Την Παρασκευή το βράδυ πήγαμε επίσκεψη, ύστερα από πρόσκληση τους σε ένα ζευγάρι φίλων, στο σπίτι τους στους Αγίους Αναργύρους. Περάσαμε πολύ όμορφα σ’ αυτή την επικοινωνία. Ο Δήμος, ο σύζυγος της Δεβώρρας είναι συλλέκτης και ψάχνοντας βρήκε την «Κιθάρα του Θεού».


Μου την έδωσε να τη δω, να τη διαβάσω και υποσχέθηκα να την επιστρέψω. Είχα ακούσει πολλά γι’ αυτό το βιβλίο. Καθώς έκανα μια ανάρτηση στις εξειδικευμένες ομάδες στα κοινωνικά δίκτυα, έμαθα ακόμα περισσότερα.


Σε πολλές βιογραφίες, ιδιαίτερα τον καιρό των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής την είχα βρει ως βιβλίο μελέτης. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Εκδόθηκε το 1921 και είναι γραμμένο από τον τότε πρόεδρο της Εταιρίας ΣΚΟΠΙΑ, δικαστή Ρόδερφοντ.


Στις πίσω σελίδες του διαφημίζει κι άλλα έργα του ίδιου συγγραφέα, όπως «Η Απελευθέρωση», «Η Δημιουργία», «Η Καταλλαγή» και «Η Κυβέρνηση». Όλα αυτά, όπως και «Η Κιθάρα του Θεού» παρουσιάζονται ως έργα τερπνά και διαφωτιστικά…

Όπως το αφηγείται ο Ένρυ Ε. Ατιεμό

Η ιστορία μου αρχίζει στην πατρίδα μου, τη Γκάνα. Ήταν ένα απόγευμα Τετάρτης τον Μάρτιο του 1951. Δυο νεαροί Χριστιανοί—ο Ντάνιελ Σ. Ακούα και ο Τζέιμς Κ. Αμεγιάου—χτύπησαν την πόρτα μου στη διάρκεια του μεσημεριανού ύπνου. Νωρίτερα την ίδια μέρα ο Νταν ο συνάδελφός μου στην εργασία στο τμήμα πειραματισμών στις Φυτείες Κακάο του υπουργείου Γεωργίας, είχε μια μάλλον έντονη συζήτηση με μερικούς νεαρούς στη διάρκεια του διαλείμματος στο γραφείο μας. Στο δρόμο για το σπίτι με το λεωφορείο, μου είπε σύντομα ότι είχε μιλήσει σ’ εκείνους για μια πόρνη που περιγράφεται στη Γραφή στο βιβλίο της Αποκάλυψης, κεφάλαιο 17.

Χωρίσαμε, και μόλις έφαγα και ξάπλωσα για να πάρω έναν υπνάκο έφτασε ο Νταν με το φίλο του τον Τζέιμς. Αλλά πριν σας πω τ’ αποτελέσματα της συζητήσης μας, επιτρέψτε μου να σας πω για το παρελθόν μου.

Θρησκευτικό Παρελθόν

Ο πατέρας μου είχε τη συνήθεια να παίρνει ολόκληρη την οικογένεια στο δάσος, όπου προσευχόταν σ’ ορισμένους θεούς για χάρη μας. Επειδή εγώ ήμουν το μεγαλύτερο αγόρι στην οικογένειά μας, που είχε τέσσερα κορίτσια κι έξι αγόρια, ο πατέρας μου πάντοτε με είχε πολύ κοντά του σ’ αυτές τις ώρες.

Σε ηλικία επτά ετών, βαφτίστηκα στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία χωρίς να έχω καμιά ακριβή γνώση για τη Γραφή. Αλλά, στο σχολείο αποστηθίζαμε κι απαγγέλναμε ορισμένα Γραφικά εδάφια κι επίσης μαθαίναμε μερικές Βιβλικές ιστορίες. Το 1946, σε ηλικία 15 ετών, πήρα το χρίσμα μου στην εκκλησία, καθώς και την πρώτη και τελευταία μου Μετάληψη. Όλο αυτό το διάστημα ο πατέρας μου μερικές φορές μας έπαιρνε στο δάσος για να κάνει σπονδές και να θυσιάσει κοτόπουλα για χάρη μας. Η συνείδησή μου δεν μ’ ενοχλούσε καθόλου, αφού πολλοί άλλοι βαφτισμένοι κατ’ όνομα Χριστιανοί εξακολουθούσαν επίσης να συμμετέχουν σε τέτοιες ιεροτελεστίες.

Αφού τελείωσα το γυμνάσιο το 1947, φοίτησα σε μια εμπορική σχολή για ένα διάστημα, και κατόπιν άρχισα να εργάζομαι κοσμικά στην πόλη Κοφορίντουα, στη Γκάνα. Το 1950 μετακόμισα στην Άκκρα για να εργαστώ στο Υπουργείο Γεωργίας. Όσο βρισκόμουν σ’ εκείνη την πόλη, δεν παραβρέθηκα στις λειτουργίες της εκκλησίας, αλλά διάβαζα μερικές φορές τη Βίβλο, χωρίς καμιά πραγματική κατανόηση έως ότου εκείνοι οι δύο Χριστιανοί—ο Νταν και ο Τζέιμς—μ’ επισκέφθηκαν εκείνο το αξέχαστο απόγευμα της Τετάρτης.

Αποτέλεσμα της Γρήγορης δογματικής «Μάχης»

Πρώτα απ’ όλα, βγήκα νοκ άουτ εύκολα και γρήγορα στο θέμα της αθανασίας της ψυχής. Για παράδειγμα, ήταν αποκαλυπτικό να μάθω ότι η παράβαση του ανθρώπου, ή η αμαρτία, κατέληξε στο θάνατο κι ότι η ψυχή πεθαίνει. (Ιεζεκιήλ 18:4, 20) Στο θάνατο, τα ζώα και οι άνθρωποι επιστρέφουν και οι δυο στο χώμα.—Εκκλησιαστής 3:18-20.

Δεύτερον, «νικήθηκα» αφού πείστηκα σχετικά με τη δοξασία για το νηπιοβαπτισμό. Από τη Βίβλο μού δείχθηκε ότι, πριν ένα άτομο βαφτιστεί, πρέπει να εκλέξει να γίνει μαθητής του Ιησού Χριστού. (Ματθαίος 28:19, 20) Και, βέβαια, λόγω της ανώριμης ικανότητας αντιλήψεως, τα βρέφη δεν είναι σε θέση να διακρίνουν μεταξύ καλού και κακού ή να γίνουν μαθητές.—Εβραίους 5:13, 14.

Η συζήτησή μας εκείνο το απόγευμα έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να με υποκινήσει τελικά να εκδηλώσω αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό, υπηρετώντας τον μ’ όλη τη δύναμη της ζωής μου. (Δευτερονόμιον 6:5) Βέβαια, τον καιρό εκείνο ήθελα να ξέρω από που είχαν μάθει ο Νταν και ο Τζέιμς τα πράγματα που μου είχαν πει. ‘Στην Αίθουσα Βασιλείας,’ είπαν. Μπορεί κάποιος άλλος εκτός από τα μέλη της εκκλησίας να πάει εκεί και ν’ ακούσει; Η απάντηση ήταν Ναι. Έτσι εκείνη την Παρασκευή αποφάσισα να πάω στην Αίθουσα Βασιλείας για να εκπαιδευτώ καλά στη Γραφή. Ο Νταν και ο Τζέιμς με χαιρέτησαν με πλατιά χαμόγελα, και εντυπωσιάστηκα με τη Βιβλική εξέταση μ’ ερωταπαντήσεις. Έκανα κι εγώ κάποιο σχόλιο, χωρίς να είναι σωστό, αλλά εν πάση περιπτώσει ο οδηγός με συνεχάρηκε, κι αυτό μ’ έκανε να αισθάνομαι πολύ ωραία.

Αφού αποφάσισα να συνεχίσω με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ρώτησα αν θα υπήρχε συνάθροιση την Κυριακή. Οι φίλοι μου είπαν Ναι, αλλά εξήγησαν ότι το πρωί θα πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι για να προσκαλέσουν ανθρώπους στη δημόσια συνάθροιση το βράδυ εκείνο. Όταν ρώτησα αν θα μπορούσα να τους συνοδέψω σ’ αυτή τη δράση, ο Νταν είπε Ναι. Έτσι ήμουν ο σύντροφός του στην υπηρεσία αγρού εκείνη τη μέρα και μοίρασα αρκετές προσκλήσεις. Από τότε κι έπειτα δεν μπορούσα να σταματήσω να μεταδίδω τις Βιβλικές αλήθειες στους άλλους στα σπίτια και στην εργασία.

