Στην Παλαιόπολη, όπου «αναπαύονται» τα ίχνη της αρχαίας πόλης της Κέρκυρας (8ος αι. π.Χ.) βρίσκεται το καταπράσινο κτήμα του Μον Ρεπό, το οποίο απλώνεται σε 258 στρέμματα πυκνής βλάστησης και πανέμορφων κήπων, τους οποίους στολίζουν διάσπαρτα θραύσματα της αρχαίας μνήμης. Κι όλα αυτά, δυο βήματα από το ξενοδοχείο που μέναμε, το ΑΡΙΟΝ.


Στο κτήμα του Μον Ρεπό, το οποίο απέχει μόλις 3 χλμ από την πόλη της Κέρκυρας, και το οποίο καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του λόφου της Αναλήψεως, έχτισε τη θερινή του έπαυλη το 1831 ο Άγγλος Αρμοστής των Ιονίων Νήσων Φρέντερικ Άνταμ (FredericAdam) για χάρη της αγαπημένης του γυναίκας της Κερκυραίας Νίνας Παλατιανού, σε σχέδια του Άγγλου αρχιτέκτονα Γουάιτμορ (Whitmore).


Το 1864, μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, ο δήμος της Κέρκυρας παραχώρησε το παλάτι και τους κήπους στη δυναστεία του Γεωργίου του Α’ προκειμένου να το χρησιμοποιούν ως θερινή κατοικία. Ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ ήταν εξάλλου εκείνος που του έδωσε τόσο παραστατικά το όνομα Mon Repos (= Ανάπαυση Μου).


Στο παλάτι, που έχει απρόσκοπτη θέα στη θάλασσα, φιλοξενήθηκε για ένα μεγάλο διάστημα, το 1863, και η αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, η θρυλική πριγκίπισσα Σίσσι, πριν χτίσει, μαγεμένη από την Κέρκυρα, το Αχίλλειο, ενώ εδώ γεννήθηκε και ο Φίλιππος Μάουνμπάντεν, ο μετέπειτα Δούκας του Εδιμβούργου και σύζυγος της βασίλισσας της Αγγλίας, Ελισάβετ. Το Μον Ρεπό εξάλλου είχε επιλέξει και ο Παρίνι, ο Ιταλός πολιτικός διοικητής των Ιονίων Νήσων, ως θερινή κατοικία κατά τη διάρκεια της Κατοχής.


Η βασιλική δυναστεία νεμόταν κατ’ αποκλειστικότητα τόσο το κτήμα όσο και το παλάτι έως το 1967. Με τη μεταπολίτευση επιστράφηκε στο Δήμο της Κέρκυρας αλλά τότε άρχισε η νέα του περιπέτεια καθώς ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ τα διεκδίκησε ως προσωπική του οικογενειακή περιουσία. Λίγο ως πολύ γνωρίζουμε την εξέλιξη της υπόθεσης. Την έχασε ο Γλίξμπουργκ, αλλά πρόλαβε να ταλαιπωρήσει αρκετά…


Οι δικαστικές μάχες ολοκληρώθηκαν μόλις το 1991, οπότε η Δικαιοσύνη απεφάνθη ότι το Μον Ρεπό ανήκει στο λαό της Κέρκυρας. Στην απόφαση αυτή βοήθησαν πολύ και τα ερείπια των αρχαίων ναών, του καλύτερα σωζόμενου, που σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μαρτυρίες πιστεύεται ότι ανήκει στον Απόλλωνα, αλλά και του παλαιότερου και μεγαλύτερου, αν και πλέον σώζονται ελάχιστα στοιχεία, της Ακραίας Ήρας όπως και τα υπόλοιπα σημάδια που άφησε ο χρόνος, από τότε που στην έκταση του εκτεινόταν η Παλαιόπολη, η αρχαία πόλη της Κέρκυρας. Μέχρι και το 1991 η πρόσβαση στο κτήμα για τους επισκέπτες ήταν αδύνατη.


