Οδηγίες προς... ναυτιλομένους! Εφιστούν την προσοχή στα προσωπικά αντικείμενα των νοσηλευομένων... Και στις αποκλειστικές νοσοκόμες...

Και... ασθενοφόρα προς ενοικίαση, παρακαλώ... Για τους ενδιαφερόμενους... Σε κοινή θέα...

Μοιάζει απίστευτο, αλλά τις λίγες μέρες που είμαι εδώ, είδα να περνάνε καθημερινά άνθρωποι με σακούλες, να μπαίνουν στους θαλάμους του νοσοκομείου και να... πουλάνε πράγματα...

Ας πούμε: Είδα πωλητή εικόνων με την Παναγία την γιάτρισσα με μόνο επτά ευρώ παρακαλώ... Για φαντάσου πού φτάνει ο κόσμος για να 'κονομήσει κανά ευρώ...

Είδα επίσης τύπο να πουλάει λευκά είδη, σεντόνια κ.λπ. Και έναν νεαρό κουρέα για κόψιμο μαλλιών, ξύρισμα ή ότι άλλο σενιάρισμα μπορεί να χρειάζεται ένας ασθενής.

Λαϊκή αγορά ο θάλαμος; Όχι ακριβώς, αλλά έχει το γούστο του... Απ' την άλλη παντού έχει διαφημιστικές κάρτες για ιδιωτικά ασθενοφόρα. Με νούμερα κινητών τηλεφώνων για επικοινωνία... Σε κάθε τραπεζάκι υπάρχουν. Οι παλιότεροι ένοικοι εδώ λένε ότι μπαίνουν κάθε τόσο και αφήνουν διαφημιστικά.

Γι' αυτό και από την πρώτη στιγμή που μπήκα μου επεσήμαναν να προσέχω τα κινητά μου. “Δεν τα αφήνεις μόνα τους ή εκτεθειμένα, αν θέλεις να τα ξαναβρείς”... Δεν ξέρω, μέχρι στιγμής δεν είδα παράταιρους ανθρώπους να κυκλοφορούν στο θάλαμο. Μόνο συνοδοί των ασθενών. Για να το λένε όμως θα συμβαίνει. Δε βγαίνει καπνός χωρίς φωτιά. Σίγουρα...

Σε εμφανή σημεία μέσα στο θάλαμο υπάρχουν καλυμμένα χαρτιά πλαστικοποιημένα που επισημαίνουν την ανάγκη “να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Όπως επίσης κι άλλα που αφορούν αποκλειστικές νοσοκόμες που πολλοί ασθενείς χρειάζονται και χρησιμοποιούν.

Λένε: “ΠΡΟΣΟΧΗ, η νοσηλευτική διεύθυνση του ΓΝΑ ΚΑΤ σας πληροφορεί ότι στο χώρο του νοσοκομείου περιφέρονται άτομα, τα οποία εμφανίζονται ως αποκλειστικές συνοδοί ασθενών ζητώντας μικρότερη αμοιβή. Τα άτομα αυτά είναι επικίνδυνα για τους ασθενείς και τη δημόσια υγεία, διότι: Δεν είναι απόφοιτοι νοσηλευτικών σχολών,δεν έχουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, δεν είναι ελεγμένες υγειονομικά (οι νόμιμες ελέγχονται κάθε χρόνο υποχρεωτικά), είναι ανασφάλιστες κι οποιοδήποτε ατύχημα τους βαρύνει οικονομικά τον ασθενή”.

Ωραία!... Κι αφού παρακαλώ η είσοδος του ΚΑΤ φυλάσσεται από ιδιωτική σεκιούριτι, 24 ώρες το 24ωρο, πώς στην ευχή περνάνε μέσα στο νοσοκομείο όλοι αυτοί οι... επικίνδυνοι τύποι; Αφελή ερωτήματα ενός ασθενή που πολύ θα ήθελε να είχε τελειώσει τις εξετάσεις που οι γιατροί του έχουν ορίσει και να είναι στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού του...

