Αισθανόμαστε όμορφα και θέλουμε να βγάλουμε από μέσα μας όλη αυτή τη χαρά μ' ένα υπέροχο λουλούδι, ηλίανθο, αφιερωμένο προσωπικά σε όσους άφησαν τον Ιεχωβά να τους χρησιμοποιήσει για καλό, στην περίπτωση μας. Ας τους ευλογεί για τη στάση τους και τώρα και πάντα!

Επιστρέφω σε κάτι συνηθισμένο σε μένα. Στο γραπτό λόγο. Το έχω ανάγκη για να εκφράσω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" πρώτα στον Iεχωβά Θεό που μας έδωσε τη δύναμη να υπομείνουμε με υπομονή, τον χρόνο μέσα στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες της πανδημίας Covid-19 έως ότου βγει η σύνταξη μου.

Όσοι έχουν περάσει από αυτή τη δοκιμασία, μπορούν να αντιληφθούν καλά, τι εννοώ. Και πόσο σημαντικό είναι να ασκείς υπομονή, έχοντας απέναντι σου, το αδυσώπητο και απρόσωπο τέρας του ελληνικού δημοσίου και τους χρόνους που αυτό έχει μάθει να κινείται, ιδιαίτερα όταν καλείται να αποδώσει όσα ανήκουν στους πολίτες.

Με ιδιαίτερη χαρά θέλουμε επίσης να ευχαριστήσουμε τις οικογένειες των παιδιών της Σούλας (και παιδιών μου...) Κώστα και Έστερ, που χωρίς να τους το ζητήσουμε, μας στήριξαν, αναγνωρίζοντας τις ανάγκες μας και καλύπτοντας τις.

Έγιναν, συνειδητά, η απάντηση στις προσευχές μας και τις αγωνίες μας... Δήλωσαν πρόθυμοι να τους χρησιμοποιήσει ο Ιεχωβά, προκειμένου να ενισχύσει την πίστη μας και να μην αφήσει τις φυσιολογικές αγωνίες μας, να "πνίξουν" τη χαρά μας στην υπηρεσία Του...

Ας τους δίνει όλα τα αγαθά και στους ίδιους και στους συζύγους τους, Άννυ και Στήβ, καθώς γνωρίζουμε καλά πως η απόφαση τους ήταν κοινή... Ο Ιεχωβά ας τους ευλογεί στην καθημερινότητα τους!

Κι έτσι ένα πρωί (το χθεσινό) είδαμε ότι οι αποφάσεις πήραν σάρκα και οστά! Προφανώς δε λύθηκαν "δια μιας" όλα τα προβλήματα… Καθετί, θέλει το χρόνο του. Όμως τώρα ξέρουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα και είμαστε σε θέση να το κάνουμε με αποτελεσματικό τρόπο.

Συνταξιούχος λοιπόν από σήμερα! Τον τελευταίο καιρό, με όσα έβλεπα και άκουγα, νόμιζα ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ... Αλλά, να που έγινε! Τόσα χρόνια στην ενεργό δράση, τόσα χρόνια αγωνίας στο πρόσφατο διάστημα και τώρα όλα μπαίνουν σε μια σειρά.

Ευγνώμων σε Εκείνον που μας στήριξε, που μας είχε κάτω από τις προστατευτικές Του φτερούγες και μας έμαθε να τον εμπιστευόμαστε, ακόμα και τότε που ήμασταν με την πλάτη στον τοίχο, έχοντας την αίσθηση ότι το αύριο είναι πολύ σκοτεινό, μπροστά μας.

Τώρα μπορούμε να ξανακάνουμε σχέδια, όνειρα και οτιδήποτε θα μας δώσει ώθηση προς τα εμπρός, κάτι που έχουμε ανάγκη, για να μη χάσουμε τη χαρά μας.

Βγαίνοντας από τη δυσκολία των προηγούμενων μηνών δοκιμασίας, μπορούμε με απόλυτη σιγουριά, να πούμε ότι τίποτα πια δεν είναι που να μην μπορεί να κάνει Εκείνος!

Γι' αυτό και θέλοντας να του δίνουμε χαρά, υπηρετώντας τον με ακόμα μεγαλύτερη πεποίθηση, γνωρίζοντας πως η αγάπη μας γι' Αυτόν και τους ανθρώπους, θα μας δώσει περισσότερη δύναμη στο έργο δημόσιας μαρτυρίας, όπου και όπως μπορούμε να το κάνουμε, μέσα στις συγκεκριμένες συγκυρίες.

Ευγνώμονες που Εκείνος μας έλκυσε κοντά Του και τον γνωρίσαμε... Και προσαρμόσαμε τις ζωές μας, σε όσα Εκείνος θέλει από μας και μας δίνει περισσότερα από ότι χρειαζόμαστε, προκειμένου να έχουμε μια καλύτερη ζωή, από άποψη ποιότητας και περιεχομένου, κοντά Του...

Μέλημα μας, να μην τον στεναχωρήσουμε ποτέ! Όσο υπάρχει αυτό το σύστημα πραγμάτων, αλλά, αν είναι θέλημα Του, και στο νέο κόσμο Του, για πάντα!