Βρήκα ένα σπάνιο θησαυρό, κάτι που το βρίσκουν μόνο ‘μια φορά στο εκατομμύριο’…
Από χθες που γράψαμε εδώ για τον Prince γίνεται ευρύτατα λόγος για τον μπασίστα του συγκροτήματος του Larry Graham ο οποίος μελέτησε μαζί του και από αυτόν γνώρισε την αλήθεια… Δείτε ΕΔΩ τα τελευταία νέα για τον Prince.
Έγινε λοιπόν μια μεγάλη κουβέντα, ιδιαίτερα στο Facebook από την οποία μάθαμε περισσότερα πράγματα για τον Larry Graham. Μάλιστα ένα ΞΥΠΝΑ του 1989 που θα δείτε παρακάτω, φιλοξένησε την εμπειρία του.
Η χθεσινή ανάρτηση στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ απογείωσε σε αναγνωσιμότητα το Site… Σας είδαμε να κάνετε δεκάδες κοινοποιήσεις… Και αναρωτιόμαστε: Γιατί όταν κάτι αφορά σελέμπριτι συμβαίνει να έχουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Εδώ ο Larry Graham παίζει με τον Prince. Μια στοιχειώδη αναζήτηση να κάνετε στην Google θα σας δώσει δεκάδες τέτοιες ή ανάλογες. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει είναι να δούμε και να πάρουμε διδάγματα από την εμπειρία του.
Άλλη μια κοινή φωτογράφηση τους πάνω στη σκηνή σε κάποια συναυλία τους… Άλλη μια ξεκάθαρη μαρτυρία ότι ο Ιεχωβά είναι απροσωπόληπτος. Προφανώς δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους πιστούς λάτρεις του.
Και μια φωτογραφία από κάποιο Συνέλευση στην Αμερική όπου είναι παρόντες και οι δύο. Και όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά, ουδείς ασχολείται μαζί τους ως διασιμότητες της ποπ μουσικής. Διότι εκεί είναι για να λατρέψουντον ίδιο Θεό της αγάπης.
Το Φεστιβάλ Μουσικής που έγινε στο Γούντστοκ της Νέας Υόρκης το 1969 ήταν η πιο συναρπαστική στιγμή της μουσικής μου σταδιοδρομίας. Μια ανθρωποθάλασσα απλωνόταν ως εκεί που έφτανε το μάτι. Ήταν ένα συνταρακτικό θέαμα!Ήμουν ο μπασίστας και τραγουδιστής των Σλάι εντ δε Φάμιλι Στόουν, ενός από τα γνωστότερα μουσικά συγκροτήματα εκείνου του καιρού. Ένα φοβερό βουητό επευφημίας έβγαινε από το λαιμό μισού εκατομμυρίου ανθρώπων καθώς αυτοί μας καλούσαν να συνεχίζουμε να παίζουμε.
Αυτή ήταν πραγματικά μια συναρπαστική στιγμή, αλλά τώρα είναι κάθε άλλο παρά το πιο αξιομνημόνευτο γεγονός στη ζωή μου. Βρήκα ένα σπάνιο θησαυρό, κάτι που το βρίσκουν ‘μια φορά στο εκατομμύριο’. Ωστόσο, πριν το περιγράψω αυτό, ας εξιστορήσω τα πράγματα που διαμόρφωσαν τη ζωή μου.
Γίνομαι Μουσικός
Γεννήθηκα το 1946 στο Μπόμοντ του Τέξας σε μια μουσική οικογένεια και ήμουν ο μοναχογιός της μητέρας μου. Εκείνη έπαιζε πιάνο για την εκκλησιαστική χορωδία και ο πατέρας μου ήταν κιθαρίστας της τζαζ. Σύντομα μετά τη γέννησή μου η οικογένειά μου μετακόμισε στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας, όπου και άρχισα να μαθαίνω κλακέτες σε ηλικία πέντε ετών. Δυο χρόνια αργότερα έμαθα να παίζω πιάνο με την καθοδήγηση της γιαγιάς μου, που με φρόντιζε εκείνα τα πρώτα χρόνια.
