Ένα υπέροχο site με χειροποίητα κοσμήματα για γυναίκες. Δείτε το προσεκτικά, παρακαλώ

 elegant2

Κάτι πολύ σημαντικό που κάναμε εδώ και δυο χρόνια ήταν και η αλλαγή στην εμφάνιση αυτού του site! Το Elegant by Nasia άλλαξε. Δείτε το ΕΔΩ στη νέα εκδοχή του... Όλοι έχουμε το δικαίωμα να αναζητούμε κάτι πιο όμορφο για τον εαυτό μας; Ακόμα και μέσα σ' αυτές τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε με την πανδημία του κορονοϊού Covid-19 ή του χειμώνα, κυρίως οι γυναίκες, έχουν την ανάγκη να αισθάνονται καλύτερα μέσα τους...

 elegant1 Αντιγραφή

selida.sulas2

Η κρίση, λένε, δημιουργεί ευκαιρίες... Και αναδεικνύει, πλευρές καλλιτεχνικές... Δείτε παρακαλώ μια ειλικρινή προσπάθεια που δημιουργήθηκε μέσα στην πανδημία,  με εξαιρετικά, πρωτότυπα και μοναδικά δημιουργήματα, σε χειροποίητα κοσμήματα με κρύσταλλα και ημιπολύτιμους λίθους, με γούστο και συνθέσεις που παραπέμπουν σε γυναίκες οι οποίες ξέρουν και τους αρέσει να φροντίζουν τον εαυτό τους. Έτσι ήταν το site στην πρώτη φάση του. Ελπίζουμε το σημερινό να σας φανεί πιο χρηστικό.


206
Το Elegant by Nasia, ένα εξειδικευμένο Site που "παίζει" στο διαδίκτυο και καθώς το περιεργάζεστε μπορείτε να βρείτε πολλές προτάσεις σε οικονομική τιμή. Δείτε το, αξίζει. Θα το διαπιστώσετε με έναν καθαρό, ευδιάκριτο τρόπο, και θα δείτε όλες τις καλλιτεχνικές δημιουργίες... Κι αν έχετε Facebook, αναζητήστε το ΕΔΩ και σημειώστε το νούμερο του έργου που σας αρέσει. Στη συνέχεια, επικοινωνήστε στο τηλέφωνο που θα βρείτε εκεί, με τον δημιουργό. Και, όλα θα πάρουν το δρόμο τους!

199
Οι τιμές είναι πολύ προσιτές και ισορροπημένες και ο τρόπος αποστολής είναι με το χέρι, αν μένουμε στην ίδια πόλη ή με το ταχυδρομείο και με αντικαταβολή. Να ξέρετε ότι, αποδεινύετε στον εαυτό σας ότι τον αγαπάτε και τον φροντίζετε πραγματικά... Μη διστάσετε να πάρετε τηλέφωνο. Τη χρωστάστε, μια παραπάνω φροντίδα, στον εαυτό σας... 

193

Κι αν δεν σας φτάνει το Site και δεν έχετε Facebook, αλλά Viber, ζητήστε μας με μήνυμα, να σας συνδέσουμε εμείς στην Ομάδα, ώστε να παρακολουθείτε όλες τις νέες κατασκευές... Στις μέρες που ζούμε, όλα είναι λίγο πιο εύκολα. Θέληση να υπάρχει! Με ένα απλό SMS στο τηλέφωνο 6932212755. Μας δίνετε τον αριθμό του κινητού  τηλεφώνου σας, που έχετε την εφαρμογή Viber... Τα υπόλοιπα, είναι δική μας δουλειά... 

211

Επικαιρότητα

Ο Λάμπρος θύμα... αχινών

Μάλλον είναι θέμα τύχης μερικές φορές, όταν μιλάς για αχινούς. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθουν και πώς, για να τους αντιμετωπίσεις. Νομίζουμε ότι φορώντας τα ειδικά παπουτσάκια στο μπάνιο δεν κινδυνεύουμε... Λάθος. Τέσσερα καρφάκια μπήκαν στο μεγάλο δάκτυλο του αριστερού ποδιού του Λάμπρου το μεσημέρι που κάναμε μπάνιο. Και μάλιστα από... πάνω. Απίθανο. Και όμως συνέβη...

