Φθινοπωρινό τοπίο στον περιβάλλοντα χώρο του ΚΑΤ. Από τη χθεσινή κυριακάτικη βόλτα μου. Μου άρεσε αυτό το δέντρο. Είχε ρίξει κάτω τα κιτρινισμένα φύλλα του κι έτσι καθώς είναι κάτω άσφαλτος έχουν μαζευτεί και “μυρίζει” πραγματικά φθινόπωρο...

Και καλαμιώνας στο ΚΑΤ; Νομίζω ότι τελικά υπάρχουν ότι δέντρα μπορεί να φανταστεί κανείς. Καλάμια ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια στον περίβολο του νοσοκομείου στην πίσω έξοδο,αυτή που οδηγεί στο σταθμό του Ηλεκτρικού...

Ήδη από χθες άρχισα να μετράω ανάποδα το χρόνο. Η όλη κατάσταση βαίνει καθημερινά βελτιούμενη. Οι γιατροί και στις δυο επισκέψεις χθες το επεσήμαναν. Και σήμερα το πρωί η διάγνωσή τους θα είναι καθοριστική για τι μέλλει γενέσθαι...

Ναι, το μάτι μου ξεπρήστηκε, το μελάνιασμα σχεδόν έφυγε, τα ματόκλαδα κινούνται κανονικά, από το πρωί μάλιστα... Σ' αυτό νομίζω ότι βοήθησε πολύ και το κολλύριο που μου έδωσε ο γιατρός.

Εκτός από τη διάγνωση των γιατρών στις 10 είναι και κάποια τυπικά που πρέπει να διεκπεραιώσω με το λογιστήριο του νοσοκομείου. Θέλω να πάω να τους δώσω τα χαρτιά από το Ταμείο μου που αφορούν την παράταση της παραμονής μου σ' αυτό. Έπεσε όμως το Σαββατοκύριακο στη μέση, οι διοικητικές υπηρεσίες αργούν, οπότε είμαι υπ' ατμόν να τα τακτοποιήσω όλα αυτά, σήμερα.

Δεν με ενοχλεί καθόλου. Κάπως πρέπει να περάσω την ώρα μου. Ο χρόνος εδώ είναι ατέλειωτος και στέρεψαν πια οι κουβέντες με τους άλλους ασθενείς. Όταν είναι κάποιος μαζί μου στο θάλαμο το κάνω. Αν δεν είναι, δεν είμαι διατεθειμένος να παίρνω σβάρνα τους άλλους θαλάμους και να γνωρίζω κόσμο...

Με τις νοσοκόμες όμως έχουμε γνωριστεί... Στην προοπτική ότι ίσως φύγω σήμερα με χαιρέτησαν τα κορίτσια της βραδινής βάρδιας. Όμορφο είναι να δημιουργούνται ανθρώπινες σχέσεις. Να 'ναι οι άνθρωποι χαμογελαστοί. Με το χαμόγελο πάντως μου σύστησαν “μη γράψετε τα κακώς κείμενα”. Δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω κι όχι γιατί μου το είπαν εκείνες. Δεν είδα, στ' αλήθεια. Εξάλλου δεν ήρθα εδώ για ρεπορτάζ. Για το λόγο που βρίσκονται όλοι οι νοσηλευόμενοι βρέθηκα κι εγώ. Και στη ζωή μου, ίσως επειδή έχω δουλέψει πολύ ο ίδιος, έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους που ζουν από τη δουλειά τους αξιοπρεπώς.

Κι άλλωστε, όπως θα έχετε παρατηρήσει όσοι με παρακολουθείτε με προσοχή στα γραφτά μου, πολλές φορές έχω μιλήσει με πολύ καλά λόγια και για το ιατρικό και για το νοσηλευτικό προσωπικό του ΚΑΤ. Οι άνθρωποι είναι απλοί, κατατοπιστικοί, σίγουροι για ότι λένε και δεν βιάζονται σε τίποτα. Κάθε πράγμα στον καιρό του, δε λένε;

Για μένα όλες αυτές οι μέρες εδώ, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, πολύτιμη και σπάνια... Γνώρισα νέους ανθρώπους, αναθεώρησα πράγματα για τη ζωή, ξαναείδα μέσα από ένα άλλο πρίσμα πολύ ουσιαστικά πράγματα που μας αφορούν σαν προσωπικότητες...

