Ένας υπολογιστής στο δωμάτιο μου. Καλός σύντροφος για να περνάει η ώρα μέσα στο ΚΑΤ. Ευτυχώς που ο άνθρωπος εφευρίσκει πράγματα και το διασκεδάζει καόμα κι όταν φαντάζει δύσκολη η κατάσταση...

Με το ΚΑΤ δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Το θυμάμαι από την εποχή που είχε μπει ο Γιώργος τότε που κι αυτός είχε ατύχημα με ΒΕΣΠΑ, πιο σοβαρό. Και τότε είχα έρθει ως επισκέπτης.

Ως ένοικος είμαι πρώτη φορά τώρα. Κι αυτό έγινε πολύ ξαφνικά. Όπως έλεγα και στη χθεσινή ανάρτηση μου, ήρθα στα στα επείγοντα, πρωινές ώρες της Κυριακής για να δω έναν νευροχειρουργό και ύστερα από μια αξονική ακτινογραφία έκαναν εισαγωγή στις 3.30 ξημερώματα. Οι γιατροί εδώ δε σηκώνουν πολλά. Και δείχνουν μια υπευθυνότητα εξαιρετική...

Η διάγνωση τους είναι σοβαρή και την υπερασπίζονται... Δεν είναι τυχαία η φήμη τους, πράγμα όχι και πολύ συχνό για δημόσια νοσοκομεία.

Λοιπόν λίγα λόγια τώρα για το θάλαμο 3020... Είναι των Κρητικών... Τα τρία κρεβάτια του καλύπτονται από τρεις άνδρες που ο τόπος που γεννήθηκαν είναι τα Χανιά, το Ηράκλειο και το Λασίθι... Τον Χανιώτη δεν τον είδα ακόμα. Έρχεται, κάνει φυσικοθεραπείες και φεύγει... Μιλήσαμε όμως αρκετά με τον Λασιθιώτη, Κυπριωτάκης το όνομα, συνταξιούχος του ΟΛΠ, μόνιμος κάτοικος της Κρήτης που ήρθε εδώ για συγκεκριμένη θεραπεία...

Του αρέσει η παρέα... Και η κουβέντα... Το πρώτο πρωινό μου εξιστόρησε όλη τη ζωή του εδώ και στο χωριό του, τις Σίσσες. Για τα παιδιά του, τη γυναίκα του την ιδιότυπη αρρώστια του...

Ξύπνιο τον βρήκα στις 3.30 χθες τα ξημερώματα που μπήκα στο νοσοκομείο. Πρώτος σηκώθηκε το πρωί, έφαγε το πρωινό του, δυο φρυγανιές με μαρμελάδα κι ένα ποτήρι γάλα και πρόλαβε να πεταχτεί απέναντι στην εκκλησία, να κάνει το, όπως το θεωρεί, καθήκον του... Δε στρώνει κώλο κάτω, δεν περνάει, λέει, η ώρα... Εγώ πάλι με το γράψιμο μου, ούτε που το καταλαβαίνω αυτό το πρόβλημα...

Στις 10 το πρωί πέρασε ο γιατρός. Ένας εξαιρετικός επιστήμονας. Με εξέτασε για δέκα λεπτά... Η νοσοκόμα δίπλα του καταγράφει κάθε οδηγία του. Είναι καθησυχαστικός, αλλά επιμένει ότι πρέπει να περιμένουμε να ξεπεραστεί το πρόβλημα με το πρίξιμο στο πρόσωπο για τα περαιτέρω...

Λακωνικός, αν και νέος, ρωτάει, δείχνει να ενδιαφέρεται πραγματικά για τον ασθενή του...

Πολύ ευγενικές είναι και οι νοσοκόμες. Έρχονται για αντιβίωση, για τα χάπια, για την πίεση, για τη μέτρηση του σακχάρου, για το Otrivin που έδωσε οδηγία να πάρω ο γιατρός για την αποσυμφόρηση της μύτης... Με το αστείο τους, το καλαμπούρι τους, προσπαθούν να φτιάξουν την ψυχολογία των ασθενών...

Ο θάλαμος 3020 και γενικά το νοσοκομείο ΚΑΤ είναι πολύ καθαρός. Ξημερώματα είδα την καθαρίστρια να σφουγγαρίζει το δωμάτιο μας... Και λίγο αργότερα τη βεράντα. Μικρή, αλλά ενιαία και βολική... Να απλώνεις την αρίδα σου στον ήλιο... Και να ευχαριστείς το Θεό που είσαι ζωντανός και καλά...

Μετά την επίσκεψη του γιατρού έκανα και την... πρώτη μου βόλτα στο ΚΑΤ. Γνώρισα το κυλικείο. Ήπια ένα διπλό καφέ espresso να στανιάρω κι ένα σάντουιτς με μαύρο ψωμί για να νιώσω λίγο καλύτερα. Το πρωινό του νοσοκομείου ήταν πολύ φτωχό. Κι εγώ έχω μάθει αλλιώς τα πρωινά μου γεύματα. Κάθισα σ' ένα τραπεζάκι του κυλικείου, έξω. Οι θαμώνες, ασθενείς κυρίως ή συνοδοί τους, κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα. Θες, δε θες, ακούς... Είναι και η δική μου επαγγελματική διατροφή που έχει την περιέργεια να μάθει. Έτσι, χωρίς να το θέλω, στήνω αυτί...

Μ' αρέσουν οι ιστορίες στους ανθρώπους. Και μ' αρέσουν πολύ αυτοί που έχουν κάτι να πουν... Καμιά φορά μπορεί να μην είναι πολύ σημαντικό, όμως ο τρόπος που τα διηγούνται, σκλαβώνει... Με παρασύρει η κουβέντα τους. Δεν είναι δύσκολο να πάρω κι εγώ μέρος... Είναι ο ο χαρακτήρας μου που πιάνει εύκολα τον παλμό του ακροατηρίου...

Επιστρέφω στο θάλαμο μου. Ώρα για γράψιμο. Ο Λάμπρος έχει φέρει και το κομπιούτερ μου... Καιρός για τις πρώτες αναρτήσεις από το ΚΑΤ...