Κι ευτυχώς που στο κάμπινγκ υπήρχε γιατρός, έστω και... παραθεριστής. Το ιατρείο ήταν κλειστό αλλά το άνοιξε η Γραμματεία για χάρη μας. Τι κι αν ήταν παιδίατρος στην ειδικότητα, ο άνθρωπος προσφέρθηκε να βοηθήσει όπως και όσο μπορούσε. Μόλις τον πήρε η Γραμματεία στο κινητό του, έσπευσε από την παραλία και πραγματικά βοήθησε ουσιαστικά. Είχε βέβαια τις ευαισθησίες του. Παιδί ΟΤΕτζή ο γιατρός, αγαπούσε τον τόπο και το κάμπινγκ που σ' αυτό πέρασε πολλά καλοκαίρια, σαν παιδί.

Το σπιτάκι μας. Εξαίσιο για τις καλοκαιρινές διακοπές... Με μπόλικο πράσινο περιβάλλον και πολύ δροσιά. Όσοι μάλιστα από τους παραθεριστές είχαμε προνοήσει να ποτίσουμε το πρωί με το λάστιχο, είχαμε προσθέσει ακόμα περισσότερη δροσιά στην ήδη υπάρχουσα. Αυτό κι αν είναι όμορφο στο καλοκαίρι των διακοπών...

Η Ηλιάνα, η κόρη της Μαρίας θέλει, λέει, να μάθει ποδήλατο. Και ο Λάμπρος της εξηγεί τα στοιχειώδη... Τελείωσε φέτος το Λύκειο και έχει την αγωνία της ανακοίνωσης των βάσεων την παραπάνω Δευτέρα 29/8, αλλά πολύ θα ήθελε να μάθει να οδηγεί αυτό το δίτροχο. Της φαίνονταν απίθανο, αλλά καταφέραμε να κάνουμε τα πρώτα μαθήματα στους ήσυχους δρόμους του κάμπινγκ...

Μια βόλτα στις εγκαταστάσεις του παραθεριστικού κέντρου του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ για να το γνωρίσουν η Μαρία και η Ηλιάνα. Βέβαια η Μαρία δούλευε χρόνια στον τουρισμό και δεν εντυπωσιάζεται με όσα βλέπει, σίγουρα όμως θαύμασε το αποτέλεσμα της συλλογικής δουλειάς τόσων ανθρώπων...

Νιώσαμε τον πρωινό σεισμό στην Τέμενη...

Είχα καιρό να νιώσω σεισμό. Κι αν έχουμε τέτοιες άσχημες μνήμες από την Αθήνα... Αλλά εκεί, γύρω στα ξημερώματα, καθώς ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, στο σπιτάκι 210 της Τέμενης, τον αισθάνθηκα...

Δεν είχε θόρυβο, δεν έκανε αυτόν τον παράξενο βόμβο. Ένιωσα όμως το σώμα μου να τραμπαλίζεται απαλά...

Λίγο αργότερα, το πρωινό στο κάμπινγκ αυτό ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης... Έχει, έτσι κι αλλιώς το Αίγιο σκληρές μνήμες από τους σεισμούς. Θυμάμαι, είχα πάει στα ερείπια της γκρεμισμένης πολυκατοικίας στην οδό Δεσποτοπούλου, το 1995 θα πρέπει να ήταν...

Έψαξα λοιπόν στο Twitter και ιδού η είδηση για τον πρωινό σεισμό:

Καμία υλική ζημιά ή τραυματισμό πολίτη στην περιοχή της Αχαΐας δεν κατέγραψαν οι αρμόδιες αρχές μετά τη σεισμική δόνηση των 5 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ, που πέταξε τον κόσμο από το κρεβάτι του στις 5 τα ξημερώματα.

Το επίκεντρο ήταν 30 χιλιόμετρα νότια-νοτιοδυτικά της Πάτρας, 31 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αμαλιάδας και 17 χιλιόμετρα νότια της κοινότητας Κάτω Μαζαράκι Αχαΐας. Το εστιακό βάθος του σεισμού ήταν μόλις 10 χιλιόμετρα.

Ο σεισμός έγινε ιδιαίτερα αισθητός στην περιοχή της Δυτικής Αχαΐας, όπου μαρτυρίες κατοίκων αναφέρουν ότι ήταν πολύ δυνατός, είχε διάρκεια και συνοδευόταν από δυνατό ήχο.

Ο Διευθυντής Ερευνών του Γεωδυναμικού Αστεροσκοπείου Αθηνών Γεράσιμος Παπαδόπουλος, καθησυχάζει τους πολίτες τονίζοντας ότι η σεισμική ακολουθία που υπάρχει δείχνει εκτόνωση του φαινομένου.

