Υπέροχο το μάτι μου... Ούτε πυγμάχος να ήμουνα... Η μαυρίλα κάτω από το μάτι δεν είναι με μολύβι, από αυτό που βάζουν για να γίνουν ωραίοι...

Το δεξί μου χέρι με τα συμπράγκαλα για την αντιβίωση ου παίρνω όσο είμαι εδώ, στο ΚΑΤ. Δεν είναι και τόσο φοβερό, όσο φαίνεται...

Το Σάββατο το μεσημέρι ήταν μια υπέροχη μέρα... Είχε μια δροσιά καταπληκτική κι απ' την άλλη έναν ήλιο μοναδικό. Έφερε κι ο Θανάσης την παγωμένη ρακή του οπότε αρχίσαμε να κουτσοπίνουμε έξω από το Στέκι Αλληλεγγύης... Στις μία που έκλεισε είπαμε να... μετακομίσουμε στο καφενεδάκι της γωνίας, χαμηλά στην Τηλεφάνους. Να μην πίνουμε ξεροσφύρι τη ρακή.

Ήταν καλή η παρέα, οι μεζέδες, η ώρα πέρασε πίνοντας... Μου άρεσε στ' αλήθεια αυτή η ιστορία έτσι όπως εξελίσσονταν...

Κατά τις 4.30 είπαμε να φύγουμε. Η μεγάλη παρέα είχε συρρικνωθεί... Είχαμε μείνει πια στο τραπέζι εγώ και η Άννυ με το σύντροφό της, Γιώργο. Είπαμε να πιούμε ένα ακόμα από το τσίπουρο του Σεραφείμ.

Ύστερα φύγαμε... Υπερεκτίμησα τις δυνατότητες μου και έφυγα με τη μηχανή. Στη Λένορμαν, στο φανάρι του “Πολύτροπου Τέχνης” στο ύψος της Τριπόλεως, έγινε το κακό...

Έπιασα φρένο με το δεξί, κόμπλαρε ο μπροστινός τροχός τη βέσπας κι έπεσα σούρνωντας στο δρόμο, πάνω στο προπορευόμενο Ι.Χ.

Δεν θυμάμαι πολλά από το επεισόδιο... Θες οι ρακές, το χτύπημα, έχω σκόρπιες εικόνες...

Ευτυχώς που ήταν πίσω μου τα παιδιά, η Αννυ με τον Γιώργο και με βοήθησαν να με πάνε στην άκρη του δρόμου, να καθίσω σε μια καρέκλα, να σηκώσουν τη μηχανή και να την ταχτοποιήσουν στο σταντ της, να διεκπεραιώσουν τη φιλική δήλωση για τη ζημιά που έκανα στον προφυλακτήρα του προπορευόμενου Ι.Χ.

Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί... Θυμάμαι πως έκανα εμετό και επίσης θυμάμαι που ήρθε ασθενοφόρο για να με πάει στο νοσοκομείο. Δεν το σπουδαιολόγησα κι αρνήθηκα να πάω, υπογράφοντας στο σχετικό βιβλίο συμβάντων.

Τα παιδιά με πήγαν με το αυτοκίνητό τους σπίτι κι εγώ, χωρίς να δώσω πολύ σημασία ξάπλωσα για δυο ώρες. Κατά τις 7 σηκώθηκα. Είχαν έρθει σπίτι οι φίλοι και συμμαθητές του Λάμπρου να γιορτάσουν τα γενέθλια του με πίτσες και πλέι στέισον. Φύγαμε και πήγαμε με ταξί στο πατρικό της Νίτσας, στα Σεπόλια. Μύριζε το στόμα μου αλκοόλ, έπινα νερό για να συνέλθω από το μεθύσι. Ξάπλωσα. Στο μεταξύ ήρθε κι η Ειρήνη να με δει... Το μάτι μου είχε πριστεί... Όπως την τελευταία φορά που είχα χαλάζιο στο αριστερό κάτω βλέφαρο...

Μου έβαλε πάγο κι επέμενε να πάμε σ' ένα εφημερεύον νοσοκομείο... Δεν αρνήθηκα αυτή τη φορά. Ο Χριστόφορος έφερε το αμάξι και πήγαμε... Σαββατόβραδο στο Λαϊκό... Με είδε ένας χειρουργός και ένας οφθαλμίατρος. Έβγαλα και μια ακτινογραφία προσώπου...

Αργήσαμε πολύ... Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τα νοσοκομεία την εποχή της κρίσης στην Ελλάδα. Πέντε ολόκληρες ώρες μου πήρε μέχρι να με δουν αυτοί οι δυο γιατροί μαζί με την αναμονή για την ακτινογραφία. Είπα στα παιδιά, την Ειρήνη με τον Χριστόφορο να φύγουν από τις 11.30. Δεν ξέραμε τι ώρα θα τελειώναμε. Μπορούσαμε να φύγουμε με ταξί...

Τελειώνοντας ο εξαιρετικός οφθαλμίατρος που με εξέτασε μου λέει: “Αν ήσασταν ο πατέρας μου θα σας πρότεινα να πάτε στο ΚΑΤ να σας δει κι ένας νευροχειρουργός”. Το βρήκα πολύ ανθρώπινο. Πήρα ένα ταξί και πήγαμε στο ΚΑΤ. Είχε πάει 2 η ώρα πια τα ξημερώματα... Κλασική κι αγαπημένη φράση των γιατρών στα επείγοντα: “Έχετε λίγο υπομονή” και “Περιμένετε”. Έπεσα πάνω σ' έναν πολύ καλό γιατρό, πατριώτη, τον Δημοσθένη Γουμενάκη. Είδε μια μικρή μετατόπιση του αριστερού ζυγωματικού. Θεώρησε σωστό ότι έπρεπε να μείνω, να κάνω εισαγωγή. Ώρα 3.30 με έβαλαν στο δωμάτιο 3020 του τρίτου ορόφου του ΚΑΤ. Μια ιδιαίτερη εμπειρία που αξίζει να δούμε... Το πρωί που ξύπνησα είδα το μάτι μου όπως το βλέπετε κι εσείς στη φωτογραφία... Μαυρισμένο, λες και μου έδωσαν μπουνιά...