Υπομονή σε Εναντίωση

Μια θεία μου εναντιωνόταν σκληρά στη σταθερή απόφασή μου να συναναστρέφομαι με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είπε ότι ακόμη κι αν είχα βρει την αλήθεια, έπρεπε να παραμείνω Προτεστάντης και να κηρύττω στα δικά μας εκκλησιαστικά μέλη. Η απάντησή μου ήταν ότι έπρεπε να κατευθύνω τους ακροατές μου στον όμιλο των πιστών μαθητών του Ιησού και ασφαλώς έπρεπε να είμαι παρών κι ο ίδιος για να υποδέχομαι αυτούς τους νεοερχόμενους. Δεν της άρεσε η απόφασή μου, αλλά εμένα δεν μου άρεσε καν η σκέψη να αλλάξω την απόφασή μου.

Τον επόμενο μήνα, στις 29 Απριλίου 1951, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με κατάδυση στο νερό στη διάρκεια μιας συνελεύσεως περιοχής στην πόλη Σούχουμ, όπου ζούσε η θεία μου. Αυτό το βήμα το έκανα χωρίς ‘να συμβουλευτώ αίμα και σάρκα.’ (Γαλάτας 1:16) Σε μια συνάθροιση υπηρεσίας, τρεις μήνες αργότερα, μια ομιλία εξέταζε το σκαπανικό και μέσα σε μια εβδομάδα είχα αποφασίσει να γίνω σκαπανέας (ή, ολοχρόνιος διαγγελέας της Βασιλείας). Η υπηρεσία μου σκαπανέα άρχισε την 1η Νοεμβρίου 1951. Τότε ήμουν 20 χρόνων, και σχεδίαζα να υπηρετήσω ολοχρόνια για 20 τουλάχιστον χρόνια, για να κερδίσω το χρόνο που είχα χάσει από βρεφική ηλικία χωρίς να αινώ τον Ιεχωβά.—Εκκλησιαστής 12:1.

Η δράση μου στο κήρυγμα, που έγινε πιο έντονη, ξεσήκωσε σκληρότερη εναντίωση, καθώς έστελναν μηνύματα στον πατέρα μου, λέγοντας ότι είχα τρελαθεί, ότι είχα εγκαταλείψει την κοσμική μου εργασία και περιφερόμουνα αδιάκοπα στην πόλη της Άκκρα με βιβλία και χαρτιά στα χέρια μου όλο τον καιρό. Γι’ αυτό έστειλε τη μεγαλύτερη αδερφή μου να εξακριβώσει αν οι ειδήσεις ήταν αληθινές. Της έδωσα μια πειστική Βιβλική μαρτυρία και έστειλε ευνοϊκές ειδήσεις πίσω στον πατέρα μου, μολονότι δεν ήταν ευχαριστημένη που με είδε να εγκαταλείπω την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία.

Ύστερα από λίγους μήνες τακτικού σκαπανικού, ο φίλος μου Νταν Σ. Ακούα κι εγώ υποβάλαμε αιτήσεις για υπηρεσία ειδικού σκαπανέα. Καθώς περίμενα απάντηση, ειδοποίησα τους γονείς μου ότι πιθανόν να ταξίδευα στη βόρεια Γκάνα για να κηρύξω εκεί τα «αγαθά νέα». Ο ίδιος ο πατέρας μου ήρθε να με πείσει με την πολύ καλή διάθεση να με βοηθήσει να χτίσω ένα σπίτι. Ήθελε να κηρύττω στην Άκκρα κι όχι στα βόρεια. Με τη σειρά του, πήρε κι αυτός μαρτυρία και του είπα ότι είχα ήδη πει στον Ιεχωβά: « Ιδού, εγώ, απόστειλόν με.» ( Ησαΐας 6:8) Επίσης, του είπα ότι αν έμενα πιστός στον Θεό, θα έκτιζα κάποια μέρα το σπίτι μου και θα ζούσα για πάντα. (Παράβαλε με Ησαΐας 65:21, 22.) Παρατηρώντας την αποφασιστικότητά μου, ο πατέρας μου δεν επέμεινε περισσότερο, και χάρηκα όταν τον άκουσα να λέει: «Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει κάποιον να κάνει το θέλημα του Θεού.»

Παραίτηση από την Κοσμική Εργασία

Οι αιτήσεις μας για υπηρεσία ειδικού σκαπανέα εγκρίθηκαν. Έτσι υπέβαλα στους εργοδότες μου μια επιστολή παραίτησης. Με εξέπληξε που ο διευθυντής της Αναδιοργανώσεως των Φυτειών Κακάου και ο αρχιλογιστής ζήτησαν να μου μιλήσουν. Με ρώτησαν αν επιθυμούσα αύξηση στο μισθό, επειδή είχα διευθύνει τις αποθήκες γραφικής ύλης της κυβερνήσεως στα κεντρικά γραφεία χωρίς απώλειες ή ελλείμματα. Απάντησα: Όχι. Τότε ο διευθυντής μού έδωσε να διαβάσω μια επιστολή, στην οποία με είχε συστήσει να σταλώ για εκπαίδευση για να γίνω υποδιευθυντής, αντί να συνεχίσω σαν βοηθός γραφέα. Τον ευχαρίστησα ειλικρινά για την καλοσύνη του, αλλά του είπα ότι η σταθερή μου απόφαση είχε ήδη παρθεί. Τότε μου επέτρεψαν να φύγω, παίρνοντας το μισθό μου, μέρος από τον οποίο χρησιμοποίησα για ν’ αγοράσω ένα ποδήλατο για το σκαπανικό μου έργο. Και ο Νταν επίσης παραιτήθηκε, και πολλοί από τους εργάτες νόμιζαν ότι η γνώση της Βίβλου μάς είχε τρελάνει. Αλλ’ αυτό δεν μας ενόχλησε.

Αγκαλιάζοντας με Αγάπη το Νέο Διορισμό

Την 1η Αυγούστου 1952 αρχίσαμε να υπηρετούμε σαν ειδικοί σκαπανείς στην πόλη Ναβρόνγκο στη βόρεια Γκάνα. Εκεί βρήκαμε ανιμιστές, μερικούς Καθολικούς και λίγους Μουσουλμάνους, και από αγάπη δώσαμε σ’ όλους μαρτυρία.

Στην αρχή, κηρύτταμε στους Αγγλόφωνους κατοίκους. Αλλά αυτοί δεν εκτίμησαν ιδιαίτερα το άγγελμα της Βασιλείας. Γι’ αυτό αναγκαστήκαμε να μάθουμε Κάσεμ (Γκρούνσι), για να μπορέσει ν’ αντηχήσει καθαρά η αλήθεια στ’ αυτιά των καλόκαρδων ιθαγενών που ακολουθούσαν τον ανιμισμό. Οι προσπάθειές μας ευλογήθηκαν από τον Ιεχωβά και κατορθώσαμε να μάθουμε τη γλώσσα εκείνη.

Το 1954, αφού είχε σχηματιστεί στην πόλη Ναβρόνγκο μια μικρή εκκλησία με 30 περίπου ζηλωτές ιθαγενείς ευαγγελιζομένους, ο Νταν Σ. Ακούα διορίστηκε στο έργο περιοχής. Ο νέος μου σκαπανέας σύντροφος ήταν ο αδελφός Οπάρε Άντου, για τον οποίο εγώ ήμουν ο κύριος μεταφραστής του στη γλώσσα Κάσεμ. Στο τέλος του 1956, όταν κι εγώ μπήκα στο έργο περιοχής, η εκκλησία είχε φτάσει σ’ ένα ανώτατο όριο 105 διαγγελέων της Βασιλείας.

Άλλα Προνόμια Υπηρεσίας

Στην αρχή του 1958, η Εταιρία προσκάλεσε τον Νταν κι εμένα να πάμε μαζί στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό ήταν αδύνατο, γιατί αρρώστησα λίγες εβδομάδες πριν από την προγραμματισμένη αναχώρησή μας και χρειάστηκε να μου γίνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Η εγχείρηση πέτυχε χωρίς μετάγγιση, και έφυγα από το νοσοκομείο σε δυο εβδομάδες.—Πράξεις 15:28, 29.

