Συνεχίζω σήμερα με ότι άφησα πίσω από τη χθεσινή ανάρτηση… Έτσι θα καταφέρουμε να πάρουμε μια μικρή γεύση της άνοιξης από την Τέμενη Αιγίου, όπου, όπως γνωρίζετε βρέθηκα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε για επαγγελματικούς λόγους. Να καλύψω δημοσιογραφικά μια συνδικαλιστική εκδήλωση.


Όπως σας είπα, ένιωσα κάποια στιγμή την ανάγκη να βγω έξω, να περπατήσω, να με χτυπήσει λίγος καθαρός αέρας. Ήταν σαν ένα μικρό διάλειμμα στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις να παρακολουθήσω, να καταγράψω και στη συνέχεια να προβάλω στο έντυπο τους, αυτή τη συνδικαλιστική δράση.


Πέρα λοιπόν από τους κατά συνθήκη συνδικαλιστικούς «καβγάδες» που… κάθε σοβαρό συνδικάτο θέλει να υπάρχουν, εκεί έξω στη φύση, μια άλλη ζωή, πιο καθαρή και πιο όμορφη, από όποια πλευρά και να τη δεις, υπάρχει. Αρκεί να την προσέξεις λίγο στις λεπτομέρειες…


Άφησα λοιπόν το συναίσθημα να ανοίξει τους δικούς του δρόμους, παρακάμπτοντας τη λογική. Και το χάρηκα. Ούτε μισή ώρα δεν κράτησε αυτή η βόλτα. Κι επειδή δεν ήταν τίποτα επιτηδευμένο, αλλά αποτύπωσα την πραγματικότητα, όλα έγιναν γρήγορα και ωραία…


Ήθελα ακριβώς αυτό… Να κρατήσω το μάτι μου απλό σε ότι έβλεπα… Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω και τις υπόλοιπες αισθήσεις μου… Δυστυχώς δεν γίνεται κι ας ήθελα τόσο να τις μοιραστώ μαζί σας… Κρατήστε λοιπόν, μόνο ότι το μάτι απόλαυσε και αποτύπωσε ο φακός.


Μερικοί από σας που τις βλέπετε τώρα, ίσως ζείτε κάπου, όπου έχετε τη δυνατότητα να τις απολαμβάνετε καθημερινά… Και μπορεί να μη σας κάνουν και τόσο εντύπωση τα κοντινά πλάνα από τη φύση… Άλλοι όμως, όπως εμείς που ζούμε στην πόλη, τα έχουμε πολύ ανάγκη…


Γι’ αυτό συγχωρήστε μου αυτή την επιμονή που σκοπεύω να τη συνεχίσω και αύριο με μια ακόμη ανάρτηση εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Εξάλλου είδα από τις αντιδράσεις σας στα κοινωνικά δίκτυα, όπου ανέβηκαν πρώτα, ότι σας άρεσαν πολύ. Ευκαιρία λοιπόν να τις δούμε σε καλύτερη ανάλυση και με μικρά σχόλια.


Ναι, σε ποιον δεν αρέσουν; Το είδα και σ’ αυτούς ακόμα τους συνδικαλιστές που κάποιοι από εκείνους  που εκτιμώ για το ήθος τους, ξαμολήθηκαν κάποια στιγμή το ίδιο με τα κινητά τους τηλέφωνα. Άφησαν μια χαραμάδα στην ευαισθησία να μπαίνει λίγο φως και να φωτίζει την καρδιά τους…


Ήταν μεν κουραστικές οι δύο μέρες, επειδή το αντικείμενο της εργασίας μου επέβαλε μια συνεχή παρουσία στο χώρο προκειμένου να παρακολουθώ τις διαδικασίες της 36^ης Σ.Α. της ΠΕΤ ΟΤΕ, αλλά όπως κάνω πάντα, βρήκα το χρόνο να απολαύσω για τον εαυτό μου, μοναδικές στιγμές ομορφιάς…

Έτσι για να ξεφύγω λίγο από την υποχρεωτική παρουσία μου, λόγω δουλειάς στην Τέμενη Αιγίου,σε ένα διάλειμμα από τις εργασίες της 36^ης Σ. Α. της ΠΕΤ ΟΤΕ, βγήκα και περπάτησα στον άδειο χώρο του παραθεριστικού κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ. Και χαμήλωσα λίγο το φακό του κινητού μου τηλεφώνου να φωτογραφίσω τη φύση…


Μια φύση που όσο κι αν ο χειμώνας κρατά ακόμα με ξεσπάσματα, εντούτοις οι όμορφες ανοιξιάτικες μέρες είναι εδώ, όπως χθες που ζήσαμε μια υπέροχη ξεχωριστή μέρα… Η αίθουσα εκδηλώσεων έχει τζαμαρίες γύρω –γύρω κι έτσι, ακόμα κι από δω μπορείς να απολαύσεις όλη αυτή την ομορφιά…


Ωστόσο δεν άντεξα… Και στην πρώτη ευκαιρία βγήκα να χαρώ λίγο τον ήλιο και να απολαύσω την καθαρή ατμόσφαιρα που μύριζε θάλασσα. Κι όσο πλησιάζει η άνοιξη, τόσο και θα είναι πιο ελκυστική αυτή η πανέμορφη φύση. Έτσι θα με κερδίζει πάντα… Εδώ βλέπεις όλο το εύρος της δημιουργίας.


