Ένας δικός μας άνθρωπος, ο καλός φίλος σκιτσογράφος Ηλίας Μακρής της «Καθημερινής» αύριο Πέμπτη στις 8 το βράδυ εγκαινιάζει την έκθεση γελοιογραφίας του στον ΑΣΤΡΟΛΑΒΟ, Ηροδότου 11, Κολωνάκι. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή έως και το Σάββατο 6 Μαρτίου 2010. – Ώρες λειτουργίας Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 11,00 – 15,00 Τρίτη, Πέμπτη. Παρασκευή 11,00 – 20,30. Να πάμε!

Το κουβεντιάζαμε από πέρσι, αλλά φαίνεται ότι τώρα ωρίμασαν οι συνθήκες... Το παλεύει μια ομάδα από την Επιτροπή Κατοίκων για την Ακαδημία Πλάτωνα. Και θα' ρθει και θα σταθεί δίπλα στο ήδη καταξιωμένο Blog, να καταγράψει στο χαρτί σε οκτώ σελίδες Α3 όλη την επικαιρότητα για να πάει και σε 'κείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να χειρίζονται το internet.

Το χαρτί θα' χει πάντα την αξία του. Με έξυπνο και μοντέρνο κασέ που δουλεύει αυτή τη στιγμή. Η γραφίστρια, η Βίκη, που μας βοηθάει, περέλαβε όλο το υλικό την Παρασκευή που μας πέρασε και το δουλεύει πυρετωδώς. Πρέπει να σας πω ότι θα είναι μια ωραία δουλειά που θα κάνει αίσθηση. Δείτε δίπλα την πρώτη (πειραματική) σελίδα. Πατήστε πάνω της για να μεγαλώσε...

Το κείμενο που ακολουθεί είχε γραφτεί από μένα για την πρώτη έκδοση. Τελικά από τη Συντακτική Ομάδα επιλέχθηκε ένα άλλο κείμενο, αλλά θεωρώ ότι αξίζει να δημοσιοποιηθεί απ' αυτό το χώρο γιατί αποτυπώνει τα προσωπικά μου πιστεύω γι' αυτή την πολύ ωραία προσπάθεια.

Συνηθίζεται στην πρώτη έκδοση κάθε εντύπου να υπάρχει σε κάποια γωνιά, ένα μικρό σημείωμα που να δίνει το στίγμα, μια εξήγηση για το πώς και το γιατί. Γιατί, δηλαδή, εφημερίδα στην Ακαδημία του Πλάτωνα; Και γιατί τώρα; Παίζουμε «παιχνίδια» ενόψει δημοτικών εκλογών και ποιόν «αφέντη» εξυπηρετούμε; Κι επιτέλους ποιος ο λόγος, αφού η Αθήνα έχει τις μεγαλύτερες πανελλαδικής καθημερινή κυκλοφορίας εφημερίδες;

Αυτός ο μύθος πρέπει κάποια στιγμή να καταρριφθεί. Ναι, την Αθήνα μπορεί να την έχουν έδρα τους πολλές μεγάλες, πολυσέλιδες εφημερίδες, αλλά καμιά δεν μας έχει πείσει ότι μπορεί να ρίξει το βάρος της και το ειδικό ενδιαφέρον της στις πολύπαθες γειτονιές της.

Έτσι, ας πούμε, το γειτονικό Περιστέρι (που δεν είναι Αθήνα...) έχει μερικές εβδομαδιαίες εφημερίδες που ασχολούνται με τα τοπικά προβλήματα και τα αναδεικνύουν αναζητώντας λύσεις, χρόνια τώρα, ενώ εμείς καμία σε τακτική βάση, στελεχωμένη από επαγγελματίες δημοσιογράφους διατεθειμένους να προσφέρουν στην περιοχής τους. Διότι είναι σαφές ότι μόνο με όρους προσφοράς μπορούμε να μιλάμε.

Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή. Ας βγάλουμε, δίπλα στο «Μήνυμα για όλους» και τον «Κρέοντα», μια ζωντανή εφημερίδα χωρίς καμιά διάθεση ανταγωνισμού, αλλά με αγωνία να πούμε όλες τις αλήθειες που μας φορούν και μας «καίνε».

Το φύλλο φιλοδοξεί να γίνει ένα εργαλείο ενημέρωσης γι’ αυτούς που ζουν, κινούνται, μεγαλώνουν παιδιά και αναπνέουν τον αέρα μιας ιστορικής περιοχής της Αθήνας, εδώ που δίδαξε ο Πλάτωνας φιλοσοφία, αλλά η αλόγιστη χρήση της και η κακή συμπεριφορά των πολιτικών που την διαχειρίστηκαν, στο πέρασμα των χρόνων, την έθεσαν στο περιθώριο και την υποβάθμισαν συνειδητά.

