"Δουλεύουμε" και το τ. 443 του «ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών»
Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της προηγούμενης εφημερίδας του «ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών». Το επιμελούμαι δημοσιογραφικά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ..
Άντε ξανά τον ίδιο κύκλό! Βάλαμε μπροστά το τ. 443 του "ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών"... Ο τρόπος δουλειά ο ίδιος. Τις προηγούμενες μέρες κατέβηκα στο κέντρο, στην ΠΟΣΣ και συναντήθηκα με τον πρόεδρο της, Θύμιο Κάραλη όπου και συζητήσαμε για το περιεχόμενο της. Πήρα επίσης όση ύλη ήταν διαθέσιμη ώστε να αρχίσω να τη "χτίζω" για να πάρει τη μορφή της εφημερίδας. Τις επόμενες μέρες τα Σωματεία με e-mail μου έστειλαν την ύλη τους. Είναι ωραία αυτή η επαφή και η επικοινωνία, διότι αντιλαμβάνομαι καλύτερα τι θέλουν και μπορώ να το αποτυπώσω τεχνικά. Και μετά ακολουθεί η διαδικασία της έκδοσης... Και να που ένα ακόμα φύλλο της εφημερίδας άρχισε να στήνεται αποό την Πόπη στη Σαλαμίνα...
Φυσικά επικοινωνούμε κι αλλιώς μέσω e-mail ή μέσω massnger για τα επείγοντα. Το κάναμε για πρώτη φορά από την Πάρο, τον Ιούνιο του 2023 που είμαστε σε διακοπές με τον Στήβ την Έστερ και τα παιδιά τους και μας άρεσε. Τολμήσαμε και προχωρήσαμε παράλληλα στην έκδοση νέου φύλλου με το νέο σύγχρονο, διαδικτυακό τρόπο, ενώ κάναμε τα μπάνια μας. Μέσω e-mail ή μηνυμάτων Viber ή Messenger παίρναμε τα θέματα, τα αξιολογούσαμε, τα σελιδοποιούσαμε σε κασέ και τα... στέλναμε στην Πόπη στη Σαλαμίνα, που έχει την τεχνική ευθύνη της έκδοσης. Έτσι, η ύλη μπορεί να έρχεται από Αθήνα, αλλά μπορεί να στηθεί παντού και στη συνέχεια να σελιδοποιηθεί στη Σαλαμίνα! Έτσι είναι, όταν αξιοποείς με τον σωστό τρόπο τη δύναμη της τεχνολογίας! Αυτόμτο φύλλο το βγάζουμε από Αθήνα, αλλά με τον ίδιο τρόπο.
Η εφημερίδα ο ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηδρομικών, έχει τη δική της ιστορία. Έχει περάσει από συμπληγάδες, λόγω των εσωτερικών προβλημάτων της Διοίκησης αλλά και της απραξίας στην εποχή του κορονοϊού κι έχει σταθεί σταθεί στα πόδια της. Αυτές τις μέρες ετοιμάσαμε το νέο φύλλο και περάσαμε σε μια νέα εποχή με νέα Διοίκηση στην Ομοσπονδία που την εκδίδει και με την πίστη ότι θα τα καταφέρει να είναι κάθε δίμηνο στα ραντεβού της. Ξεκινήσαμε με αισιοδοξία!
Αυτό το έντυπο έχει έναν... δικό του τρόπο να βγαίνει. Εκεί που νομίζεις ότι σταμάτησε η έκδοση, αναγεννιέται σαν τον φοίνικα από τις στάκτες του. Και σ' αυτό "βοήθησε" η εποχή του κορονοϊού Covid-19 που δημιούργησε πολλά προβλήματα στους ανθρώπους. Ένα από αυτά ήταν και η έκδοση του «ΤΥΠΟΥ» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών (ΠΟΣΣ) που βγαίνει, πολύ πιο αργά πια και όχι στο δίμηνο, μέχρι να το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Την αρχή, πριν δεκαπέντε χρόνια που την ανέλαβα, έβγαινε σταθερά κάθε μήνα και κάλυπτε τις ανάγκες για την προβολή της δράσης των Σωματείων της δύναμης της ΠΟΣΣ σε όλη τη χώρα.
Η συγκεκριμένη εφημερίδα υπήρχε στον χώρο και πριν πάω εγώ. Σ’ αυτό που εγώ βοήθησα, ήταν να της δώσω έναν πιο δημοσιογραφικό, ελκυστικό ύφος και να είναι συνεπής στο διμηνιαίο ραντεβού της, που ακολούθησε. Οι συνθήκες της κρίσης του 2012 την έκαναν διμηνιαία.