Όταν έγινα 11 χρονών, ο πατέρας μου μού έδωσε την κιθάρα και τον ενισχυτή του κι άρχισα να μαθαίνω με ζήλο αυτό το νέο όργανο. Αργότερα έμαθα να παίζω ντραμς, κλαρινέτο και σαξόφωνο. Όταν ήμουν γύρω στα 13 είχα τη δική μου επαγγελματική ροκ εν ρολ ορχήστρα, που λεγόταν Δε Φάιβ Ριφς. Σε ηλικία 15 ετών άρχισα να παίζω σε νυχτερινά κέντρα ως μέλος του Τρίο Ντελ Γκράχαμ, που αποτελούνταν από τη μητέρα μου στο πιάνο, εμένα στην πρώτη κιθάρα κι έναν ντραμίστα.
Αργότερα η μητέρα μου κι εγώ σχηματίσαμε ένα ντουέτο. Για να αναπληρώσω την έλλειψη ενός ντραμίστα, έπαιζα με ειδικό τρόπο τις μπάσες χορδές της κιθάρας μου για να εντείνω το ρυθμό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ανάπτυξα το δικό μου ξεχωριστό στιλ παιξίματος του μπάσου. Μια τακτική πελάτισσα εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που τηλεφώνησε σε έναν ντισκ τζόκεϊ, τον Σλάι Στόουν, και τον παρότρυνε να με ακούσει. Το αποτέλεσμα ήταν να μου προσφερθεί, το 1966, ο ρόλος του μπασίστα στο εφταμελές συγκρότημα που έγινε γνωστό ως Σλάι εντ δε Φάμιλι Στόουν.
Ο δίσκος μας «Ντανς του δε Μιούζικ» έγινε διεθνής επιτυχία κι εμείς γίναμε το δημοφιλέστερο μαύρο συγκρότημα εκείνου του καιρού. Κι άλλες επιτυχίες ακολούθησαν γρήγορα, όπως το «Χοτ Φαν ιν δε Σάμερταϊμ», «Έβριντεϊ πίπλ» και «Θενκ Γιου φορ Λέτινγκ Μι Μπι Μαϊσέλφ Εγκέν». Μετά ήρθε το Φεστιβάλ Μουσικής του Γούντστοκ, όπου παίξαμε μαζί με άλλους διεθνώς διάσημους μουσικούς. Αργότερα παίξαμε μπροστά σε 300.000 ανθρώπους στη Νήσο Ουάιτ στη Βρετανία και μπροστά σε 350.000 σε ένα μουσικό φεστιβάλ στη Δυτική Γερμανία.
Το 1971 η ζωή μου απειλήθηκε. Μου είπαν ότι κάποιος θα με πυροβολούσε στη διάρκεια μιας παράστασης στο Κολίζιουμ του Λος Άντζελες, καθώς ο ήχος της μουσικής και το βουητό του πλήθους θα έφταναν σε ένα κρετσέντο. Τρομοκρατήθηκα. Όμως, τα ηλεκτρονικά μηχανήματα παρουσίασαν βλάβη και ο διοργανωτής της συναυλίας βγήκε στη σκηνή και ακύρωσε την παράσταση. Εγώ ένιωσα ότι ο Θεός είχε επέμβει με κάποιο τρόπο για να σώσει τη ζωή μου. Έτρεξα πανικόβλητος από το στάδιο μέχρι το δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο, όπου μάζεψα γρήγορα τα πράγματά μου κι έφυγα από την πόλη.
Αυτή η τρομερή εμπειρία με απασχολούσε ακόμη κι όταν σχημάτισα το δικό μου μουσικό συγκρότημα, που λεγόταν Γκράχαμ Σέντραλ Στέισον. Ο δεύτερος δίσκος μου με αυτό το συγκρότημα είχε τις λέξεις «Παραγωγή του Θεού» τυπωμένες στο εξώφυλλο. Δεν είχα την πρόθεση να είμαι βλάσφημος, αλλά οι λέξεις αυτές αντανακλούσαν το αίσθημά μου ότι με είχε σώσει ο Θεός.
