Φθινοπωρινό τοπίο στον περιβάλλοντα χώρο του ΚΑΤ. Από τη χθεσινή κυριακάτικη βόλτα μου. Μου άρεσε αυτό το δέντρο. Είχε ρίξει κάτω τα κιτρινισμένα φύλλα του κι έτσι καθώς είναι κάτω άσφαλτος έχουν μαζευτεί και “μυρίζει” πραγματικά φθινόπωρο...

Και καλαμιώνας στο ΚΑΤ; Νομίζω ότι τελικά υπάρχουν ότι δέντρα μπορεί να φανταστεί κανείς. Καλάμια ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια στον περίβολο του νοσοκομείου στην πίσω έξοδο,αυτή που οδηγεί στο σταθμό του Ηλεκτρικού...

Ήδη από χθες άρχισα να μετράω ανάποδα το χρόνο. Η όλη κατάσταση βαίνει καθημερινά βελτιούμενη. Οι γιατροί και στις δυο επισκέψεις χθες το επεσήμαναν. Και σήμερα το πρωί η διάγνωσή τους θα είναι καθοριστική για τι μέλλει γενέσθαι...

Ναι, το μάτι μου ξεπρήστηκε, το μελάνιασμα σχεδόν έφυγε, τα ματόκλαδα κινούνται κανονικά, από το πρωί μάλιστα... Σ' αυτό νομίζω ότι βοήθησε πολύ και το κολλύριο που μου έδωσε ο γιατρός.

Εκτός από τη διάγνωση των γιατρών στις 10 είναι και κάποια τυπικά που πρέπει να διεκπεραιώσω με το λογιστήριο του νοσοκομείου. Θέλω να πάω να τους δώσω τα χαρτιά από το Ταμείο μου που αφορούν την παράταση της παραμονής μου σ' αυτό. Έπεσε όμως το Σαββατοκύριακο στη μέση, οι διοικητικές υπηρεσίες αργούν, οπότε είμαι υπ' ατμόν να τα τακτοποιήσω όλα αυτά, σήμερα.

Δεν με ενοχλεί καθόλου. Κάπως πρέπει να περάσω την ώρα μου. Ο χρόνος εδώ είναι ατέλειωτος και στέρεψαν πια οι κουβέντες με τους άλλους ασθενείς. Όταν είναι κάποιος μαζί μου στο θάλαμο το κάνω. Αν δεν είναι, δεν είμαι διατεθειμένος να παίρνω σβάρνα τους άλλους θαλάμους και να γνωρίζω κόσμο...

Με τις νοσοκόμες όμως έχουμε γνωριστεί... Στην προοπτική ότι ίσως φύγω σήμερα με χαιρέτησαν τα κορίτσια της βραδινής βάρδιας. Όμορφο είναι να δημιουργούνται ανθρώπινες σχέσεις. Να 'ναι οι άνθρωποι χαμογελαστοί. Με το χαμόγελο πάντως μου σύστησαν “μη γράψετε τα κακώς κείμενα”. Δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω κι όχι γιατί μου το είπαν εκείνες. Δεν είδα, στ' αλήθεια. Εξάλλου δεν ήρθα εδώ για ρεπορτάζ. Για το λόγο που βρίσκονται όλοι οι νοσηλευόμενοι βρέθηκα κι εγώ. Και στη ζωή μου, ίσως επειδή έχω δουλέψει πολύ ο ίδιος, έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους που ζουν από τη δουλειά τους αξιοπρεπώς.

Κι άλλωστε, όπως θα έχετε παρατηρήσει όσοι με παρακολουθείτε με προσοχή στα γραφτά μου, πολλές φορές έχω μιλήσει με πολύ καλά λόγια και για το ιατρικό και για το νοσηλευτικό προσωπικό του ΚΑΤ. Οι άνθρωποι είναι απλοί, κατατοπιστικοί, σίγουροι για ότι λένε και δεν βιάζονται σε τίποτα. Κάθε πράγμα στον καιρό του, δε λένε;

Για μένα όλες αυτές οι μέρες εδώ, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, πολύτιμη και σπάνια... Γνώρισα νέους ανθρώπους, αναθεώρησα πράγματα για τη ζωή, ξαναείδα μέσα από ένα άλλο πρίσμα πολύ ουσιαστικά πράγματα που μας αφορούν σαν προσωπικότητες...

Μπορεί να μου ανέτρεψε τα σχέδια, αλλά με οδήγησε σε έναν άλλο δρόμο, σαφώς καλύτερο και πιο σίγουρο. Ισορροπούμε καθημερινά σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Και δεν το καταλαβαίνουμε. Συχνά στεναχωρούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας με πράγματα μικρά που, αν μπορούσαμε να τα δούμε από μια απόσταση θα διαπιστώναμε το αληθινό μέγεθος τους και σίγουρα θα αλλάζαμε στάση και συμπεριφορά.

Το ΚΑΤ υπήρξε, είτε το θέλω, είτε όχι, ένας σταθμός στη ζωή μου και θα με ακολουθεί για όλο το υπόλοιπο του βίου μου...