Στο μυαλό μας και όχι αδικαιολόγητα, κάθε φορά που αναφερόμαστε στο ΚΑΤ έρχονται κακές εικόνες... Δεδομένου ότι οι περισσότεροι ασθενείς είναι από ατυχήματα βλέπεις τα πιο άσχημα πράγματα από τραυματισμούς. Κάπου, ωστόσο, δίπλα μας υπάρχει και η αισιοδοξία. Και χρώμα ζωής. Όπως αυτή η ανθισμένη βουκαμβίλια που έχει απλώσει πάνω στην σκάλα υπηρεσίας που οδηγεί στο κυλικείο...

Αυτή η σκάλα είναι σωτήρια... Και είναι δίπλα στο 3020. Οδηγεί στην πίσω μεριά του ΚΑΤ και κατ' επέκταση στο κυλικείο. Δυο βήματα αριστερά μόλις βγαίνουμε... Έχει βρέξει κάτω,το βλέπεις καλά,όχι μόνο στο χώμα, αυτό διψασμένο το έχει ρουφήξει σα σφουγγάρι. Στη μεταλλική σκάλα όμως είναι πιο εμφανή. Κι έχει ψυχρούλα. Εδώ βόρεια, χειμωνιάζει...

Το κυλικείο... Μια ανάπαυλα, μια ανάσα για ένα σάντουιτς και καφέ. Και τόπος συνάντησης ασθενών και συνοδών. Την Κυριακή ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα, σήμερα όμως στο ξεκίνημα της καινούριας εβδομάδας έχει πολύ κόσμο. Ουρά για να πάρεις κάτι... Τα λίγα τραπεζάκια έξω είναι κατειλημμένα . Θα χρειαστεί να καθίσω στην κεντρική είσοδο σ' ένα καναπέ για να πιω τον καφέ μου και να φάω το σάντουιτς μου...

Άλλη μια φωτογραφία του κυλικείου, από μια άλλη πλευρά του. Ο κόσμος τρέχει. Κουβαλά κι εδώ τα άγχη του... Κανονικά εδώ θα έπρεπε να είναι πιο ήρεμος. Βλέπει τόσα, ακούει, μαθαίνει γίνεται πιο σοφός. Ο προαύλιος χώρος γέμισε νέα παιδιά, φοιτητές θα 'ναι και στους διαδρόμους, ομάδες – ομάδες με άσπρες μπλούζες,δίπλα σε μια καθηγήτρια παρακολουθούν εντυπωσιασμένα...

Μία και μισή το μεσημέρι βρέχει δυνατά. Πήγα στο τζάμι του θαλάμου που φιλοξενούμαι και προσπάθησα να “πιάσω” τη βροχή. Δεν κατάφερα και πολλά πράγματα αλλά τουλάχιστον είναι ωραία απέναντι... Έχει ακόμα λίγο πράσινο εδώ στο Μαρούσι... Δεν είναι σαν το κέντρο, όλο πολυκατοικίες και κακό...