Ένα Σημείο Στροφής στη Ζωή Μου
Το 1973 συνάντησα την Τίνα, που δούλευε αεροσυνοδός σε κάποια διεθνή αεροπορική εταιρία. Ενώ εκείνη μου έφτιαχνε τα μαλλιά κοτσίδες πριν από τις παραστάσεις, εγώ της μιλούσα συχνά για την πίστη μου στον Θεό. Περίπου εκείνο τον καιρό, η μητέρα της Τίνας άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Μια μέρα η Τίνα βρήκε τη μητέρα της δακρυσμένη. Έκλαιγε επειδή κανένα από τα παιδιά της δεν θα παρακολουθούσε το βάφτισμά της στη συνέλευση περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά που θα γινόταν στο Κολίζιουμ του Όκλαντ. Η Τίνα υποσχέθηκε ότι αν ήταν τόσο σημαντικό γι’ αυτήν να έχει την οικογένειά της εκεί, θα παρακολουθούσε το βάφτισμα που θα γινόταν την Παρασκευή.
Η Τίνα εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ απ’ αυτά που είδε και άκουσε εκείνη τη μέρα του Ιουλίου του 1974, ώστε μετά μου τηλεφώνησε και προσπάθησε να με πείσει να παρακολουθήσω το πρόγραμμα του Σαββάτου. Αλλά εγώ ήμουν πολύ κουρασμένος από μια ηχογράφηση που είχα κάνει την προηγούμενη νύχτα. Την Κυριακή, η Τίνα μου τηλεφώνησε ξανά και με παρότρυνε να παραβρεθώ. Ήμουν περίεργος να δω τι είχε εντυπωσιάσει την Τίνα κι έτσι πήγα.
Ένας αστυνομικός είπε ότι αφού δεν είχα κουπόνι για το πάρκινγκ της συνέλευσης, δεν μπορούσα να μπω σ’ αυτό το χώρο. Ο ίδιος πρόσθεσε: «Εξάλλου δεν θα θέλεις ν’ ακούσεις αυτές τις ανοησίες!» Προς στιγμήν αποθαρρύνθηκα και έφυγα. Αλλά αργότερα το ξανασκέφτηκα, έκανα στροφή και ξαναγύρισα. Όταν μπήκα μέσα στο Κολίζιουμ, απέμεναν μόνο μερικά λεπτά από την τελική ομιλία.
Επειδή είμαι μουσικός σχεδόν σ’ όλη μου τη ζωή, καταλαβαίνω από πλήθη. Είχα πάει στο Κολίζιουμ του Όκλαντ πολλές φορές με την ευκαιρία άλλων γεγονότων, αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε είχα δει —60.000 άνθρωποι διαφορετικών φυλών και κοινωνικών παρελθόντων να συναναστρέφονται μεταξύ τους ειρηνικά. Το «αίσθημα» του πλήθους και μόνο με έπεισε ότι αυτό ήταν κάτι σπουδαίο, πραγματικά, κάτι που το βρίσκουν ‘μια φορά στο εκατομμύριο’!
Καθώς έφευγα από το Κολίζιουμ, ένα νεαρό έφηβο κορίτσι, που εξαιτίας της εμφάνισής μου δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι δεν ήμουν Μάρτυρας, πλησίασε και έβαλε στο χέρι μου ένα αντίτυπο του βιβλίου «Είναι Αυτή η Ζωή το Παν που Υπάρχει»; Ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν! Φτάνοντας στο αυτοκίνητό μου, άνοιξα το βιβλίο στη σελίδα 24 και είδα την εικόνα ενός κύκνου, μιας χελώνας, ενός δέντρου και ορισμένων ανθρώπων. Αφού έκανε την παρατήρηση ότι ένας κύκνος μπορεί να ζει 80 χρόνια, μια χελώνα 150 χρόνια κι ένα δέντρο χιλιάδες χρόνια, το βιβλίο ρωτούσε: «Έχει νόημα η σύντομη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου;» Το μήνυμα αυτής της εικόνας είχε έναν άμεσο αντίκτυπο πάνω μου.
Αργότερα έκανα πολλές ερωτήσεις στην Τίνα, αλλά κι εκείνη δεν ήξερε περισσότερα πράγματα για την Αγία Γραφή απ’ όσα ήξερα εγώ. Έτσι αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη γυναίκα που είχε μελετήσει με τη μητέρα της Τίνας. Καθώς φεύγαμε από το σπίτι της, γύρισα στην Τίνα και είπα: «Αυτή η γυναίκα είναι υποκρίτρια! Κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο καλός! Πρόσεξε και θα δεις ότι την άλλη βδομάδα θα είναι διαφορετική!» Αλλά καθώς περνούσαν οι βδομάδες, αυτή εξακολουθούσε να είναι ακριβώς ίδια και να απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις μας, προσφεύγοντας με ηρεμία στην Αγία Γραφή.
