στη Λέρο. Της παρέας που με σταμάτησε στον Βόλο. Των πιτσιρικάδων που μου τηλεφωνούν απ” τα Χανιά. Του συνεταιρισμού που επισκέφθηκα στα Γιάννενα. Αυτών που με φώναξαν στην Αριστοτέλους. Ίσως βέβαια και να τους παρεξήγησα κιόλας και να κατάλαβα λάθος. Γιατί κανείς από αυτούς δεν μου είπε να κάνουμε κόμμα. Μου είπαν όμως ότι οι πολιτικοί μας ζουν σε άλλον κόσμο, ότι τους ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, ότι έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική. Ότι η ζωή πρέπει να προχωρήσει κι αυτοί – οι πολιτικοί δηλαδή- είναι μονίμως στα χαρακώματα να σκιαμαχούν με το παρελθόν.

Και μετά είναι οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων. Πρωί πρωί να βλέπεις 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στα πεζοδρόμια. Το λεωφορείο να περνά και να παίρνει τους μισούς κι οι άλλοι μισοί να πρέπει να περιμένουν το επόμενο. Να αργούν στη δουλειά τους, στο πανεπιστήμιό τους, στον γιατρό τους. Και κανείς να μην έχει σκεφτεί ότι το πρωί πρέπει να κυκλοφορούν περισσότερα λεωφορεία.

Τα τελευταία χρόνια με φωνάζουν συχνά οι μαθητές στα λύκεια. Να τους μιλήσω για τη ζωή «εκεί έξω». Στη Θεσσαλονίκη, στη Ρόδο, στο Περιστέρι, στη Νέα Ιωνία, στο Πόρτο Ράφτη. Συζητάμε. Ε, λοιπόν σας λέω ότι τα έχουν καταλάβει όλα. Τα λάθη των πατεράδων τους, τα λάθη όλων μας. Ότι σκεφτόμαστε το συμφέρον για την ομάδα, το σπίτι, το κόμμα κι όχι το δημόσιο συμφέρον.

«Και με το χρέος τι θα κάνεις;» Θα φωνάζουν ήδη, αυτοί που θεωρούν γραφικές τις ιστορίες με τα λεωφορεία και τους μαθητές. Θα σας πω. Η επιβίωση μιας χώρας δεν μπορεί να εξαρτάται από την καλοσύνη των δανειστών της. Ωραία λοιπόν, θα στείλουμε τους καλύτερους διαπραγματευτές – αυτό είναι εύκολο. Το θέμα είναι όμως τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι τι σκόντο θα σου κάνουν αυτοί που σε δανείζουν. Πώς θα ξαναχτίσεις την οικονομία; Ποιοι θα επενδύσουν; Πώς θα έρθουν πίσω τα λεφτά; Ποιοι θα πάρουν το ρίσκο και πώς θα τους κάνεις να σε εμπιστευτούν; Αυτοί που κυβερνούν φοβίζουν κάθε μέρα όσους ακόμα επενδύουν σε αυτή τη χώρα και αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν τρομοκρατούν και τους επόμενους. Λες και όλοι πρέπει να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι ή εργάτες πολυεθνικών. Δεν έχω τίποτα με τους κολοσσούς που έρχονται από την Αμερική ή τη Ρωσία αλλά ντρέπομαι όταν στα ράφια βλέπω ελληνικά βότανα σε συσκευασία Κίνας. Οι Έλληνες καινοτομούν στο εξωτερικό και εδώ παλεύουν με τους φόρους και τη γραφειοκρατία.

Τα ξέρετε τα νούμερα της ανεργίας. Και ειδικά των νέων. Οι γρήγορες τσαπατσούλικες λύσεις κατέστρεψαν πολλές ζωές. Οικογένειες κατρακυλούν στη φτώχεια. Κοινωνικές δομές που υποστήριζαν τους αδύναμους, κλείνουν. Από τη σπατάλη περάσαμε μεμιάς στη τσιγγουνιά.

Νέοι επαγγελματίες – δουλεύουν δε δουλεύουν – πρέπει κάθε μήνα να πληρώνουν για ασφάλιση «μισό μισθό». Αντί να επιβραβεύουμε αυτούς που δημιουργούν, να τους δίνουμε κίνητρα να κάνουν τις δικές τους δουλειές, αναμασάμε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες φοροδιαφυγής. Κάθε μήνα ανακοινώνεται ένας νέος φόρος ή «διορθώνεται» ένας παλιός. Παράλληλα μια ιατρική επέμβαση στην Ελλάδα θέλει 10.000€ και στη Γερμανία 100€ ενώ ένα στα τρία παιδιά δεν έχει θέση σε κρατικό παιδικό σταθμό.

Θα το έχετε μάθει. Μέχρι και στα Τίρανα άρχισαν να πηγαίνουν Έλληνες φοιτητές. Αντί λοιπόν να κάνουμε εδώ τις σχολές, δίπλα σε καλά, ισχυρά, δημόσια πανεπιστήμια, προτιμάμε να στέλνουμε τα παιδιά μας στη Ρουμανία. Ο κατάλογος με τα παράλογα είναι ατέλειωτος. Στο Λεκανοπέδιο της Αττικής έχουμε είκοσι στρατόπεδα. Γιατί; Πέρα από το να υπηρετούν τα παιδιά των υπουργών και των υποστηρικτών τους, σε τι άλλο χρησιμεύουν τόσα στρατόπεδα στην Αθήνα; Οι δικαστικές αποφάσεις καθυστερούν 5,7,10 χρόνια – οι φτωχοί δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους – και οι ελληνικές φυλακές είναι γεμάτες με προφυλακισμένους.

