Μετά την πανσέληνο της «Φράουλας», πρόκειται για τη δεύτερη πανσέληνο του καλοκαιριού και σύμφωνα με τις δοξασίες ο συμβολισμός του «Ελαφιού» προέρχεται από τους ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής, οι οποίοι πίστευαν ότι τον Ιούλιο τα κέρατα των ελαφιών άρχιζαν να μεγαλώνουν ξανά.
Δεν είναι μόνο το κρύο που ήρθε απότομα, δεκατέσερις βαθμούς έδειχνε στις 10 το βράδυ το θερμόμετρο στη μηχανή μου...
Στους χειμερινούς ρυθμούς μπαίνει από την Κυριακή η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς αλλάζει η ώρα, η οποία ουσιαστικά επανέρχεται στα κανονικά της επίπεδα.
Έτσι, στις 4 τα ξημερώματα της Κυριακής, 31 Οκτωβρίου, οι δείκτες των ρολογιών θα πρέπει να μετακινηθούν μία ώρα πίσω, δηλαδή να δείχνουν 3.
Το καλό με τη σημερινή μέρα είναι ότι με τον παγωμένο καιρό δεν είναι για να βγεις μια βόλτα. Το ξανασκέφτεσαι. Το κρύο είναι δυνατό. Έτσι αποφάσισα να ξαπλώσω και να διαβάσω “Το Νησί” της Βικτόρια Χίσλοπ. Είναι δυο - τρεις εβδομάδες που μου το έδωσε η Κατερίνα από τον τρίτο. Αλλά τα τρεξίματα ήταν πολλά και ήταν αδύνατον να συγκεντρωθώ και να... ρουφήξω το περιεχόμενό του.
Σήμερα όμως απόλαυσα τις πρώτες 100 σελίδες. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό στη σύλληψη και το γράψιμο. Δεν ξέρω πώς θα ήταν στα αγγλικά, στο πρωτότυπο, αλλά η ελληνική του μετάφραση είναι πολύ ικανοποιητική. Και έκπληκτος διαπιστώνω ότι, τουλάχιστον σε σχέση με τα δύο πρώτα επεισόδια που έχω δει στο MEGA, η τηλεοπτική μεταφορά του είναι όντως επιτυχημένη.
Το βιβλίο είναι αλλιώς... Σε παρασύρει. Τώρα, βέβαια εγώ στην Πλάκα δεν έχω πάει. Παραλίγο να πήγαινα ένα καλοκαίρι με το φίλο μου Μιχάλη Σταματάκη που έχει σπίτι εκεί, σε χρόνο ανύποπτο και πάντως πολύ πριν η τηλεόραση κάνει τον τόπο... φίρμα. Η Ελούντα βέβαια, δίπλα της, ήταν ένας ακριβώς προορισμός όχι όμως για τα δικά μας βαλάντια.
Βυθίζομαι στις σελίδες του. Βήμα – βήμα παρακολουθώ μια ιστορία ανθρώπων που βίωσαν τον πραγματικά μεγάλο πόνο και τη δοκιμασία που έφτανε στα άκρα. Και γεμίζω αισιοδοξία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα οι ήρωες. Διαβάζω στις στήλες των εκπομπών για την τηλεόραση που έχουν πάθει πλάκα για την εκπληκτική τηλεθέαση ότι στην επόμενη προβολή θα είναι λιγότεροι γιατί ποιος αντέχει όλον αυτόν τον πόνο; Λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσω.
Ο κόσμος έχει ανάγκη από μια άλλη τηλεόραση, μακριά από τις χαζοεκπομπές. Και οι παραγωγοί του “Νησιού” έχουν σεβαστεί το πρωτότυπο κείμενο. Κι αυτό το καταλαβαίνει ο τηλεθεατής και το εκτιμά. Την περασμένη Δευτέρα πολλοί δυσανασχέτησαν με τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου που τους στέρησε τη δυνατότητα να δουν το τρίτο μέρος της σειράς.
Απίστευτο ε, ξεκίνησα να γράφω για ένα βιβλίο που διαβάζω και το “έμπλεξα” με την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Ωστόσο έτσι είναι. Και τα δύο είναι αλληλένδετα. Το βιβλίο το πήρα να το διαβάσω, αφού ξεκίνησε η προβολή του στο MEGA. Και είτε το θέλω, είτε όχι, ως αναγνώστης, η εικόνα του Γιώργη και της Ελένης είναι τα οικεία τηλεοπτικά πρόσωπα των ηθοποιών Μάινα και Λεχού. Κάθε φορά και δεν καθόλου λίγες οι φορές που νοιώθω συναισθήματα, ανακαλύπτω έκπληκτος ότι είναι το ίδιο μ' αυτό που νοιώθω και όταν το βλέπω στην τηλεόραση.
Η φαντασία μου αρνείται να συνεργαστεί και να με οδηγήσει στα δικά της μονοπάτια. Αυτό, όσο αρνητικό στοιχείο κι αν είναι για την ανάγνωση, έχει ισχυρό τηλεοπτικό μπαγκράουντ. Ευτυχώς. Ξαναχαίρομαι το βιβλίο. Και το απολαμβάνω μοναδικά!
Η φωτογραφία είναι παρμένη σήμερα στις 10.30 το πρωί στην οδό Αλαμάνας του Κολωνού. Μια μόνο σημαία σε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο...
Άλλαξαν οι καιροί. Κι είναι φυσικό να έχουμε βάλει άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας. Ποιος “τρελαίνεται” τώρα, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς να βάλει μια σημαία στο μπαλκόνι, ένεκα η μέρα;
Ελάχιστοι είναι αυτοί που ανταποκρίνονται. Στο δικό μας οικοδομικό συγκρότημα των δέκα οικογενειών μόνο μία έχει μπει. Ίδια, λίγο ώς πολύ η κατάσταση. Ο κόσμος δεν “τρελαίνεται” με εθνικιστικές εξάρσεις. Αυτό που τον νοιάζει είναι η αξιοπρέπεια και η επιβίωση. Όλα τα άλλα έπονται...
Όχι πως πρέπει να ξεχνούμε την ιστορία μας. Αλλά με ένα μέτρο βρε αδερφέ... Στην πίεση και το τρέξιμο των ημερών πιο πολύ σαν μια αργία, ευκαιρία για λίγη ξεκούραση είναι η σημερινή μέρα για τους περισσότερους,
Ας αφήσουμε τα πρωινάδικα της Τ.V. να αναλώνονται στις εθνικιστικές εξάρσεις χαλαρού τύπου και ας ακούσουμε αν υπάρχουν στον περίγυρό μας κάποιοι επιζώντες του '40 και της κατοχής (που όλο και λιγοστεύουν...) να διηγούνται ιστορίες της εποχής εξιδανικευμένες από το πέρασμα των χρόνων.
Δυστυχώς ούτε οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν διαμορφώσει ένα κάπως διαφορετικό πρόγραμμα για σήμερα. Επιμένουν στο γνωστό πλέιλιστ του κομπιούτερ, που αν δεν “ρυθμιστεί”, ουδεμία σχέση έχει με επετείους, εθνικές ή άλλες.
Φωτεινή εξαίρεση για άλλη μια φορά το Δεύτερο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας. Έχοντας ένα πλούσιο αρχείο από ηχογραφημένες εκπομπές κάνει τη διαφορετικότητα. Αλλά οι νέοι δυσανασχετούν με το Δεύτερο. Η εμμονή των παραγωγών του σε ποιοτικά τραγούδια περασμένων δεκαετιών, τότε που το τραγούδι είχε στοίχο και μελωδία, τους “ενοχλεί”. Θέλουν τραγούδια σύγχρονα, μοδάτα, της εποχής. Ακόμη και ως πράξη αντίστασης η εμμονή στο Δεύτερο, αξίζει. Μόνο που όλο και λιγοστεύουν οι εραστές του ωραίου και του αληθινού.
28η Οκτωβρίου, πιο χαλαρή μέρα... Είπαμε, λίγη ξεκούραση τη χρειαζόμαστε για να φορτώσουμε τις “μπαταρίες”...
Ένα βίντεο ιστορικής προσέγγισης της σημερινής μέρας. Έτσι για να θυμόμαστε. Γιατί η μνήμη και η ιστορία είναι ότι μας απόμειναν...
Με βροχή κοιμήθηκα χθες. Δυνατή βροχή κι αστραπόβροντα. Και ύστερα από 11 ώρες ύπνο (σκέψου κούραση που κουβαλούσα...) το πρωί της Πέμπτης 28ης Οκτωβρίου με βρίσκει σ' ένα καιρό που δεν έχει καμιά σχέση με χθες. Του αρέσουν αυτά τα σκαμπαναβάσματα τις τελευταίες μέρες...
Έχει βέβαια την υγρασία του. Και οι δρόμοι έξω είναι βρεγμένοι, σημάδι πως όλη νύχτα η βροχή ήταν “δεμένη”. Πρωινό του Οκτώβρη... Έφτιαξα καφεδάκι και προσπαθώ να “συνέλθω” από τον ύπνο. Να “πιάσω επαφή”, πώς το λένε...
Ο Λάμπρος από χθες το βράδυ μου είπε ότι θέλει να πάμε στην παρέλαση, όταν ξυπνήσει. Ποια παρέλαση; Η μεγάλη επετειακή στρατιωτική παρέλαση γίνεται αυτή την εποχή στη Θεσσαλονίκη και μάλλον, λόγω απόστασης, θα 'ναι δύσκολο να πάμε. Μπορεί όμως εδώ, στο κέντρο, να έχει των παιδιών. Ας πάμε, δεν έχω αντίρρηση.
Πίνω τις πρώτες ζεστές – καυτές σχεδόν, γουλιές του καφέ... Αρχίζω να συνέρχομαι. Χρειάζομαι ξεκούραση πρώτα απ' όλα, το νοιώθω. Χρειάζομαι μια ανάσα από το τρέξιμο της καθημερινότητας που δεν είναι καθόλου λίγο τον τελευταίο καιρό. Ίδωμεν...
Απότομη βροχή δεν θα την έλεγες. Από νωρίς είχε μαυρίζει ο ουρανός στην Αθήνα. Και κατά τις 6 το απόγευμα άρχισε. Είχαμε πάει στον ΕΔΟΕΑΠ μια επίσκεψη με τον Λάμπρο και μας έπιασε η βροχή στην επιστροφή.
Ο καιρός δείχνει “δεμένος”, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας σοβαρά τα περί ακραίων καιρικών φαινομένων της ΕΜΥ μάλλον θα έχουμε τη βροχή για αρκετή ώρα, μπορεί και και για όλο το βράδυ.
Χειμωνιάζει. Από παντού έρχονται τα μηνύματα.
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.
Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!
Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...
Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου... Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!