Περπατώντας στο πάρκο... Πήραμε το δρόμο της επιστροφής κι ο μικρός επιμένει για τη φωτογραφία...

Η επόμενη μέρα θέλει τους αετούς "σκαρφαλωμένους" πάνω στα δέντρα. Ο παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης ήταν κι εφέτος παρών με τη μαντινάδα του: "Τα βάσανα στου αετού τα ζύγια θα κρεμάσω και θα του κόψω τα το σκοινί να φύγει να ξεγνοιάσω". Καλή Σαρακοστή!

Ενας γονιός προσπαθεί να κατεβάσει τον αετό που έχει πιαστεί στο δέντρο...

Είναι ένας πνεύμονας πρασίνου στην καρδιά της Αθήνας, ανάμεσα στο Ίλιον και τους Αγίους Αναργύρους, το Περιβαλλοντικό Πάρκο “Αντώνης Τρίτσης” και γλυκιά όπως ήταν η μέρα σήμερα “τράβηξε”πολλούς Αθηναίους να πετάξουν αετό.

Εμείς αργήσαμε να πάμε. Έπεσα το μεσημέρι και ξάπλωσα λίγο. Μ' αρέσει ο μεσημεριανός ύπνος. Πάντα μου άρεσε,απλά, λόγω δουλειάς σπάνια τον έχω.

Εδώ στο πάρκο οι εκδηλώσεις έχουν ολοκληρωθεί αλλά ο κόσμος παραμένει και προσπαθεί να πετάξει τον αετό. Δεν είναι εύκολο. Πότε φυσάει και πότε όχι. Η Ευτυχία ήρθε να πετάξει το δικό της αετό. Δύσκολα τα πράγματα. Την βρήκα απογοητευμένη.”Μάλλον θα πέσω με τα μούτρα στις γυαλιστερές...” λέει και φεύγει τρέχοντας.

Περπατάμε με τον Λάμπρο στο πάρκο. Σε μέρη που δεν έχουμε ξαναπάει. Με καλαμιές και μικρές λιμνούλες όπου οι πάπιες κάνουν πανηγύρι καθώς πετούν οι περαστικοί φέτες από ψωμί.

Παιδιά που επιμένουν να πετάξουν τον αετό τους κι άλλοι στις κορυφές των δέντρων αφημένοι.

Παρακολουθώ έναν κύριο που έχει ανέβει να κατεβάσει τον αετό. Επικίνδυνο. Κάθε στιγμή μπορεί να σπάσει το λεπτό κλαρί και να πέσει. Πόση πίεση πρέπει να έχει από το παιδί του για να επιμένει να τον κατεβάσει.

Συνεχίζουμε να περπατάμε. Παίρνω δυο – τρεις φωτογραφίες, έτσι για να θυμόμαστε το πέρασμά μας από δω.

Στο καφέ του πάρκου τα γκαρσόνια έχουν πάθει μπλακ άουτ από την πίεση της δουλειάς. Ο κόσμος είδε λίγο ήλιο κι έπεσε σαν τις ακρίδες. Με δυσκολία βρίσκουμε δυο καρέκλες κι ένα τραπεζάκι να καθίσουμε. Έχει ήλιο με δόντια. Και καθώς πέφτει, το κρύο πολλαπλασιάζεται...

Κοντά μισή ώρα καθόμαστε. Ο Λάμπρος έχει φάει τους λουκουμάδες με σοκολάτα που του πήρα κι εγώ γράφω αυτές τις σημειώσεις. Ένα γκαρσόνι μας έφερε δυο ποτήρια νερό, αλλά κανείς δεν μας ρωτά αν θέλουμε να πάρουμε κάτι...

Ο κόσμος “αραιώνει” Τα τραπέζια αδειάζουν. Αλλη μια “Καθαρή Δευτέρα” έφτασε στο τέλος της. Καφέ δεν ήπιαμε αλλά και τι μ' αυτό...Και του χρόνου!