Όλοι εμείς που αποτελούμε την Συντακτική Ομάδα αυτού του εντύπου δεν έχουμε καμιά προσωπική φιλοδοξία πέραν από το να λειτουργήσουμε συμπληρωματικά στο Blog μας (http://akadimia-platonos.blogspot.com/) και να δώσουμε τη δυνατότητα να φιλοξενήσουμε στις σελίδες μας κάθε ξεχωριστή φωνή που έχει να καταθέσει μιαν τεκμηριωμένη άποψη.

Σ’ αυτό το ωραίο ταξίδι σας καλούμε συνταξιδιώτες. Τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει ότι το εγχείρημα θα είναι εύκολο. Αλλά το τολμούμε. Γιατί αξίζει η προσπάθεια και γιατί το έχει ανάγκη ο τόπος μας.

Την Παρασκευή που θα βρεθούμε, ελπίζω να έχουμε στα χέρια μας τα πρώτα PDF. Μακάρι να αρέσουν και στα παιδιά της ΕΚΑΠ που έχουν δώσει την ψυχή τους για να υπάρχει το καλύτερο αποτέλεσμα...

Μια μικρή παρουσίαση στο βίντεο από την παράσταση, χωρίς λόγια, για να πάρετε μια γεύση που τι είδαμε όπως το δίνουν οι συντελεστές του έργου...

Πρόκειται για το θεατρικό έργο που είδαμε το βράδυ του Σαββάτου.

Ενθαρρυντικό ότι τέτοια μέρα στην παράσταση των 9,15 ( που... ξεκίνησε στις 9,40!) ήταν πολύς κόσμος στην πλατεία, στο θέατρο “Ορφέας” - σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς που ίδρυσε ο αξέχαστος Κώστας Χατζηχρήστος.

Ένα διαχρονικό έργο του Τζωρτζ Μπέρναρτ Σω που πάει άνετα και στον καιρό μας και ας νομίζουμε ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τα τελευταία 100 χρόνια σε τούτο τον πολύπαθο πλανήτη.

«Το Επάγγελμα της Κυρίας Γουόρεν» του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

• Οδός: Πανεπιστημίου 38 και Ιπποκράτους, Αθήνα
• Τηλέφωνο: 210 3604618 2130382258
• Ώρες: Τετάρτη :18:30 λαϊκή απογευματινή Πέμπτη: 19:30 λαϊκή απογευματινή Παρασκευή: 21:15 Σάββατο: 18:30 και 21:15 Κυριακή: 19:30
• Διάρκεια παράστασης: 2 ώρες με διάλειμμα
• Τιμές: 23€ Εξώστης: 17 € Λαϊκή απογευματινή: 17 € Νεανικό: 17
• Συντελεστές:
  Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς, Μετάφραση: Βάσια Παναγοπούλου – Χρήστος Καρχαδάκης, Σκηνικά: Τίτη Κυριακίδου, Κοστούμια:Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
  ΠΑΙΖΟΥΝ (με σειρά εμφάνισης): Βάσια Παναγοπούλου, Γιάννης Καρατζογιάννης, Αλεξάνδρα Λαδικού, Νίκος Γαλανός, Στράτος Τζώρτζογλου, Ντίνος Καρύδης Βασίλης Ζούλιας,

