Η είδηση είναι γνωστή: Ψηφίστηκε ομόφωνα από την Ολομέλεια της Βουλής σε νόμο το νομοσχέδιο για την αποτέφρωση των νεκρών. Ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών Γιάννος Λαμάρης ανέφερε ότι ο νόμος αφορά ένα ζήτημα όχι εύκολο να συζητάς, σε κλειστή κοινωνία με τις συνήθειές της.

Πρόσθεσε ότι η Επιτροπή κατέληξε στο τελικό κείμενο του νόμου με πολλή συναίνεση, δηλώνοντας ότι αδυναμίες που τυχόν να παρουσιασθούν, θα συμπληρωθούν στην πορεία της εφαρμογής του νόμου.

Στην έκθεση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών, προς την Ολομέλεια του νομοθετικού Σώματος αναφέρεται ότι η Επιτροπή Εσωτερικών αφού έλαβε υπόψη όλα όσα τέθηκαν ενώπιόν της, αποφάσισε να επαναδιατυπώσει μεγάλο μέρος του κειμένου του νόμου, έτσι που η διάθεση της σορού οποιουδήποτε αποθανόντος μέσω αποτέφρωσης να επιτρέπεται, μόνο εφόσον ο ίδιος το είχε επιλέξει ως αποκλειστικό του δικαίωμα πριν από το θάνατό του.

Ο νόμος έχει σκοπό τη ρύθμιση της αποτέφρωσης ανθρώπινων σορών και την αδειοδότηση κέντρων αποτέφρωσης, κατ’ εφαρμογή συγκεκριμένων διαδικασιών και υπό ορισμένους όρους και προϋποθέσεις.

Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η αποτέφρωση—δηλαδή η καύση ενός πτώματος μέχρι να γίνει στάχτη—ατιμάζει το σώμα και τη μνήμη του νεκρού. Ισχυρίζονται ότι “έχει ειδωλολατρική προέλευση και γι’ αυτό πρέπει να την αποφεύγουν όσοι αξιώνουν ότι λατρεύουν τον Θεό”. Άλλοι πιστεύουν ότι η αποτέφρωση είναι απόλυτα αποδεκτός και αξιοπρεπής τρόπος διαχείρισης της ανθρώπινης σορού. Τι πιστεύετε εσείς για αυτό το ζήτημα;

Στους Βιβλικούς χρόνους συνηθιζόταν η ταφή των νεκρών. Για παράδειγμα, ο Αβραάμ έθαψε τη σύζυγό του, τη Σάρρα, σε μια σπηλιά. Το σώμα του Ιησού τοποθετήθηκε σε ένα μνημείο λαξευμένο στο βράχο. (Γένεση 23:9· Ματθαίος 27:60) Μήπως η Αγία Γραφή ορίζει την ταφή ως το μόνο αποδεκτό τρόπο διαχείρισης της ανθρώπινης σορού; Μήπως δείχνει αυτό ότι οι αρχαίοι υπηρέτες του Θεού αντιτίθεντο στην αποτέφρωση των νεκρών;

Ένδειξη Θεϊκής Αποδοκιμασίας;

Με μια πρώτη ματιά, ίσως φαίνεται ότι αρκετές Γραφικές περικοπές παρουσιάζουν την αποτέφρωση ως την κατάληξη κάποιων ανθρώπων που πέθαναν έχοντας τη δυσμένεια του Θεού. Λόγου χάρη, ο Μωσαϊκός Νόμος δήλωνε ότι, αν η κόρη ενός από τους ιερείς του Ιεχωβά γινόταν πόρνη, έπρεπε να «καεί στη φωτιά» αφού πρώτα θανατωνόταν. (Λευιτικό 20:10· 21:9) Παρόμοια, όταν η ανυπακοή του Αχάν και της οικογένειάς του επέφερε την ήττα του Ισραήλ στη Γαι, οι συμπατριώτες τους τούς λιθοβόλησαν και έπειτα «τους έκαψαν με φωτιά». (Ιησούς του Ναυή 7:25) Κάποιοι μελετητές αναφέρουν ότι έτσι μεταχειρίζονταν όσους πέθαιναν με ατιμωτικό θάνατο και ότι η αποτέφρωση στερούσε από τους φαύλους αυτό που θεωρούνταν αξιοπρεπής ταφή.

Επιπλέον, όταν ο Βασιλιάς Ιωσίας προσπάθησε να καθαρίσει τον Ιούδα από την ειδωλολατρία, άνοιξε τους τάφους των ιερέων οι οποίοι είχαν θυσιάσει στον Βάαλ και έκαψε τα κόκαλά τους πάνω στα θυσιαστήριά τους. (2 Χρονικών 34:4, 5) Μήπως αυτά τα παραδείγματα υποδηλώνουν ότι εκείνοι των οποίων η σορός αποτεφρώνεται έχουν την αποδοκιμασία του Θεού; Όχι, όπως φαίνεται από μια άλλη Γραφική αφήγηση.