Για την ώρα παρακολουθώ, καταγράφω και προσέχω... Καμιά φορά γελώ και με όσα ακούω, όπως τον τύπο στο διάδρομο το μεσημέρι που μίλαγε δυνατά στο κινητό του και προσπαθούσε να πείσει κάποιον γνωστό του, δικόν του, πελάτη του, Κύριος είδε τι, ότι στο σπίτι που αγοράζει πρέπει να ΄χει κεντρική θέρμανση. Ένας άνθρωπος εκτός τόπου, χρόνου, εποχής... Έβαλα το δάκτυλό μου στ' αυτιά μου να δω αν ακούω καλά κι ύστερα ρώτησα κι άλλους στο θάλαμο αν άκουγαν τα ίδια με μένα... Ναι, ακριβώς τα ίδια άκουγαν και γέλαγαν κι αυτοί...

Στο μυαλό μας και όχι αδικαιολόγητα, κάθε φορά που αναφερόμαστε στο ΚΑΤ έρχονται κακές εικόνες... Δεδομένου ότι οι περισσότεροι ασθενείς είναι από ατυχήματα βλέπεις τα πιο άσχημα πράγματα από τραυματισμούς. Κάπου, ωστόσο, δίπλα μας υπάρχει και η αισιοδοξία. Και χρώμα ζωής. Όπως αυτή η ανθισμένη βουκαμβίλια που έχει απλώσει πάνω στην σκάλα υπηρεσίας που οδηγεί στο κυλικείο...

Αυτή η σκάλα είναι σωτήρια... Και είναι δίπλα στο 3020. Οδηγεί στην πίσω μεριά του ΚΑΤ και κατ' επέκταση στο κυλικείο. Δυο βήματα αριστερά μόλις βγαίνουμε... Έχει βρέξει κάτω,το βλέπεις καλά,όχι μόνο στο χώμα, αυτό διψασμένο το έχει ρουφήξει σα σφουγγάρι. Στη μεταλλική σκάλα όμως είναι πιο εμφανή. Κι έχει ψυχρούλα. Εδώ βόρεια, χειμωνιάζει...

Το κυλικείο... Μια ανάπαυλα, μια ανάσα για ένα σάντουιτς και καφέ. Και τόπος συνάντησης ασθενών και συνοδών. Την Κυριακή ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα, σήμερα όμως στο ξεκίνημα της καινούριας εβδομάδας έχει πολύ κόσμο. Ουρά για να πάρεις κάτι... Τα λίγα τραπεζάκια έξω είναι κατειλημμένα . Θα χρειαστεί να καθίσω στην κεντρική είσοδο σ' ένα καναπέ για να πιω τον καφέ μου και να φάω το σάντουιτς μου...

Άλλη μια φωτογραφία του κυλικείου, από μια άλλη πλευρά του. Ο κόσμος τρέχει. Κουβαλά κι εδώ τα άγχη του... Κανονικά εδώ θα έπρεπε να είναι πιο ήρεμος. Βλέπει τόσα, ακούει, μαθαίνει γίνεται πιο σοφός. Ο προαύλιος χώρος γέμισε νέα παιδιά, φοιτητές θα 'ναι και στους διαδρόμους, ομάδες – ομάδες με άσπρες μπλούζες,δίπλα σε μια καθηγήτρια παρακολουθούν εντυπωσιασμένα...

Μία και μισή το μεσημέρι βρέχει δυνατά. Πήγα στο τζάμι του θαλάμου που φιλοξενούμαι και προσπάθησα να “πιάσω” τη βροχή. Δεν κατάφερα και πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον είναι ωραία απέναντι... Έχει ακόμα λίγο πράσινο εδώ στο Μαρούσι... Δεν είναι σαν το κέντρο, όλο πολυκατοικίες και κακό...

Ένας υπολογιστής στο δωμάτιο μου. Καλός σύντροφος για να περνάει η ώρα μέσα στο ΚΑΤ. Ευτυχώς που ο άνθρωπος εφευρίσκει πράγματα και το διασκεδάζει καόμα κι όταν φαντάζει δύσκολη η κατάσταση...

