Από το σημείο που κάθομαι, στα ξύλινα τραπέζια κάτω από τις μουριές, βλέπω τον Λάμπρο που επιμένει να είναι με τον υπολογιστή του στο χώρο του εστιατορίου. Εκεί, λέει, πιάνει καλύτερα...

Και μια εικόνα που βλέπω από δω που κάθομαι, του καφέ και της παραλίας στο βάθος. Δίπλα μου μια παρέα παιδιά παίζουν χαρτιά. Δεν τα βλέπω, είναι στην πλάτη μου, αλλά τα ακούω. Καλύτερα να τα έβλεπα και να μην τα άκουγα. Δεν υποφέρονται. Όλο “μαλάκα” και “μαλάκα” είναι...

Το μεσημέρι, λίγο μετά το μπάνιο είδα τον Σωτήρη Χρυσάφη παρέα με τον Γιώργο Παναγόπουλο, την ώρα που καθίσαμε στο καφέ, δίπλα στη θάλασσα να πάρω ένα καμπάρι εγώ και μια γρανίτα σοκολάτα, ο Λάμπρος.

Και λίγο μετά, δίπλα μου, διαπίστωσα πως είναι καθισμένος ο Νίκος Σιτζάνης. Πιάσαμε την κουβέντα. Έρχεται τακτικά τα τελευταία δέκα χρόνια. Αρέσει και στα παιδιά του, λέει. Εδώ βρήκαν τους φίλους, κόλλησαν, την ίδια κατασκηνωτική περίοδο επιλέγουν για τις διακοπές τους.

Λίγο αργότερα σχολίασε στο Facebook ένα δημοσίευμά μου ο Αντώνης Μπιρμπιλής. Είναι κι αυτός εδώ. Βρεθήκαμε το βράδυ είναι μαζί του και η γυναίκα του Ελένη. Ο ίδιος ταλαιπωρείται, τρεις μέρες τώρα από ένα φοβερό πονόδοντο.

Και λίγο αργότερα, στο γλέντι το βράδυ είδα και το πρόεδρο του ΟΠΑΚΕ, Σαράντη Μήτσιο. Μιλήσαμε, με ρώτησε αν είχαμε κανένα πρόβλημα, αν χρειάζομαι κάτι. Τι να χρειάζομαι; Όλα τα έχω...

Όπου κι αν πας συναντάς έναν γνωστό από τον ΟΤΕ, την ΠΕΤ ΟΤΕ, την Ομοσπονδία, τα συνδικάτα. Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια τώρα. Θα πιάσεις την κουβέντα μαζί τους, θα πεις κάτι. Μόνο τα νέα παιδιά δεν ξέρω, αυτά έχουν τις δικές τους παρέες.

Τα βλέπεις, νωρίς το απόγευμα, έξω από το χώρο του εστιατορίου, κάτω από τις μουριές στα ειδικά διαμορφωμένα ξύλινα τραπεζάκια να είναι στο Facebook και να σχολιάζουν τις φωτογραφίες των φίλων τους ή τις δικές τους...

Δυστυχώς το WiFi παρ' ότι είναι ενισχυμένο, δεν “πιάνει”το σήμα του σε όλα τα σπιτάκια. Στο δικό μας, ας πούμε δεν “πιάνει”. Το ήξερα από τη Σ.Α. όταν είχαμε έρθει τον Μάρτη εδώ για να την κάνουμε, αλλά δεν είναι δα και τίποτα το τραγικό να πάμε 300 μέτρα πιο πέρα κοντά στην υποδοχή όπου έχει καλό σήμα...

Από κει μπορώ και κάνω αυτές τις αναρτήσεις, βλέπω τα e-mail μου, παίζω τις Φυλετικές μου Μάχες. Λίγο το πρωί, λίγο το βράδυ, μια χαρά είναι. Άσε που στη διαδρομή, από το σπιτάκι μέχρι εκεί, όλο και κάποιον θα βρεις να κουβεντιάσεις. Είπαμε οι περισσότεροι είναι γνωστοί, τόσα χρόνια στο συνδικάτο...