Αφού ανέκτησα τις δυνάμεις μου γρήγορα, παρακολούθησα τη Διεθνή Συνέλευση «Θείο Θέλημα» στη Νέα Υόρκη το 1958, όταν ο Νταν αποφοίτησε από την 31η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Στάλθηκε γρήγορα να υπηρετήσει στη Σιέρρα Λεόνε. Αφού αποφοίτησα σαν σπουδαστής της 32ης τάξεως, τον Φεβρουάριο του 1959, στάλθηκα πίσω στη Γκάνα για να συνεχίσω το έργο περιοχής.

Το 1960 διορίστηκα προσωρινά στο γραφείο του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Γκάνα, όπου υπηρέτησα για 10 χρόνια, από τα οποία τα επτά τα δαπάνησα στο τμήμα μεταφράσεως στη γλώσσα Τουί. Η χαρά μου μεγάλωσε, όταν οι νεώτεροι αδελφοί μου Νίκολας και Έντουαρντ δέχτηκαν την αλήθεια. Ο Νίκολας έχει πεθάνει, αλλά αυτό συνέβη καθώς υπηρετούσε πιστά σαν προεδρεύων επίσκοπος σε μια από τις εκκλησίες της Άκκρα. Ο Έντουαρντ υπηρετεί ακόμη σαν διορισμένος Χριστιανός πρεσβύτερος. Επωμίζεται καλά την ευθύνη του σαν πατέρας τριών παιδιών, ενώ παραμένει στο έργο ειδικού σκαπανέα.

Διορισμός σε Ξένες Γειτονικές χώρες

Αφού ξαναγύρισα στο έργο περιοχής το 1970, η ανάγκη έγινε μεγαλύτερη για ειδικούς σκαπανείς στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Χωρίς να χάσω καιρό έκανα αίτηση. Έτσι, στις 2 Δεκεμβρίου 1972, ο αδελφός Ντάνιελ Άνιμ κι εγώ φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Αμπιτζάν. Δυο μέρες αργότερα, αρχίσαμε τα μαθήματα στη Γαλλική γλώσσα και «αποφοιτήσαμε» μ’ επιτυχία στο τέλος του μήνα.

Στις αρχές του 1973, ο αδελφός Άνιμ κι εγώ πήραμε το διορισμό μας για την Άγκμποβιλ, γύρω στα 90 χιλιόμετρα (56 μίλια) από το Αμπιτζάν. Προσευχόμαστε συνεχώς στον Ιεχωβά να ευλογήσει τις προσπάθειές μας να μιλήσουμε καλύτερα Γαλλικά για να παρουσιάσουμε τα «αγαθά νέα» αποτελεσματικά στο φιλόξενο λαό της Ακτής του Ελεφαντόδοντος. Και οι προσευχές μας απαντήθηκαν και απολαμβάνουμε τη δράση κηρύγματος σ’ αυτή τη χώρα.

Μου φαίνεται ότι είναι κατάλληλο να εκφράσω την εκτίμησή μου για την αδελφική αγάπη και την υλική υποστήριξη που μου πρόσφεραν ορισμένοι αγαπητοί ομόπιστοι τόσο στη Γκάνα όσο και στην Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Έτσι βοηθήθηκα να παραμείνω στην ολοχρόνια υπηρεσία. Κυρίως, όμως, η ευγνωμοσύνη μου πηγαίνει στον Ιεχωβά για όλες του τις ευεργεσίες, αφού αυτός είναι η πηγή ‘κάθε αγαθής δόσεως και κάθε τέλειου δώρου.’—Ιακώβου 1:17.

Από τον Ιανουάριο του 1977, κάνω έργο περιοχής σ’ αυτή τη χώρα. Ένα άλλο προνόμιο που μου δόθηκε, είναι να υπηρετώ σαν μέλος της Επιτροπής Τμήματος της Ακτής του Ελεφαντόδοντος. Μ’ όλη μου την καρδιά ευχαριστώ και αινώ τον Ιεχωβά Θεό που μου έδωσε τη δύναμη να τον υπηρετώ ολοχρόνια για 30 περίπου χρόνια. Στην ηλικία των 50 χρόνων αισθάνομαι δραστήριος σαν αετός κι η ελπίδα μου είναι να συνεχίσω στην ολοχρόνια υπηρεσία. (Ησαΐας 40:31) Αλλά οτιδήποτε κι αν επιφυλάσσει το μέλλον, η απόφασή μου είναι να υπηρετώ μ’ όλη τη δύναμη της ζωής μου για τον αίνο και τη δόξα του Ιεχωβά.

• Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΣΚΟΠΙΑ 15/5/1982

Το ΕΘΝΟΣ πρόλαβε τα γεγονότα στη Γαλλία και είναι προς τιμήν τους που τα κατάφεραν να αποτυπώσουν τις πρώτες δύσκολες στιγμές στο Παρίσι… Λειτούργησε το δημοσιογραφικό αισθητήριο τους. Μπράβο τους! Έτσι έκαναν πάντα οι σωστοί δημοσιογράφοι.


Δύσκολη νύχτα χθες στο Παρίσι. Μας αναστάτωσε όλους, σε όλο τον κόσμο το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι… Είχα ετοιμάσει άλλη ανάρτηση, πιο αισιόδοξη και ελπιδοφόρα. Την άλλαξα… Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.


Κάτι τέτοιες ώρες η καρδιά σου νιώθει πολύ άσχημα. Πώς χάνουν τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι; Και πώς αντιμετωπίζεις μια τέτοια σε έκταση βία; Οι δηλώσεις των ηγετών του κόσμου καταδικάζουν αυτή την απάνθρωποι ενέργεια… Αλλά, αρκεί αυτό;


Θα ακούσουμε ασφαλώς πολλά στη διάρκεια της μέρας. Το πρωινό ξύπνημα ήταν σκληρό και δύσκολο. Κι όσο περνούν οι ώρες, τόσο πληθαίνουν τα αθώα θύματα… Η βία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Το βλέπουμε πια, καθαρά.

Η είδηση που μας ξύπνηση το πρωί ήταν πολύ σκληρή: Πάνω από 120 νεκροί και δεκάδες τραυματίες είναι ο απολογισμός των πολλαπλών τρομοκρατικών επιθέσεων που συγκλόνισαν το βράδυ της Παρασκευής 13/11/2015 το Παρίσι και την παγκόσμια κοινή γνώμη, περίπου δέκα μήνες μετά τις επιθέσεις τζιχαντιστών εναντίον της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo.

Κατά την «11η Σεπτεμβρίου» της Ευρώπης, ένοπλοι εξτρεμιστές και βομβιστές - καμικάζι εξαπέλυσαν σχεδόν ταυτόχρονες επιθέσεις στο Σταντ ντε Φρανς - την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη ο φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου ανάμεσα στις εθνικές ομάδες της Γαλλίας και της Γερμανίας με 80.000 θεατές- πολυσύχναστων εστιατορίων, μπαρ και του χώρου συναυλιών Μπατακλάν. Συνολικά, έξι ως επτά ταυτόχρονες επιθέσεις διαπράχθηκαν σε διάφορους τομείς της γαλλικής πρωτεύουσας, σύμφωνα με πηγές προσκείμενες στην έρευνα.

Από το πρωτοφανές κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία, σκοτώθηκαν τουλάχιστον 120 άνθρωποι, ενώ περισσότεροι από 200 τραυματίστηκαν, 80 βαριά εκ των οποίων βαριά, σύμφωνα με τον τελευταίο απολογισμό.

Τέσσερις από τους δράστες σκοτώθηκαν στον χώρο συναυλιών Μπατακλάν.  Οι τρεις πυροδότησαν γιλέκα με εκρηκτικά και ο τέταρτος έπεσε νεκρός από πυρά ανδρών των Ειδικών Δυνάμεων που επενέβησαν. Τρεις βομβιστές-καμικάζι σκοτώθηκαν στην περιοχή του Σταντ ντε Φρανς και άλλος ένας στην λεωφόρο Βολτέρου, κοντά στο Μπατακλάν, στο ανατολικό τμήμα του Παρισιού.