Με το ΚΑΤ δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Το θυμάμαι από την εποχή που είχε μπει ο Γιώργος τότε που κι αυτός είχε ατύχημα με ΒΕΣΠΑ, πιο σοβαρό. Και τότε είχα έρθει ως επισκέπτης.

Ως ένοικος είμαι πρώτη φορά τώρα. Κι αυτό έγινε πολύ ξαφνικά. Όπως έλεγα και στη χθεσινή ανάρτηση μου, ήρθα στα στα επείγοντα, πρωινές ώρες της Κυριακής για να δω έναν νευροχειρουργό και ύστερα από μια αξονική ακτινογραφία έκαναν εισαγωγή στις 3.30 ξημερώματα. Οι γιατροί εδώ δε σηκώνουν πολλά. Και δείχνουν μια υπευθυνότητα εξαιρετική...

Η διάγνωση τους είναι σοβαρή και την υπερασπίζονται... Δεν είναι τυχαία η φήμη τους, πράγμα όχι και πολύ συχνό για δημόσια νοσοκομεία.

Λοιπόν λίγα λόγια τώρα για το θάλαμο 3020... Είναι των Κρητικών... Τα τρία κρεβάτια του καλύπτονται από τρεις άνδρες που ο τόπος που γεννήθηκαν είναι τα Χανιά, το Ηράκλειο και το Λασίθι... Τον Χανιώτη δεν τον είδα ακόμα. Έρχεται, κάνει φυσικοθεραπείες και φεύγει... Μιλήσαμε όμως αρκετά με τον Λασιθιώτη, Κυπριωτάκης το όνομα, συνταξιούχος του ΟΛΠ, μόνιμος κάτοικος της Κρήτης που ήρθε εδώ για συγκεκριμένη θεραπεία...

Του αρέσει η παρέα... Και η κουβέντα... Το πρώτο πρωινό μου εξιστόρησε όλη τη ζωή του εδώ και στο χωριό του, τις Σίσσες. Για τα παιδιά του, τη γυναίκα του την ιδιότυπη αρρώστια του...

Ξύπνιο τον βρήκα στις 3.30 χθες τα ξημερώματα που μπήκα στο νοσοκομείο. Πρώτος σηκώθηκε το πρωί, έφαγε το πρωινό του, δυο φρυγανιές με μαρμελάδα κι ένα ποτήρι γάλα και πρόλαβε να πεταχτεί απέναντι στην εκκλησία, να κάνει το, όπως το θεωρεί, καθήκον του... Δε στρώνει κώλο κάτω, δεν περνάει, λέει, η ώρα... Εγώ πάλι με το γράψιμο μου, ούτε που το καταλαβαίνω αυτό το πρόβλημα...

Στις 10 το πρωί πέρασε ο γιατρός. Ένας εξαιρετικός επιστήμονας. Με εξέτασε για δέκα λεπτά... Η νοσοκόμα δίπλα του καταγράφει κάθε οδηγία του. Είναι καθησυχαστικός, αλλά επιμένει ότι πρέπει να περιμένουμε να ξεπεραστεί το πρόβλημα με το πρίξιμο στο πρόσωπο για τα περαιτέρω...

Λακωνικός, αν και νέος, ρωτάει, δείχνει να ενδιαφέρεται πραγματικά για τον ασθενή του...

Πολύ ευγενικές είναι και οι νοσοκόμες. Έρχονται για αντιβίωση, για τα χάπια, για την πίεση, για τη μέτρηση του σακχάρου, για το Otrivin που έδωσε οδηγία να πάρω ο γιατρός για την αποσυμφόρηση της μύτης... Με το αστείο τους, το καλαμπούρι τους, προσπαθούν να φτιάξουν την ψυχολογία των ασθενών...

Ο θάλαμος 3020 και γενικά το νοσοκομείο ΚΑΤ είναι πολύ καθαρός. Ξημερώματα είδα την καθαρίστρια να σφουγγαρίζει το δωμάτιο μας... Και λίγο αργότερα τη βεράντα. Μικρή, αλλά ενιαία και βολική... Να απλώνεις την αρίδα σου στον ήλιο... Και να ευχαριστείς το Θεό που είσαι ζωντανός και καλά...