"Είναι άσχετος ο σημερινός σεισμός με την προηγούμενη σεισμική δραστηριότητα της περιοχής, με την έννοια ότι προήλθε από μια εντελώς διαφορετική εστία και από ένα διαφορετικό ρήγμα από αυτό του Ρίου - Αντιρρίου Ναυπάκτου που είχε δραστηριοποιηθεί το προηγούμενο διάστημα" εξηγεί ο κ. Παπαδόπουλος και προσθέτει:

"Ο σημερινός εντοπίζεται 30 χλμ νοτιοδυτικά της Πάτρας μεταξύ Πατρών και Αμαλιάδας και είναι πολύ κοντά στο επίκεντρο του μεγάλου σεισμού της 8ης Ιουνίου του 2008. Θυμίζω ότι ήταν 6,4, ένας ισχυρός σεισμός. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο αυτός είναι ενδεχομένως ένας αργοπορημένος ισχυρός μετασεισμός εκείνου του σεισμού. Κι αν αυτό δεν το ισχυριστούμε είναι ένας σεισμός ο οποίος εντάσσεται στη δραστηριότητα αυτού του ρήγματος που ενεργοποιήθηκε το 2008. Από τις πρώτες αναλύσεις αυτό δείχνει".

Στο ερώτημα εάν επρόκειτο για τον κύριο σεισμό ή όχι ο κ. Παπαδόπουλος ανέφερε: "Από τη συγκεκριμένη εστία από τα στοιχεία που έχω εγώ τουλάχιστον, προς το παρόν δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Παρ όλα, όπως έχω πει άλλες φορές, η εκτίμηση της εξελισσόμενης δραστηριότητας πρέπει να γίνεται με προσοχή και να είναι συνεχής".

Ευτυχώς εδώ που μένουμε κανείς δεν ανησύχησε ιδιαίτερα... Το μόνο που κάναμε ήταν να... συσχετίσουμε το χθεσινό κόκκινο φεγγάρι και το αφύσικο πρωινό κύμα με τον πρωινό σεισμό. Εντελώς αυθαίρετα βέβαια. Αφού μπορεί και να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους...

Σταθερά, πάνω από 1.000 επισκέψεις!

Πίνγκ – πονγκ στην Τέμενη. Φωτογραφία από το χώρο που βρίσκομαι τώρα... Και η ζωή συνεχίζεται...

Τελικά αρχίζει και παγιώνεται η καθημερινή επισκεψιμότητα πάνω από 1.000 διαφορετικές Ι.Ρ. (1342 χθες!) Κι αυτό είναι εκπληκτικό... Δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω. Και τι νόημα έχει να το κάνω...

Θα πρέπει μάλλον να το αποδεχθώ σαν μέρος της ζωής αυτού του Site που απλά αυξάνει τις ευθύνες μου απέναντι σε όσους ήρθαν, με κάποιο τρόπο ώς εδώ κι έμειναν, κι έμειναν εκτιμώντας πως κάτι ξεχωριστό θα βρουν καθημερινά να διαβάσουν.

Κάτι που θα 'χει να κάνει με τη ψυχή, με το συναίσθημα, με τον εσωτερικό μας κόσμο. Που άλλοτε θα είναι σκληρό κι άλλοτε εύπεπτο. Κάτι σαν τους αληθινούς κύκλους της ζωής. Αυτούς που μας κρατούν σε εγρήγορση, ζωντανούς, διαθέσιμους για συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι...

Δείτε λίγο τις εγγραφές που έχετε μπροστά σας κι αν έχετε χρόνο και υπομονή πηγαίνετε και λίγο πιο πίσω. Θα διαπιστώσετε από την μια τη χαλαρή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα της θάλασσας και της εξοχής κι από την άλλη τη σκληρή πλευρά της ζωής με αφορμή την απώλεια μια ανθρώπινης ζωής, ενός νέου παιδιού, γιου συναδέλφου από την εφημερίδα που ζήσαμε με ένταση από μέσα...

Δείτε πως παρουσιάζει την πιο δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού μια παλιά, έμπειρη δημοσιογράφος. Εγώ που ήμουν εκεί, δεν είχα το κουράγιο και τη δύναμη να χαράξω ούτε μια λέξη για ότι έζησα.