Λίγα λόγια για το έργο:
«ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΟΥΟΡΡΕΝ» γράφτηκε το 1893 και αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Σω.
Αφορά τη σχέση ανάμεσα στην κα Γουόρρεν και την κόρη της, Βίβη.
Δυο γυναίκες - δυο από τις πιο δυνατές προσωπικότητες του παγκόσμιου ρεπερτορίου, που ερμηνεύουν η Αλεξάνδρα Λαδικού και η Βάσια Παναγοπούλου.
Η Βίβη, μια νέα γυναίκα απόφοιτη και αριστούχος του Πανεπιστημίου του Cambridge, ανακαλύπτει ότι η περιουσία της μητέρας της προέρχεται από το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Αρχικά οι δύο γυναίκες συμφιλιώνονται, αφού η κα Γουόρρεν εξιστορεί τις συνθήκες ανέχειας, οι οποίες την οδήγησαν στην πορνεία. Η σύγκρουση όμως, είναι αναπόφευκτη, όταν αποκαλύπτεται ότι επιχείρηση παραμένει ακόμα σε λειτουργία μια και είναι πολύ επικερδής
Ο Σω θέτει σε αυτό του το έργο μεγάλα ζητήματα: τα κοινωνικά ήθη των καιρών, τη θέση της γυναίκας της μέσης τάξης και την εκμετάλλευση της σ’ ένα κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες.
Το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση. Τη διαφθορά του χρήματος σε κάθε κοινωνική μορφή. Την αμφισβήτηση σ’ ένα σύστημα αξιών που εκπορεύεται και καταλήγει πάντα στο χρήμα. Την αμφισβήτηση σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παραπλανά τους νέους ανθρώπους και δεν τους διδάσκει την αληθινή και σκληρή Αλήθεια.
Ο Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω μιλάει προφητικά για όλα. Σε ένα κόσμο, που η λέξη «ηθική» ακούγεται παράξενη, σε μια εποχή αναβρασμού, που οι νέοι άνθρωποι αμφισβητούν το σύστημα αξιών που τους κληρονομείται, κάνουν το έργο αυτό αν και έχουν περάσει εκατό χρόνια από τότε που γράφτηκε, αξεπέραστα σημερινό, με αλήθειες που ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να σοκάρουν.
Ο Ανδρέας Βουτσινάς σκηνοθετεί «ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΟΥΟΡΡΕΝ», με μια σύγχρονη ματιά, αναλύοντας τη μοναδική σχέση μάνας και κόρης με την δική του «μέθοδο». Η παράσταση δεν τοποθετείται χρονικά, αφήνοντας το χρόνο ανοιχτό για να τονιστεί ότι τα σημεία των καιρών είναι πάντα ίδια.

Το πιο ωραίο είναι ότι ο Λάμπρος ακολουθεί, ακόμα. Έρχεται μαζί και μπορεί να μηξν ενθουσιάζεται αλλά είναι βέβαιο ότι κάτι θα του μείνει από αυτή την επαφή του με το θέατρο. Δεν υπάρχει πιο καλή εμπειρία από τη ζωντανή επαφή με το σανίδι και τους ηθοποιούς που δίνουν την ψυχή τους μπροστά σου, υποδυόμενοι ρόλους που καμιά φορά είναι κόντρα στην προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους...

Περπατώντας στο πάρκο... Πήραμε το δρόμο της επιστροφής κι ο μικρός επιμένει για τη φωτογραφία...

Η επόμενη μέρα θέλει τους αετούς "σκαρφαλωμένους" πάνω στα δέντρα. Ο παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης ήταν κι εφέτος παρών με τη μαντινάδα του: "Τα βάσανα στου αετού τα ζύγια θα κρεμάσω και θα του κόψω τα το σκοινί να φύγει να ξεγνοιάσω". Καλή Σαρακοστή!

Ενας γονιός προσπαθεί να κατεβάσει τον αετό που έχει πιαστεί στο δέντρο...

Είναι ένας πνεύμονας πρασίνου στην καρδιά της Αθήνας, ανάμεσα στο Ίλιον και τους Αγίους Αναργύρους, το Περιβαλλοντικό Πάρκο “Αντώνης Τρίτσης” και γλυκιά όπως ήταν η μέρα σήμερα “τράβηξε”πολλούς Αθηναίους να πετάξουν αετό.

Εμείς αργήσαμε να πάμε. Έπεσα το μεσημέρι και ξάπλωσα λίγο. Μ' αρέσει ο μεσημεριανός ύπνος. Πάντα μου άρεσε,απλά, λόγω δουλειάς σπάνια τον έχω.

Εδώ στο πάρκο οι εκδηλώσεις έχουν ολοκληρωθεί αλλά ο κόσμος παραμένει και προσπαθεί να πετάξει τον αετό. Δεν είναι εύκολο. Πότε φυσάει και πότε όχι. Η Ευτυχία ήρθε να πετάξει το δικό της αετό. Δύσκολα τα πράγματα. Την βρήκα απογοητευμένη.”Μάλλον θα πέσω με τα μούτρα στις γυαλιστερές...” λέει και φεύγει τρέχοντας.

Περπατάμε με τον Λάμπρο στο πάρκο. Σε μέρη που δεν έχουμε ξαναπάει. Με καλαμιές και μικρές λιμνούλες όπου οι πάπιες κάνουν πανηγύρι καθώς πετούν οι περαστικοί φέτες από ψωμί.

Παιδιά που επιμένουν να πετάξουν τον αετό τους κι άλλοι στις κορυφές των δέντρων αφημένοι.

Παρακολουθώ έναν κύριο που έχει ανέβει να κατεβάσει τον αετό. Επικίνδυνο. Κάθε στιγμή μπορεί να σπάσει το λεπτό κλαρί και να πέσει. Πόση πίεση πρέπει να έχει από το παιδί του για να επιμένει να τον κατεβάσει.