Μέχρι στιγμής, δεν έχει υπάρξει ανάληψη της ευθύνης, ωστόσο υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) άφησαν να εννοηθεί σε αναρτήσεις τους στο twitter ότι αυτό τις εξαπέλυσε.

«Πυροβολούσαν στα τυφλά»

Περίπου 1.500 άνθρωποι βρίσκονταν στο συναυλιακό χώρο Μπατακλάν, όταν εισέβαλαν οι ένοπλοι. «Δύο ή τρία άτομα μπήκαν άρχισαν να πυροβολούν με καλάσνικοφ στα τυφλά εναντίον του πλήθους», δήλωσε δημοσιογράφος του ραδιοφωνικού σταθμού Europe 1, που βρισκόταν στην αίθουσα.

«Υπήρχαν πτώματα παντού... Η επίθεση διήρκεσε πάνω από 10 λεπτά. Ήταν εξαιρετικά βίαιο και επικράτησε πανικός», με τον κόσμο να ποδοπατιέται για να σωθεί.

«Πυροβολούσαν μέσα στο πλήθος φωνάζοντας "Αλάχου Άκμπαρ"», διηγείται άλλος αυτόπτης μάρτυρας μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό France Info. «Τους άκουσα να ξαναγεμίζουν... Συνέχισαν να ρίχνουν στον κόσμο... Πηδούσα πάνω από πτώματα, ήταν εφιάλτης», πρόσθεσε, με τη φωνή του να διακόπτεται από λυγμούς.

Οι δράστες έπεσαν νεκροί από τα πυρά ανδρών των Ειδικών Δυνάμεων της αστυνομίας που επενέβησαν για να τερματίσουν την κατάσταση ομηρίας.

Τουλάχιστον τρεις εκρήξεις, η μία εκ των οποίων προκλήθηκε από βομβιστή - καμικάζι, σημειώθηκαν κοντά στο Σταντ ντε Φρανς, όπου διεξαγόταν φιλικός αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου της Γαλλίας και της Γερμανίας με 80.000 θεατές, περιλαμβανομένου του προέδρου Φρανσουά Ολάντ.

Στο Παρίσι η αστυνομική διεύθυνση κατέγραψε πολλές επιθέσεις ενόπλων, στο Μπισά (10ο διαμέρισμα) και στη Ρι ντε Σαρόν (11ο διαμέρισμα), κοντά στην Πλας ντε λα Ρεπιμπλίκ.

Στη Ρι Μπισά, μέσα στο εστιατόριο Le Petit Cambodge, «όλος ο κόσμος ήταν στο πάτωμα, κανένας δεν κινείτο», σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα. «Ο κόσμος δεν καταλάβαινε τι είχε γίνει. Ένας νεαρός μετέφερε ένα μικρό κορίτσι στα χέρια. Έμοιαζε να είναι νεκρό», πρόσθεσε.

Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης η Γαλλία

Μπροστά στην έκταση των επιθέσεων, οι αρχές κάλεσαν τους πολίτες της γαλλικής πρωτεύουσας να αποφεύγουν να βγαίνουν από τα σπίτια τους εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη, ενώ στα νοσοκομεία του Παρισιού κηρύχθηκε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Σε τηλεοπτικό του διάγγελμα ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ ανέφερε ότι κηρύσσεται κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, επανέρχονται οι έλεγχοι στα σύνορα και ζήτησε να σταλούν ενισχύσεις από τις ένοπλες δυνάμεις, άλλοι 1.500 άνδρες, που προστίθενται στους 7.000 στρατιωτικούς που είναι μόνιμα ανεπτυγμένοι εντός της Γαλλίας για αποστολές ασφαλείας μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Ιανουαρίου. «Είναι φρίκη», είπε ο Ολάντ, καταγγέλλοντας τις «τρομοκρατικές ενέργειες χωρίς προηγούμενο» που διαπράχθηκαν.

«Γνωρίζουμε από πού προήλθαν αυτές οι επιθέσεις», τόνισε ο Γάλλος πρόεδρος χωρίς να κατονομάσει κάποια οργάνωση. «Υπάρχουν πράγματι καλοί λόγοι να φοβόμαστε», πρόσθεσε.

Ολάντ: Αγώνας κατά της τρομοκρατίας

Ο Ολάντ, ο οποίος ακύρωσε το ταξίδι που προγραμμάτιζε να κάνει την Κυριακή στην Τουρκία για την ετήσια σύνοδο των ηγετών των κρατών μελών της G20, μετέβη αμέσως μετά τη λήξη της κρίσης στο Μπατακλάν, όπου διεμήνυσε ότι η κυβέρνησή του θα διεξαγάγει έναν «αδυσώπητο» αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας και των δραστών των χθεσινοβραδινών επιθέσεων.

Στο υπουργείο Εσωτερικών συγκροτήθηκε ομάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ συγκλήθηκε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο το πρωί. Η διεύθυνση της εισαγγελίας που είναι αρμόδια για υποθέσεις τρομοκρατίας άρχισε να διεξάγει έρευνα.

Το Γαλλικό Συμβούλιο Μουσουλμανικής Πίστης (Conseil français du culte musulman, CFCM) καταδίκασε τις «ειδεχθείς και ταπεινωτικές επιθέσεις» και κάλεσε τους «μουσουλμάνους της Γαλλίας να προσευχηθούν η Γαλλία να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την φρικτή δοκιμασία με ηρεμία και αξιοπρέπεια».

Μηνύματα συμπαράστασης από όλο τον κόσμο

Δηλώσεις καταδίκης και αλληλεγγύης έφθασαν πολύ γρήγορα από όλο τον κόσμο. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα υποσχέθηκε ότι η κυβέρνησή του θα βοηθήσει τη Γαλλία να «προσαγάγει τους τρομοκράτες ενώπιον της δικαιοσύνης», το Κρεμλίνο καταδίκασε τις «απάνθρωπες» επιθέσεις, η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ δήλωσε «συγκλονισμένη» από τις «προφανώς τρομοκρατικές» επιθέσεις, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου διαβεβαίωσε τη Γαλλία ότι την υποστηρίζει στον «κοινό πόλεμο» εναντίον της τρομοκρατίας.

Οι χθεσινές επιθέσεις καταγράφηκαν δέκα μήνες μετά τις επιθέσεις τζιχαντιστών εναντίον της σατιρικής εφημερίδας Σαρλί Εμπντό και ενός εβραϊκού πολυκαταστήματος στο Παρίσι με 17 νεκρούς. Εκείνες τις επιθέσεις είχαν διαδεχθεί και άλλες, ή απόπειρες για επιθέσεις.

Η πιο πρόσφατη είχε γίνει την 21η Αυγούστου σε ένα τρένο υψηλής ταχύτητας Thalys που εκτελούσε δρομολόγιο από το Άμστερνταμ στο Παρίσι. Το μακελειό σε εκείνη την περίπτωση είχε αποφευχθεί χάρη στην επέμβαση επιβατών, περιλαμβανομένων Αμερικανών στρατιωτών που έκαναν διακοπές, που κατάφεραν να εξουδετερώσουν έναν άνδρα οπλισμένο με ένα Καλάσνικοφ και ένα πιστόλι. Δύο άνθρωποι είχαν τραυματιστεί. Ο δράστης, ο Αγιούμπ ελ Χαζανί, ένας νεαρός Μαροκινός γνωστός στις γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών, είχε συλληφθεί.

Μετά τις επιθέσεις του Ιανουαρίου, βάσει του σχεδίου εθνικής ασφαλείας Vigipirate της Γαλλίας το επίπεδο ασφαλείας στην περιοχή του Παρισιού παρέμενε στο ύψιστο επίπεδο. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, μια αποστολή εσωτερικής ασφάλειας έχει ανατεθεί στον γαλλικό στρατό.

Η Γαλλία συμμετέχει εδώ και πάνω από δύο χρόνια στον συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ που δρα εναντίον των τζιχαντιστών της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) στο Ιράκ. Τον Οκτώβριο, η γαλλική Πολεμική Αεροπορία άρχισε να διεξάγει πλήγματα εναντίον στόχων του ΙΚ και στη Συρία.

Το Παρίσι είχε ανακοινώσει την 5η Νοεμβρίου ότι τον Δεκέμβριο θα πλεύσει εκ νέου στον Κόλπο το γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, κίνηση που ακολούθησε την αμερικανική απόφαση να κλιμακωθούν οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί στη Συρία.