Τo κομψό και εντυπωσιακό παλάτι με τα μεγάλα ανοίγματα είναι αποικιακού ρυθμού με έντονα ελληνικά και νεοκλασικά στοιχεία. Δεσπόζει στη μέση του κτήματος και φτάνετε εκεί, αφού περάσετε την είσοδο και περπατήσετε στα φαρδιά μονοπάτια, τα καλυμμένα με λευκό χαλίκι κάτω από τη σκιά των καταπράσινων πεύκων. Στους πανέμορφους κήπους του κάποτε φιλοξενούνταν περισσότερα από 2.000 είδη φυτών, δώρα ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων.


Σήμερα το παλάτι του Μον Ρεπό στεγάζει το Μουσείο της Παλαιόπολης, καθώς ο Δήμος της Κέρκυρας το έχει παραχωρήσει για 50 χρόνια στο Υπουργείο Πολιτισμού. Οι περισσότερες εξάλλου εργασίες αναστήλωσης και ανάδειξης του έγιναν το 1994 για το χατίρι της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής που είχε φιλοξενηθεί εκείνον τον Ιούνιο στην Ελλάδα, που ασκούσε την εξαμηνιαία Προεδρία της Ένωσης.

Αμέσως μετά την Παλαιοκαστρίτσα συνεχίσαμε το ταξίδι μας στα βόρεια του νησιού. Μια διαδρομή ανάμεσα σε μικρά χωριά και σε περιοχές με πολύ πράσινο. Η βλάστηση πυκνή μας ήταν κάτι που μας άρεσε πολύ. Πραγματικά εντυπωσιακή… Τη χαιρόμασταν καθώς την περπατούσαμε με το αυτοκίνητο μας.


Στους Δουκάδες κάναμε την πρώτη στάση μας . Είχαμε πληροφορίες από τον ΑΡΙΟΝΑ, το ξενοδοχείο μας, ότι εδώ θα βρίσκαμε δύο εξαιρετικά εστιατόρια με τοπικά φαγητά, τον Δούκα και την Ελισάβετ. Τα βρήκαμε. Αλλά ο Δούκας ήταν κλειστός και ήταν νωρίς , δεν πεινάγαμε για μεσημέρι.


Συνεχίσαμε από εκεί για βόρεια ως το Συντάρι. Περάσαμε αρκετά μικρά χωριουδάκια πολύ όμορφα και ιδιαίτερα μικρά, τουλάχιστον όσο βλέπαμε από το δρόμο της δημοσιάς. Ήταν η ώρα που σχόλαγαν και τα σχολεία και πολλά παιδιά πήγαιναν με τα πόδια ως τα σπίτια τους.


Στην Αραχάβη, πάνω στο δρόμο μας συναντήσαμε μια WIND. Εδώ πλήρωσα το λογαριασμό τους εταιρικού μου. Τα παιδιά, δυο νεαροί που εργάζονταν εκεί ήταν πολύ ευγενικοί. Το χωριό δεν είχε κίνηση τώρα, αλλά κι εδώ ετοιμάζονται για το καλοκαίρι. Οι ιδιοκτήτες μαγαζιών βάφουν. Μετά το Πάσχα ξεκινούν…


Επόμενος σταθμό η Κασσιώπη. Παραθαλάσσια μικρή τουριστική πόλη. Ακριβώς απέναντι από την Αλβανία. Εδώ πήραμε στα κινητά μας τηλέφωνα μηνύματα καλωσορίσματος από τη γειτονική χώρα. Προφανώς είμαστε στην εμβέλεια των κεραιών τους. Είχε πολύ πλάκα. Μου θύμισε μια πλευρά της Σάμου, κάποτε. Μόνο που εκεί ήταν η Τουρκία…


Κατηφορίσαμε νότια. Περάσαμε. Περάσαμε από την Κουλούρα, το Καλάμι και καταλήξαμε στο Νησάκι. Είχε πάει μεσημέρι προχωρημένο. Και μας έκοβε η πείνα στο στομάχι μας, οπότε αποφασίσαμε να καθίσουμε για φαγητό εδώ. Πάνω στο δρόμο ήταν η ταβέρνα «Ρούμελη» με ντόπιες απολαυστικές παραδοσιακές σπεσιαλιτέ…


Οικογενειακή ταβέρνα… Τη δούλευε ένα ζευγάρι. Η γυναίκα του, δηλαδή… Εκείνου ο ρόλος εξαντλούνταν στο… Καλωσόρισμα των πελατών. Όλα τα άλλα τα έκανε η σύζυγός του. Μια πολύ γλυκιά στρουμπουλή νεαρή κοπέλα  που ήξερε να παίζει πολύ καλά το ρόλο που είχε αναλάβει…


Επιστρέψαμε στην πόλη της Κέρκυρας αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας. Ίσα που προλάβαμε να ξαπλώσουμε λιγάκι στο δωμάτιο μας, το 326 και να ξεκουραστούμε. Το βράδυ είχαμε προγραμματίσει να βγούμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Είναι πάντα όμορφη η παλιά πόλη με τα καντούνια, ότι ώρα κι αν επιλέξεις να την επισκεφθείς…

Σήμερα θα σας πάμε βόρεια… Βάλαμε κάτω τον χάρτη και ξεκινήσαμε με πρώτο σταθμό την Παλαιοκαστρίτσα… Η διαδρομή είναι υπέροχη. Πράσινο παντού και με μια θάλασσα διαμαντένια. Ευκαιρία για την πρώτη μας φωτογραφία με φόντο τα γαλαζοπράσινα νερά… Ανοίγει πάντως το μάτι και χορταίνει η ψυχή με την απόλυτη εναλλαγή τοπίων που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος εύκολα…


Η Παλαιοκαστρίτσα είναι ένα παραλιακό χωριό βορειοδυτικά της πόλης της Κερκύρας και μόλις νοτίως του Βυζαντινού κάστρου του Αγγελόκαστρου. Στην παραλία στον κόλπο της Παλαιοκαστρίτσας υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία και εστιατόρια. Μελετητές ισχυρίζονται ότι στην Παλαιοκαστρίτσα ήταν η πρωτεύουσα των Φαιάκων και ότι η Ναυσικά βρήκε τον Οδυσσέα στον κόλπο αυτής (της Παλαιοκαστρίτσας). Όμως δεν έχουν βρεθεί αρχαιολογικά μνημεία στην περιοχή αυτή ώστε να στηριχτεί αυτή η άποψη.


Η Παλαιοκαστρίτσα είναι μια από τις διασημότερες περιοχές της Κέρκυρας για την ομορφιά των νερών της και για το μοναδικό τμήμα βραχώδης ακτής με κόλπους χωρίς άμμο. Κατάλληλη λοιπόν για τους λάτρεις του snorkelling έχετε την δυνατότητα να περάσετε ολόκληρες μέρες ανάμεσα στους διάφορους κόλπους που χαρακτηρίζουν την Παλαιοκαστρίτσα.


Δεν υπάρχει ένα πραγματικό χωριό, υπάρχουν πολλά καταλύματα προς ενοικίαση και διάφορα μαγαζιά διασκορπισμένα κατά μήκος του δρόμου για να φθάσετε στην θάλασσα. Η Παλαιοκαστρίτσα περιγράφεται και στο top 10. Η Παλαιοκαστρίτσα περιλαμβάνει μια περιοχή με 6 μικρούς κόλπους και παραλίες. Η κυριότερη βρίσκεται κάτω από το μοναστήρι και παρουσιάζει πολλές τουριστικές υποδομές επειδή είναι και η μεγαλύτερη.


Μια άλλη βρίσκεται κοντά στο λιμανάκι όπου αράζουν πολλά γιοτ κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Στις υπόλοιπες μπορείτε να φθάσετε μόνο μέσω θαλάσσης ενοικιάζοντας βάρκες ή χρησιμοποιώντας την υπηρεσία taxi boat. Το νερό σε αυτήν την περιοχή είναι κρύο επειδή κατεβαίνει πιο γρήγορα και επειδή υπάρχουν κρύα ρεύματα.


Μπορείτε να ενοικιάσετε ομπρέλες και ξαπλώστρες στο μεγαλύτερο μέρος από τις παραλίες και στην κύρια υπάρχουν ντουζ και μπάνια. Ακόμα το καλοκαίρι μπορείτε να ενοικιάσετε βάρκα για να δείτε τα σπήλαια κατά μήκος αυτού του τμήματος ακτής που είναι εκείνο με την πιο θαυμάσια θάλασσα. Υπάρχουν επίσης ένα κέντρο για καταδύσεις και βάρκες που κάνουν μεταφορές προς τις πολυάριθμες παραλίες της περιοχής.


Η Παλαιοκαστρίτσα απέχει περίπου 20 λεπτά με αυτοκίνητο από την πόλη της Κέρκυρας.  Μπορείτε ακόμη να ενοικιάσετε μια βάρκα για να πάτε πρός την ανακάλυψη αυτού του τμήματος ακτής. Εάν δεν διαθέτετε δικά σας μέσα μπορείτε να χρησιμοποιήσετε λεωφορεία που κάνουν καθημερινά δρομολόγια και συνδέουν την Παλαιοκαστρίτσα και την Κέρκυρα.


Εμείς βέβαια δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα καθώς κινηθήκαμε με το νοικιασμένο αυτοκίνητο και έτσι είχαμε αυτονομία στο να πάμε όπου θέλουμε και να σταματήσουμε όσο θέλαμε. Και αυτό το εκμεταλλευτήκαμε ιδιαίτερα στη συνέχεια της μέρας μας καθώς κάναμε όλη τη βόρεια διαδρομή του νησιού. Μέχρι που έφτασαν στα κινητά μας μηνύματα από την Αλβανία που μας… καλωσόριζαν. Οι ακτές της χώρας αυτής ήταν πολύ ορατές…

Πραγματικά είναι υπέροχη μια βόλτα πάνω στο κανόνι. Η θέα του είναι εκπληκτική. Αυτό είναι και ο λόγος που ανεβαίνουν εκεί οι επισκέπτες, κυρίως τουρίστες που επισκέπτονται για πρώτη φορά την Κέρκυρα. Όμως, όσες φορές κι πας αυτό που νιώθεις είναι μοναδικό…


Κάτω ακριβώς είναι το Ποντικονήσι… Ένα μικρό νησάκι με ένα ναό πάνω του. Μπορείς να το επισκεφθείς και με τα πόδια. Αλλά εμείς μείναμε μόνο σ’ αυτή τη θέα που είναι επιβλητική. Την ώρα που ήμασταν εκεί έφτασαν δυο πούλμαν φορτωμένα με ξένους τουρίστες που ήρθαν ακριβώς για τον ίδιο με μας λόγο.


Ας δούμε μερικά στοιχεία γι’ το Κανόνι: Το περίφημο Κανόνι βρίσκεται στα νότια της χερσονήσου Παλαιόπολης. Ονομάστηκε Κανόνι όταν εγκαταστάθηκε εκεί η μονάδα του γαλλικού πυροβολικού το 1798. Ένα από τα κανόνια της πυροβολαρχίας βρίσκεται ακόμη στο τουριστικό περίπτερο. Μπροστά από το Κανόνι είναι η Μονή Βλαχερνών, που συνδέεται με τη στεριά με μια αποβάθρα τσιμέντου και χτίστηκε τον 17ο αιώνα. Από εκεί μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Ποντικονήσι.


Σύμφωνα με το μύθο, αυτό ήταν το πλοίο των Φαιάκων που αφού μετέφεραν τον Οδυσσέα στην Ιθάκη, το πλοίο τους απολιθώθηκε. Ένας άλλος μύθος ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο βράχος όπου ο Οδυσσέας συνετρίβη εξαιτίας της καταιγίδας. Η εντυπωσιακή θέα από το Κανόνι ενέπνευσε τον Γερμανό ζωγράφο Becklin να ζωγραφήση «Το Νησί των Νεκρών». Αυτή η τοποθεσία είναι το πιο όμορφο μέρος του νησιού και είναι ο τόπος περιπάτου που προτιμούν οι κάτοικοι του νησιού


Το Κανόνι, σύμφωνα με αρχαιολογικές μελέτες, ταυτίζεται με τα όρια της αρχαίας πόλης της Κέρκυρας. Ονομάστηκε έτσι εξαιτίας της πυροβολαρχίας που είχαν στήσει εκεί οι Γάλλοι κατά τη διάρκεια της πρώτης γαλλικής κατοχής. Από εδώ επίσης μπορείς να δεις τα αεροπλάνα την ώρα που προσγειώνονται στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας.


Συνέβη και σε μένα την ώρα της φωτογραφίας… Και φυσικά το… χάζεψα το αεροσκάφος έτσι όμορφα που κατεβαίνει για να προσγειωθεί. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι να είσαι μέσα στο αεροπλάνο από τη μεριά της λιμνοθάλασσας και να προσγειώνεσαι. Νομίζεις ότι θα γίνει προσθαλάσσωση…


Φυσικά η Σούλα που της αρέσουν τα καπέλα δεν έχασε την ευκαιρία στο τουριστικό περίπτερο να δοκιμάσει ένα από αυτά και να φωτογραφηθεί με σκέρτσο. Το έκανε και στην Παλαιοκαστρίτσα και γελάσαμε πολύ καθώς και εκεί τη φωτογράφισα. Θα το δείτε τις επόμενες μέρες… Πραγματικά, έχει χιούμορ…


Για άλλη μια φορά θα το πούμε: Το Κανόνι δεν είναι τυχαία ένας όμορφος προορισμός για όποιον έρχεται στην Κέρκυρα… Από εκεί ψηλά μπορείς να θαυμάσεις το τοπίο σε όλο του το μεγαλείο. Και μείς; Ως επισκέπτες το θέλαμε κάτι τέτοιο. Το δοκιμάσαμε και δεν χάσαμε. Εξάλλου με το αυτοκίνητο μας δεν ήταν καθόλου πρόβλημα…

Στη χθεσινή ανάρτηση είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε το Αχίλλειο και την ιστορία του περιδιαβαίνοντας στο εσωτερικό αυτής της υπέροχης και μοναδικής έπαυλης. Σήμερα λέμε να το κάνουμε λίγο διαφορετικά. Να περπατήσουμε στους εξωτερικούς χώρους του.


Η ίδια ομορφιά παντού. Συνηγορεί και η ανθισμένη φύση που αυτή την εποχή, εδώ στην Κέρκυρα είναι στο φόρτε της. Ιδιαίτερη αίσθηση μας έκανε αυτό το θαμνοειδές λουλούδι. Μπορεί να γίνει στην πλήρη ανάπτυξη του και δέντρο πανέμορφο. Και τα άνθη του που μοιάζουν με σταφύλια μυρίζουν υπέροχα. Τα λένε πασχαλιές και ανθίζουν αυτή την εποχή.


Πραγματικά αξίζει να περπατά ανάμεσα σε τέτοια μονοπάτια… Τα ίδια πανέμορφα ανθισμένα λουλούδια τα είδαμε και μέσα στην πόλη της Κέρκυρας, στους δρόμους της. Οι περισσότεροι φράκτες είναι έτσι μοναδικά στολισμένοι. Αντιλαμβάνεστε πόσο μυρωδικός είναι ο περίπτος στα δρομάκια της…


Όπου κι αν βρεθείς έξω από την έπαυλη της αυτοκράτειρας Σίσσυ είναι υπέροχα… Όπως εδώ στο περιστύλιο των μουσών… Αυτές σύμφωνα με την αρχαία παράδοση γεννήθηκαν από τους θεούς στα πανάρχαια χρόνια. Ήσαν φύλακες της γνώσης στα Μουσεία (βιβλιοθήκες και διδακτήριο), που διαιώνιζαν τον Ελληνικό Λόγο. Ιστορικά οι Μούσες του Παρνασσού ήσαν μεγάλες δασκάλες και δίδαξαν την πανάρχαια ελληνική ιστορία και την γενεαλογία των θεών του Ολύμπου, μέσα από τα κείμενα του Ησιόδου.


Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς τις επικαλούνται στην αρχή των έργων τους σαν υπαρκτά και διαχρονικά πρόσωπα και τις ικετεύουν να τους βοηθήσουν να αποδώσουν σωστά τον προφορικό ή γραπτό λόγο τους. Στις ζωγραφικές και γλυπτικές απεικονίσεις οι καλλιτέχνες τις παρουσιάζουν ως αέρινες μορφές με στοχασμό και θεϊκή ομορφιά, που κρατούν δάφνες και μουσικά όργανα και απαγγέλλουν ή τραγουδούν ολόγυρα από το μεγάλο δάσκαλο Απόλλωνα.


Ή εδώ στο τεράστιο άγαλμα του Αχιλλέα… Χρειάστηκε να σηκώσουμε αρκετά όρθια την κάμερα για να το αποτυπώσουμε ολόκληρο… Στην Ελληνική μυθολογία, ο Αχιλλέας, γιος του Πηλέως και εγγονός του Αιακού (Αχιλλεύς Πηλείδης ή Αχιλλεύς Αιακίδης) ήταν ο μεγαλύτερος και ο κεντρικός αλλά και ο γενναιότερος ήρωας της Ιλιάδας του Ομήρου.


Σύμφωνα με το μετα-Ομηρικό μύθο, η Θέτις προσπάθησε να κάνει τον Αχιλλέα άτρωτο, βουτώντας τον στα νερά της Στύγας, όμως πιάνοντάς τον από τη φτέρνα, τον άφησε τρωτό σ' αυτό το σημείο. (Δείτε Αχίλλειος πτέρνα). Ο Όμηρος, εν τούτοις, αναφέρει ένα ελαφρύ τραυματισμό του στην Ιλιάδα. Σε μια νεότερη και λιγότερο δημοφιλή εκδοχή, η Θέτιδα άλειψε το αγόρι με αμβροσία κι έπειτα το έβαλε πάνω από τη φωτιά ώστε να κάψει τα θνητά μέρη του κορμιού του.


Όπου κι αν περπατήσεις είναι πανέμορφα… Κι όταν ο καιρός είναι καλός, ανοιξιάτικος, όπως είναι αυτή την εποχή, τότε τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Το απολαμβάνεις περισσότερο. Βοήθησε σ’ αυτό και ο ηλεκτρονικός ξεναγός. Όπου κι αν βρισκόσουν μπορούσες με τα νούμερα που είχες να ακούσεις ότι αφορούσε το σημείο αυτό…

Σήμερα ανοίξαμε τα φτερά μας για μεγάλα πράγματα… Επισκεφτήκαμε το Αχίλλειο που είναι μία από τις γνωστότερες βασιλικές επαύλεις της Ευρώπης και ίσως το σημαντικότερο αξιοθέατο αρχιτεκτόνημα της Κέρκυρας που βρίσκεται παρά τον οικισμό Γαστούρι, περίπου 10 χλμ. από την πόλη της Κέρκυρας. Και τη συνδυάσαμε με ένα ταξίδι προς τα νότια του νησιού. Φτάσαμε ως τη Λευκίμη…


Η έπαυλη αυτή σχεδιάστηκε από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Ραφαέλε Καρίττο (Raffaele Caritto) και Αντόνιο Λάνντι (Antonio Landi) με επόπτη τον πρόξενο της Αυστρίας στην Κέρκυρα Αlexander Warssderg στην αρχή, και μετά τον θάνατό του τον βαρώνο Von Bucowitz, σε πομπηινό ρυθμό και χτίστηκε το 1890 με εξ ολοκλήρου δαπάνη της αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας, η οποία λόγω της ευαίσθητης υγείας της ζήτησε την οικοδόμησή της.


Την έπαυλη την αφιέρωσε στον Αχιλλέα, απ’ όπου και το όνομα της, τον περίβολο της οποίας πλούτισε με αγάλματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία. Εξ αυτών τα πιο γνωστά έργα είναι οι "Εννέα Μούσες", ορισμένες έργο του Ιταλού γλύπτη Ντομένικο Μοράνι (Domenico Morani και άλλες αγοράστηκαν από την Αυτοκράτειρα από τη Βίλλα Μποργκέζε. και ο Αχιλλέας Θνήσκων του Χέρτερ.


Η Ελισάβετ δολοφονήθηκε το 1898. Το 1904, κατ΄ άλλους το 1907, ο αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος Β΄ (γνωστός και ως "Κάιζερ") αγόρασε το Αχίλλειο, στο οποίο και διέμενε κατά τις τακτικές ανοιξιάτικες επισκέψεις του στη Κέρκυρα. Υπήρξε άνδρας ιδιαίτερα καλλιεργημένος και λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.


Τοποθέτησε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Αχιλλέα με την επιγραφή «Στον μέγιστο των Ελλήνων από τον μέγιστο των Γερμανών». Αλά η ιστορία του δεν σταματάει εδώ… Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η ιδιοκτησία της έπαυλης αυτής πέρασε στο ελληνικό δημόσιο οπότε και ερημώθηκε, μέχρι που το 1962 αποφασίστηκε η εκχώρησή της σε δυτικογερμανική τότε εταιρεία για να λειτουργήσει ως καζίνο.

Αυτο, όπως διβάζουμε έγινε κατά προτροπή του Βασιλέως Παύλου προκειμένου να γίνει εφάμιλλο του Μονακό, με ότι θα σήμαινε αυτό για την παράλληλη ανάπτυξη της Κέρκυρας. Τα έκαναν κάτι τέτοια οι βασιλιάδες της εποχής. Κυριάρχοι ήταν σε χώρα που δεν είχαν γεννηθεί και δεν την πονούσαν, δεν είχαν και κανένα πρόβλημα..


Τελικά το καζίνο λειτούργησε με κάποιες μικροδιακοπές ως το 1981, όταν οι τότε πολιτικές εξάρσεις το εξανάγκασαν να κλείσει. Άρχισε η επαναλειτουργία του, υπό τη διεύθυνση του ΕΟΤ, το 1984. Όλες αυτές τις πληροφορίες μπορεί κανείς να τις ακούσει από το ειδικό μηχάνημα που κάνει αυτόματη μετάδοση των πληροφοριών στο σημείο που βρίσκεσαι..


Το Αχίλλειο είναι χτισμένο σε ρυθμό πομπηιανού μεγάρου. Στο εσωτερικό του φέρει τοιχογραφίες και διακοσμήσεις σημαντικών καλλιτεχνών της εποχής της ανέγερσής του, ενώ στο δεύτερο όροφο υπάρχει ένα ιωνικό περιστύλιο. Γύρω από το ανάκτορο βρίσκονται πλούσιοι καταπράσινοι κήποι, με θέα προς Βορρά και Νότο. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι από βουκαμβίλιες με έντονα χρώματα και παντού υψώνονται φοίνικες.


Τους κήπους κοσμούν πολλά αγάλματα, κυρίως του Αχιλλέα, αγαπημένου ήρωα της αυτοκράτειρας, από τον οποίο πήρε το ανάκτορο το όνομά του. Ο Θνήσκων Αχιλλεύς είναι ένα ωραίο χάλκινο άγαλμα, έργο του γερμανού γλύπτη Ερνστ Χέρτερ. Ίσως η Ελισάβετ της Αυστρίας συγκινήθηκε από το άγαλμα αυτό και το αγόρασε μετά την τραγική αυτοκτονία του δευτέρου γιού της, του αρχιδούκα Ροδόλφου, στο Μάγιερλιγκ.