Συνεχίζουμε να περπατάμε. Παίρνω δυο – τρεις φωτογραφίες, έτσι για να θυμόμαστε το πέρασμά μας από δω.

Στο καφέ του πάρκου τα γκαρσόνια έχουν πάθει μπλακ άουτ από την πίεση της δουλειάς. Ο κόσμος είδε λίγο ήλιο κι έπεσε σαν τις ακρίδες. Με δυσκολία βρίσκουμε δυο καρέκλες κι ένα τραπεζάκι να καθίσουμε. Έχει ήλιο με δόντια. Και καθώς πέφτει, το κρύο πολλαπλασιάζεται...

Κοντά μισή ώρα καθόμαστε. Ο Λάμπρος έχει φάει τους λουκουμάδες με σοκολάτα που του πήρα κι εγώ γράφω αυτές τις σημειώσεις. Ένα γκαρσόνι μας έφερε δυο ποτήρια νερό, αλλά κανείς δεν μας ρωτά αν θέλουμε να πάρουμε κάτι...

Ο κόσμος “αραιώνει” Τα τραπέζια αδειάζουν. Αλλη μια “Καθαρή Δευτέρα” έφτασε στο τέλος της. Καφέ δεν ήπιαμε αλλά και τι μ' αυτό...Και του χρόνου!

Το ακούω από χθες. Φίλοι αγωνιούν για τον καιρό, είναι που μας έχει κάνει τα νεύρα “τσατάλια” και η ΕΜΥ με τις προβλέψεις της για βροχή. Θα έχει ηλιοφάνεια, δεν θα βρέχει και θα μπορέσουμε να... πετάξουμε τον αετό;

Θεμελιώδη τα ερωτήματα και να μην το παίρνετε ελαφρά παρακαλώ... Για μια Καθαρο Δευτέρα ζούμε... Για μια “κουτσή” εργάσιμη εβδομάδα, μην το υποτιμάτε αυτό...

Εντάξει, κάποτε το ζούσαμε πιο έντονα όλο αυτό... Το περιμέναμε με λαχτάρα. Ήταν και τα σαρακοστιανά του τραπεζιού, η λαγάνα... Στην Κρήτη πέρα από την ταραμοσαλάτα και τον χαλβά είχαμε και τα λουμπούνια ή λούπινα όπως τα λένε στο Γύθειο που τα πωλούν στα... περίπτερα. Εδώ όμως που τα έψαξα προχθές δεν τα είχαν ξανακούσει. Ψάχνω κι εγώ να βρω κάτι πράγματα...

Αλλά μου αρέσει συχνά να κάνω φλας μπακ. Να γυρίζω πίσω σε παλιές όμορφες μέρες, να θυμούμαι όμορφες στιγμές. Μ' αυτά ζει ο άνθρωπος. Δεν κοστίζουν τίποτα και ομορφαίνουν τη ζωή. Είναι ο ομφάλιος λώρος που μας κρατά “ζωντανούς”.

Και σήμερα “ουρά” της χθεσινής μέρες του Αγίου Βαλεντίνου και της τελευταίας αποκριάς... Πώς μπερδεύονται έτσι μερικά πράγματα... Σαν τη ζωή, ένα πράγμα...

Κάποιοι βέβαια, ευφυείς, το συνδύασαν. Στην Ξάνθη, ας πούμε, έκαναν το Καρναβάλι των Ερωτευμένων... Και στην Κοζάνη το ίδιο... Όχι που δεν θα “πάντρευαν” δύο, εκ πρώτη όψεως, διαφορετικά πράγματα. Στο μύλο της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας, όλα αλέθονται...

Εν πάση περιπτώσει δεν γίνεται να είσαι ερωτευμένος και να μην έχεις χιούμορ. Μόνο χαμογελαστοί άνθρωποι έχουν ελπίδα να ερωτευτούν... Έτσι, αν υπάρχει καλή διάθεση όλα μπορούν να συμβούν με τον καλύτερο τρόπο.

Αλλά σήμερα είναι Καθαρή Δευτέρα. Χαλαρά. Δεν χρειάζονται φοβεροί προβληματισμοί. Από αύριο μπορούμε να επανέλθουμε στην κανονική ροή. Η εργάσιμη εβδομάδα ξεκινάει με μια... μικρή καθυστέρηση.

Ας ανασκουμπωθούμε για να τα βγάλουμε πέρα. Γιατί ότι μας έδωσε σε ξεκούραση θα μας το πάρει σε πίεση πάνω στη δουλειά. Το έχουμε ξαναδεί το έργο...