Κάθε φορά που μπορώ, το κάνω… Βλέπεις το έχουμε στο DNAμας, ως όντα που φτιάχτηκαν για να είμαστε κοντά της. Οι πρώτοι γονείς μας εκεί έζησαν, μέσα σε ένα επίγειο παράδεισο που δεν εκτίμησαν την αξία του. Οι μνήμες μας λοιπόν κρατάνε, ότι τους είναι χρήσιμο. Έτσι εξελίχθηκε όλη η χθεσινή μέρα.


Γλυκιά και όμορφη. Κι ας έκανε λίγη ψυχρούλα. Ο αέρα από το χιονισμένο κοντινό βουνό πάνω από το Αίγιο ήταν κρύος, παγωμένος. Και τι να σου κάνει ο φωτεινός ήλιος κάτι τέτοιες ώρες; Έχει δόντια. Και χρειάζεται προσοχή, γιατί δεν είναι καθόλου δύσκολο να την αρπάξει κανείς, αν δεν προσέξει…


Αναζητώ πράσινες γωνιές μέσα στο Παραθεριστικό Κέντρο… Διάλεξα σκόπιμα το σημείο που έχει οριστεί για όσους διαθέτουν δικές τους σκηνές και τους αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής στις καλοκαιρινές του διακοπές. Και δεν το έκανα τυχαία. Ήθελα να βρω χώρο ελεύθερο, όπου τα λουλούδια θα μπορούσαν να αναπτυχθούν.


Και βρήκα… Το βλέπετε και στις φωτογραφίες που δημοσιεύω στη σημερινή μου ανάρτηση… Σας άρεσαν. Το είδα στις αντιδράσεις σας από τα κοινωνικά δίκτυα, όταν τις ανέβασα στο Facebook. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπει κανείς κάθε μέρα τέτοιες δημοσιεύσεις από τη φύση. Στους ανθρώπους αρέσει η αυτοπροβολή…


Μια ακόμα και θα ακολουθήσουν αύριο κι άλλες. Να ολοκληρώσουμε έτσι την Κυριακή που έχουμε μπροστά μας Διότι έχουμε και το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα το μεσημέρι προς το απόγευμα, μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες της 36^ης Συνέλευσης Αντιπροσώπων…

Ώρα επτά και μισή… Μια νέα μέρα αρχίζει. Ηλιόλουστη, όμορφη. Δεν έχει καμιά σχέση με χθες… Σε πολλά μέρη της διαδρομής από την Αθήνα ως την Τέμενη Αγίου, έβρεχε πολύ δυνατά… Αλλά σήμερα είναι χαρά Θεού…


Βέβαια κάνει ψύχρα… Τα χιόνια στα κοντινά βουνά έχουν κατέβει χαμηλά… Φαίνονται από εδώ που είμαστε. Αλλά το πρωϊνό ξύπνημα πάντα μου αρεσε να το απολαμβάνω σε ένα περίπατο στο Παραθεριστικό Κέντρο που ακόμα «κοιμάται».


Βρίσκομαι από χθες το απόγευμα στο Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου, όπου από τις 9, όπως λέει το πρόγραμμα, έχουμε την ετήσια Συνέλευση των Αντιπροσώπων της ΠΕΤ ΟΤΕ. Πρόκειται για μια δουλειά σε επαγγελματικά πλαίσια.


Έχουμε έρθει με το Ι.Χ. μου μαζί με τους συναδέλφους Δήμο και Γωγώ. Φέραμε μαζί το υλικό που θα μπει στους φακέλους για τους συνέδρους. Τον Απολογισμό, Το Πρόγραμμα Δράσης και τα Οικονομικά. Έτσι γίνεται πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις.


Έχει απόλυτη ησυχία… Οι φιλοξενούμενοι στις εγκαταστάσεις του, κάπου 150, που θα πάρουν μέρος σ’ αυτές τις συνδικαλιστικές διαδικασίες, κοιμούνται ακόμα Μπορεί και να ξενύχτησαν χθες παρέα με ανθρώπους από τις παρατάξεις τους. Εγώ, πάντως δεν άλλαξα τις συνήθειες μου. Στις 11 ήμουν στο κρεβάτι μου.


