Η φωτογραφία, χθεσινή, αφού οι γιατροί μου αφαίρεσαν το... πόμολο. Κρίμα και είχα αρχίσει να συνηθίζω μ' αυτό το αξεσουάρ στο κεφάλι μου...

Κάτι σας λέω τώρα εγώ... Όλες αυτές τις μέρες σας έχουν πρήξει τα ΜΜΕ. Μπαίνουμε στη χειμερινή ώρα την Κυριακή, στις 3 τα ξημερώματα θα πρέπει να γυρίσουμε τα ρολόγια μια ώρα πίσω... Σιγά μη μείνουμε ξύπνιοι για να το κάνουμε. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν και την επομένη μέρα...

Ιδιαίτερα εγώ, εδώ που βρίσκομαι δεν έχω και κανένα άγχος. Μακριά από μένα... Το ζητούμενο είναι να γίνω καλά και να επιστρέψω πίσω στη ζωή, αρτιμελής, όπως ήμουν...

Για την ώρα παρακολουθώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων καθώς βλέπουν έναν άνθρωπο να κυκλοφορεί ανάμεσα του μ' αυτό το σιδερικό στο κεφάλι. Χρειάστηκε να κατέβω για ακτινογραφίες που μου ζήτησαν οι γιατροί μου και ψάχνοντας να βρω πού είναι, πέρασα μπροστά από τα εξωτερικά ιατρεία του ΚΑΤ. Εκατοντάδες άνθρωποι, περίμεναν για εξετάσεις... Με έβλεπαν που περνούσα ανάμεσα σε υποψήφιους ασθενείς και συνοδούς και ένοιωθα να με “πιάνουν” με το βλέμμα τους και να με ακολουθούν μέχρι να χαθώ από το οπτικό τους πεδίο...

Παράξενο ον τους φαινόμουν... Σαν εκείνους τους εξωγήινους που βλέπουμε στις ταινίες. Το... πόμολο δεν θα μπορούσε βέβαια να παίξει το ρόλο της κεραίας, αλλά ποιος είχε το χρόνο να το καλοσκεφτεί...

Την Παρασκευή 26/10, μια μέρα μετά την εγχείρηση η μέρα ήταν πολύ όμορφη. Είχε έναν εξαιρετικό ήλιο έξω... Μετά τις ακτινογραφίες περπάτησα ώς το κυλικείο και ήπια το εσπρεσάκι μου . Επιστροφή στις παλιές καλές συνήθειες...

Κάθισα εκεί και το απόλαυσα σιγά – σιγά. Ρώτησα αν μια καρέκλα στο τραπεζάκι που καθόταν ένα κορίτσι ήταν ελεύθερη. Ναι, μου είπε και... άραξα. Θα μου πεις, ο εσπρέσο δεν θέλει και πολύ για να καταναλωθεί. Ο.Κ. για μένα όμως ήταν αρκετό να “σκανάρω” το χώρο και να κάνω μια ανθρωπογεωγραφία εκείνων που ήταν καθισμένοι στα τέσσερα, όλα κι όλα, τραπεζάκια του...

Ύστερα επέστρεψα στο θάλαμο 3020. Ήταν μέσα ο κ. Γιάννης με την αδερφή του Άννα. Ήρθαν για να κάνουν τις φυσικοθεραπείες του. Αλλά αυτό που κάνει το θάλαμο πιο άδειο, είναι το φευγιό του κ. Δημήτρη... Δεν τον βλέπω πια να τρέχει ακατάπαυστα, να σχολιάζει τα πάντα γύρω του, να δίνει αναφορά πρωί – βράδυ στη γυναίκα του στο χωριό και να μιλάει στα παιδιά του. Μου λείπει αυτή η υπερκινητικότητα, αλλά από την άλλη λέω πως είμαι τυχερός που δεν βρίσκομαι σε κάποιον θάλαμο με βαριά περιστατικά και ανθρώπους που πονάνε και δεν μπορούν να κουμαντάρουν τον πόνο τους.

Γιατί μόνο όποιος έχει περάσει από το ΚΑΤ, ακόμα και σαν επισκέπτης ασθενούς του, μπορεί να καταλάβει τι λέω...