Γράφει η κ. Μπίστικα στη στήλη της “Σημειωματάριο”:

«Στο πύρινο κάτοπτρο του αυγουστιάτικου ήλιου, πριν να γείρει στη δύση, άναψε η φλόγα της αδόκητης απώλειας ενός νέου, του Σπύρου Μπουκάλα, που στα 20 του χρόνια έχασε τη ζωή του, περνώντας από το παρόν, και το μέλλον που ξανοιγόταν μπροστά του, στο σκοτάδι – όπου δεν ανήκε, δεν είχε καμία θέση, ούτε αυτός ούτε τα όνειρά του. Κι άφησε πίσω του, συντετριμμένους από τον πόνο, πατέρα, μητέρα, αδέλφια, τη γιαγιά που τον νανούριζε και τους θείους, τ’ ανίψια, τα ξαδέλφια, μια αγαπημένη ελληνική οικογένεια.

Σφιχταγκαλιασμένα, με τα δάκρυα να κυλούν στις παρειές, με βουβό πένθος, που κρατούσε το ίσο στο κλάμα της ασπρόμαλλης γιαγιάς, τα μέλη της ελληνικής οικογένειας κήδεψαν, όπως θέλει η Ορθοδοξία, τον Σπύρο τους, το νιο βλαστάρι του δέντρου της ζωής τους. Κι εκείνοι –πατέρας, μητέρα, θείοι– σάλευαν σαν τις ρίζες που βρέθηκαν, ξαφνικά, έξω από το χώμα, αλλά γνωρίζουν πως πρέπει ν’ αντέξουν. Κήδεψαν, με την αρχαία έννοια του όρου, μερίμνησαν πλαισιώνοντας με την αγάπη και τον πόνο τους τον όμορφο, αγνό νέο, που δεν είχε τίποτα να του συχωρέσει κανείς, ούτε Θεός ούτε άνθρωπος. Και δεν του έπρεπε να πορευθεί σε Μακαρία Οδό – με τη μηχανή του πήγαινε όταν τον συνάντησε το μοιραίο τροχαίο...

Τίποτα δεν είναι πιο κοντά στο δημοτικό τραγούδι από τον πόνο της μάνας, της αδελφής στη λειτουργία του αποχαιρετισμού. Ενας σταυρός από λευκά λουλούδια πάνω στο φέρετρο, με λευκά κρίνα και μπουμπούκια τριανταφυλλιάς στολισμένη η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών, με τον ιεροκήρυκα του Μητροπολιτικού Ναού, πατέρα Χρυσόστομο, που τέλεσε τη νεκρώσιμο ακολουθία στην κατανυκτική ατμόσφαιρα των ψαλμών.

Με τα αναφιλητά των νέων παιδιών, συμφοιτητών και φίλων παιδικών του Σπύρου Μπουκάλα, που έφυγε ξαφνικά, πρόωρα από τη συντροφιά και τα σχέδιά τους... Κράτησε ο πατέρας Παντελής, πλάτανος γυρτός. Ανοιξε την αγκαλιά του και χώρεσε σφιχτά την κόρη Κατερίνα και τη μητέρα Σάσα, με το βαρύ και άλαλο θεσσαλικό πένθος – στα Αμπελάκια θα χτύπησαν οι καμπάνες για τον χαμό του εγγονού τού Αντώνη Καρκαγιάννη...

Ολη η οικογένεια της «Καθημερινής» ήταν εκεί για να συμπαρασταθεί στο πένθος των συναδέλφων τους Παντελή και Σάσας. Γεμάτη η εκκλησιά και μακριά η σειρά των κλειστών προσώπων και των σφιγμένων χειλιών που ακολούθησαν τη σορό του νέου που αποχαιρετούσε τον ήλιο. Η ευρύτερη δημοσιογραφική οικογένεια ήταν, επίσης, εκεί.

Όλο λευκά κρίνα το στεφάνι της «Καθημερινής», κι η παρουσία όλων των συναδέλφων για τον Παντελή και τη Σάσα, ήταν μια ζεστή αγκαλιά συμπαράστασης. Το «όχι», κραυγή, θρυμμάτισε το απόγευμα, όταν το φέρετρο κατέβηκε στον ανοιχτό τάφο. Ας έκαιγε ο ήλιος, η μοναξιά περόνιαζε αυγουστιάτικα...»