Η Τίνα κι εγώ αρχίσαμε μια τακτική Γραφική μελέτη με το βιβλίο «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή». Σύντομα, ωστόσο, έφτασε ο καιρός που θα έπρεπε να πάω περιοδεία με το συγκρότημά μου. Μου δόθηκε η ενθάρρυνση να τηλεφωνώ στις τοπικές εκκλησίες, σε κάθε πόλη που θα επισκεφτόμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, και να ζητάω να μελετήσει κάποιος μαζί μου τα επόμενα κεφάλαια του βιβλίου «Αλήθεια».
Επισκέφτηκα εκκλησίες από τη δυτική ως την ανατολική ακτή και από τις βόρειες και μεσοδυτικές πολιτείες, ως το Τέξας και τις νότιες πολιτείες. Αυτοί που έκαναν γραφική μελέτη μαζί μου προέρχονταν από διάφορες φυλές και κοινωνικοοικονομικά παρελθόντα. Αλλά όπου κι αν πήγα, το άγγελμα ήταν το ίδιο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι δεν είχα ανακαλύψει απλώς ένα τοπικό φαινόμενο στην περιοχή του Όκλαντ Μπέι, αλλά μια οργάνωση που απλωνόταν σ’ όλη τη χώρα και είχε πραγματική ενότητα και πνευματική αρμονία.
Μια Ολοκληρωτική Αλλαγή στη Ζωή μου
Όταν έκανα περιοδεία στην Ευρώπη, αφού τελειώσαμε την περιοδεία μας στις Η.Π.Α., συνέχισα τη μελέτη μου με τους Μάρτυρες εκεί. Όταν έφτασα στο Παρίσι τηλεφώνησα στην Τίνα και της έκανα πρόταση γάμου. Μερικές βδομάδες αργότερα, το Φεβρουάριο του 1975, παντρευτήκαμε στη Νεβάδα. Μόλις πέντε μέρες μετά το γάμο, ξεκίνησα μια καινούρια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά αυτή τη φορά με συνόδευε η Τίνα.
Στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης επισκεφτήκαμε τα διεθνή κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήμασταν ντυμένοι αλλόκοτα, με πανομοιότυπα μαύρα ρούχα που είχαν λαμπερούς κόκκινους και ασημένιους δράκους στα μπατζάκια των παντελονιών και στις πλάτες των μπουφάν μας, πράγμα που μας κάνει να νιώθουμε ακόμη αμηχανία όταν το σκεφτόμαστε. Αλλά μας συμπεριφέρθηκαν με ευγένεια και κανένας δεν σχολίασε το ντύσιμό μας.
Η Τίνα κι εγώ βαφτιστήκαμε στη συνέλευση περιφερείας που έγινε στο Όκλαντ τον Ιούλιο του 1975, ακριβώς ένα χρόνο από τότε που πήγαμε για πρώτη φορά σε συνέλευση στον ίδιο χώρο. Αυτό που έκανε την περίσταση ακόμη πιο χαρωπή ήταν το γεγονός ότι μαζί μας βαφτίστηκαν οι δυο αδελφές της Τίνας, η Ντενίζ και η Σίλια, καθώς και η μητέρα μου, οι οποίες είχαν όλες αρχίσει να μελετούν λίγο καιρό μετά από μας. Λίγα χρόνια αργότερα βαφτίστηκε και η γιαγιά μου στην προχωρημένη ηλικία των 82 ετών.
Τα πράγματα που μάθαινα είναι φανερά από τα εξώφυλλα μερικών δίσκων που έβγαζε το συγκρότημά μου. Το άλμπουμ του 1976, που είχε τον τίτλο Mirror (Καθρέφτης), έδειχνε στο εξώφυλλο φωτογραφίες δικές μου και των άλλων μελών της ορχήστρας. Στη μια πλευρά εμφανιζόμασταν με μακριά μαλλιά, γυαλιά ηλίου και πολύ μοντέρνα ρούχα, ενώ στην άλλη πλευρά μια ακριβώς ίδια φωτογραφία μάς έδειχνε περιποιημένους, με πιο κοντά μαλλιά και σεμνά ρούχα.