Μετά την επίσκεψη του γιατρού έκανα και την... πρώτη μου βόλτα στο ΚΑΤ. Γνώρισα το κυλικείο. Ήπια ένα διπλό καφέ espresso να στανιάρω κι ένα σάντουιτς με μαύρο ψωμί για να νιώσω λίγο καλύτερα. Το πρωινό του νοσοκομείου ήταν πολύ φτωχό. Κι εγώ έχω μάθει αλλιώς τα πρωινά μου γεύματα. Κάθισα σ' ένα τραπεζάκι του κυλικείου, έξω. Οι θαμώνες, ασθενείς κυρίως ή συνοδοί τους, κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα. Θες, δε θες, ακούς... Είναι και η δική μου επαγγελματική διατροφή που έχει την περιέργεια να μάθει. Έτσι, χωρίς να το θέλω, στήνω αυτί...

Μ' αρέσουν οι ιστορίες στους ανθρώπους. Και μ' αρέσουν πολύ αυτοί που έχουν κάτι να πουν... Καμιά φορά μπορεί να μην είναι πολύ σημαντικό, όμως ο τρόπος που τα διηγούνται, σκλαβώνει... Με παρασύρει η κουβέντα τους. Δεν είναι δύσκολο να πάρω κι εγώ μέρος... Είναι ο ο χαρακτήρας μου που πιάνει εύκολα τον παλμό του ακροατηρίου...

Επιστρέφω στο θάλαμο μου. Ώρα για γράψιμο. Ο Λάμπρος έχει φέρει και το κομπιούτερ μου... Καιρός για τις πρώτες αναρτήσεις από το ΚΑΤ...

Υπέροχο το μάτι μου... Ούτε πυγμάχος να ήμουνα... Η μαυρίλα κάτω από το μάτι δεν είναι με μολύβι, από αυτό που βάζουν για να γίνουν ωραίοι...

Το δεξί μου χέρι με τα συμπράγκαλα για την αντιβίωση ου παίρνω όσο είμαι εδώ, στο ΚΑΤ. Δεν είναι και τόσο φοβερό, όσο φαίνεται...

Το Σάββατο το μεσημέρι ήταν μια υπέροχη μέρα... Είχε μια δροσιά καταπληκτική κι απ' την άλλη έναν ήλιο μοναδικό. Έφερε κι ο Θανάσης την παγωμένη ρακή του οπότε αρχίσαμε να κουτσοπίνουμε έξω από το Στέκι Αλληλεγγύης... Στις μία που έκλεισε είπαμε να... μετακομίσουμε στο καφενεδάκι της γωνίας, χαμηλά στην Τηλεφάνους. Να μην πίνουμε ξεροσφύρι τη ρακή.

Ήταν καλή η παρέα, οι μεζέδες, η ώρα πέρασε πίνοντας... Μου άρεσε στ' αλήθεια αυτή η ιστορία έτσι όπως εξελίσσονταν...

Κατά τις 4.30 είπαμε να φύγουμε. Η μεγάλη παρέα είχε συρρικνωθεί... Είχαμε μείνει πια στο τραπέζι εγώ και η Άννυ με το σύντροφό της, Γιώργο. Είπαμε να πιούμε ένα ακόμα από το τσίπουρο του Σεραφείμ.

Ύστερα φύγαμε... Υπερεκτίμησα τις δυνατότητες μου και έφυγα με τη μηχανή. Στη Λένορμαν, στο φανάρι του “Πολύτροπου Τέχνης” στο ύψος της Τριπόλεως, έγινε το κακό...

Έπιασα φρένο με το δεξί, κόμπλαρε ο μπροστινός τροχός τη βέσπας κι έπεσα σούρνωντας στο δρόμο, πάνω στο προπορευόμενο Ι.Χ.