Είμαστε η χώρα με τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα στον δυτικό κόσμο. Τις περισσότερες καισαρικές. Τα περισσότερα φροντιστήρια. Και από την άλλη ανοίγουμε τα λιγότερα βιβλία, έχουμε τους λιγότερους εθελοντές αιμοδότες, τους λιγότερους πλέον, ευεργέτες. Και στο κέντρο της Αθήνας κάθε πρωί έχει δύο τουλάχιστον συγκεντρώσεις. Κλείνουν οι συγκοινωνίες, σταματά η ζωή, για να πιέσουν ποιον; Τον υπουργό που τους βλέπει πίσω από τα φιμέ τζάμια; Πολίτες σε απόγνωση μπροστά σ” ένα κράτος κουφό. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι αν δεν παραβιάσεις εσύ τον νόμο κάποιος άλλος θα βρεθεί να τον παραβιάσει και θα κερδίσει απ’ αυτό. Θα πρέπει λοιπόν να γυρίσουμε στην αρχή και να κάνουμε μια νέα κοινωνική συμφωνία. Δικαιοσύνη στα μικρά και τα μεγάλα. Δικαιοσύνη, αξιολόγηση και αξιοκρατία. Αυτό θα κρατήσει εδώ τα νέα μυαλά που σήμερα φεύγουν σαν κυνηγημένα γιατί ξέρουν ότι δουλειές στην Ελλάδα κάνουν οι «κολλητοί» και τα «λαμόγια». Αυτός ο φαύλος κύκλος όμως πρέπει να σπάσει.

Μικρότερη Βουλή και όχι άλλη μια Γερουσία όπως σκέφτονται κάποιοι τις τελευταίες μέρες. Οι πολίτες να μπορούν να ψηφίζουν εκτός από το κόμμα της επιλογής τους και τον υποψήφιο της περιοχής τους από ενιαία λίστα. Κατάργηση όλων των προστατευτικών διατάξεων που είχαν οδηγήσει στο ακαταδίωκτο των πολιτικών. Γιατί θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι πολιτικοί που λογοδοτούν σήμερα στη Δικαιοσύνη, είχαν αθωωθεί και από τη Βουλή (και από τα κόμματά τους βέβαια). Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια για να πάψει επιτέλους να κυκλοφορεί το μαύρο πολιτικό χρήμα. Εδώ θέλω να κάνω μια στάση. Τις τελευταίες δεκαετίες βρισκόμαστε συνεχώς σε μια εσαεί προεκλογική περίοδο. Η κυβέρνηση δεν τολμά γιατί υπάρχει το πολιτικό κόστος και η αντιπολίτευση δεν συναινεί γιατί «σήμερα – αύριο πέφτει η κυβέρνηση». Και από κοντά οι υποστηρικτές με τα μεγάλα πορτοφόλια. Κάποιοι τζογάρουν στην «πτώση», κάποιοι στην «παραμονή» και οι πιο χουβαρντάδες «παίζουν» σε όλα τα ταμπλό.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχω γνωρίσει από κοντά όλους τους πολιτικούς ηγέτες. Όλοι μπορούσαν μόνοι τους. Έλεγες στον ένα «βοήθα να γίνει αυτό», σου απαντούσε «όχι τώρα – όταν θα γίνω πρωθυπουργός». Άνθρωποι χωρίς κανένα δείγμα γραφής πουθενά, να τους ακούς να λένε «όταν θα έρθω στα πράγματα θα τα αλλάξω όλα». Πώς; Δούλεψες; Έχεις ανεβάσει έστω ένα ρολό μαγαζιού στη ζωή σου; Κατάφερες ποτέ κάτι μόνος σου; Όχι! Έχουν όμως το κληρονομικό χάρισμα της πολιτικής.

Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί να τα λύσει πια κανένα 25%. Πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο και ένα 50% που θα κάνει και τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι «αυτή τη φορά οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι». Πώς θα προκύψει αυτό το 50%; Με συνεργασίες βέβαια. Όχι με την ενότητα των δικών μας, αλλά με την ενότητα των διαφορετικών.