• Πηγή: http://www.naftemporiki.gr/ με αναφορά σε ΑΜΠΕ, Γαλλικό Πρακτορείο, Reuters

Πρωτοσέλιδο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (11/11/2015) όπου, όπως η επικαιρότητα απαιτεί, πρώτο θέμα είναι η θυσία 150.000 σπιτιών προκειμένου η κυβέρνηση να πάρει την πολυπόθητη δόση του δανείου των 2 δις. ευρώ.


Το βλέπετε και στο ΕΘΝΟΣ μια μέρα πριν… Όλη η προηγούμενη εβδομάδα γύρω από αυτό το θέμα, κύλησε… Φυσικά όταν αφορά τόσους ανθρώπους που κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο χωρίς στέγη, τότε το θέμα είναι όντως πολύ σοβαρό…


Στην ΑΚΡΠΟΛΗ βέβαια της 11/11/2015 έχουν εντελώς διαφορετική άποψη. Αλλά εμείς κρατάμε μικρό καλάθι… Προτιμούμε αλήθειες όσο σκληρές κι αν είναι  και όχι ότι μας χαϊδεύει τα αυτιά. Γι’ αυτό κρατάμε μικρό καλάθι…


Όλα αυτά τα προαπαιτούμενα είναι ενόψει του Eurogroup όπου, όπως τονίζει ο ΛΟΓΟΣ στο πρωτοσέλιδο της 10/11/2015 και πάλι υπήρξε αδιέξοδο… Και να ‘ταν η πρώτη φορά… Σαν το μαρτύριο της σταγόνας το κάνουν οι δανειστές «φίλοι μας».


Αισιόδοξοι πάντως στην ΑΥΓΗ πιστεύουν ότι θα υπάρξει λύση τη Δευτέρα… Καθόλου τυχαίο αυτό. Πρόκειται για την εφημερίδα που στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και κάνει τις επιθυμίες της… είδηση! Δημοσιογραφία του καιρού μας…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/11/2015

Ο στόχος ήταν σαφής: Να βρεθεί μια συμβιβαστική συμφωνία από την κυβέρνηση στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές κάνοντας πιο ελαστικά τα κριτήρια προστασίας της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, ενώ η αμέσως επόμενη σελίδα που θα γυρίσει στο βιβλίο των «κόκκινων δανείων» είναι αυτή που αφορά στο μεγάλο διακύβευμα της ενεργητικής διαχείρισης των επιχειρηματικών οφειλών.

Όπως κατέστη σαφές στο τελευταίο Eurogroup, η εκκρεμότητα της νομοθετικής διευθέτησης των πλειστηριασμών, είναι άμεσα συνδεδεμένη τόσο με την εκταμίευση της δόσης των 2 δισ. ευρώ όσο κυρίως με την άμεση αποδέσμευση των 10 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Κι αν αυτός δεν είναι ένας ακόμα εκβιασμός, τότε αναρωτιέμαι τι είναι;

Όλα δείχνουν πάντως, ότι καμία πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να τραβήξει στα άκρα το σχοινί, εν μέσω ανακεφαλαιοποίησης, αλλά αντίθετα προετοιμάζεται το έδαφος για αμοιβαίες υποχωρήσεις που εντούτοις θα φέρουν τα κριτήρια προστασίας στο σημείο αφετηρίας: δηλαδή θα περιορίζουν την απαγόρευση διενέργειας πλειστηριασμών στα «ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα» όπως ορίζει και το μνημόνιο του Ιουλίου («ευάλωτοι δανειολήπτες»), όπως επαναλαμβάνουν με επιμονή οι εκπρόσωποι των δανειστών, αλλά και όπως αναφέρει και η πρόσφατη απόφαση της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της οποίας φαίνεται πως χτίζονται τα απαραίτητα περιθώρια ευελιξίας από το κόμμα προς την κυβέρνηση για συμβιβασμό.

Το παρασκήνιο για τα κριτήρια προστασίας από τους πλειστηριασμούς που απελευθερώνονται επί της ουσίας από το 2016, είναι πλούσιο τα τελευταία 24ωρα. Στη συζήτηση φέρεται να παρενέβησαν κατά το τελευταίο Eurogroup οι Γάλλοι με συμβιβαστική πρόταση που κατά πληροφορίες δημιουργεί κάποιο δίχτυ προστασίας για το 55%-60% των δανειοληπτών, την ίδια ώρα που στο παζάρι «αντιπροτάσεων» έχουν μπει πλέον και παράγοντες του τραπεζικού συστήματος, με τους τελευταίους να επιχειρούν να εκμεταλλευτούν την αναμπουμπούλα και να ασκούν επιρροή ένθεν κακείθεν ακόμη και για σταδιακό ξήλωμα των μέτρων προστασίας που παρέχει ο νόμος Κατσέλη. Στο πλαίσιο τέτοιων παρεμβάσεων φαίνεται να εντάσσονται προτάσεις για εξαίρεση της προστασίας που θα παρέχεται προς τους νέους δανειολήπτες από το 2016 και μετά.

Επισήμως, η κυβέρνηση επέμεινε στον απόηχο του Eurogroup μέσω συνεργατών του υπουργού Ανάπτυξης Γιώργου Σταθάκη, ότι δεν έχει μετακινηθεί από τις αρχικές θέσεις της. Δηλαδή στην προστασία από πλειστηριασμούς όσων προσφεύγουν στο νόμο Κατσέλη και έχουν ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 32.000 - 35.000 ευρώ, αντικειμενική αξία κατοικίας από 200.000 (άγαμος) μέχρι 325.000 ευρώ (πενταμελής οικογένεια) και ανώτατο όριο οφειλών σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και εφορίες μέχρι 200.000 ευρώ. Άλλες πληροφορίες, ωστόσο, υποστήριζαν πως έχουν γίνει επιμέρους υποχωρήσεις ώστε το όριο της αντικειμενικής αξίας να μειωθεί στις 180.000 ευρώ και τα εισοδηματικά κριτήρια προς τις 25.000 ευρώ, χωρίς πάντως αυτές να επιβεβαιώνονται από επίσημες πηγές.

Τις ελληνικές θέσεις για τους πλειστηριασμούς υποστήριξε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο περιθώριο της νέας Συνόδου Κορυφής για το προσφυγικό στις 11-12 Νοεμβρίου, με την κυβέρνηση να συσχετίζει έστω και εμμέσως το θέμα των πλειστηριασμών κατοικιών στην Ελλάδα, με το πρόβλημα των προσφύγων.

Οι ίδιες πηγές επέμεναν, ότι με εξαίρεση τις διαφορές στα όρια, υπάρχουν σημαντικές συγκλίσεις σε ότι αφορά τη διαπραγμάτευση για τους πλειστηριασμούς όπως λ.χ για την δημιουργία της Υπηρεσίας Πίστωσης και Πλούτου, τα ανά την Ελλάδα Γραφεία Ενημέρωσης Δανειοληπτών και το επάγγελμα του «διαχειριστή πτώχευσης», συναρτώντας την απόφαση για την τελική συμφωνία με το ευρύτερο πλαίσιο διαχείρισης που έχει προτείνει η κυβέρνηση, και όχι στενά με τα αριθμητικά κριτήρια. Εξελίξεις φοβερές, που δεν επηρεάστηκαν από την πανελλαδική πανεργατική απεργία της 12^ης Νοέμβρη που οργάνωσαν η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ. Και σα να μην έγινε ποτέ…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο, Σάββατο 14/11/2015, στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Τον τελευταίο καιρό η Λέσβος βρίσκεται στο επίκεντρο της αρνητικής ειδησεογραφίας, καθώς για χιλιάδες πρόσφυγες έχει γίνει τάφος σε μια προσπάθεια τους να προωθηθούν στην Ελλάδα κι από κει στην Ευρώπη, από τους Τούρκους δουλεμπόρους. Αλλά το νησί και οι άνθρωποι του, δεν χάνουν το κουράγιο τους… Συνεχίζουν να ζουν, να αναπνέουν, σ’ ένα υπέροχο μαγευτικό περιβάλλον.