Ένα από τα τραγούδια είχε τον τίτλο «Forever» («Για Πάντα»). Ήταν αφιερωμένο στην ελπίδα μου να δω τον πατέρα μου στην ανάσταση, όταν θα βρίσκεται μπροστά μας η αιώνια ζωή. Οι στίχοι ενός άλλου τραγουδιού αντανακλούσαν τα αισθήματά μου ως νεοβαφτισμένου Μάρτυρα.
Βοηθάω Άλλους
Είχαμε πολλές ευκαιρίες να μοιραστούμε την πίστη μας. Ένας οργανίστας κι ένας ντραμίστας ανταποκρίθηκαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά. Αυτός ο ντραμίστας είναι τώρα πρεσβύτερος και τακτικός σκαπανέας στην εκκλησία Δυτική Χόλιγουντ.
Στη διάρκεια μιας περιοδείας το 1975, πήρα τον οργανίστα μας για πρώτη φορά στο έργο κηρύγματος, σε μια πλούσια περιοχή λευκών, στην Ατλάντα της Γεωργίας. Ξαφνικά, καθώς πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι, μερικά περιπολικά φρενάρησαν δίπλα μας και οι αστυνομικοί πετάχτηκαν έξω απαιτώντας να μάθουν τι κάναμε εκεί. Την ίδια στιγμή, εμφανίστηκε ψηλά ένα ελικόπτερο της αστυνομίας που έμεινε να πετάει μερικά μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Όπως είναι φανερό, οι αστυνομικοί είχαν πάρει μηνύματα για κάποιους «ύποπτους τύπους» που τριγυρνούσαν στη γειτονιά, αλλά όταν εξηγήσαμε την αποστολή που έχουμε ως μάρτυρες του Ιεχωβά, μας άφησαν ήσυχους. Ωραίο ξεκίνημα στο έργο κηρύγματος για τον οργανίστα μας!
Σ’ αυτή την περιοδεία, που έγινε μετά το βάφτισμά μας, κάναμε μια γιγαντιαία οπτικοακουστική επίδειξη χρησιμοποιώντας οθόνες 4,6 μέτρων. Ήταν το κύριο μέρος της παράστασης. Απαιτήθηκε να χρησιμοποιήσουμε δύο μεγάλα φορτηγά και δύο τουριστικά λεωφορεία. Η οπτικοακουστική επίδειξη έδειχνε τη φρίκη των παγκόσμιων συνθηκών και έπειτα κατηύθυνε την προσοχή στη λύση που θα έρθει μέσω της Βασιλείας του Θεού. Τα σλάιντς περιλάμβαναν φωτογραφίες από τη συνέλευση στο Κολίζιουμ του Όκλαντ και από το βάφτισμά μας. Η επίδειξη συνοδευόταν από μουσική κι εγώ έκανα μερικά σχόλια ανάμεσα στα τραγούδια.
Στη διάρκεια μιας περιοδείας, ήμουν στην υπηρεσία αγρού στο Χόλιγουντ της Φλόριντα και ο οδηγός του ομίλου μάς είχε αναθέσει να εργαστούμε από πόρτα σε πόρτα. Ξαφνικά, άκουσα να παίζουν έναν από τους δίσκους μου σε κάποιο σπίτι εκεί κοντά. Χτύπησα την πόρτα και οι τρεις νεαροί, που βρίσκονταν μέσα και ήταν φτιαγμένοι από τα ναρκωτικά, έμειναν άναυδοι καθώς είδαν ξαφνικά να στέκεται στην πόρτα τους αυτός που τραγουδούσε το τραγούδι που άκουγαν! Αργότερα έμαθα ότι δυο απ’ αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει Μάρτυρες.
