Το Ρέθυμνος που δεν ξέραμε και γνωρίσαμε με αφορμή τη βόλτα μας εκεί, το Σάββατο
Δεν είναι παράξενο; Κάποτε, στο παρελθόν ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της συνεργασίας μου με το ΡΕΘΕΜΝΟΣ κατέβαινα πολύ συχνά στην Κρήτη. Και είναι αλήθεια, την περπατούσα αρκετά την πρωτεύουσα του νομού Ρεθύμνου. Κι όμως τώρα σα να το έβλεπα για πρώτη φορά. Καθίσαμε στην καφετέρια VENUS στο λιμάνι.
Εκεί ήρθαν και μας βρήκαν ο εκδότης της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ και η γυναίκα του Νίκος και Γεωργία Καραγιαννάκη. Και μαζί παρέα πήγαμε αργότερα στο "Σπίτι του Πολιτισμού" για να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση ενός βιβλίου ποίησης που εξέδωσαν εκείνοι στο τυπογραφείο τους. Προηγουμένως περπατήσαμε στην παλιά πόλη που είναι πανέμορφη.
Μερικοί λένε πως κάποια πράγματα εκεί, είναι υπερβολικά. Δεν το είδαμε έτσι… Εμάς μας άρεσαν τα μικρά καφέ ή οι ταβέρνες που βλέπαμε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης. Είναι και κείνα τα παλιά κτίρια. Οι μικρές πόρτες σε σπίτια που μοιάζουν να μην έχουν αυλή… Αλλά δεν ήταν έτσι. Η Γεωργία Καραγιαννάκη μας εξήγησε πως υπήρχε ανάγκη για προστασία, γι’ αυτό την αυλή με τα δέντρα, την είχαν πίσω… Δεν έπρεπε να προκαλούν.
Ναι, προσπαθήσαμε να έχουμε στη διάθεση μας τουλάχιστον 2,5, ώρες ώστε να μπορέσουμε να το απολαύσουμε μέρα. Και να προλάβουμε να πάρουμε και μερικές φωτογραφίες που να μας θυμίζουν το πέρασμα μας από την πόλη του Ρεθύμνου. Όπως έγραψα και στο χθεσινό σημείωμα η αφορμή έγινε αιτία από ένα ξαφνικό τηλεφώνημα του Ν. Καραγιαννάκη.
Για μας που αγαπούμε τα ταξίδια, ο ερχομός μας στο Ρέθυμνο ήταν κάτι πολύ όμορφο. Περπατήσαμε αρκετά μέσα στα στενά σοκάκια της πόλης. Είδαμε την ταβέρνα του «Όθωνα», αλλά ήταν νωρίς κι έτσι δεν είδαμε να υπάρχουν γνωστοί μας άνθρωποι μέσα σ’ αυτή. Κι αν έχω περάσει βράδια όμορφα εδώ…
Φτάσαμε μέχρι το λιμάνι. Και μας ξάφνιασαν οι αλλαγές που είδαμε. Πολλά νέα μαγαζιά, τα περισσότερα με κόσμο. Ιδιαίτερα τα καφέ του είναι γεμάτα και οι τιμές του ψιλοτσιμπημένες. Θεωρώ πως είναι υπερβολή μια μερίδα σόδα σε μπουκάλι να κοστίζει τρία ευρώ κι ένας μονός ελληνικός καφές 2,50 ευρώ. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Και ο καθένας μετρά τις δυνατότητες του.
Σταματήσαμε λίγο στο λιμάνι. Αυτό το περίεργο σκάφος, μάλλον κάνει ημερήσιες κρουαζιέρες ή μπορεί και να λειτουργεί ως πλωτό καφέ. Δεν είχα τον χρόνο, ούτε τη διάθεση να το ψάξω. Έτσι φωτογράφησα απλά τη Σούλα στην είσοδο του σκάφους και προχωρήσαμε παρακάτω… Το λιμάνι έχει πολύ ενδιαφέρον. Και όπως σας είπα ήδη, είναι γεμάτο μαγαζιά.
Την εποχή Αρχοντάκη που το είχα γνωρίσει εγώ, το Ρέθυμνο ήταν αλλιώς. Ίσως και πιο απλό, λιγότερο εμπορικό. Σήμερα, όπως μου εξήγησε ο Νίκος Καραγιαννάκης η πόλη και οι άνθρωποι της, ζουν από τον τουρισμό. Και ευτυχώς φέτος τα πράγματα ήταν καλά. Δεν ένιωσαν έντονα την οικονομική δυσπραγία που υπέστησαν άλλες ομάδες πολιτών. Δεν είναι ιδέα μου, πάντως. Το Ρέθυμνο άλλαξε…