Να δούμε τα κοινωνικά προβλήματα με τη λογική, χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις. Μετανάστες, ναρκωτικά, σκουπίδια. Όλα αυτά σε άλλες χώρες είναι αφορμή για λύσεις, εδώ είναι αιτίες πολέμων. Οι μετανάστες δεν είναι κακοί, αλλά ούτε χωράνε όλοι. Εκτός αν τους θέλουμε επαίτες στα συσσίτια της εκκλησίας. Αυτοί που ζουν εδώ πρέπει να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές, και τα παιδιά τους στο σχολείο να σηκώσουν και τη σημαία αν το αξίζουν. Τόσο απλά. Η πρέζα έχει κυριεύσει την επαρχία. Δέκα περιοχές της χώρας – νησιά και πρωτεύουσες νομών – ζητούν εδώ και χρόνια εναγωνίως ένα πρόγραμμα υποκατάστατων, μια θεραπευτική κοινότητα. Στην Αθήνα όμως οι υπηρεσίες δεν μπορούν να αποφασίσουν ποιος από όλους θα τους σώσει (παρεμπιπτόντως: προτιμάμε να σφάζονται στις φυλακές παρά να δίνουμε μεθαδόνη στους εξαρτημένους) . Και τα σκουπίδια δεν είναι παιγνίδι κολοκυθιάς. Αντί να ανακυκλώνουμε και να κομποστοποιούμε, τα πετάμε όλα στα δάση ή στη θάλασσα. Στα ψάρια του Αιγαίου ανιχνεύονται ίχνη πλαστικού στα σπλάχνα τους. Θα κάνουμε κάτι γι” αυτό ή θα είναι ένα από τα «δωράκια» μας στις επόμενες γενεές;

Την Ελλάδα θα σώσει το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να επενδύσουμε δυναμικά και έξυπνα σε αυτά. Χώμα – γεωργία, κτηνοτροφία. Ήλιος – ενέργεια αλλά και υγεία και ευτυχία. Θάλασσα – ψάρια και τουρισμός. Αντί λοιπόν να γκρεμίσουμε γρήγορα τις ασχήμιες που δημιούργησαν οι δεκαετίες του κιτς και να φτιάξουμε έναν νέο αναπτυξιακό χάρτη, αλληλοσυγχαιρόμαστε που οι τουριστικοί πράκτορες επιλέγουν την Ελλάδα όταν καίγεται η Αίγυπτος ή η Τουρκία.

Για να φύγουμε όμως μπροστά πρέπει να γκρεμίσουμε το γραφειοκρατικό σύστημα που θρέφει τα κόμματα. Το κάθε θέμα σήμερα είναι αρμοδιότητα ενός υπουργού, ενός αναπληρωτή υπουργού, 3-4 υφυπουργών, μιας ντουζίνας γενικών γραμματέων και κομματικών διευθυντών. Πρέπει επειγόντως να μειώσουμε την απόσταση που μας χωρίζει από το πρόβλημα. Να αφήσουμε τους βαρύγδουπους τίτλους (υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού – δηλαδή; υπουργός Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – ο ΟΗΕ προσωποποιημένος δηλαδή!) και να πιάσουμε δουλειά. Ο ένας στα δημοτικά και τα γυμνάσια. Ο άλλος στα πανεπιστήμια και την καινοτομία. Ο τρίτος στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. Και βέβαια ένας υπουργός για την ελιά και τα χωράφια. Ένας δηλαδή πολιτικός σε κάθε τομέα, μαζί με έναν τεχνοκράτη γενικό γραμματέα – οικουμενικό ει δυνατόν- με θητεία τετραετή και γενικούς διευθυντές αξιολογημένους κατά προτεραιότητα (αύριο κιόλας).

Στην Ευρώπη όπως και στην Ελλάδα, εχθροί μας είναι οι λαϊκιστές, οι εθνικιστές, οι ευρωσκεπτικιστές. Η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας. Πρέπει να συγκρουστούμε με κάποιους «γέρους θείους», να σκίσουμε κάποια παλιά κιτάπια και να συντάξουμε νέα, δε θα φύγουμε όμως, ούτε θα το παίζουμε μουτρωμένοι. Η Ευρώπη είναι το μεγάλο σχολείο της ενότητας του διαφορετικού. Άλλα τα λάθη των ηγετών και άλλες οι ευρωπαϊκές αξίες. Και σήμερα που στην Ευρώπη αμφιβάλλουν για τις λύσεις που επελέγησαν για την κρίση στην Ελλάδα, είναι η ευκαιρία να παρουσιαστούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους. Να καταλάβουν ότι δεν έχουν ανάγκη μόνο τον κλασικό ελληνισμό αλλά και τον σύγχρονο Έλληνα.

Ελλάδα δεν είναι μόνο τα κόμματα. Το αμάξι δεν έχει φρένα, δεν έχει τιμόνι, έχουμε βγει στον διεθνή αυτοκινητόδρομο και αυτά μαλώνουν αν θα ακούμε δημοτικά ή σοβιετικά εμβατήρια. Και εδώ θέλω να γίνω ξεκάθαρος. Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο δεν μπορούν – φάνηκε!- να της δώσουν νέα ορμή. Ποιος να τους εμπιστευθεί; Μέχρι χθες ζούσαν μόνο για το ρουσφέτι. Οι μίζες έγιναν συνώνυμο της πολιτικής. Κάποιοι συμμετείχαν, κάποιοι δεν αντέδρασαν. Ας κάνουν λοιπόν στην άκρη.

Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να μας σώσουν και όσοι είναι δέσμιοι θεωριών του 19ου αιώνα. Δεν μπορούν αυτοί, που ακόμη και σήμερα επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα θα σωθεί αν … επιστρέψει στο παρελθόν.