Συνδετικός κρίκος, ο πρόεδρος της ΠΟΣΣ, Βασίλης Αποστολόπουλος. Ο ίδιος με γνώριζε από την εποχή που εργαζόμουν στο Γραφείο Τύπου του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Είχε δοκιμαστεί η σχέση μας και υπήρχαν όλες οι δυνατότητες για μια καλή συνεργασία. Τώρα μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Στο τιμόνι της ΠΟΣΣ είναι ο Θύμιος Καραλής ο οποίος εξελέγη στο τελευταίο συνέδριο της ΠΟΣΣ. Και στο ξεκίνημα της η συνεργασία μας, δείχνει να έχει διάθεση για δουλειά. Φυσικά, ο χρόνος θα δείξει...
Γενικά σ' αυτο το έντυπο πάντα τα πήγαμε πολύ καλά με τους ανθρώπους του. Μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός. Οι άνθρωποι είναι συνταξιούχοι, μεγάλοι σε ηλικία και ως ομάδα, ευπαθής. Υπήρχε δηλαδή μεγάλη ανάγκη για προσοχή. Ήρθε και η καραντίνα και μας απόκαμε.
Τα πράγματα δείχνουν ότι αν τα καταφέρουμε μπορεί και να επιστρέψουμε στο δίμηνο. Ο χρόνιος θα δείξει. Στο μεταξύ προέκυψσν πολλά. Συνέδριο, εκλογή νέας διοίκησης, αλλά προέκυψαν και πολιτικές εκλογές κι έγινε πάλι πολύπλοκο το πράγμα... Παρ' όλα αυτά στον ορίζοντα, κάτι θετικό βλέπω.
Ελπίζουν οι άνθρωποι, όπως όλοι μας, ότι κάποια στιγμή, η κανονικότητα θα μπει στη ζωή τους, εξέλεξαν κανονικά διοικήσεις και ελπίζουν πως θα τα καταφέρουν να λειτουργήσουν, όπως ήξεραν, με φυσική παρουσία και όχι από μακριά. Τα e-mails είναι για τους ανθρώπους αυτής της ηλικίας, κάτι σαν... διαστημικά πράγματα. Μέχρι το φάξ και πολύ είναι... Μόνο που τα Fax είναι πια ελάχιστα. Καταργήθηκαν, ακόμα και από το δημόσιο...
Τους καταλαβαίνω. Πολλά πράγματα στη νέα τεχνολογία, δεν τα κατανοούν ή αρνούνται να μπουν στη διαδικάσία να τα κάνουν. Θέλουν να κρατήσουν το χειρόγραφο ή το τυπωμένο χαρτί στα χέρια τους, για να είναι βέβαιοι για τι πράγμα μιλάνε.
Κι αυτή η πανδημία, τα ανέτρεψε όλα! Η επικοινωνία γίνεται πια με νέες μορφές και άντε να σκανάρεις τα έγγραφα και να τα στείλεις στο δημοσιογράφο. Και μετά να τηλεφωνήσεις για να βεβαιωθείς ότι πήγαν, ότι τα παρέλαβε. Δύσκολες, πολύ δύσκολες εποχές… Ευτυχώς που υπάρχει το κινητό τηλέφωνο για να φωτογραφίζεις τα χειρόγραφα!
Όλοι πια έχουν ολοκληρώσει τις εκλογές τους και κάποια στιγμή θα προχωρήσουν σύμφωνα με το κατασταστικό, τον περσμένο μήνα προχώρησαν στην εκλογή νέας Διοίκησης... Κι αυτοί δείχνουν να έχουν διάθεση να πάνε τα πράγματα ένα βήμα πιο μπροστά.
Και όλα αυτά, με τος ιώσεις και την Covid-19 να είναι ως πέλεκης πάνω από τα κεφάλια όλων μας... Θα το περάσουμε κι αυτό, πού θα πάει... Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί γιατί αυτός ο ιός εξελλίσεται σε... μόνιμο, οπότε καλό είναι να μην είμαστε ιδιαίτερα διαχυτικοί καθώς έχουμε το χειμώνα μπροστά μας κι έτσι κι αλλιώς η γρίππη αυτού του είδους είναι ακπομα εδώ. Και οι μεγάλες ηλικίες, όπως είμαστε εμείς, είναι πάντα πιο ευάλωτες... Το ενθαρρυντικό είναι αν και μεγάλωσε ο χρόνος αναμονής (έγινε τριμηνιαία) εντούτοις το ραντεβού έχει μια κάποια συνέπεια...
Σαν χθες, στις 7 Νοεμβρίου του 1977, ακριβώς πριν 40 χρόνια, οι πόρτες της φυλακής άνοιξαν και οι ως τότε κρατούμενοι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, αποφυλακιστήκαν από τις φυλακές Ιωαννίνων!