Όπως αυτές οι φωτογραφίες που έβαλε χθες στο Google+ η φίλη μας, Βασιλική Κουβαρντά και δείχνουν το άλλο πρόσωπο, το ανθρώπινο και γαλήνιο του νησιού… Είναι από τη Νυφίδα Πολίχνιτος, το χωριό του πατέρα της. Και είναι, όπως βλέπετε κι εσείς, πολύ αναζωογονητικές… Η θάλασσα είναι λάδι, λες και έχουν ακόμα καλοκαίρι… Φανταστικά ωραία στιγμιότυπα.


Είδα τις φωτογραφίες, ως αναγνώστης της Βασιλικής στο Google+ κι έμεινα... Έτσι πήρα την πρωτοβουλία, έχοντας κάνει στο πρόσφατο παρελθόν, μια συζήτηση με την ίδια, η οποία μου έδινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω  φωτογραφίες της στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, προκειμένου να τις μοιραστούμε… Την ευχαριστώ προκαταβολικά και χαίρομαι που τέτοιες συνεργασίες κάνουν το site πιο ζωντανό.


Όπως με τη Μυτιλήνη, έτσι θα δείτε, σε λίγο κι άλλες συνεργασίες που ξεπερνούν τα όρια της χώρας. Στο κάτω – κάτω, άνθρωποι που γνωρίζουν και μιλάνε την ελληνική γλώσσα, υπάρχουν σε όλον τον κόσμο… Κι έχουν πάντα μια νοσταλγία για τη γλώσσα του τόπου που γεννήθηκαν… Όχι δεν πρόκειται για αυθαίρετο συμπέρασμα μου. Το έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά…


Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτές τις εικόνες της Λέσβου, επειδή πολύ έχει μαυρίσει η καρδιά μας τον τελευταίο καιρό. Κι ας έχουμε στο νου μας, ότι κάπως έτσι όμορφα θα είναι στο νέο σύστημα πραγμάτων που με πίστη ονειρευόμαστε… Τι ευλογία να είμαστε εκεί με τους ανθρώπους μας και να μοιραζόμαστε τα πάντα χωρίς να μας λείπει τίποτα, με ασφάλεια και ηρεμία στα σπίτια μας, με πολλαπλές δράσεις.


Κι αυτή δεν είναι μια μαγική εικόνα, όπως αυτή που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας με τον Ευρωπαίο αξιωματούχο, καθώς επισκέφτηκαν πρόσφατα το νησί και μίλησαν με πρόσφυγες… Αυτό μάλιστα που εξόργισε πολλούς ήταν τα ψεύτικα υποκριτικά δάκρυα του κ. Τσίπρα. Την ίδια στιγμή που συνεχίζονται τα σκληρά μνημονιακά μέτρα εναντίον των Ελλήνων πολιτών.

Χθεσινή φωτογραφία που έφτασε στα inbox μου. Αδελφές σε έργο σταντ... Κάπου στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι δίπλα στο ρολόι… Τι όμορφα που είναι να μοιράζεσαι χρήσιμα πράγματα με τους ανθρώπους…


Αυτή εδώ είναι η εικονογράφηση που είχε το θέμα, όπως το ανέβασε ο Στέλιος στον τοίχο του. Δείχνει τον παππού με τον εγγονό να προσεύχονται με τη φθαρμένη από τη χρήση Γραφή, μπροστά τους…


Κι αυτή είναι μια άλλη εκδοχή της ίδιας ιστοριούλας που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με άλλη μορφή. Την είδα χθες και στον τοίχο του Γιώργου Φανουργάκη και μου άρεσε γι’ αυτό τη βάζω εδώ. Έτσι για να ξέρουμε ότι τα καλά, κυκλοφορούν…

Μπορεί και να το έχετε ξαναδιαβάσει... Ίσως σας το έχουν με κάποιο e-mail, έτσι κι αλλιώς κυκλοφορεί… Κι εγώ το διάβασα στον τοίχο του Στέλιου Τζαννή και σας το μεταφέρω θεωρώντας ότι όλοι έχουμε να ωφεληθούμε από τις μεγάλες αλήθειες που κρύβει μέσα του… Διαβάστε το προσεκτικά, παρακαλώ. Κι αν είναι κάτι που δεν καταλαβαίνετε, ξαναδιαβάστε το:

H ιστορία είναι για έναν ηλικιωμένο που ζούσε σε μια φάρμα στα βουνά του ανατολικού Κεντάκι μαζί με τον νεαρό εγγονό του. Κάθε πρωί ο παππούς ξυπνούσε νωρίς και καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας διαβάζοντας την φθαρμένη Βίβλο του. Ο εγγονός του, που ήθελε να γίνει σαν εκείνον, προσπαθούσε να τον μιμηθεί με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσε.

Μια μέρα ο εγγονός ρώτησε: Παππού, προσπάθησα να διαβάσω τη Βίβλο όπως εσύ αλλά δεν την καταλαβαίνω, και αυτά που καταλαβαίνω, τα ξεχνάω αμέσως μόλις κλείσω το βιβλίο. Τι καλό κάνει το να διαβάζουμε τη Βίβλο; Ο παππούς σταμάτησε να βάζει κάρβουνα στον φούρνο και γύρισε ήρεμα λέγοντας: Πάρε αυτό το παλιό φθαρμένο καλάθι κάτω στον ποταμό και φέρε πίσω ένα καλάθι νερό.

Το αγόρι έκανε όπως ακριβώς του είχε πει, παρόλο που το νερό έτρεχε έξω από το καλάθι, προτού προλάβει να φτάσει πίσω στο σπίτι. Ο παππούς γέλασε και του είπε: Θα πρέπει να κινηθείς λίγο πιο γρήγορα την επόμενη φορά.

Και τον έστειλε πίσω στον ποταμό μαζί με το καλάθι να δοκιμάσει ξανά. Αυτή τη φορά το αγόρι έτρεξε γρηγορότερα, αλλά ξανά το παλιό φθαρμένο καλάθι ήταν άδειο πριν φτάσει στο σπίτι.

Κουρασμένος όπως ήταν, είπε στον παππού του ότι ήταν αδύνατο να μεταφέρει νερό μέσα στο καλάθι, και ότι θα πήγαινε να πάρει έναν κουβά αντί για αυτό. Ο ηλικιωμένος άντρας του είπε: Δεν θέλω έναν κουβά νερό. Θέλω ένα καλάθι νερό. Μπορείς να το καταφέρεις αυτό. Απλά δεν προσπαθείς αρκετά σκληρά.

Και πήγε έξω στην πόρτα να παρακολουθήσει το αγόρι να δοκιμάζει ξανά.

Σε αυτό το σημείο το αγόρι ήξερε πως αυτό ήταν αδύνατο, αλλά ήθελε να δείξει στον παππού του πως, ακόμα και αν έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, το νερό θα έτρεχε έξω από το καλάθι πριν καν απομακρυνθεί από εκεί. Το αγόρι γέμισε το καλάθι με νερό και έτρεξε πολύ γρήγορα, αλλά όταν έφτασε στο σπίτι του παππού του, το καλάθι ήταν άδειο πάλι.

Εξαντλημένος, είπε στον παππού του: Είδες παππού, είναι μάταιο!

Ώστε νομίζεις ότι είναι μάταιο; Είπε ο ηλικιωμένος άντρας. Κοίτα το καλάθι. Το αγόρι κοίταξε το καλάθι και για πρώτη φορά διαπίστωσε ότι το καλάθι φαινόταν διαφορετικό. Αντί για ένα βρώμικο, παλιό καλάθι για κάρβουνα, ήταν καθαρό.

Ο παππούς του λέει τότε: Αγόρι μου, αυτό συμβαίνει όταν διαβάζεις τη Βίβλο. Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τα πάντα ή να θυμάσαι τα πάντα, αλλά όταν την διαβάζεις, θα σε αλλάξει από μέσα προς τα έξω.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας με το παλιό καλάθι είναι το εξής: Να αφιερώνουμε χρόνο για να διαβάζουμε ένα μέρος του Λόγου του Θεού κάθε μέρα. Θα μας επηρεάσει για τα καλά, ακόμα και αν δεν συγκρατούμε λέξη. Η αγάπη του Ιεχωβά είναι σαν τον ωκεανό, μπορούμε να δούμε την αρχή της, αλλά όχι το τέλος της. Ακόμα και αν ο εγκέφαλός μας δεν συγκρατεί όλα όσα διαβάζουμε, ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται περισσότερο για την καρδιά μας παρά για τον εγκέφαλό μας.

• Από μια δημοσίευση το Facebook που έγινε από τον καλό φίλο και αδελφό Στυλιανό Τζαννή.

Η Βιβλική περιγραφή δείχνει ότι ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, τοποθετήθηκε σ’ έναν κήπο ή πάρκο και περιβαλλόταν απ’ όλα όσα ήταν αναγκαία για να διατηρηθεί στη ζωή. Υπήρχε αφθονία βλάστησης και «παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν και καλόν εις την γεύσιν.» Για να υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία δέντρων, προφανώς δεν ήταν κάποιος μικρός κήπος ή πάρκο.


Ο Άνθρωπος Λαχταρά τον Παράδεισο. Στους σύγχρονους καιρούς ο άνθρωπος φτιάχνει κήπους και πάρκα μέσα ή κοντά σε μεγάλες πόλεις. Γιατί; Γιατί αυτός που μένει στην πόλη συχνά λαχταράει να ξεκουράσει το πνεύμα του ανανεώνοντας την επαφή του με τη φύση. Και πόσο πολύ χαιρόμαστε όταν περπατάμε σ’ ένα όμορφο πάρκο ή κήπο, ιδιαίτερα όταν έχει ανθισμένα λουλούδια και δέντρα!


Πόσες φορές καθώς βλέπουμε έναν κήπο με όμορφα λουλούδια δεν λέμε: «Τι Παράδεισος!» Πόσο πιο πολύ θα μας άρεσε να ζούμε μέσα σε τέτοιες παραδεισένιες συνθήκες! Ναι, είναι μια φυσική λαχτάρα, η οποία φτάνει στην αρχική προέλευση του ανθρώπου στο παραδεισένιο πάρκο της Εδέμ. Γι' αυτό και μας αρέσουν τα λουλούδια και κάνουμε καθετί για να μη λείπουν από το σπίτι μας.

Αφήγηση από τον Μάρτιν Βέντερκβιστ

Ήταν μια αξέχαστη στιγμή. Συνέβη στη διάρκεια μιας σφοδρής χιονοθύελλας. Καμιά δεκαριά από μας στεκόμαστε γύρω από τον ανοιχτό τάφο και ψέλναμε. Μετά είπα λίγα λόγια ότι θα ξανασυναντηθούμε όταν παρέλθει από τη γη ο καιρός των δυσκολιών.

Ο νεαρός πατέρας γονάτισε, πήρε το μικρό άσπρο φέρετρο στα χέρια του και προσεκτικά το έθαψε στη γη. Δάκρυα υπήρχαν σχεδόν σ’ όλα τα μάτια καθώς επιστρέφαμε μέσα από το δάσος στο σπίτι. Το βράδυ, με τη συντροφιά και τη συζήτηση, όλοι παρηγορήθηκαν από τις σκέψεις που μπόρεσα να παρουσιάσω από το λόγο του Θεού.—Ιωάννης 5:28, 29· Ρωμαίους 15:4.

Στα εξήντα μου χρόνια σαν διαγγελέας του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού, πάνω από 600 φορές έχω παρηγορήσει τις οικογένειες των νεκρών καθώς διεξήγα τις ομιλίες κηδείας σε διάφορα μέρη της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Αλλά προτού σας διηγηθώ περισσότερα για τις εμπειρίες που είχα, θα σας εξηγήσω πρώτα πώς έγινα διάκονος.

Οι Πρώτες Επιδράσεις

Μια μέρα του 1908, όταν επέστρεψε ο πατέρας μου στο σπίτι από τη δουλειά του στη Στοκχόλμη, βρήκε στο τραίνο ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο. Αυτό το φυλλάδιο με τίτλο «Πού Είναι οι Νεκροί;» ήταν εκδόσεως του διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής. Επειδή και οι γονείς μου πίστευαν στη Βίβλο, διαβάζοντας αυτό το φυλλάδιο υποκινήθηκαν να μελετήσουν πιο βαθιά το Λόγο του Θεού.

Οι γονείς μου σύντομα ήρθαν σ’ επαφή με τους Σπουδαστές των Γραφών, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Και οι δυο τους άρχισαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις που γίνονταν κάθε Κυριακή σε μια μικρή αίθουσα στη Στοκχόλμη, μαζί με 50 περίπου άλλους. Τον Αύγουστο του 1912 ο Κάρολος Τέιζ Ρώσσελ, ο πρόεδρος της Εταιρίας «Σκοπιά», ήταν ο κύριος ομιλητής σε μια συνέλευση που έγινε στη Στοκχόλμη και την οποία παρακολούθησαν περισσότεροι από 100 Σπουδαστές των Γραφών απ’ όλη τη Σουηδία. Αν και δεν κατάλαβα πολλά πράγματα απ’ αυτά που ειπώθηκαν επειδή ήμουν 10 χρόνων, με εντυπωσίασαν πάρα πολύ αυτά που έβλεπα να γίνονται.

Όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, και εργαζόμουνα σε μια εταιρία ραπτικής στη Βαίστερως, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά τα προβλήματα της ζωής και, τα βράδια, διάβαζα συχνά τη Βίβλο. Τον άλλο χρόνο, το 1920, για πρώτη φορά έλαβα μέρος στη διακήρυξη του ‘ευαγγελίου της βασιλείας’ σε άλλους με τον μικρό όμιλο Βιβλικής μελέτης της πόλεως.—Ματθαίος 24:14.

Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ο Α. Χ. Μακμίλλαν από το προσωπικό των Κεντρικών γραφείων της Εταιρίας στο Μπρούκλυν στη Νέα Υόρκη, επισκέφθηκε τη Σουηδία, κι έδωσε την ομιλία «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει.» Δέκα από μάς εργαστήκαμε σκληρά για να διαφημίσουμε το θέμα, και η αίθουσα που χωρούσε 350 άτομα ήταν γεμάτη. Πολλοί δεν μπόρεσαν να μπουν μέσα· γι’ αυτό παίρνοντας ένα σωρό από βιβλιάρια με το ίδιο θέμα, βγήκα έξω κι έδωσα ένα αντίγραφο της ομιλίας για να τη διαβάσουν στο σπίτι τους αρκετές εκατοντάδες άτομα!

Καθορίζοντας την Πορεία της Ζωής μου

Είπα στον Α. Χ. Μακμίλλαν ότι ήθελα να μετέχω στην ολοχρόνια διακονία, αλλά φαινόταν να αμφιβάλλει για τις προθέσεις ενός 18-χρονου. Γι’ αυτό είπε: «Έχεις πολλά να μάθεις.» Παρ’ όλα αυτά, τον άλλο χρόνο διορίστηκα σαν ολοχρόνιος κήρυκας. Μαζί μ’ έναν άλλο αδελφό, ξεκίνησα για το διορισμό μου στη Γκότλαντ. Τότε δεν υπήρχαν κήρυκες της Βασιλείας σ’ αυτό το νησί.

Η πρώτη μου μέρα στο έργο μαρτυρίας στο Βίσμπυ άρχισε με μια επίσκεψη σε μια αίθουσα κηδειών. Θα τολμούσα να μπω μέσα και να προσφέρω το βιβλίο «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσι Αποθάνει»; Ο ιδιοκτήτης μπορεί να φοβόταν μήπως μείνει χωρίς δουλειά! Όμως, πήρε αμέσως την έκδοση. Μάλιστα, η ζήτηση του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη που μερικές φορές έπρεπε να τηλεγραφήσουμε ζητώντας περισσότερα. Συντομεύσαμε τον τίτλο σε «Εκατομμύρια», και οι τηλεγραφητές εκπλήσσονταν όταν έπρεπε να μεταδώσουν το μήνυμα, «Στείλτε αμέσως 500 Εκατομμύρια»!