Όταν οι Φιλισταίοι νίκησαν τον Βασιλιά Σαούλ του Ισραήλ στη μάχη, κρέμασαν με ασέβεια το πτώμα του καθώς και τα πτώματα των τριών γιων του στο τείχος της πόλης Βαιθ-σαν. Ωστόσο, οι Ισραηλίτες κάτοικοι της Ιαβείς-γαλαάδ, ακούγοντας για αυτή την ατιμωτική μεταχείριση των πτωμάτων, τα πήραν και τα έκαψαν, ενώ μετά έθαψαν τα κόκαλα. (1 Σαμουήλ 31:2, 8-13) Εκ πρώτης όψεως, αυτή η αφήγηση ίσως φαίνεται ότι επιβεβαιώνει την αρνητική χροιά της αποτέφρωσης. Εξάλλου, και ο Σαούλ ήταν πονηρός. Είχε πολεμήσει τον Δαβίδ, τον χρισμένο του Ιεχωβά, και πέθανε έχοντας τη θεϊκή δυσμένεια.

Ωστόσο, προσέξτε ποιος πέθανε μαζί με τον Σαούλ. Ένας από τους γιους του, του οποίου το πτώμα υπέστη την ίδια μεταχείριση, ήταν ο Ιωνάθαν. Εκείνος δεν ήταν κακός. Αντιθέτως, ο Ιωνάθαν ήταν στενός φίλος και σύμμαχος του Δαβίδ. Οι Ισραηλίτες αναγνώρισαν ότι ο Ιωνάθαν “εργάστηκε μαζί με τον Θεό”. (1 Σαμουήλ 14:45) Όταν ο Δαβίδ έμαθε για τις πράξεις των αντρών της Ιαβείς-γαλαάδ, τους επαίνεσε και τους ευχαρίστησε για αυτό που είχαν κάνει: «Ευλογημένοι να είστε από τον Ιεχωβά, επειδή εκδηλώσατε αυτή τη στοργική καλοσύνη προς τον κύριό σας, προς τον Σαούλ». Προφανώς, η καύση των σωμάτων του Σαούλ και του Ιωνάθαν δεν ενόχλησε τον Δαβίδ.—2 Σαμουήλ 2:4-6.

Δεν Αποτελεί Εμπόδιο για την Ανάσταση

Η Γραφή διδάσκει σαφώς ότι ο Ιεχωβά Θεός θα επαναφέρει στη ζωή πολλούς οι οποίοι κοιμούνται τώρα τον ύπνο του θανάτου. (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιωάννης 5:28, 29) Περιγράφοντας προφητικά τον καιρό κατά τον οποίο οι νεκροί θα επιστρέψουν στη ζωή, το Γραφικό βιβλίο της Αποκάλυψης αναφέρει: «Η θάλασσα έδωσε εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτήν, και ο θάνατος και ο Άδης έδωσαν εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτούς». (Αποκάλυψη 20:13) Ο Παντοδύναμος Θεός θα το επιτελέσει αυτό ανεξάρτητα από το αν το σώμα κάποιου έχει θαφτεί, έχει καεί, έχει χαθεί στη θάλασσα, έχει φαγωθεί από άγρια θηρία ή ακόμη και αν έχει εξαϋλωθεί από ατομική έκρηξη.

Η Γραφή δεν δίνει συγκεκριμένες οδηγίες για το τι πρέπει να γίνεται με τα σώματα των νεκρών. Η αποτέφρωση δεν καταδικάζεται από τον Ιεχωβά. Είναι σαφές, όμως, ότι οι επικήδειες διευθετήσεις πρέπει να χαρακτηρίζονται από αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Ένα πράγμα το οποίο μπορεί, ωστόσο, να επηρεάσει τις αποφάσεις κάποιου ατόμου που κάνει αυτές τις διευθετήσεις είναι το πώς βλέπει η τοπική κοινωνία τα επικήδεια έθιμα. Εκείνοι που συμμορφώνονται με τις Γραφικές αρχές δεν θέλουν ασφαλώς να κάνουν οτιδήποτε θα μπορούσε να προσβάλει χωρίς λόγο τους γύρω τους. Επίσης θα ήταν ακατάλληλο να τηρήσουν κάποια συνήθεια που ίσως υποδηλώνει πίστη σε ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες, όπως η αθανασία της ψυχής. Πέρα από αυτά, ό,τι και αν αποφασίσει ένα άτομο σχετικά με τη διαχείριση της δικής του σορού, ή της σορού κάποιου άλλου, αποτελεί στην πραγματικότητα προσωπικό ή οικογενειακό ζήτημα.

• Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΞΥΠΝΑ 3/09 με τον τίτλο: «Πρέπει να αντιτίθεστε στην αποτέφρωση των νεκρών;»