Μπορεί να μου ανέτρεψε τα σχέδια, αλλά με οδήγησε σε έναν άλλο δρόμο, σαφώς καλύτερο και πιο σίγουρο. Ισορροπούμε καθημερινά σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Και δεν το καταλαβαίνουμε. Συχνά στεναχωρούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας με πράγματα μικρά που, αν μπορούσαμε να τα δούμε από μια απόσταση θα διαπιστώναμε το αληθινό μέγεθος τους και σίγουρα θα αλλάζαμε στάση και συμπεριφορά.

Το ΚΑΤ υπήρξε, είτε το θέλω, είτε όχι, ένας σταθμός στη ζωή μου και θα με ακολουθεί για όλο το υπόλοιπο του βίου μου...

Το κτίριο του ΚΑΤ όπως φαίνεται από την κεντρική είσοδο... Είναι το νοσοκομείο όπως το ξέρουμε, όπως το έχουμε δει στις φωτογραφίες που το παρουσιάζουν προς τα έξω. Έτσι το είδα και γω σήμερα το μεσημέρι της 28/11/12 με συννεφιασμένο καιρό...

“Αγαπάτε τα άνθη”, μια ξεχασμένη στο χρόνο ετικέτα... Πόσα χρόνια είχα να τη δω... Νεαρός ήμουν και τη θυμάμαι να την έχουν σε δημόσια θέα στα πάρκα και τις πλατείες για να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες... Η ιστορίες επαναλαμβάνεται σαν φάρσα...

Περπατώντας, βρήκα σε μια κολόνα φωτισμού, ξεχασμένο ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι – φωτιστικό. Φυσικά δεν ήταν αναμμένο, αλλά ρε γαμώτο, πόσο θα... κόστιζε να το κατεβάσουν και να το ξανά – ανεβάσουν αναμμένο την εποχή που πρέπει; Τις γιορτινές μέρες...

Ναι, πηγαίνω όλο και καλύτερα... Ο γιατρός στη σημερινή κυριακάτικη επίσκεψη του ήταν σαφής: Θα καθίσεις δυο μέρες ακόμα να κάνεις ενδοφλέβιες αντιβιώσεις και την Τρίτη θα βγεις. Να λοιπόν που έφτασε η αρχή του τέλους της περιπέτειας μου...

Άντε να αλλάξω περιβάλλον, το γνώρισα το ΚΑΤ μέσα κι έξω... Σήμερα η μέρα ήταν ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησε με ήλιο και κατέληξε, εκεί κατά το μεσημέρι, συννεφιασμένη. Λες και το πάει για βροχή...

Βγήκα έξω, μετά που πέρασαν οι γιατροί. Δε με κρατάει πια ο θάλαμος. Περπάτησα κοντά μιάμιση με δυο ώρες. Επέστρεψα στη βάση μου λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό...

Φυσάει κι ένας δυνατός αέρας έξω. Είπα να περπατήσω το υπόλοιπο ΚΑΤ από την εξωτερική του πλευρά. Πήρα εφημερίδα και κοίταξα μπας και κοντά σε κάποια πύλη από τις εισόδους έχει καφέ με Wi-Fi. Έχω βέβαια το δικό μου σύστημα, αλλά το σταθερό Wi-Fi θα ήταν σίγουρα καλύτερο.

Περιμετρικά του ΚΑΤ δεν υπάρχει ούτε ένα καφέ. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό. Μόνο απέναντι από την κεντρική πύλη υπάρχει ένα κατάστημα που τα κάνει όλα, σουβλάκια, καφέ, κρέπες, αλλά κανείς δεν τους έχει μιλήσει γι' αυτή την τεχνολογία. Φαρμακεία συναντάς πολλά και καταστήματα με είδη νοσοκομείου. Θεμιτόν. Αυτοί είναι οι βασικοί πελάτες τους, αλλά βρε παιδί μου τι κακό είναι τούτο; Έφτασα μέχρι την είσοδο του ηλεκτρικού σταθμού, τίποτα...

Μόνο 30 μέτρα από την κεντρική είσοδο είδα ένα μικρό καφέ στο ξέφωτο ενός κτιριακού συγκροτήματος, αλλά κι αυτό ήταν κλειστό, λόγω 28ης Οκτωβρίου και Κυριακής, φαντάζομαι...

Για το κυλικείο του ΚΑΤ, ούτε λόγος για Wi-Fi. Προφανώς δεν γνωρίζουν καν αυτήν την... τόσο προχωρημένη τεχνολογία...

Άσε που εδώ μέσα, στην απομόνωση χάνεις τις μέρες... Εγώ που είμαι τόσα χρόνια μέσα στις εφημερίδες πήγα σήμερα να πάρω φύλλο. Κι αυτές, οι κυριακάτικες, είχαν εκδοθεί από χθες λόγω της σημερινής αργίας. Ας είναι, συμβαίνουν αυτά και στα καλά σπίτια. Τελικά πήρα το ΠΑΡΟΝ να ενημερωθώ λίγο για όσα συμβαίνουν στον Τύπο. Έχει τις πιο ενημερωμένες σελίδες για τα media. Κι έχουν και την υπευθυνότητα στο γράψιμο του φίλου μου του Βασίλη. Γι' αυτό τις εμπιστεύομαι πιο πολύ...

Γύρισα στο θάλαμο, γράφω μέχρι να φέρουν το μεσημεριανό φαγητό. Μετά το μεσημέρι προς το απόγευμα θα κάνω αυτήν την ανάρτηση. Είναι πολύ ήσυχα κι έχει πολύ ηρεμία εδώ. Έτσι μπορώ να δουλέψω άνετα... Αν είχα και καλύτερο σήμα από τη WIND.... Ας είναι, μην είμαστε και πλεονέκτες, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...

Είχε μια όμορφη μέρα χθες και είπα να κάνω μια βόλτα έξω στον κήπο του ΚΑΤ. Δεν είναι αυτό που ακριβώς “κήπος”, αλλά είναι μια πολύ μεγάλη έκταση μέσα στον περίβολο του νοσοκομείου όπου υπάρχουν μεγάλα δέντρα κυρίως κυπαρίσσια, ελιές και διάφοροι θάμνοι...

Το είχα ανάγκη να ξεφύγω μέσα από τους τέσσερις τοίχους του θαλάμου 3020.Όχι πως είναι άσχημα, μόνος μου είναι ήσυχα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αλλά η φύση έξω είναι άλλο πράγμα. Και κοίτα τώρα να δεις, στην Κηφισιά που τώρα είναι πυκνοκατοικημένη και παλιά ήταν τόπος καλοκαιρινών διακοπών για τους Αθηναίους, υπάρχει ακόμα ελεύθερος χώρος να περπατήσουν λίγο οι άνθρωποι...

Μ' αρέσει η φύση... Γεννημένος σε χωριό πάντα μου άρεσε να περιπλανιέμαι στα χωράφια. Φυσικά τότε η περιπλάνηση δεν είχε σχέση με τουρισμό. Είχε να κάνει με τις εποχιακές εργασίες στις ελιές και τ' αμπέλια, με το όργωμα και τη σπορά,με το κλάδεμα και τη συγκομιδή των καρπών... Ακόμα όμως κι εδώ που δεν υπάρχει τίποτα απόλα αυτά νοιώθω όμορφα...

Έχει αρχίσει να φυτρώνει χορτάρι... Δεν πάει ούτε μια εβδομάδα που έβρεξε κι αμέσως σκάει μύτη αυτό το όμορφο πράσινο που κάνει τη φύση να 'ναι σα να ντύνεται υπέροχα... Δεν θέλει τίποτε άλλο κι ας είναι χέρσα γης. Χώμα, νερό, ήλιο... Αυτά! Τι κι αν στο βάθος, όχι πολύ μακριά έχουν υψωθεί πολυόροφες πολυκατοικίες... Εδώ, συνεχίζει να έχει του δικούς της ρυθμούς...

Κάπου δίπλα, καταπράσινη συστάδα θάμνων έχει ξεχωριστή ομορφιά. Αποτυπώνω την εικόνα που ξεκουράζει το ταλαιπωρημένο μάτι μου. Βρίσκω να 'χει κάτι το σπέσιαλ, το ξεχωριστό. Θα καθίσω κάμποση ώρα σ' αυτό το σημείο. Δεν ξέρω τι δέντρα είναι, αλλά το βλέπετε κι εσείς, είναι πανέμορφα. Πιο δίπλα ο θόρυβος των αυτοκινήτων από την Κηφισίας, φτάνει ώς τα αυτιά μου...

Και μια συστάδα με αθανάτους... Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πως όλο αυτό το πράσινο είναι μέσα στον κήπο του ΚΑΤ, δίπλα στις κλινικές και τα εξωτερικά ιατρεία. Κι όμως υπάρχει και είναι προσβάσιμος σε όποιον, από τους ασθενείς ή τους συνοδούς τους θα ήθελε να τον επισκεφτεί. Δεν είδα, ωστόσο, πολλούς περιπατητές. Χρειάζεται να είσαι σε μια καλή ψυχολογική κατάσταση...

Η φωτογραφία, χθεσινή, αφού οι γιατροί μου αφαίρεσαν το... πόμολο. Κρίμα και είχα αρχίσει να συνηθίζω μ' αυτό το αξεσουάρ στο κεφάλι μου...

Κάτι σας λέω τώρα εγώ... Όλες αυτές τις μέρες σας έχουν πρήξει τα ΜΜΕ. Μπαίνουμε στη χειμερινή ώρα την Κυριακή, στις 3 τα ξημερώματα θα πρέπει να γυρίσουμε τα ρολόγια μια ώρα πίσω... Σιγά μη μείνουμε ξύπνιοι για να το κάνουμε. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν και την επομένη μέρα...

Ιδιαίτερα εγώ, εδώ που βρίσκομαι δεν έχω και κανένα άγχος. Μακριά από μένα... Το ζητούμενο είναι να γίνω καλά και να επιστρέψω πίσω στη ζωή, αρτιμελής, όπως ήμουν...

Για την ώρα παρακολουθώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων καθώς βλέπουν έναν άνθρωπο να κυκλοφορεί ανάμεσα του μ' αυτό το σιδερικό στο κεφάλι. Χρειάστηκε να κατέβω για ακτινογραφίες που μου ζήτησαν οι γιατροί μου και ψάχνοντας να βρω πού είναι, πέρασα μπροστά από τα εξωτερικά ιατρεία του ΚΑΤ. Εκατοντάδες άνθρωποι, περίμεναν για εξετάσεις... Με έβλεπαν που περνούσα ανάμεσα σε υποψήφιους ασθενείς και συνοδούς και ένοιωθα να με “πιάνουν” με το βλέμμα τους και να με ακολουθούν μέχρι να χαθώ από το οπτικό τους πεδίο...

Παράξενο ον τους φαινόμουν... Σαν εκείνους τους εξωγήινους που βλέπουμε στις ταινίες. Το... πόμολο δεν θα μπορούσε βέβαια να παίξει το ρόλο της κεραίας, αλλά ποιος είχε το χρόνο να το καλοσκεφτεί...

Την Παρασκευή 26/10, μια μέρα μετά την εγχείρηση η μέρα ήταν πολύ όμορφη. Είχε έναν εξαιρετικό ήλιο έξω... Μετά τις ακτινογραφίες περπάτησα ώς το κυλικείο και ήπια το εσπρεσάκι μου . Επιστροφή στις παλιές καλές συνήθειες...

Κάθισα εκεί και το απόλαυσα σιγά – σιγά. Ρώτησα αν μια καρέκλα στο τραπεζάκι που καθόταν ένα κορίτσι ήταν ελεύθερη. Ναι, μου είπε και... άραξα. Θα μου πεις, ο εσπρέσο δεν θέλει και πολύ για να καταναλωθεί. Ο.Κ. για μένα όμως ήταν αρκετό να “σκανάρω” το χώρο και να κάνω μια ανθρωπογεωγραφία εκείνων που ήταν καθισμένοι στα τέσσερα, όλα κι όλα, τραπεζάκια του...

Ύστερα επέστρεψα στο θάλαμο 3020. Ήταν μέσα ο κ. Γιάννης με την αδερφή του Άννα. Ήρθαν για να κάνουν τις φυσικοθεραπείες του. Αλλά αυτό που κάνει το θάλαμο πιο άδειο, είναι το φευγιό του κ. Δημήτρη... Δεν τον βλέπω πια να τρέχει ακατάπαυστα, να σχολιάζει τα πάντα γύρω του, να δίνει αναφορά πρωί – βράδυ στη γυναίκα του στο χωριό και να μιλάει στα παιδιά του. Μου λείπει αυτή η υπερκινητικότητα, αλλά από την άλλη λέω πως είμαι τυχερός που δεν βρίσκομαι σε κάποιον θάλαμο με βαριά περιστατικά και ανθρώπους που πονάνε και δεν μπορούν να κουμαντάρουν τον πόνο τους.

Γιατί μόνο όποιος έχει περάσει από το ΚΑΤ, ακόμα και σαν επισκέπτης ασθενούς του, μπορεί να καταλάβει τι λέω...