Υποθέτω πως αυτό είναι ένας από τους λόγους που έχει μεγάλη επισκεψιμότητα αυτός ο ιστότοπος. Το μέλλον βέβαια θα δείξει αν ότι ζούμε τώρα ήταν ένα εποχιακό φαινόμενο ή άρχισε να γίνεται συνείδηση και το ζητούν να το διαβάζουν συγκεκριμένοι άνθρωποι κάθε μέρα.

Μέχρι τότε μου είναι αδύνατο μα κρύψω τη χαρά μου. Δεν έχω ματαδεί τέτοιο πράγμα... Να είστε όλοι καλά!...

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους που αγκαλιάζουν με εμπιστοσύνη αυτό το Site. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από καρδιάς...

Άλλο ένα Σαββατοκύριακο στην Τέμενη

Κι αυτό το Σαββατοκύριακο θα είμαι στο παραθεριστικό κέντρο της ΟΜΕ-ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Να κάνω και κανένα μπανάκι. Ο καιρός «κρατάει» ακόμα. Κι ας λένε ότι ο Αύγουστος είναι η άκρη του χειμώνα...


Κάπως έτσι, δεν είπαμε ότι συνεχίζουμε να ζούμε τις χαρές του καλοκαιριού; Με τις μικρές αποδράσεις των Σαββατοκύριακων. Έξοδος από το κλεινόν άστυ, το απόγευμα της Παρασκευής...

Χαμηλώνουμε ήδη τους ρυθμούς, αρκετή ένταση είχε όλη η προηγούμενη εργάσιμη εβδομάδα. Τώρα καιρός για λίγο πιο χαλαρές καταστάσεις, για μια βουτιά στα όμορφα και καθαρά νερά του Κορινθιακού.

Κι αν θέλει ο Λάμπρος και επιμένει να πάει στο χωριό του παππού του, το Ελληνικό Γορτυνίας, ενόψει του πανηγυριού του Αϊ Γιαννιού του Ρηγολόγου, δεν έχω κανένα, μα κανένα πρόβλημα να κάνουμε αυτό το ταξίδι την Κυριακή το απόγευμα.

Θέλω, όσο μπορώ, να του προσφέρω τουλάχιστον αυτή τη θαλπωρή και τη σιγουριά που πρέπει να έχει μαζί μας. Και νομίζω, ως τώρα, ότι οι προσπάθειες που καταβάλω προς αυτή την κατεύθυνση, δεν πάνε χαμένες.

Παρασκευή απόγευμα... Σε λίγο θα φύγω για την Τέμενη Αιγίου... Ετοιμάζομαι. «Μαζεύω» τις υποχρεώσεις μου και το SUBARU με περιμένει κάτω από την εφημερίδα έτοιμο για το ταξίδι...

Η εκδρομή της Αρλέτας... Μοιάζει λίγο με τη δική μας απόδραση του Σαββατοκύριακου. Ένας μύχιος πόθος για πολλούς ανθρώπους. Τυχεροί όσοι μπορούν και το απολαμβάνουν...

Σκόρπιες σκέψεις, Αυγουστιάτικα...

Στο καφέ - εστιατόριο «Άλπεις» της πλατείας Καλυθμώνος, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων. Η φωτογραφία από το τραπέζι που κάθομαι...

Μεσημέρι Πέμπτης... Μια συνήθως δύσκολη μέρα της εβδομάδας λόγω της έντασης και της πίεσης που έχει το βράδυ στην εφημερίδα καθώς έχουμε μπροστά μας τρεις εκδόσεις να διευθετήσουμε. Την αυριανή, του Σαββάτου και της Κυριακής στον τομέα ευθύνης μας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σήμερα δεν νιώθω καλά. Σε λίγο θα πάω στο πρώτο νεκροταφείο της Αθήνας, μαζί με άλλους συναδέλφους να πούμε το τελευταίο «αντίο» στον μικρό Σπύρο και να στηρίξουμε με την παρουσία μας τους άμοιρους γονιούς και συναδέλφους μας στην εφημερίδα.