Έτσι τα πρωινό μου ξύπνημα ήταν άνετο και πολύ όμορφο. Από τις λίγες φορές που έχω το πλεονέκτημα να ξυπνώ σχεδόν μέσα στη φύση και να το απολαμβάνω… Τράβηξα και τις πρώτες φωτογραφίες μου για σήμερα. Προφανώς θα ακολουθήσουν κι άλλες στη διάρκεια της μέρας.


Εδώ θα μείνουμε ως την Κυριακή το βράδυ, οπότε και σχεδιάζουμε την επιστροφή μας στην Αθήνα. Παρ’ ότι αρχές Μαρτίου οι οικίσκοι που μένουμε θερμαίνονται με ειδικά σώματα και είναι πολύ ζεστά και όμορφα, παρά την παγωνιά που υπάρχει γύρω.


Αυτό το σπίτι είναι ξενώνας… Ήταν το μοναδικό κτίσμα  μέσα στο κτήμα που αγοράστηκε από τον ΟΤΕ τη δεκαετία του ’80 για να γίνει Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΤΕ. Ένα κέντρο που θα χρησιμοποιούσαν οι υπάλληλοι του γα τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Πραγματικά πολύ καλή επιλογή.


Τώρα, επειδή ίσως δεν είστε εξοικειωμένοι με τα συνδικαλιστικά, πρέπει να σας εξηγήσω τι θα κάνουμε εδώ, δυο μέρες… Τεχνικοί του ΟΤΕ, μέλη του Σωματείου της ΠΕΤ ΟΤΕ από όλη την Ελλάδα, εκλεγμένοι αντιπρόσωποι και ήρθα εδώ για μια συγκεκριμένη δουλειά.


Θα ακούσουν του εισηγητές που θα τοποθετηθούν, θα μιλήσουν, θα ψηφίσουν υπέρ ή κατά και στο κλείσιμο των εργασιών θα βγάλουν ένα ψήφισμα, το οποίο κατά κάποιο τρόπο θα αποτελέσει και τον μπούσουλα για τη συνδικαλιστική δράση τους το επόμενο χρονικό διάστημα… Μια κοινωνική δράση που σε καιρούς μνημονίων, κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Έχουμε εδώ μερικές φωτογραφίες για να εικονογραφήσουμε το θέμα, μιας και οι αθηναϊκές εφημερίδες, όση αγάπη κι αν τους έχουν, δεν έκαναν το συνέδριο πρώτο θέμα. Προσέξτε το σύνθημα πίσω από την πλάτη του προέδρου του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, Σταύρου Θεοδωράκη. Θα μπορούσες να το πεις και ριζοσπαστικό, αν το πίστευαν…


Μερικοί από τους καλεσμένους του κ. Θεοδωράκη. «Αντίπαλα» κόμματα, αλλά φίλοι του Σταύρου. Φαντάζομαι αναγνωρίζετε πρόσωπα, δεν χρειάζεται να τα επισημαίνω ξανά από τούτη εδώ τη λεζάντα. Τους περισσότερους από αυτούς του γνωρίζουμε ήδη καλά ως πρωθυπουργούς αυτού του τόπου. «Διέπρεψαν»!


Θα μπορούσες να το πεις και μια πρόβα συγκυβέρνησης στο μέλλον… Όπως αντιλαμβάνεστε πρόκειται για πάζλ, αλλά σίγουρα, αν κρίνουμε από την αγαστή συνεργασία που έχουν θα είναι ίσως μια εναλλακτική λύση του συστήματος, όταν θα στύψουν τον Τσίπρα και θα τον πετάξουν ως άχρηστη λεμονόκουπα.


Φοβερό στιγμιότυπο… Ο… σοβαρός Γιωργάκης Παπανδρέου που έβαλε την Ελλάδα στα Μνημόνιο και φόρτωσε με υπερβολικά βάρη, ασήκωτα τις πλάτες των Ελλήνων παρέα με τον φαιδρό πολιτευτή, Βασίλη Λεβέντη της Ένωσης Κεντρώων που ως πολιτικός σαλτιμπάγκος λειτουργεί και ως λαγός για τους «φίλους μας» και δανειστές μας, Ευρωπαίους.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 05/3/2016

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε το συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Υποθέτω ότι οι αναγνώστες μου γνωρίζουν, επειδή είναι ενημερωμένοι σε σχέση με την επικαιρότητα και ενεργοί πολίτες μιας κοινωνίας που καταρρέει στην εποχή των μνημονίων, ότι το ΠΟΤΑΜΙ είναι ένα πολιτικό κόμμα που εμφανίστηκε, ακριβώς μάσα σ’ αυτές τις συνθήκες, δίδοντας μια προσωρινή ελπίδα, ψευδαίσθηση, στους Έλληνες ψηφοφόρους.

Εννοούμε σ’ εκείνους τους απογοητευμένους από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, τα παραδοσιακά κόμματα… Μόνο που κι αυτή η φλόγα της ελπίδας έσβησε γρήγορα, καθώς αποδείχθηκε ότι ο νέος φορέας δεν είχε να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό, αλλά δημιουργήθηκε απλά και μόνο για να κρατήσει ως ανάχωμα κάποιους δυσαρεστημένους.

Η έκπληξη με τα ποσοστά που πήρε ήταν πολύ μεγάλη… Αλλά πολύ γρήγορα ξεφούσκωσε… Έγινε φανερό, από τη δράση τους στη Βουλή, πως δεν είχαν να προσφέρουν απολύτως τίποτα και συρρικνώθηκαν υπερβολικά με αποτέλεσμα να υπάρξει η αναμενόμενη γκρίνια.

Αμφισβητήθηκε ο ηγετικός ρόλος του ιδρυτή του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, γνωστού μας ως δημοσιογράφου μέχρι τότε, Σταύρου Θεοδωράκη… Έτσι οδηγήθηκαν σε Συνέδριο, το πρώτο στη μικρή ιστορία αυτού του κόμματος.

Παρακολουθήσαμε, από δημοσιογραφική ευθύνη, τις εργασίες του… Πέρα από την παρέλαση των ηγετών των κομμάτων του λεγόμενου Κέντρου και της Δεξιάς που γνωρίζουμε και την ιδιαίτερη προβολή των πρώην πρωθυπουργών κ.κ. Σημίτη και Παπανδρέου, δεν ακούσαμε τίποτα το ιδιαίτερο να συμβεί.

Κάτι μικρές εσωτερικές γκρίνιες, όπως αυτή του κ. Χάρη Θεοχάρη γνωστού μας και από τη θητεία του ως Γενικός Γραμματέας Εσόδων, που στο ΠΟΤΑΜΙ ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και παραιτήθηκε, αφού αμφισβήτησε τον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα στο εσωτερικό του, με αποτέλεσμα να επανεκλέγει σ’ αυτή τη θέση…

Για τον πολύ κόσμο, τίποτα σημαντικό δεν συνέβη… Έχει άλλωστε πολλά δύσκολα προβλήματα να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητα του... Δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να ασχολείται με τις μικροπολιτικές των κομμάτων που μοιάζουν να κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν, μακριά και έξω από την πραγματική ζωή.

Το κακό είναι πως, κόμματα σαν το ΠΟΤΑΜΙ ή και όλα όσα υπάρχουν και κινούνται αρνούνται να αποδεχτούν το αυτονόητο: Ότι δηλαδή έχουν πάψει προ πολλού να εκφράζουν τους πολίτες, τους οποίους καλούν κάθε φορά στην κάλπη να τους στηρίξουν, ώστε να αυξήσουν τα ποσοστά τους.

Αρνούνται επίσης πεισματικά να αποδεχτούν, ότι δεν κυβερνούν αυτοί, είτε βρίσκονται στη συμπολίτευση, είτε στην αντιπολίτευση, αφού απλά νομοθετούν τις έτοιμες ντιρεκτίβες που έρχονται από τους «φίλους μας» - δανειστές μας και το ΔΝΤ.

Όση καλή διάθεση κι αν έχουν (που αμφισβητείται πια από πολλούς) δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα. Μόνη τους δουλειά είναι να κοροϊδεύουν τους ελάχιστους εναπομείναντες ψηφοφόρους τους, ότι τάχα μου αγωνίζονται για το συμφέρον τους.

Ένα μόνο στοιχείο θα σας δώσω, ως ρεαλιστικό παράδειγμα που βγήκε από το Συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Η… επανάσταση του κ. Θεοχάρη εξαντλήθηκε στο να παραιτηθεί από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Δεν είχε τα κότσια να βγει να κάνει δημόσια τις καταγγελίες του και να παραιτηθεί από βουλευτής… Βλέπεις, καλά είναι τα λόγια, αλλά πιο καλός ο μισθός και η βουλευτική αποζημίωση και όσα τη συνοδεύουν, που δεν είναι καθόλου λίγα.

Ειλικρινά τον τελευταίο καιρό, νιώθω μια απέχθεια για καθετί που έχει να κάνει με την πολιτική. Όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα οι πολιτικοί, αλλά ανακυκλώνουν τη μιζέρια της κοινωνίας που αρνείται να βγάλει την τσίμπλα από τα μάτια της και να δει την αλήθεια: Ότι αυτό το σύστημα πραγμάτων έχει φτάσει τα όρια του, καταρρέει… Και μόνο κάτι πολύ δραστικό και δυνατό, όχι από ανθρώπους, μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου «Επισημάνσεις».

Εικόνες ανθρώπων σε απόγνωση… Ήρθαν στη χώρα μας, χρησιμοποιώντας την ως πέρασμα για την βόρεια Ευρώπη, μακριά από τις χώρες τους που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση…


Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες στην πλατεία Βικτωρίας. Αλλά εκεί ξέρουν. Αυτό τους έχουν πει όσοι έχουν προηγηθεί σ’ αυτό το ταξίδι της απόγνωσης. Από αυτή την πλατεία ελπίζουν να φτάσουν στον προορισμό τους.


Αυτή η εικόνα είναι ένα καρέ, από τηλεοπτικό ρεπορτάζ στην πλατεία Βικτωρίας. Θα μπορούσατε να το δείτε πατώντας ΕΔΩ. Το ρεπορτάζ είναι του Μένιου Σακελλαρόπουλου για τη ζωή των μεταναστών όταν πέσουν τα φώτα.

Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση είναι πολύ δύσκολες… Έχουν τους λόγους τους τα κανάλια να υπερπροβάλλουν την είδηση με τους πρόσφυγες, δίνοντας ατέλειωτο τηλεοπτικό χρόνο και προσπαθώντας να πείσουν ότι η χώρα είναι στο απόλυτο χάος και βεβαίως την ευθύνη τη ρίχνουν σ’ αυτούς που κυβερνούν την Ελλάδα.

Ωστόσο, εμάς δεν μας ενδιαφέρουν όλα αυτά… Στην προσπάθεια μου να σας δώσω το πραγματικό κλίμα των όσων εξελίσσονται εκεί, έχω ένα καλό κείμενο που δημοσιεύτηκε χθες στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.

«Υπάρχουν λιοντάρια στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα υπάρχουν τα πάντα». Δεν μπορώ να θυμηθώ από ποιο θεατρικό του Τσέχοφ ξεπήδησε η φράση που παίζει στο μυαλό μου Τρίτη μεσημέρι, στην πλατεία Βικτωρίας.

Η φράση παίζει και ξαναπαίζει, καθώς όσα βλέπω γύρω μου έρχονται να συναντήσουν τα ρεπορτάζ των ξένων εφημερίδων και των ντόπιων καναλιών.

Από τη μια οι απελπισμένοι κι από την άλλη οι λυσσασμένοι: οι πρόσφυγες που ψάχνουν δρόμο κι οι δημοσιογράφοι που ψάχνουν θέαμα.

«Έρχονται οι που….., οι αδερφ…. και ψωνίζουν μετανάστες για 10 ευρώ, αίσχος!». Ο Έλλην ρεπόρτερ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του.

Το θέμα... ανακάλυψε ο ΟΜΠΖΕΡΒΕΡ κι έτσι κάθε ρεπόρτερ που σέβεται τον εαυτό του τρέχει να το διασταυρώσει.

«Πρέπει να το αναδείξουμε όλοι, συναδέλφισσα» λέει, ενώ πάνω στην πλατεία τηλεοπτικές και φωτογραφικές μηχανές σκουντουφλάνε η μία πάνω στην άλλη ψάχνοντας εναγώνια τη σωστή γωνία απ' όπου θα ζουμάρουν στη φρίκη, θα κάνουν κλικ στην απελπισία.

«Να το διασταυρώσουμε», λέει, «άλλη μια ευκαιρία να τους σταυρώσουμε», σκέφτομαι.

Έξοχο το σετάκι, πακετάρει κάμποσες από τις φοβίες μας μαζεμένες: ομοφοβία και ξενοφοβία σετ.

Λίγο πιο δίπλα, σαν ξεπεσμένοι αγιοβασίληδες εκτός σεζόν, υπάλληλοι γνωστής εταιρείας κινητής τηλεφωνίας μοιράζουν δωρεάν κάρτες sim στους πρόσφυγες και τους πουλάνε μεγαμπάιτ και μονάδες χρόνου για τα κινητά που θα αγοράσουν από το ολοκαίνουργιο μαγαζί που άνοιξε στην πλατεία.

Τα μαγαζιά με τα κινητά εμφανίζονται σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή εδώ - συναγωνίζονται σε ρυθμό ανάπτυξης μόνο τα μπαρμπέρικα και τα μίνι παντοπωλεία.

Είναι σαφές πως διακινείται πολύ χρήμα στην περιοχή: οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων μπορούν να είναι ευχαριστημένοι με το προσφυγικό κύμα, όπως κι άλλοι που ανοίγουν τα σπίτια τους χρεώνοντας κατά το δοκούν ένα μπάνιο και μια τουαλέτα στους πρόσφυγες.

Και γιατί να μην τη χρεώσουν άλλωστε; Αφού, όπως ισχυρίζονται οι κάτοικοι, ο δήμος αρνείται πεισματικά να φέρει χημικές τουαλέτες με το σκεπτικό ότι έτσι θα γίνει μόνιμο σημείο προορισμού των προσφύγων η πλατεία.

Κι έτσι οι πρόσφυγες πρέπει κάτι να χάσουν: μερικά ευρώ ή την αξιοπρέπειά τους, ψάχνοντας μια γωνιά στα γύρω στενά.

Η άλλη τους εναλλακτική είναι να καταφύγουν σ' έναν μικρό χώρο φιλοξενίας δίπλα στην πλατεία, όπου μπορούν να κάνουν μπάνιο κι οι μητέρες να φροντίσουν τα μωρά τους.

Εκεί βρίσκονται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις κι εθελοντές γιατροί - αυτές τις μέρες εδώ δουλεύει μια κινητή μονάδα με οδοντιάτρους.

Σήμερα ο Ερυθρός Σταυρός μοιράζει σάντουιτς και νερά, ενώ το δίκτυο μεταναστριών «Μέλισσα» ετοιμάζει επίσης σνακ.

Στη Φυλής και τα στενοσόκακα επίσης οι δουλειές πάνε καλά: οι άντρες, ντόπιοι και πρόσφυγες, συνυπάρχουν μια χαρά - τουλάχιστον στα μπορντέλα που δέχονται και μετανάστες. Μπαινοβγαίνουν γελώντας, χαζεύουν τα κορίτσια, αγοράζουν τις υπηρεσίες τους.

Επάνω στην πλατεία είναι οι μανάδες με τα παιδιά τους και γύρω γύρω ένας αντρικός κόσμος όπου όλοι ψάχνουν μια ευκαιρία: ντόπιοι και μετανάστες να βγάλουν χρήματα με πιθανούς κι απίθανους τρόπους και πρόσφυγες να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Κι έτσι ένα εισιτήριο για Ειδομένη μπορεί να φτάσει και τα 150 ευρώ - ανάλογα με το πόσο εξαντλημένος είναι ο πρόσφυγας και πόσο καλός ο παραμυθατζής που θα του το πουλήσει. Άλλο να σου λένε ότι θα σε πάνε στην άλλη άκρη της χώρας σε δέκα ώρες κι άλλο σε δύο.

Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι κάτοικοι. Άλλοι φωνάζουν και βρίζουν, άλλοι βάζουν μεγαλύτερο τσουκάλι για να κατεβάσουν ένα πιάτο φαγητό στους πρόσφυγες.

Άλλοι εξοργίζονται κι άλλοι συμπονάνε. Άλλοι (οι ίδιοι πάντα κι ευτυχώς καθόλου αυξανόμενοι) κλείνουν το μάτι στους ναζί κι άλλοι στο πρόσωπο των ξεριζωμένων βλέπουν το δικό τους πρόσωπο.

Κι από δίπλα οι αλληλέγγυοι από άλλες γειτονιές, κάθε πολιτικής απόχρωσης και κάθε εθνικότητας, αλλά μονάχα μιας κοινωνικής τάξης: είναι οι φτωχοί που στέκονται δίπλα στους φτωχούς, είναι οι τσακισμένοι που στηρίζουν τους τσακισμένους.

Κι έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι -είτε στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες είτε αν μπορούσαν θα τους έδιωχναν ευχαρίστως με τις κλοτσιές- λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα: γιατί πάντα οι πρόσφυγες να καταφεύγουν στα ίδια σημεία της πόλης;

Και γιατί πάντα αυτά να βρίσκονται στο έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας;

Οι άλλοι δήμοι -τα αστραφτερά μας προάστια- δεν θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν πρόσφυγες, να παραχωρήσουν χώρους;

Η μάνα του μικρούλη Χαμίντ μού κάνει χώρο για να μοιραστούμε το χαρτόκουτό της σε μια γωνιά της πλατείας κι εκείνος ντροπαλά προσγειώνεται στην αγκαλιά μου.

Για άλλη μια φορά τα ξένα δημοσιεύματα έρχονται στο μυαλό μου, καθώς οι δημοσιογράφοι γυρνάνε γύρω μας σαν αρπακτικά. Κατανοώ το σοκ, από την ΤΡΑΦΑΛΓΚΑΡ ΣΚΟΥΕΑΡ ή τη ΣΤΕΦΑΝΠΛΑΤΣ να προσγειώνεσαι στην πλατεία Βικτωρίας.

Αυτό που δεν κατανοώ (ή, μάλλον, κατανοώ απολύτως) είναι τη βαθιά υποκρισία, τα υψωμένα δάχτυλα, τη σουφρωμένη μυτούλα απέναντι σε μια εξαθλιωμένη από τη λιτότητα χώρα, που αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση και παλεύει να ανταποκριθεί όπως μπορεί.

Επίσης δεν κατανοώ (ή, μάλλον, κατανοώ απολύτως) τη... φρίκη εκείνων των ντόπιων δημοσιογράφων που σχεδόν θέλουν αίμα και ψάχνουν για σπέρμα, που σπέρνουν τον φόβο. Η κατάσταση στη Βικτώρια είναι ζόρικη: δύσκολη για τους κατοίκους και δραματική για τους πρόσφυγες, αλλά εκείνοι που θα έπρεπε να κοκκινίζουν από ντροπή βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Πίσω από τείχη και φράχτες καμώνονται πως είναι Ευρώπη.

• Συντάκτης: Ντίνα Δασκαλοπούλου
• Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
• Οι φωτογραφίες είναι του Μάριου Βαλασόπουλου.

Ιδού το τρέιλερ της ταινίας Spotlight: Όλα στο φως Spotlight Κοινωνική 2015, (ΕΓΧΡ.) Σκηνοθεσία: Τομ Μακάρθι Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Ράφαλο, Ρέιτσελ Μακάνταμς, Μάικλ Κίτον, Λιβ Σράιμπερ, Στάνλεϊ Τούτσι. Μια κινηματογραφική ταινία που σας συστήνουμε να δείτε, οπωσδήποτε…


Εικόνες από την ταινία Spotlight… Εικόνες μέσα από τα γραφεία μιας ημερήσιας εφημερίδας σε όποιο σημείο του πλανήτη που σέβεται τον εαυτό της και τους αναγνώστες της. Κάπως έτσι γίνεται ο συντονισμός μιας δημοσιογραφικής έρευνας. Εδώ ο διευθυντής από το γραφείο του (όλο τάξη…) δίνει οδηγίες στον νεαρό συνάδελφο..


Δημοσιογράφοι συζητούν κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους στην εφημερίδα, προβληματίζονται, ανταλλάσσουν σκέψεις. Ιδιαίτερα όταν λειτουργούν στο πλαίσιο μιας δημοσιογραφικής έρευνας και αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες από μια κοινωνία που βρίσκεται εν υπνώσει…


Σχεδόν πάντα συστήνεται η διασταύρωση των στοιχείων… Δεν υιοθετούν άκριτα ότι πέφτει στην αντίληψη τους. Για να κρατήσουν τη σοβαρότητα της έρευνας τους σε ένα αξιόλογο επίπεδο οφείλουν να διπλοφιλτράρουν τις πληροφορίες που έχουν. Ένα λάθος μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή.


Οι συσκέψεις της ομάδας είναι συνήθως μακρόσυρτες και πολύ συχνές στη διάρκειας της δουλειάς των δημοσιογράφων… Εκεί καταθέτουν ότι έχουν και αξιολογούνται, για να προωθηθούν στη συνέχεια για δημοσίευση. Όπως θα δείτε και στην ταινία με καθαρό τρόπο, έτσι λειτουργούν ακόμα και σήμερα οι ομάδες που συμμετέχουν στην ερευνητική δημοσιογραφία…

Κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας, και ήταν υποψήφιο ακόμα στις κατηγορίες, σκηνοθεσίας, σεναρίου, μοντάζ, δεύτερου ανδρικού και γυναικείου ρόλου, για τον Ράφαλο και την Μακάνταμς αντίστοιχα, το «Spotlight: Όλα στο φως» εξιστορεί τη σοκαριστική υπόθεση παιδεραστίας στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας της Βοστώνης το 2002, με 70 εμπλεκόμενους ιερείς.

Η αποκάλυψη της τεράστιας αμαρτίας, που σκεπαζόταν έντεχνα από τους υψηλά ιστάμενους της Εκκλησίας, από τους δημοσιογράφους του «Spotlight», της ερευνητικής ομάδας της εφημερίδας «Boston Globe», κράτησε χρόνια, απέδωσε ωστόσο καρπούς και χάρισε το περίοπτο Pulitzer στα μέλη και το έντυπο.

Η ταινία ασχολείται με τη σταδιακή συνειδητοποίηση των δημοσιογράφων όσον αφορά το μέγεθος και το βάθος, καθώς και τις τρικλοποδιές που συστηματικά έβαζαν στους ρεπόρτερ όχι μόνο η αρχιεπισκοπή, που λογικά φοβόταν από την αρνητική δημοσιότητα, αλλά και οι προύχοντες της πόλης της Βοστώνης, μιας κλειστής και συντηρητικής κοινωνίας που υπερηφανεύεται για την άμεμπτη διαχείριση της δημόσιας εικόνας της.

Έχουμε διαπιστώσει και σε άλλες ταινίες, με πρόσφατη την «Ανίερη Συμμαχία», αλλά και τον «Πληροφοριοδότη» και τον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ», την ομερτά που χαρακτηρίζει τα παιδιά που παίζουν στην ίδια γειτονιά και μεγαλώνουν ως οικογενειακοί φίλοι, ασχέτως των αξιωμάτων που θα καταλάβουν αλλά και του πραγματικού βαθμού γνωριμίας τους, και εδώ, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται αυτή η διαστρέβλωση της ντομπροσύνης και της ηθικής στάσης.

Σε μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, ο Μάικλ Κίτον προσεγγίζεται με τρόπο σε ένα μπαρ και ένας από τους σπουδαίους της πόλης τού υπενθυμίζει πού βρίσκεται και τι πρέπει να κάνει, για να λάβει μια ωραία απάντηση, από έναν ηθοποιό που, μετά τον Birdman, δείχνει να βρίσκει ένα ώριμο κανάλι έκφρασης, πέρα από τις υπερβολές των ρόλων που έπαιξε νεότερος.

Είναι μια στιγμή ατμοσφαιρικής απειλής, σε μια ταινία που η έλλειψη ατμόσφαιρας και η απουσία απειλής περιορίζουν το εύρος, συνεπώς και τον αντίκτυπό της. Συγκρινόμενη ευθέως με το «Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου», το στοιχείο του θρίλερ και της υπόκωφης έντασης σε μια ιστορία με εξίσου γνωστή έκβαση (και μάλιστα πιο νωπή, αφού γυρίστηκε λίγο μετά τα αληθινά γεγονότα) είναι κάτι που διαφεύγει από τον Τομ Μακάρθι, ενώ περίσσευε στον Άλαν Πάκουλα.

Ίσως αυτό συμβαίνει διότι ο τρόπος που ο Μακάρθι χτίζει το ξεσκέπασμα είναι μαθηματικά ακριβής, αλλά χωλαίνει στην άρθρωση: αρκετές φορές οι δημοσιογράφοι, από τα παλιά μέλη της ομάδας μέχρι τον Λίεβ Σράιμπερ, που έρχεται να διευθύνει και αντιμετωπίζει καχυποψία από τους ψημένους στο ρεπορτάζ, δεν ακούγεται αληθινός, αφού τα νέα ενός ακόμη ιερέα βρίσκουν τους έμπειρους, υποτίθεται, στη φρίκη και στην κακότητα του κόσμου αυθεντικά ενεούς, υπερτονίζοντας το κομμάτι της συνειδητοποίησης με το να το εξισώνει με την είδηση, σαν το κοινό που καλείται να μείνει εμβρόντητο με κάτι που δεν έχει ξαναδεί ή ξανακούσει.

Δηλαδή, η ταινία υιοθετεί μια εκλαϊκευμένη άποψη για τη σοφιστικέ δημοσιογραφία, την ίδια στιγμή που ένα βραβευμένο τμήμα, που μάλιστα απολαμβάνει την ειδική μεταχείριση (τουλάχιστον εκείνη την εποχή ακόμη) από τη διεύθυνση, προκαλώντας τον φθόνο των υπόλοιπων γραφιάδων, κυρίως για το αργό τέμπο που αναγκαστικά έχει για τις δύσκολες αποστολές, κάνει τη δουλειά του, φέρνοντας στο φως μια υπόθεση που οι υπόλοιποι δεν πρόλαβαν να αναπτύξουν.

Με δεδομένο πως οι χρυσές εποχές του Τύπου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, καθώς και το «κοινωνικό» θέμα της ταινίας, το Spotlight άρεσε ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, εξού και οι τιμές για το όσκαρ της καλύτερης ταινίας που πήρε.

Ως παιάνας στη μαχητικότητα και το πείσμα των κομάντο για την αλήθεια, το φιλμ του Μακάρθι, με την εξαιρετική οργάνωση του υλικού και το δυνατό θέμα, πετυχαίνει κι αυτό την αποστολή του. Ως πρωτότυπος τρόπος αφήγησης, με πιθανή αφαίρεση στην εικόνα, το περσινό «El Club» του Πάμπλο Λαραΐν συγκρούστηκε πιο αποτελεσματικά με το σκάνδαλο, από την πλευρά των ανθρώπων που πραγματικά πόνεσαν.

• Οι πληροφορίες για την ταινία είναι από το www.lifo.gr