Το 1979, μετακομίσαμε στο Λος Άντζελες σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πισίνα, ειδικά διαμορφωμένους κήπους και με θέα την πόλη. Δίπλα στο σπίτι έστησα το δικό μου στούντιο που είχε εξοπλισμό για ηχογράφηση σε 24 κανάλια. Ο πρώτος δίσκος που ηχογράφησα εκεί είχε τον τίτλο «One in a Million You» (Εσύ Ο Ένας στο Εκατομμύριο) που πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο κομμάτια. Λίγο αργότερα είχα το προνόμιο να υπηρετήσω ως διακονικός υπηρέτης και το 1982, μόλις μια βδομάδα πριν γεννηθεί η κόρη μας, η Λάτια, διορίστηκα πρεσβύτερος.
Μια Κυριακή οδηγούσα τη Μελέτη ΣΚΟΠΙΑΣ όταν ένας νεαρός Χαβανέζος μπήκε στην Αίθουσα Βασιλείας κι έμεινε να με κοιτάει έκπληκτος. Με είχε δει στη Χαβάη το 1975, όταν ήμουν ένας μακρυμάλλης μουσικός της ποπ κι έτσι τώρα είχε πάθει σοκ βλέποντάς με ντυμένο σεμνά να οδηγώ τη Μελέτη Σκοπιάς. Παρ’ όλο που είχε μετακομίσει στο Λος Άντζελες με την πρόθεση να γίνει πετυχημένος στο χώρο της μουσικής, συμφώνησε να μελετήσει μαζί μου. Τώρα υπηρετεί ως τακτικός σκαπανέας στην εκκλησία μας.
Απλοποιούμε τον Τρόπο της Ζωής Μας
Η Τίνα κι εγώ μπορούμε να πούμε ειλικρινά ότι είμαστε πολύ πιο ευτυχισμένοι από τότε που μπήκαμε στην ολοχρόνια υπηρεσία ως σκαπανείς το 1982. Μια περαιτέρω βελτίωση της πνευματικής μας προόδου υπήρξε η απλοποίηση του τρόπου ζωής μας. Όταν ήμασταν στο σπίτι, το 90 τοις εκατό του χρόνου μας το περνούσαμε σε δυο μόνο δωμάτια αυτού του μεγάλου σπιτιού που χρειαζόταν τις υπηρεσίες κηπουρών και υπηρετριών για να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Δεν μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε πλήρως τα οχήματά μας, το Λίνκολν Τάουν Καρ, το Θάντερμπερντ του 1955, το Κορντ, το Μερσέντες Μπεντζ, το αυτοκινούμενο τροχόσπιτο μήκους 7,6 μέτρων, ένα φορτηγάκι και αρκετές μοτοσικλέτες. Έτσι ύστερα από τη συνέλευση περιφερείας του 1985, πουλήσαμε το σπίτι μας και τα περισσότερα οχήματα.
Τώρα μένουμε σ’ ένα μέτριο σπίτι στην πόλη, το οποίο η Τίνα μπορεί να φροντίζει εύκολα ενόσω κάνει σκαπανικό. Μολονότι εξακολουθώ να εργάζομαι περιορισμένα ως μουσικός, η πραγματική ευτυχία μου προέρχεται τώρα από το να υπηρετώ ως σκαπανέας και από το να βλέπω τη μικρή μας κόρη να προοδεύει πνευματικά. Παρ’ όλη τη μικρή της ηλικία, έχει βάλει σταθερούς στόχους και μιλάει συνεχώς για τον καιρό που θα μπορέσει να συμβολίσει την αφιέρωσή της στον Ιεχωβά.
Μια άλλη ευλογία που λαχταράω είναι να ξαναδώ τη μητέρα μου στην ανάσταση και να της μιλήσω για όλα τα γεγονότα που έχουν συμβεί από τότε που πέθανε πιστή ως τακτική σκαπάνισσα, τον Απρίλιο του 1987. Ναι, αντί να συνεπαίρνομαι διασκεδάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες μουσικόφιλους, τώρα βρίσκω πραγματική ικανοποίηση κάνοντας το καλύτερο που μπορώ για να υπακούω στα λόγια του ψαλμωδού: ‘Αινείτε τον Γιαχ. Ψάλατε εις τον Ιεχωβά ωδήν νέαν, την αίνεσιν αυτού εν τη συνάξει των οσίων’. (Ψαλμός 149:1)
- Όπως το αφηγήθηκε ο Λάρι Γκράχαμ.
- Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΞΥΠΝΑ 1989 22/2 σ. 12-16