Γι’ αυτό λοιπόν αποφασίσαμε να κάνουμε «ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ». Ποιοι το αποφασίσαμε; Άνθρωποι με τα ίδια ερωτήματα. Επαγγελματίες της ζωής – νέοι στην πολιτική. Κανείς από εμάς δεν έχει υπηρετήσει σε υπουργεία, υφυπουργεία ή γραφεία αρχηγών. Φοιτητές, διανοούμενοι, οικονομολόγοι, εργάτες, καλλιτέχνες, άνεργοι, έμποροι, γιατροί, αρχιτέκτονες. Μια ομάδα που έχει μυαλό και δύναμη – τη δύναμη της λογικής και του δίκιου. Τις επόμενες ώρες θα βγάλετε και εσείς μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.

Εγώ τώρα, δε θα πάω στην Ευρωβουλή. Δεν έχω ίσως και τα προσόντα. Καλά καλά δεν ξέρω ξένες γλώσσες. Θα μείνω λοιπόν στην Ελλάδα. Το τι θα κάνω θα εξαρτηθεί πάλι από εσάς. Αν πάμε καλά στις Ευρωεκλογές, μετά θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και στις εθνικές εκλογές. Αν αποτύχουμε – αν αποτύχω για την ακρίβεια- τότε μετά τις ευρωεκλογές, θα προσπαθήσω να γυρίσω στη δημοσιογραφία. Μέχρι τότε την εγκαταλείπω. Που σημαίνει ότι σταματάω τους «Πρωταγωνιστές» και δεν θα έχω ενεργή συμμετοχή στο Protagon. Και εδώ θέλω να ζητήσω μία μεγάλη συγγνώμη από τους συνεργάτες μου. Στην τηλεόραση, στο Protagon, στην εφημερίδα. Τα σχέδια που κάναμε πρέπει να διακοπούν. Αυτό που προέχει τώρα είναι να σπάσουμε τη ρουτίνα της πολιτικής. Να ταράξουμε λίγο τα λιμνάζοντα νερά φέρνοντας νερό από το ΠΟΤΑΜΙ.

Και πού θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας; Εδώ έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. Που όταν πρωτοβγήκε παραμέρισε τους δυνατούς του χρήματος και ζήτησε τα λίγα δολάρια των πολλών. Εμείς ζητάμε από όλους «ένα μέχρι δέκα ευρώ». Το πώς ακριβώς, θα το μάθετε τις επόμενες ώρες, απ” το topotami.gr. Προς το παρόν ετοιμάστε τα δέκα ευρώ (και όχι το ένα – ελπίζω). Και μπείτε κι εσείς στο ΠΟΤΑΜΙ.

Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, να αλλάξουμε συνήθειες. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αλλάξουμε ζωή.

Καλημέρα λοιπόν και ελπίζω να συναντηθούμε. Τολμήστε το.

Στο 6ο φύλλο της Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ, θεωρητικά, διότι αν όπως λέει, είναι διμηνιαία, έπρεπε να είναι στον πρώτο της χρόνο... Ο κ. Κοντός γράφει ωστόσο ότι είναι κιόλας στο 2ο χρόνο!


Ας δούμε τις φωτογραφίες του κ. Κοντού στο τελευταίο του φύλλο. Σεμνά και... ταπεινά, δείτε την πρώτη από τις οκτώ φωτογραφίες του και μάλιστα άκρως... εκλογική.Τη δημοσιεύει στη σελίδα οκτώ. Είναι κ. Μπάμπης Κοντός προ αμνημονεύτων ετών... Με μαύρα και περισσότερα μαλλιά. Και με λίγο φώτοσοπ καταγράφει, μόνος του, όλες τις ιδιότητες του. Διαβάστε τις, παρακαλώ, για να δείτε το ποιόν του ανθρώπου, αξίζει τον κόπο.


Στην πρώτη και δεύτερη σελίδα ΔΕΝ ΕΧΕΙ φωτογραφία του. Στη τρίτη όμως έχει. Δείτε τον δίπλα στο δήμαρχο Αθηναίων κ. Γιώργο Καμίνη στην πίτα της Λέσχης Σεπολίων.


Στη μία είναι σοβαρός και στην άλλη δεν μπορεί να κρύψει πόσο λάρτζ είναι και χαμογελάει... Απολαυστικός.


Στη 5η σελίδα, επίσης από το γλέντι της Λέσχης Φιλίας Κολωνού, όπου είναι και πρόεδρος, όπως θα είδατε στην προεκλογική φωτογραφία του λίγο πιο πάνω, δημοσιεύει τρεις φωτογραφίες.


Μια μαζί με τους αντιδημάρχους, Λαμπρακάκη και Μπρούλια κι άλλες δύο με τον δήμαρχο Αθηναίων, την ώρα που δίνει αναμνηστικά σε παλαίμαχους, μέλη της Λέσχης του.


Ξανά με τον δήμαρχο και κείνο τα χαμόγελο που... σκοτώνει. Και με το μικρόφωνο στο χέρι, ο μεγάλος τραγουδιστής...

Άλλη μια φωτογραφία του κ. Μπάμπη Κοντού, του σεμνού αυτού αγωνιστή της Τοποικής Αυτοδιοίκησς από τις φωτογραφίες που δημοσιεύει σε ένα μόνο φύλλο στο προσωπικό διαφημιστικό του έντυπο που το λέει εφημερίδα.

Στη σελίδα 6 ΔΕΝ ΕΧΕΙ φωτογραφία του, δεν είναι φοβερό; Στη σελίδα 7 όμως διορθώνει το πράγμα. Νέα φωτογραφία του! Κι αυτό κατά την άποψη του είναι... εφημερίδα που επειδή τη μοιράζει δωρεάν νομίζει ότι θα του φέρει ψήφους στις εκλογές του Μαΐου. Κούνια που τον κούναγε...

Ένας άνθρωπος πού λέει όχι. Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα κι αυτός πού λέει ναι από την πρώτη του κίνηση. "Ένας σκλάβος πού σ' όλη του τη ζωή δεχόταν διαταγές ξαφνικά κρίνει μια νέα εντολή απαράδεκτη. Ποιο είναι το περιεχόμενο αυτού του «όχι»; Σημαίνει, λόγου χάρη, «ή υπόθεση τραβάει μακριά», «μέχρι εκεί και μη παρέκει», «το παρακάνετε» κι ακόμα «υπάρχει ένα όριο πού δε θα ξεπεράσετε». Με λίγα λόγια αυτό το όχι επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου.

Ξαναβρίσκουμε την ίδια ιδέα του ορίου στο αίσθημα του επαναστατημένου ότι ο άλλος υπερβάλλει, ότι απλώνει τα δικαιώματά του πέρα από κάποια σύνορα, όπου βρίσκουν αντιμέτωπο ένα άλλο δικαίωμα και περιορίζονται απ' αυτό. Έτσι το κίνημα εξέγερσης στηρίζεται ταυτόχρονα πάνω στην κατηγορηματική άρνηση μιας παραβίασης πού κρίνεται απαράδεκτη και την όχι πολύ ξεκάθαρη βεβαιότητα ενός σταθερού δικαιώματος ή σωστότερα την εντύπωση του επαναστατημένου ότι «Έχει το δικαίωμα να...».

Η εξέγερση δε γίνεται χωρίς το αίσθημα ότι, κάποιος και κάπου, Έχει δίκιο. Εδώ είναι πού ο επαναστατημένος σκλάβος λέει ταυτόχρονα και ναι και όχι. Επιβεβαιώνει ότι εκτός από το όριο υποψιάζεται πώς κάτι υπάρχει πού θέλει να διατηρήσει μέσα από το όριο. Αποδείχνει πεισματάρικα ότι υπάρχει μέσα του κάτι πού «αξίζει τον κόπο να...», πού ζητάει να το προσέξουν. Με κάποιο τρόπο, αντιμετωπίζει τη διαταγή πού τον καταπιέζει μ' ένα είδος δικαιώματος να μην καταπιεστεί περισσότερο απ' όσο μπορεί ν' ανεχτεί. Μαζί με την αποστροφή για τον παρείσακτο, σε κάθε εξέγερση υπάρχει μια τέλεια, στιγμιαία εναρμόνιση του ανθρώπου μ' ένα μέρος του εαυτού του.

Αυτόματα λοιπόν παρεμβαίνει μια κρίση αξίας πού τον εκθέτει σε χίλιους κινδύνους. Μέχρι τότε σώπαινε αφημένος στην απελπισία της παραδοχής μιας κατάστασης Έστω κι αν την Έκρινε άδικη. Σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά δεν επιθυμείς τίποτα. Η απελπισία όπως και το παράλογο επιθυμεί και κρίνει τα πάντα γενικά και τίποτα ειδικά. Η σιωπή την εκφράζει εύγλωττα. Αλλά όταν αρχίσει να μιλάει, ακόμα κι αν πει όχι, επιθυμεί και κρίνει.

Ό επαναστατημένος με την ετυμολογική Έννοια αλλάζει στάση. Ηταν υποτακτικός κάτω από το μαστίγιο του αφέντη. Ξαφνικά παύει να είναι πειθήνιος, θέλει ν αντιτάξει κάτι πού προτιμάει σε κάτι πού δεν τού αρέσει. Κάθε αξία δε συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε κίνημα εξέγερσης συνεπάγεται σιωπηλά μια αξία. Αλλά πρόκειται πάντα για αξία;

Από το κίνημα εξέγερσης γεννιέται, έστω και συγκεχυμένα ή συνειδητοποίηση: ή αντίληψη πού ξεπροβάλλει ξαφνικά πώς μέσα στον άνθρωπο υπάρχει κάτι με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί Έστω και προσωρινά. Μέχρι τώρα αυτός ο συνταυτισμός δεν είχε γίνει αντιληπτός. Ό δούλος άντεχε όλες τις υπερβολικά άδικες πράξεις πριν από την εξέγερση. Συχνά μάλιστα είχε δεχτεί χωρίς ν' αντιδράσει διαταγές πιο καταπιεστικές από κείνη πού προκάλεσε την άρνησή του. Έκανε υπομονή, απωθώντας τες ίσως μέσα του αλλά μια και σώπαινε συνέχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα άμεσα συμφέροντά του παρά για τη συνειδητοποίηση των δικαιωμάτων του. Χάνοντας την υπομονή του, με την ανυπομονησία αρχίζει ένα κίνημα πού μπορεί να επεκταθεί σε κάθε τι πού αποδεχόταν μέχρι τότε. Αυτή η ορμή δρα σχεδόν πάντα αναδρομικά.

Ο σκλάβος τη στιγμή που απορρίπτει την ταπεινωτική διαταγή του αφέντη του απορρίπτει και την ιδία την Ιδιότητα του σκλάβου. Το κίνημα εξέγερσης τον οδηγεί πιο πέρα από την απλή άρνηση. Ξεπερνά ακόμα και το όριο πού έθετε στον αντίπαλο του ζητώντας τώρα να τον μεταχειρίζονται σαν ίσο. Αυτό πού ήταν πρώτα μια ακαταμάχητη αντίσταση του ανθρώπου γίνεται τώρα ολόκληρος ο άνθρωπος πού ταυτίζεται αυτή και περιέχεται σ' αυτή. Το μέρος της προσωπικότητάς του πού επιθυμούσε να το σέβονται το θέτει πάνω από τ' άλλα και του δίνει προτεραιότητα απ' όλα τ' άλλα, ακόμα κι από τη ζωή. Γίνεται γι' αυτόν το υπέρτατο αγαθό. Ζώντας μέχρι τότε μέσα σ' Έναν κομφορμισμό, ό σκλάβος ρίχνεται απότομα «μια κι είναι Έτσι τα πράγματα. ..» στο όλα ή τίποτα.

Η συνείδηση προβάλλει στο φως μαζί με την εξέγερση. Διαπιστώνουμε όμως πώς είναι συνείδηση ενός όλου ακόμα αρκετά αδιαμόρφωτου και συνάμα ενός «τίποτα» πού προαγγέλλει τη δυνατότητα της θυσίας του ανθρώπου γι' αυτό το όλο. Ό επαναστάτης θέλει να είναι το πάν, να ταυτίζεται ολοκληρωτικά μ' αυτό το αγαθό πού συνειδητοποίησε ξαφνικά και πού επιθυμεί ν' αναγνωρίζεται και να γίνεται σεβαστό σα στοιχείο της προσωπικότητάς του, ή να είναι ένα τίποτα, δηλαδή να αποστερηθεί οριστικά τη δύναμη πού τον κυριαρχεί.

Τέλος αποδέχεται την τελική πτώση πού είναι ο θάνατος, αν υποχρεωθεί να στερηθεί αυτό το αποκλειστικό ιερό δικαίωμα πού θα ονομάσει π.χ. Ελευθερία. Καλύτερα να πεθαίνει όρθιος παρά να ζει γονατιστός. Ή άξια, σύμφωνα με τούς καλούς συγγραφείς, «αντιπροσωπεύει τις πιο πολλές φορές ένα πέρασμα από το γεγονός στο δικαίωμα, από την επιθυμία στο επιθυμητό (με τη μεσολάβηση της κοινής επιθυμίας γενικά) . Το πέρασμα στο δικαίωμα είναι Έκδηλο, όπως είδαμε, στην εξέγερση. Το ίδιο και το πέρασμα από το "θα έπρεπε να ήταν έτσι" στο «θέλω να είναι έτσι». Άλλα είναι ίσως πολύ περισσότερο Έκδηλη ή Έννοια της μετουσίωσης τού ατόμου σε κοινό αγαθό. Ή προβολή του «Όλα ή του Τίποτα» δείχνει πώς η εξέγερση αντίθετα με την τρέχουσα γνώμη και παρ' όλο πού γεννιέται μέσα σ' ότι πιο ατομικό έχει ο άνθρωπος, αμφισβητεί την ίδια την Έννοια του ατόμου.

Αν, πραγματικά, το άτομο δέχεται να πεθάνει και πεθαίνει όταν έρθει η στιγμή μέσα στην εξέλιξη της εξέγερσης του, δείχνει μ' αυτό ότι θυσιάζεται για ένα αγαθό πού πιστεύει πώς ξεπερνά τα όρια του δικού του πεπρωμένου. "Αν προτιμά την πιθανότητα του θανάτου από την άρνηση του δικαιώματος πού υπερασπίζει είναι γιατί τοποθετεί αυτό το δικαίωμα πάνω από τον ίδιο του τον εαυτό. Δρα λοιπόν στο όνομα μιας αξίας πού δεν Έχει ακόμα ξεκαθαρίσει στο μυαλό του άλλα πού αισθάνεται τουλάχιστο πώς είναι κοινή για όλους τούς ανθρώπους. Βλέπουμε ότι ή επιβεβαίωση πού συνεπάγεται κάθε πράξη εξέγερσης εξελίσσεται σε κάτι πού ξεπερνά το άτομο αφού το βγάζει από την υποθετική μοναξιά του και του δίνει μια αφορμή δράσης.

Είναι όμως σημαντικό να σημειώσουμε ακόμα ότι αυτή η αξία πού προϋπάρχει πριν από κάθε δράση βρίσκεται σε αντίφαση με καθαρά ιστορικές φιλοσοφίες, σύμφωνα με τις όποιες η αξία καταχτιέται (αν καταχτιέται) όταν τελειώνει ή δράση. Η ανάλυση της εξέγερσης οδηγεί τουλάχιστο στην υπόνοια ότι υπάρχει μια ανθρώπινη φύση όπως τη φαντάζονταν οι Έλληνες και σ' αντίθεση με τ' αξιώματα της σύγχρονης σκέψης. Γιατί να επαναστατήσει κανείς αν δεν έχει μέσα του κάτι το σταθερό να προασπίσει; Ό σκλάβος δεν ξεσηκώνεται μόνο για τον εαυτό του, άλλα για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, όταν κρίνει πώς με την υπάρχουσα τάξη κάτι μηδενίζεται μέσα του πού δεν ανήκει μόνο σ' αυτόν, άλλα είναι κοινός τόπος, όπου δόλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι εκείνος πού τον προσβάλλει και τον καταπιέζει, μπορούν να βρουν μια κοινότητα.

• Ο επαναστατημένος άνθρωπος - Αλμπέρ Καμύ
• Από το Αντικλείδι,http://antikleidi.com

Να το πω από την αρχή: Δεν την περίμενα τέτοια υπευθυνότητα από ένα ιδιωτικό φορέα μάθησης από τον οποίο τα παιδιά μας προσδοκούν να πάρουν τη γνώση που στερούνται στο σχολείο τους.

Δυο ψυχολόγοι, αυτά τα δύο νέα κορίτσια είχε καλεσμένα κυριακάτικα το φροντιστήριο “Ανάλυση”. Και ήταν καταπληκτικές, ως γονείς πήραμε πάρα πολλά θετικά στοιχεία από την ενημέρωση. Ευχαριστούμε.

Η ανακοίνωση που μοιράστηκε από το φροντιστήριο και με την οποία μας καλούσαν να παρακολουθήσουμε το σεμινάριο για γονείς. Ανάλογο σεμινάριο έχουν ένα ακόμα προγραμματίσει, άσε που θα μιλήσουν και απευθείας στα παιδιά μας...

Η σελίδα του φροντιστηρίου “Ανάλυση στο διαδίκτυο. Κι ΕΔΩ δείτε την από κοντά και περιηγηθείτε σ' αυτήν...

Ναι, ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη αν και την αρχή δεν του είχα δώσει την πρέπουσα σημασία και προσοχή. Ωστόσο έμεινα έκπληκτος μπροστά στον απλό, σαφή, ωραίο τρόπο με τον οποίο οι δυο κοπέλες ψυχολόγοι που είχε καλέσει το φροντιστήριο “Ανάλυση” προσέγγισαν τα ζητήματα που έχουν σχέση με τα παιδιά μας, καθώς πλησιάζουμε στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Το άγχος είναι το χειρότερο που μπορεί να προκύψει και να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Αν και όπως μας εξήγησαν με πολύ ψύχραιμο τρόπο μπορεί να προκύψει και από τους γονείς και από τα παιδιά, υπάρχει καλό και κακό άγχος. Τα δημιουργικό άγχος, ας πούμε, δεν είναι και τόσο κακό. Επιπλέον δόθηκαν απαντήσεις σε πάρα πολλά ερωτήματα γονιών που έχουν σχέση με την επιλογή επαγγελματικού προσανατολισμού, τον κίνδυνο εθισμού στο internet, στην αστάθεια του χαρακτήρα των παιδιών που βιώνουν την αναστάτωση της εφηβείας και που δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση κ.α.

Αυτό που κρατήσαμε φεύγοντας είναι ότι σε μια τέτοια δύσκολη ώρα που βιώνουν τα παιδιά μας χρειάζεται να μας νιώθουν συναισθηματικά κοντά τους. Τα παιδιά είναι σκληρά γι' αυτό και χρειάζεται μια ειδική διαχείριση από την μεριά των γονιών.

Συστήνουν ανεπιφύλακτα ηρεμία και υπομονή στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η πίεση και το άγχος που φορτώνουμε τα παιδιά μας με τις δικές μας προσδοκίες, ότι δηλαδή εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε στη ζωή μας είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγουμε. Αντίθετα βοηθάει πολύ να τα ενθαρρύνουμε τονίζοντας τα θετικά τους στοιχεία.

Τελικά ο διάλογος χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις προσπαθώντας να μπούμε στον κόσμο τους θα μας βοηθήσει στην επικοινωνία μαζί τους.

Η διακριτικότητα των ρόλων με εμφανή τη θέση μας ως γονείς δεν μας επιτρέπει να επιβάλουμε με αυταρχικό τρόπο το δικό μας, αντίθετα με τον διάλογο πετυχαίνουμε πολλά πράγματα.

Καλό είναι, είπαν οι ειδικοί, να παρακολουθούμε τις συναισθηματικές τους αλλαγές. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι εμείς είμαστε γι' αυτά πρότυπα, που σημαίνει ότι οφείλουμε να δίνουμε το καλύτερο παράδειγμα. Να δείχνουμε, αντί να επιβάλουμε. Να παρακολουθούμε διακριτικά και όχι ως Σέρλοκ Χόλμ τη συμπεριφορά τους.

Να θυμόμαστε ότι στην εφηβεία τα παιδιά σταματάνε να κάνουν ερωτήσεις επειδή νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Είναι χρέος μας να τα βοηθήσουμε να ξεφύγουν από αυτή την παγίδα. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να μαθαίνει μέχρι να φύγει από τη ζωή, σε βαθύ γήρας. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μπορεί να μάθει κάτι χρήσιμο...

Ευχαριστούμε πολύ το φροντιστήριο “Ανάλυση” που βρίσκεται στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα γι' αυτή την βοήθεια και την εμπειρία που μας έδωσε...

Βιάστηκε, όπως πάντα να ανθίσει η τρελή αμυγδαλιά. Αλλά πώς γίνεται να μην την πατήσει μ' αυτές τις υψηλές θερμοκρασίες. Εδώ κινδυνεύουμε εμείς οι άνθρωποι που, υποτίθεται, έχουμε και λογική...

Όμορφη εικόνα από αμυγδαλιές τραβηγμένες τότε που ταξίδευα... Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια, αλλά έτσι όπως μας κατάντησαν το σκέφτεσαι πια, ξεκινώντας από τη βενζίνη...

Μέρες όμορφες, ηλιόλουστες κάνει κι εμείς τις απολαμβάνουμε με τον καλύτερο τρόπο ξέροντας πως μπορεί να είναι πρόωρη η άνοιξη, καθώς έχουμε ακόμα δρόμο σ' αυτήν, αλλά οι θερμοκρασίες είναι όντως, ιδιαίτερα υψηλές για την εποχή.

Χθες βγήκα μια βόλτα στο Λόφο Κολωνού στο καφέ του Καπράλου. Δεν είχα παρέα, μόνος ήμουν, αλλά άμα έχεις το κομπιούτερ μαζί σου είναι σαν να έχεις παρέα. Μπορεί να ταξιδεύεις στον κόσμο και παράλληλα να πατάς τα πόδια σου στη γη.

Διαβάζω, γράφω και ακούω... Είναι μεσημέρι Σαββάτου και μέσα το μαγαζί δεν έχει κανέναν πελάτη. Μόνο εγώ μετακομίζω όταν χρειάζομαι μια πρίζα για να φορτίσω το λάπτοπ μου... Για τον ίδιο λόγο θα έρθει αργότερα κι άλλος ένας νεαρός. Ως τότε έχω αράξει κι εγώ έξω, όχι ακριβώς κάτω από τον ήλιο, όπως οι περισσότεροι, αλλά κάτω από ένα υποτυπώδες πάνινο στέγαστρο...

Έχει λίγη ψυχρούλα κι έχω ρίξει το σακάκι μου μου στους ώμους. Έτσι ατημέλητα, χωρίς να το φορώ κανονικά. Μ' αρέσει αυτή κατάσταση. Και χαίρομαι να ακούω στα διπλανά τραπέζια άλλους που κουβεντιάζουν υψηλόφωνα. Όχι δεν είναι από διάθεση κουτσομπολιού. Μάλλον δεν αφήνει να ησυχάσω ο ρεπόρτερ που έχω μέσα μου.

Εξάλλου δεν έχουν όλα όσα ακούω ενδιαφέρον. Μερικές φορές αυτό που με παρασύρει είναι το πάθος που έχουν και τα επιχειρήματα που αναπτύσσουν για να στηρίξουν τη άποψη τους. Σ' αυτό, κυρίως, διαφέρουν οι άνθρωποι. Κι εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η μελέτη των ανθρώπινων χαρακτήρων. Ρουφώ τη σοκολάτα μου απορροφημένος στις σκέψεις μου. Μικρές απολαύσεις από αυτές που ότι κι αν κάνουν δεν πρόκειται να μας στερήσουν ποτέ...

Θα καθίσω δυο – τρεις ώρες, όχι περισσότερο. Ίσα να ενημερωθώ για τις εξελίξεις της επικαιρότητας, να κάνω τα σχόλια μου όπου χρειάζεται, να απαντήσω στα e-mail μου, ότι δηλαδή κάνει ένας ζωντανός οργανισμός που αγαπά τη ζωή και προσπαθεί να την απολαύσει...

Θα πάω σε λίγο σπίτι να ξαπλώσω καμιά – δυο ώρες. Εδώ και δυο χρόνια που σταμάτησα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ αυτό μπορώ πια να το κάνω και μ' αρέσει και το θέλω... Με ξεκουράζει. Κι έτσι μπορώ να συνεχίσω την ημέρα μου, μια μέρα, ας πούμε, ελεύθερη από υποχρεώσεις, αν και λόγω της δουλειάς μου δεν ξημέρωσε ακόμα αυτή η μέρα που θα είναι αληθινά ελεύθερη από υποχρεώσεις...

Βέβαια σηκώνει κουβέντα η λέξη “υποχρέωση” μιας και ότι κάνεις από αγάπη δεν μπορείς με ευκολία να το κατατάξεις εκεί... Και η δημοσιογραφία ούτε ωράρια έχει, ούτε ειδικές στιγμές. Κάθε ώρα, όπου κι αν είσαι, δημοσιογραφείς... Αυτή είναι η μόνη αλήθεια...