Δεν θυμάμαι πολλά από το επεισόδιο... Θες οι ρακές, το χτύπημα, έχω σκόρπιες εικόνες...

Ευτυχώς που ήταν πίσω μου τα παιδιά, η Αννυ με τον Γιώργο και με βοήθησαν να με πάνε στην άκρη του δρόμου, να καθίσω σε μια καρέκλα, να σηκώσουν τη μηχανή και να την ταχτοποιήσουν στο σταντ της, να διεκπεραιώσουν τη φιλική δήλωση για τη ζημιά που έκανα στον προφυλακτήρα του προπορευόμενου Ι.Χ.

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί... Θυμάμαι πως έκανα εμετό και επίσης θυμάμαι που ήρθε ασθενοφόρο για να με πάει στο νοσοκομείο. Δεν το σπουδαιολόγησα κι αρνήθηκα να πάω, υπογράφοντας στο σχετικό βιβλίο συμβάντων.

Τα παιδιά με πήγαν με το αυτοκίνητό τους σπίτι κι εγώ, χωρίς να δώσω πολύ σημασία ξάπλωσα για δυο ώρες. Κατά τις 7 σηκώθηκα. Είχαν έρθει σπίτι οι φίλοι και συμμαθητές του Λάμπρου να γιορτάσουν τα γενέθλια του με πίτσες και πλέι στέισον. Φύγαμε και πήγαμε με ταξί στο πατρικό της Νίτσας, στα Σεπόλια. Μύριζε το στόμα μου αλκοόλ, έπινα νερό για να συνέλθω από το μεθύσι. Ξάπλωσα. Στο μεταξύ ήρθε κι η Ειρήνη να με δει... Το μάτι μου είχε πριστεί... Όπως την τελευταία φορά που είχα χαλάζιο στο αριστερό κάτω βλέφαρο...

Μου έβαλε πάγο κι επέμενε να πάμε σ' ένα εφημερεύον νοσοκομείο... Δεν αρνήθηκα αυτή τη φορά. Ο Χριστόφορος έφερε το αμάξι και πήγαμε... Σαββατόβραδο στο Λαϊκό... Με είδε ένας χειρουργός και ένας οφθαλμίατρος. Έβγαλα και μια ακτινογραφία προσώπου...

Αργήσαμε πολύ... Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τα νοσοκομεία την εποχή της κρίσης στην Ελλάδα. Πέντε ολόκληρες ώρες μου πήρε μέχρι να με δουν αυτοί οι δυο γιατροί μαζί με την αναμονή για την ακτινογραφία. Είπα στα παιδιά, την Ειρήνη με τον Χριστόφορο να φύγουν από τις 11.30. Δεν ξέραμε τι ώρα θα τελειώναμε. Μπορούσαμε να φύγουμε με ταξί...

Τελειώνοντας ο εξαιρετικός οφθαλμίατρος που με εξέτασε μου λέει: “Αν ήσασταν ο πατέρας μου θα σας πρότεινα να πάτε στο ΚΑΤ να σας δει κι ένας νευροχειρουργός”. Το βρήκα πολύ ανθρώπινο. Πήρα ένα ταξί και πήγαμε στο ΚΑΤ. Είχε πάει 2 η ώρα πια τα ξημερώματα... Κλασική κι αγαπημένη φράση των γιατρών στα επείγοντα: “Έχετε λίγο υπομονή” και “Περιμένετε”. Έπεσα πάνω σ' έναν πολύ καλό γιατρό, πατριώτη, τον Δημοσθένη Γουμενάκη. Είδε μια μικρή μετατόπιση του αριστερού ζυγωματικού. Θεώρησε σωστό ότι έπρεπε να μείνω, να κάνω εισαγωγή. Ώρα 3.30 με έβαλαν στο δωμάτιο 3020 του τρίτου ορόφου του ΚΑΤ. Μια ιδιαίτερη εμπειρία που αξίζει να δούμε... Το πρωί που ξύπνησα είδα το μάτι μου όπως το βλέπετε κι εσείς στη φωτογραφία... Μαυρισμένο, λες και μου έδωσαν μπουνιά...