Ένα “Κουνούπι Τίγρης” στην ΠΕΤ ΟΤΕ, στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στην Ομόνοια... Μου το έφερε πριν από λίγο ο Δήμος. Το περιεργαστήκαμε, κοίτα λέμε με τι ζούμε “παρέα” και το έβαλα πάνω στο γραφείο μου να το φωτογραφήσω. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του έβαλα δίπλα του ένα κέρμα του ευρώ... Ε, δεν είναι και τόσο μικρό τελικά. Και τη ζημιά του την κάνει αν βρεθείς στο δρόμο του... Δείτε περισσότερα γι' αυτό το κουνούπι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά συνεχίζει η μεγάλη επισκεψιμότητα σ' αυτό το Site που άρχισε από τον Δεκαπενταύγουστο και μετά. Ειλικρινά δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά διπλασιάστηκαν σχεδόν. Από κει που είχαμε 350 με 400 σταθερούς αναγνώστες, ξαφνικά διπλασιάστηκαν ή και.. τριπλασιάστηκαν.

Αναρωτιέμαι από πού ήρθαν κι έμειναν; Τι βρήκαν εδώ και τους αρέσει; Δεν κάνω τίποτα πρωτότυπο. Απλά προσπαθώ να είναι «ζωντανό». Δεν εννοώ με κανένα τρόπο να συντηρώ στη φορμόλη ένα πεθαμένο ή ημιπεθαμένο ιστότοπο. Όχι δεν θα το ήθελα αυτό με τίποτα.

Συμμετέχω στη ζωή, διαβάζω, ενημερώνομαι κι ενημερώνω κι εγώ με τη σειρά μου το Site. Έτσι κι αλλιώς, όπως έχετε διαπιστώσει, είναι πολυσυλλεκτικό. Ασχολείται με απλά, καθημερινά πράγματα. Δεν προσπαθεί να προσεγγίσει την ελίτ με περίπλοκες φιλοσοφικές σκέψεις. Απευθύνεται στον μέσο νοήμονα Έλληνα.

Θεωρώ ότι αυτά που μας λείπουν είναι τα απλά πράγματα, η καθαρή ματιά στο τρόπο που προσεγγίζουμε τα γεγονότα. Και όλα αυτά χωρίς καμιά πίεση, αλλά με την ελπίδα πως ότι «ακουμπάμε» μπορεί να ενδιαφέρει και το συνάνθρωπό μας. Και να, που τελικά έτσι συμβαίνει...

Παρακολουθώ κι εγώ με προσοχή πια, αυτό το Αυγουστιάτικο «φαινόμενο». Δεν είναι και κάτι συνηθισμένο, εδώ που τα λέμε, να συμβαίνει αυτό σε μια δύσκολη εποχιακά περίοδο που υποτίθεται ότι πολύς κόσμος λείπει σε άδεια και πάντως βρίσκεται εκτός Αθηνών...

Για το τελευταίο είμαι πια σίγουρος. Χρειάστηκε να βγω χθες το μεσημέρι λίγο, να πάω στη ΔΕΗ, στην Αριστείδου να πληρώσω κάτι λογαριασμούς και το είδα το κέντρο της πόλης.

Ελάχιστοι άνθρωποι κυκλοφορούν έξω. Οι περισσότεροι είναι επαίτες ή πρεζάκιδες και πόρνες. Πού και πού κάποιοι αστυνομικοί σε σχηματισμούς δύο ή τριών ατόμων.

Ναι, η Αθήνα συνεχίζει να δείχνει άδεια... Κι η ζέστη με την άσφαλτο να τη διπλασιάζει και να κάνει καμίνι το κέντρο είναι ανυπόφορη.

Ευτυχώς επέστρεψα γρήγορα στο γραφείο μου. Κι εδώ οι άνθρωποι είναι λιγοστοί. Κι αυτοί φεύγουν νωρίς. Μόνο εγώ μένω πίσω. Κλειδοκράτορας. Είναι που έχω στη συνέχεια και την εφημερίδα...

Και μια παρωδία από το “Ράδιο Αρβύλα¨για το “Κουνούπι Τίγρης”. Χαμογελάστε, κάνει καλό!

Απόγευμα Δευτέρας. Κάθομαι κάτω από τις μουριές και χτυπάει το κινητό μου. Είναι η αδερφή μου Στασούλα. Τηλεφωνεί από τον Τσούτσουρα. Πήγε μόνη της, έκανε το μπάνιο της, ανέβηκε ψηλά, στο μονοπάτι που οδηγεί στο Μαριδάκι και με πήρε τηλέφωνο, Ήθελε λίγο να μ' ακούσει... Κι ήταν τόσο γλυκιά...

Κάπως το κάναμε και ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια μέρα που όλοι, λίγο ή πολύ την περιμένουμε. Θες η τελευταία αργία του καλοκαιριού... Θες γιατί κάποιοι “κολλάνε” μπρος -πίσω κάποιες μέρες άδειας και την κάνουν ξεχωριστή. Κι η αλήθεια είναι πως αρέσει σε όλους μας.

Αφού κι εμείς το συνδυάζουμε με εκδρομή. Τα πιο πριν χρόνια γινότανε μάλιστα το αδιαχώρητο στους δρόμους, στις εξόδους της Αθήνας.Όχι πια όμως. Η βενζίνη είναι ακριβή, τα διόδια επίσης, τα νοίκια, το φαγητό, όλα τα μετρά πια ο κόσμος. Στην εποχή της οικονομικής ύφεσης έτσι έχουν τα πράγματα κι αλίμονο γι' αυτόν που δεν μπορεί να το δει αυτό.

Αλλά μια τέτοια μέρα μη σας μαυρίζω την ψυχή. Τις αλήθειες τις ζείτε και τις ξέρετε. Και κάποια στιγμή, όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Κι ας είναι μόνο για μια μέρα...

Χωρίς να το θέλει η Στασούλα μας με... ξαναγύρισε στην Κρήτη. Στις όμορφες μέρες του φετινού καλοκαιριού που πέρασα εκεί...

Ένα απόσπασμα από την ταινία “Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες”... Δείτε την Αθήνα του 1956... Άλλες εποχές, άλλες εικόνες... Στο 4,52 δείτε τον ηθοποιό Βασίλη Ανδριόπουλο, λέει μια ατάκα στην πριβέ παρουσίαση μοντέλων, αλλά είναι φοβερός...

Από τη ταινία Θου - Βου “Φαλακρός Πράκτωρ (1969) - όπου πρωταγωνιστούσε και ο Βασίλης... Δεν τον γνώρισα από κοντά, αλλά μου ήταν πολύ συμπαθής...

Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός ηθοποιός και συγγραφέας Βασίλης Ανδρεόπουλος. Ο Ανδρεόπουλος γεννήθηκε το 1923, στον Πλάτανο Αιγιαλείας και στην κατοχή συνελήφθη πρώτα από τους Ιταλούς (από τους οποίους δραπέτευσε) και στην συνέχεια από τους Γερμανούς και την Ασφάλεια οπότε και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ, της λεωφόρου Αλεξάνδρας... Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, με τη Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο και πολλά ΔΗΠΕΘΕ, παίζοντας και πρωταγωνιστώντας σε όλα τα είδη θεάτρου.

Το 1949 συνέβαλε στην ίδρυση του Ρεαλιστικού Θεάτρου-Βεάκης, το 1959 ενέπνευσε και ίδρυσε την Δωδέκατη Αυλαία απ’ όπου εμφανίστηκαν νέα ταλέντα του καλλιτεχνικού χώρου και το 1964 συνέβαλλε στην ίδρυση ενός από τους πρώτους εταιρικούς θιάσους, του Άρματος Θεάτρου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών όπου παρουσιάστηκε η Ειρήνη του Αριστοφάνη.

Μετά την πρώτη ταινία του, «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» (1956) ο Ανδρεόπουλος εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες της δεκαετίας του 1960 και του 1970.

Ενδεικτικά: «Μίνι φούστα και καράτε», «Θου -Βου φαλακρός πράκτωρ Επιχείρησις Γης Μαδιάμ», «Εκείνο το καλοκαίρι» και «Ζητείται τίμιος». Τελευταία ταινία του το «Αγάπη στα 16» (2004).
Ως συγγραφέας έγραψε για το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Πολλά θεατρικά του έργα παίχτηκαν από την Δωδέκατη Αυλαία, το Εθνικό Θέατρο και θιάσους του ελευθέρου θεάτρου: Κομιστής ειδήσεων, Ε, νοικοκυραίοι, Κρεατομηχανή, Η κληρονομιά, Ως εδώ σύντροφοι, Άγρια παιχνίδια και Ζορμπάς -διασκευή από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη.

Βραβεύθηκε από τον Καλοκαιρίνειο διαγωνισμό και από τον ραδιοφωνικό σταθμό Μόσχας και διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του ΣΕΗ και πολλών κρατικών καλλιτεχνικών επιτροπών.

Ένας από τους τελευταίους τηλεοπτικούς του ρόλους ήταν στο σήριαλ του Mega Channel «Είσαι το Ταίρι μου» αυτός του Παππού.

• Πηγή: toblogtonkirion

“Είναι παιδιά”, το τραγούδι των τίτλων της ταινίας “Αγάπη στα 16” του Κώστα Χαραλάμπους.

Απόγευμα Δευτέρας, μια βόλτα στην παραλία του Αιγαίου... Είναι υπέροχα και τα μαγαζιά ένα γύρω σε προκαλούν για να καθίσεις λίγο, χαλαρά να απολαύσεις το τοπίο...

Βραδιάζει, τα φώτα έχουν ήδη ανάψει αλλά οι ψαράδες επιμένουν με τα καλάμια τους. Δεν ξέρω αν θα φάνε ψάρια. Κι έχουν ατέλειωτη υπομονή περιμένοντας πότε θα τσιμπήσει...

Είχα καιρό να δω εφημερίδες καλοκαιριάτικα...Και όχι μόνο εγώ. Χιλιάδες αναγνώστες το ίδιο κάνουν. Χαλαρώνεις καλύτερα έτσι. Το λέω κι ας μην... κάνει μια και ζω από αυτή τη δουλειά. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια...

Το βλέπεις στις κυκλοφορίες που είναι αισθητά πεσμένες αυτό τον καιρό. Τελικά όμως είναι ωραία να είσαι αραγμένος στην παραλία και να φυλλομετράς την κυριακάτικη εφημερίδα σου. Αν εξαιρέσεις την τιμή (4 ευρώ με τα εξτρά, είναι πολλά για το βαλάντιο του μέσου Έλληνα με την κρίση που βιώνει...) οι κυριακάτικες εκδόσεις πέρα από την ενδιαφέρουσα ειδησεογραφία και τις αναλύσεις, έχουν ένα σωρό ένθετα, όπως βιβλία (μυθιστορήματα) C.D, DVD και άλλες ειδικές εκδόσεις.

Στην Τέμενη ξανάνιωσα αυτό το όμορφο συναίσθημα του αναγνώστη... Να “ψάχνεις” τις σελίδες, να βρίσκεις το ενδιαφέρον θέμα, να το ρουφάς ώς το μεδούλι και να πλουτίζεις τις γνώσεις σου από τις πληροφορίες που αντλείς.

Βεβαίως, ένα “αξιοπρεπές” φύλλο τα έχει όλα... Και τα σοβαρά θέματα που θα προβληματίσουν και τα ανάλαφρα που θα σε χαλαρώσουν. Το ζήτημα είναι σε τι κατάσταση βρίσκεσαι και τι προτεραιότητες βάζεις σε ότι αφορά την αναζήτηση γνώσης μέσα από τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα βιβλία.

Το λέω εγώ που πάντα μου άρεσε να τις ξεκοκαλίζω. Από τον καιρό που ήμουν φαντάρος, αρχές της δεκαετίας του '80 στην Αλεξανδρούπολη και πήγαινα στα βράχια της θάλασσας έχοντας κρυμμένη στο αμπέχονο μου την εφημερίδα για να τη διαβάσω μόνος μου μέχρι σήμερα (πριν λίγο καιρό δηλαδή που παίρναμε εφημερίδες στην ΠΕΤ).

Είναι ένας άλλος τρόπο να προσεγγίζεις τη ζωή από μια άλλη σκοπιά. Άκρως ενδιαφέρουσα...

Παλιές αποθήκες σταφίδας ανασκευάζονται σε σύγχρονες καφετέριες ή μπαράκια στην παραλία του Αιγίου. Δείτε ένα παλιό κτίριο που έχει μπει στη διαδικασία να επισκευασθεί για να αλλάξει χρήση...