Διαβάζω τα σχόλια που κάνετε στο Facebook στην ανάρτηση σχετικά με το δημοσίευμα που έκανα χθες σ' αυτή την ιστοσελίδα. Είναι σκληρό χτύπημα, από τα χειρότερα, ο ξαφνικός χαμός ενός νέου παιδιού. Είναι έτσι ακριβώς όπως το διατυπώνει η Χαρούλα Βερίγου στο σχόλιο της:

"Πώς θα ζήσουν οι γονείς; Πώς επιζεί ο γονιός που χάνει το εικοσάχρονο παιδί του; Μπροστά στον θάνατο ψελλίζουμε στερεοτυπικά, μπροστά στο θάνατο του παλικαριού σώνεται ακόμη και το ψέλλισμα, σβήνει κάθε στερεότυπο".

Το φοβερό είναι ότι ανοίγει ρωγμές στις μνήμες. Μια δική του ιστορία θυμήθηκε ο Γιάννης Βίλας. Διαβάστε τη, όπως ακριβώς την έγραψε. Με λατινικούς χαρακτήρες, συντετριμμένος. Ο Γιάννης που πάντα, βγάζει μια καλή διάθεση στα γραφτά του και τα σχόλια του...

Εδώ υποκλίνεσαι μπροστά στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Εδώ, δεν υπάρχουν περιθώρια για αστεία. Εδώ, είναι η σκληρή, απαίσια πλευρά της ζωής:

"exo viosi kati analogo kai sas leo oti ta sklira einai pio piso ...otan menei sta xeili kolimeno ena giati? h ena mou leipei to katalaveneis ? 12 ianoyarioy 2002 giorgos 18 eton ...egefaliko aneyrisma...ta xamogela stamatane kai prepei na vreis logo epiviosis, h zoh exei idh teliosh, mono epiviosi "

Είναι 3.30 το μεσημέρι. Έχω λίγο χρόνο ακόμα ώς τις 4. Προτιμώ να καθίσω εδώ στο καφέ της Κλαυθμώνος "Αλπεις", να πιω ένα φρέντο - καπουτσίνο και να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου που χλιμιντρίζουν σαν ατίθασο άτι που τρέχει στον κάμπο...

Μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πώς μπορεί να κόβεται ξαφνικά το νήμα της ζωής ενός νέου παλικαριού. Και θλίβομαι όταν διαβάζω πως επειδή, οι γονείς του Σπύρου είναι προβεβλημένοι δημοσιογράφοι, ο θάνατος του παιδιού τους πέρασε στις εφημερίδες. Σε ποιες εφημερίδες, βρε παιδιά; Μονάχα σ' αυτήν που δουλεύει ο πατέρας του, στην ίδια που δούλευε η μάνα του πριν συνταξιοδοτηθεί κι ο παππούς του που υπήρξε διευθυντής της κι εκδότης... Και ευτυχώς που ο τελευταίος «έφυγε» ένα χρόνο νωρίτερα και δεν θα πονέσει από το χαμό του εγγονού του...

Ναι, είναι ένα μικρό «προνόμιο», αλλά σιγά το προνόμιο όταν χάνεις το παιδί σου στο άνθος της νιότης του... Ας είμαστε για λίγο καλοί, αν μπορούμε. Και συμπονετικοί γονείς. Ναι, πολλά παιδιά «φεύγουν» σιωπηλά, αλλά αυτό είναι το πρόβλημα ή στο ότι φεύγουν;

Φυσάει ένα απαλό αεράκι... Τα τζιτζίκια «τραγουδάνε» αμέριμνα στο κέντρο της Αθήνας. Δίπλα μου άνθρωποι πίνουν καφέ ή τρώνε γελώντας και συζητούν μεγαλόφωνα. Η ζωή συνεχίζεται... Δεν έχει και πολλές επιλογές, έτσι κι αλλιώς.

Ένα μόνο θα μείνει για πάντα... Μια στιφάδα από το χτύπημα γροθιάς στο στομάχι... Ο θάνατος ενός 20χρονου παλικαριού που σε λίγο θα πάμε να αποχαιρετίσουμε...

Κάνω την καρδιά μου πέτρα... Πρέπει να αντέξω, όρθιος. Να σφίξω το χέρι του Παντελή με σιγουριά και να του δώσω τα συλλυπητήρια μου. Όχι πως κάτι θα αλλάξει σ' αυτόν... Δεν τρέφω τέτοιες ψευδαισθήσεις. Αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι μόνος του σ' αυτό το σκληρό χτύπημα της μοίρας. Έχει την αξία του αυτό το «μοίρασμα»...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

thrapsano.arxio

Μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων μερικές δεκαετίες πίσω... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία Roland Hampe. Την είδααμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλίου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά στις μέρες μας συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα...

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA