Ένα απρογραμμάτιστο ταξίδι στο Ρέθυμνο. Κοντά στους ανθρώπους του ΡΕΘΕΜΝΟΣ
Μερικά πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας, ξαφνικά. Και τότε, είναι ακόμα πιο όμορφα. Όπως αυτό το ταξίδι στο Ρέθυμνο που καταφέραμε να το κάνουμε μέσα σε ένα τόσο σφιχτό πλαίσιο, δεν μπορούμε ούτε να το φανταστούμε. Κι όμως πήγαμε και ήρθαμε σε λιγότερο από 12 ώρες. Κουραστικό; Σωματικά σίγουρα, αλλά μας άρεσε πολύ. Κι έτσι κάναμε αυτό που κάνουμε πάντα. Συνδυάσαμε την ανάγκη με τη διασκέδαση.
Να ‘μαστε εδώ στο κέντρο πολιτισμού της πόλης του Ρεθύμνου με τον Νίκο και τη Γεωργία Καραγιαννάκη, τους εκδότες της εβδομαδιαίας κρητικής εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ που αρθρογραφώ με τις «Επισημάνσεις» μου εδώ και δεκαπέντε χρόνια, στην παρουσίαση ενός ποιητικού βιβλίου συνεργάτη της εφημερίδας. Για το κλίμα και το τι συνέβη εκεί θα γράψω σε άλλο σημείωμα μου.
Ας το πιάσουμε λοιπόν από την αρχή το πράγμα γιατί έχει σίγουρα την ομορφιά του. Πέμπτη βράδυ, πρώτη μέρα που φτάσαμε στην Κρήτη, καθόμαστε στην αυλή μας φιλοξενώντας τον Αντώνη και τη σύζυγό του Ρένα. Έχετε δει ήδη τις προηγούμενες μέρες τη σχετική ανάρτηση μιας και η βραδιά ήταν πραγματικά υπέροχη… Χτυπάει το τηλέφωνο μου και είναι ο Νίκος Καραγιαννάκης από το Ρέθυμνο…
Μου λέει πως ετοιμάζεται να στείλει ένα κατσικάκι σε μένα στην Αθήνα. Είναι αναθρεμμένο από αυτόν. Ο ίδιος ασχολείται με τα ζώα και κρατά από τον πατέρα του τη γνώση του χασάπη. Δεν γνωρίζει που είμαι. Όμως, κατά το τηλεφώνημα του θα πρέπει να πάω στο πρακτορείο που μεταφέρει πράγματα στην Αθήνα και να το παραλάβω την Κυριακή το πρωί.
Γελάω, αυθόρμητα… Του λέω ότι είμαι στο Θραψανό, το χωριό μου και ότι θα φύγω από δω την Κυριακή το βράδυ. Αθήνα θα φτάσω την Δευτέρα το πρωί. Του αρέσει. Και ρίχνει την πρόσκληση στο τραπέζι: «Ελάτε από δω το Σάββατο το βράδυ. Είναι και μια ευκαιρία να δείτε και μια παρουσίαση βιβλίου». Αυτό ήταν. Δεν χρειάστηκε πολύ να το σκεφτούμε. Ναι, μπορούσαμε να πάμε.
Η μέρα ήταν καλή… Φέραμε τις δουλειές μας βόλτα. Πήγαμε και με τη Στασούλα να δούμε αν έχουν φέτος οι ελιές και φύγαμε κατά τις μία το μεσημέρι. Είναι δυόμιση ώρες δρόμος. Αλλά άμα τον κάνεις εκδρομικά, ίσως και περισσότερο. Το αυτοκίνητο που έχουμε στη διάθεση μας, βοηθάει. Πρώτη στάση στο Μπαλί. Ένα υπέροχο παραθεριστικό μερος…
Δεν είχα σταματήσει ποτέ σ’ αυτό το μέρος, αν και είχα περάσει πολλές φορές από το δρόμο της δημοσιάς που περνά πολύ κοντά, δίπλα. Είχα την αίσθηση ότι είναι ένα τόπος φτιαγμένος αποκλειστικά για τους τουρίστες ή όσους ήθελαν να κάνουν διακοπές. Λάθος. Το μέρος ήταν υπέροχο. Και οι άνθρωποι στην ταβέρνα που καθίσαμε να φάμε μεσημεριανό, πολύ εξυπηρετικοί.
Πραγματικά, μπορεί να είναι και το γεγονός ότι στα μέσα του Οκτώβρη δεν το λες και τουριστική περίοδο και οι τιμές τους είναι σε φυσιολογικά επίπεδα, ενώ η εξυπηρέτηση άψογη και φιλική. Έτσι κι αλλιώς δε γινόταν τα αδιαχώρητο του Ιουλίου ή του Αυγούστου. Απολαύσαμε το γεύμα μας με θέα την παραλία του Μπαλί. Κατά τις 4:30 χωρίς καμιά βιασύνη, ξεκινήσαμε για το Ρέθυμνος που είναι κοντά, πια.
