Κάτι νέο μας ετοιμάζουν ή να περιμένουμε κάτι από τα παλιά; Το πιο φυσικό είναι το δεύτερο, όπως ακριβώς το λέει και ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ στο πρωτοσέλιδο της 13/04/2016. Αν και αντιπολιτευόμενη είναι κοντά στα πράγματα.


Πάντως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα μετά τη διακοπή των συνομιλιών με τους εκπροσώπους των θεσμών. Το γράφουν και ΤΑ ΝΕΑ και ας βγάζουν μια αντιπολίτευση χολή πικραμένοι και από τη δίωξη του εκδότη τους.


Στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ το βλέπουν σαν ένα παιχνίδι στο PLAYSTASION… Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όταν στο τέλος του παιχνιδιού θα κληθούν τα συνήθη υποζύγια, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, να πληρώσουν το μάρμαρο.


Πιο απλά βλέπουν τα πράγματα στην ΑΥΓΗ, την εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Για όλα αυτά φταίει το… κακό ΔΝΤ. Πάντα όλες οι ιστορίες έχουν έναν κακό δράκο για να φοβούνται οι αναγνώστες. Έτσι ακριβώς γίνεται κι εδώ, αν προσέξετε…


Πολλές φορές αδυνατούμε να κατανοήσουμε να κατανοήσουμε τα πρωτοσέλιδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Ορισμένες μάλιστα στιγμές λειτουργεί ως όργανο των θεσμών… Ούτε που μας περνά από το μυαλό ότι πρόκειται για ελληνική εφημερίδα… Δεν ήταν έτσι τα πράγματα τον καιρό που δούλευα εκεί.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/04/2016

Θα περίμενε κανείς περισσότερη φαντασία από αυτούς που μας κυβερνάνε, αλλά δυστυχώς ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι είναι στο ίδιο έργο θεατές και μάλιστα ενός έργου πολυπαιγμένου. Το είδαμε και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά προλάβαμε να το ζήσουμε και μ’ αυτήν, πέρσι. Σωστά κάποιες εφημερίδες τόνισαν ότι ζούμε το ίδιο σκηνικό με αυτό του 2015.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί απουσιάζει τόσο εμφανώς η φαντασία; Δεν έχουν συμβούλους που να δώσουν κάποιες διαφορετικές κινήσεις. Μερικοί θεωρούν ότι πρόκειται για… κόλπο του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα. Αλλά ποιος δεν γνωρίζει ότι και τα κόλπα έχουν αξία και εντυπωσιάζουν την πρώτη φορά. Σε κάθε επόμενη επανάληψη το στοιχείο της έκπληξης απουσιάζει.

Θυμηθείτε λίγο τι έγινε με το δημοψήφισμα πέρσι… Η επαναστατική ρητορική της κυβέρνησης περί ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση την οδήγησε στο να συσπειρώσει μαζί της τον κόσμο που έτρεξε στις κάλπες, παίρνοντας μέρος σ’ αυτό το σόου. Φυσικά αυτό δεν δυσκόλεψε την κυβέρνηση από το να κάνει στροφή 180^ο και να υπογράψει ένα μνημόνιο, το τρίτο στη σειρά που οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση τη χώρα. Μέσα σε λίγα λεπτά το ΟΧΙ ερμηνεύτηκε ως ΝΑΙ και δεν άνοιξε μύτη.

Προφανώς δεν έχει για μας καμιά αξία αν αυτό ήταν αιτία και αφορμή να διασπαστεί ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτω ότι τα μέτρησαν όλα αυτά και έκριναν ότι το συμφέρον τους ήταν να προχωρήσουν σ’ αυτή την εσωτερική ρήξη.

Έκριναν ότι το όφελος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από τη στήριξη των Ελλήνων ψηφοφόρων. Και η ιστορία τους δικαίωσε… Τα ποσοστά που έχασαν ήταν ελάχιστα, ενώ όσοι παρουσιάζονταν ως καθαρές φωνές στο χώρο, δεν κατάφεραν να φτάσουν το πολυπόθητο 3% που θα τους οδηγούσε στα βουλευτικά έδρανα.

Ουδέτεροι πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι κάτι ανάλογο ξαναγίνεται τώρα… Αυτή η δήθεν ρήξη με το κουαρτέτο των δανειστών και η διακοπή των συνομιλιών επιθυμούν να τους οδηγήσει στα βάθρο των ηρώων, ώστε αν υπάρξει ανάγκη, να υφαρπάσουν την ψήφο των Ελλήνων πολιτών με ένα νέο και πιο άγριο μνημόνιο σε βάρος τους.

Ακραίο το σενάριο; Καθόλου αν κρίνει κανείς από την Έλλειψη στοιχειώδους σχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα, από το προσφυγικό, την οικονομία, τα εργασιακά και ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά. Παντού, όπου κινούνται, εμφανίζονται ως μαθητευόμενοι μάγοι, αλλά ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι το χαμόγελο τους δεν είναι αληθινό, απλά αποτελεί προϊόν της άγνοιας κινδύνου.

Φυσικά όσοι δεν είναι παραδομένοι στα στοιχεία φανατισμού που διακρίνουν τους οπαδούς και μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους, είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι τίποτα καλό δεν προμηνύουν όλοι αυτοί λεονταρισμοί… Το αντίθετο μάλιστα, πολύ σύντομα θα δούμε τα χειρότερα να έρχονται…

Και το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά κατασκευάζονται από εκείνους που χρησιμοποίησαν την ελπίδα για να υφαρπάσουν και την ψήφο του απογοητευμένου από τις όμοιες πολιτικές των προηγούμενων κυβερνώντων πολιτών.

Υπάρχουν όμως και σήμερα άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά πως λειτουργεί το πολιτικό σύστημα και δεν το εμπιστεύονται. Όπως δεν εμπιστεύονται κι αυτούς που το εκπροσωπούν, σε όποιο χώρο και αν κινούνται πολιτικά. Διότι γνωρίζουν ότι δεν ανήκει στον χωματένιο άνθρωπο η οδός του. Στον άνθρωπο που περπατάει δεν ανήκει το να κατευθύνει το βήμα του.

Όσο πιο γρήγορα τα κατανοήσουμε όλοι, τόσο το καλύτερο. Δεν θα περιμένουμε τίποτα από τους πολιτικούς – μαριονέτες καθώς βλέπουμε ότι το υπάρχον σύστημα πραγμάτων οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος του… Μεγάλες αλήθειες, αδιάψευστες…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».