Όταν ένας από τους ομιλητές της Εταιρίας αρρώστησε τον Ιανουάριο του 1922, μου ζητήθηκε να δώσω την ομιλία του σε πολλά μέρη. Διαμαρτυρήθηκα ότι η ικανότητά μου να μιλάω δημόσια ήταν πολύ μικρή, αλλά μου δόθηκε ο διορισμός του ομιλητή, αρχίζοντας από τη Φλεν. Εκεί μια αδελφή είχε κανονίσει να έρθουν για ν’ ακούσουν την ομιλία το βράδυ 200 περίπου άτομα. Οι παρόντες—κυρίως ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες με πολλή πείρα στη ζωή—φαίνονταν εκνευρισμένοι και διστακτικοί στη διάρκεια της ομιλίας. Περίμεναν έναν τελείως διαφορετικό ομιλητή και όχι έναν 20-χρονο! Όμως, σε μια άλλη πόλη όταν τελείωσα την ομιλία μου, πολλοί ηλικιωμένοι άνδρες ήρθαν και μου έσφιξαν το χέρι, ευχαριστώντας με για όσα είχαν ακούσει. Αυτό βέβαια με ενθάρρυνε.

Για αρκετά χρόνια συνέχισα σαν περιοδεύων ομιλητής, και το δρομολόγιό μου αναγραφόταν στο περιοδικό ΣΚΟΠΙΑ, μαζί με τους τακτικούς περιοδεύοντες αντιπροσώπους της Εταιρίας. Ιδιαίτερα μας καλοδέχονταν εμάς τους ταξιδιώτες οι άποικοι στη Λάπλαντ. Πολλοί που είναι σήμερα Μάρτυρες κατάγονται απ’ αυτή την ορεινή περιοχή, και στις συνελεύσεις μερικοί απ’ αυτούς με χαιρετούν και μου λένε ότι άκουσαν την πρώτη τους δημόσια ομιλία όταν πήγα στο σπίτι των γονέων τους πριν από χρόνια.

Εμπειρίες από το Δημόσιο Βήμα

Φυσικά στη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 πολλά άτομα παρακολουθούσαν τις Βιβλικές ομιλίες μας και άκουγαν προσεκτικά. Κάποτε, όμως, ένα πολύ γνωστό άτομο σηκώθηκε και φώναξε: «Ψέματα. Υπερβολές. Άντε τώρα ας φύγουμε!» Αλλά απογοητεύτηκε όταν μόνο τρεις -τέσσερις τον ακολούθησαν.

Σε μια άλλη περίπτωση μια ομάδα από νεαρούς μπήκαν στην αίθουσα τραγουδώντας «Τη Διεθνή» (ύμνος των Κομμουνιστών). Κάθισαν στην πρώτη σειρά προφανώς με την πρόθεση να με εκνευρίσουν και να διαλύσουν τη συνάθροιση. Αφού μίλησα για τα προβλήματα που ήταν ιδιαίτερα έντονα σ’ αυτήν την περιοχή, συνέχισα με την ομιλία «Ποιος θα Φέρει Ειρήνη στον Κόσμο;» Αμέσως οι νεαροί, ο ένας κατόπιν του άλλου, έβγαλαν τους σκούφους τους και άρχισαν ν’ ακούνε προσεκτικά. Μετά έφυγαν ειρηνικά, και μερικοί μάλιστα σταμάτησαν στο τραπέζι με τα βιβλία και ζητούσαν έντυπά μας.

Όταν επέστρεψα από μια επίσκεψη που έκανα στο νησί Σεσχαρό στο Βοθνικό Κόλπο, βρήκα να με περιμένει στην προβλήτα ένας αστυνομικός. Με πήγε στο αστυνομικό τμήμα, όπου ο αξιωματικός μου είπε ότι με κατηγορούσαν ότι έδωσα πολιτική ομιλία που είχε σχέση με τον Κομμουνισμό μάλλον. Και πρόσθεσε: «Είπες ότι όλη η κοινωνία θα ανατραπεί και ένας νέος ηγέτης με το όνομα Ιεχωβά θα αναλάβει.» Φυσικά, το ζήτημα ξεκαθαρίστηκε όταν τους εξήγησα ότι Ιεχωβά είναι το όνομα του Θεού και ότι στη διάρκεια της ομιλίας συζητήθηκε η βασιλεία του.

Αλλαγές στο Διορισμό

Η «θέση μου σαν αντικαταστάτης» του περιοδεύοντα ομιλητή συνέχισε μέχρι το 1925, όταν άρχισα να εργάζομαι στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας. Μετά, το 1934, παντρεύτηκα. Πόσο πολύ εκτίμησα την πιστή υποστήριξη της συζύγου μου της Έλνα! Για αρκετά χρόνια κι εκείνη είχε εργαστεί στα γραφεία της Εταιρίας.

Κάποτε στη δεκαετία του 1930 περπάτησα πολλά μίλια για να επισκεφτώ ανθρώπους που ζούσαν σε απομονωμένες καλύβες στην πιο βόρεια σιδηροδρομική γραμμή της Σουηδίας, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο. Οι σιδηροδρομικοί εκεί δεν είχαν πολλούς επισκέπτες και γι’ αυτό ήθελαν να μείνουμε αρκετό χρόνο για να συζητήσουμε μαζί τους τα προβλήματα της ζωής.

Όταν ο Κόσμος Ξαναμπήκε στον Πόλεμο

Η Σουηδία απέφυγε την ανάμιξη στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η μανία αυτού του πολέμου έδωσε την ευκαιρία στους εκκλησιαστικούς ηγέτες να προσπαθήσουν να παρεμποδίσουν το έργο μας. Ένας Σουηδός επίσκοπος είπε ψέματα ότι οι Μάρτυρες προετοιμάζονταν «να βγουν στην ερχόμενη μάχη ενάντια στο Σατανά κατά διαταγή του Ιεχωβά» και να συντρίψουν όλους τους εχθρούς του Θεού με ένοπλη δύναμη. Μετά τον πόλεμο, οι εχθροί μας ήθελαν να μην τους θυμίζουν την αναστάτωση που είχαν δημιουργήσει στη διάρκεια αυτών των ετών.

Εγώ ήμουν ένας από εκείνους που κλήθηκε για στρατιωτική υπηρεσία πολλές φορές. Όταν καταδικαζόμαστε, μας άφηναν ελεύθερους μέχρις ότου έπαιρνε εντολή η αστυνομία να μας φυλακίσει. Μια φορά επρόκειτο να δώσω την ομιλία κηδείας για ένα συγγενή όταν δυο αστυνομικοί μπήκαν στην αίθουσα που είχαν μαζευτεί περίπου εκατό άνθρωποι.

Οι αξιωματικοί με πλησίασαν και μου είπαν ότι με συλλάμβαναν και ότι έπρεπε αμέσως να τους ακολουθήσω. Αλλά ο γιος του νεκρού τους έκανε νόημα διακριτικά να πάνε πιο πέρα και τους ψιθύρισε: «Πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μπορείτε να διακόψετε τη συγκέντρωση αυτή έτσι. Ο λειτουργός πρέπει να ολοκληρώσει το έργο του εδώ προτού φύγει. Αλλιώς, τι θα σκεφτούν οι συγγενείς και οι φίλοι;»

Τότε, οι αστυνομικοί απομακρύνθηκαν, πάρκαραν την «κλούβα» πίσω από το σταύλο και με περίμεναν. Εξήγησαν, κάπως συνεσταλμένα, ότι είχαν εντολή να με οδηγήσουν πριν νυχτώσει στη φυλακή του Λίνκαιπινγκ.

Ελευθερία για τη Διακήρυξη του «Ευαγγελίου»

Ένα άτομο που έχει χάσει την ελευθερία του για κάποιο διάστημα εκτιμά το προνόμιο να μπορεί να συναντάει ανθρώπους και να τους μιλάει για το «ευαγγέλιο,» είτε από το βήμα είτε από πόρτα σε πόρτα.

Μετά από 60 και πλέον χρόνια σαν διαγγελέας του «ευαγγελίου», είμαι ευγνώμων για το μεγάλο προνόμιό μου να ανήκω στις τάξεις των αφιερωμένων λάτρεων του Ιεχωβά, μολονότι δεν έχω την ίδια σωματική δύναμη όπως τα πρώτα χρόνια. Ακόμη, μαζί με τη σύζυγό μου και χάρη στον Παντοδύναμο, συχνά θυμάμαι την πολύτιμη συντροφικότητα που έχουμε με ταπεινούς και σωστούς ανθρώπους που προσβλέπουν με ανυπομονησία στην προ πολλού αναμενόμενη παγκόσμια κυβέρνηση στην οποία ο Άρχοντας της Ειρήνης θα κυβερνά.—Ησαΐας 9:6, 7.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 15/8/1982