Το κτίριο του ΚΑΤ όπως φαίνεται από την κεντρική είσοδο... Είναι το νοσοκομείο όπως το ξέρουμε, όπως το έχουμε δει στις φωτογραφίες που το παρουσιάζουν προς τα έξω. Έτσι το είδα και γω σήμερα το μεσημέρι της 28/11/12 με συννεφιασμένο καιρό...

“Αγαπάτε τα άνθη”, μια ξεχασμένη στο χρόνο ετικέτα... Πόσα χρόνια είχα να τη δω... Νεαρός ήμουν και τη θυμάμαι να την έχουν σε δημόσια θέα στα πάρκα και τις πλατείες για να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες... Η ιστορίες επαναλαμβάνεται σαν φάρσα...

Περπατώντας, βρήκα σε μια κολόνα φωτισμού, ξεχασμένο ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι – φωτιστικό. Φυσικά δεν ήταν αναμμένο, αλλά ρε γαμώτο, πόσο θα... κόστιζε να το κατεβάσουν και να το ξανά – ανεβάσουν αναμμένο την εποχή που πρέπει; Τις γιορτινές μέρες...

Ναι, πηγαίνω όλο και καλύτερα... Ο γιατρός στη σημερινή κυριακάτικη επίσκεψη του ήταν σαφής: Θα καθίσεις δυο μέρες ακόμα να κάνεις ενδοφλέβιες αντιβιώσεις και την Τρίτη θα βγεις. Να λοιπόν που έφτασε η αρχή του τέλους της περιπέτειας μου...

Άντε να αλλάξω περιβάλλον, το γνώρισα το ΚΑΤ μέσα κι έξω... Σήμερα η μέρα ήταν ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησε με ήλιο και κατέληξε, εκεί κατά το μεσημέρι, συννεφιασμένη. Λες και το πάει για βροχή...

Βγήκα έξω, μετά που πέρασαν οι γιατροί. Δε με κρατάει πια ο θάλαμος. Περπάτησα κοντά μιάμιση με δυο ώρες. Επέστρεψα στη βάση μου λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό...

Φυσάει κι ένας δυνατός αέρας έξω. Είπα να περπατήσω το υπόλοιπο ΚΑΤ από την εξωτερική του πλευρά. Πήρα εφημερίδα και κοίταξα μπας και κοντά σε κάποια πύλη από τις εισόδους έχει καφέ με Wi-Fi. Έχω βέβαια το δικό μου σύστημα, αλλά το σταθερό Wi-Fi θα ήταν σίγουρα καλύτερο.

Περιμετρικά του ΚΑΤ δεν υπάρχει ούτε ένα καφέ. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό. Μόνο απέναντι από την κεντρική πύλη υπάρχει ένα κατάστημα που τα κάνει όλα, σουβλάκια, καφέ, κρέπες, αλλά κανείς δεν τους έχει μιλήσει γι' αυτή την τεχνολογία. Φαρμακεία συναντάς πολλά και καταστήματα με είδη νοσοκομείου. Θεμιτόν. Αυτοί είναι οι βασικοί πελάτες τους, αλλά βρε παιδί μου τι κακό είναι τούτο; Έφτασα μέχρι την είσοδο του ηλεκτρικού σταθμού, τίποτα...

Μόνο 30 μέτρα από την κεντρική είσοδο είδα ένα μικρό καφέ στο ξέφωτο ενός κτιριακού συγκροτήματος, αλλά κι αυτό ήταν κλειστό, λόγω 28ης Οκτωβρίου και Κυριακής, φαντάζομαι...

Για το κυλικείο του ΚΑΤ, ούτε λόγος για Wi-Fi. Προφανώς δεν γνωρίζουν καν αυτήν την... τόσο προχωρημένη τεχνολογία...

Άσε που εδώ μέσα, στην απομόνωση χάνεις τις μέρες... Εγώ που είμαι τόσα χρόνια μέσα στις εφημερίδες πήγα σήμερα να πάρω φύλλο. Κι αυτές, οι κυριακάτικες, είχαν εκδοθεί από χθες λόγω της σημερινής αργίας. Ας είναι, συμβαίνουν αυτά και στα καλά σπίτια. Τελικά πήρα το ΠΑΡΟΝ να ενημερωθώ λίγο για όσα συμβαίνουν στον Τύπο. Έχει τις πιο ενημερωμένες σελίδες για τα media. Κι έχουν και την υπευθυνότητα στο γράψιμο του φίλου μου του Βασίλη. Γι' αυτό τις εμπιστεύομαι πιο πολύ...

Γύρισα στο θάλαμο, γράφω μέχρι να φέρουν το μεσημεριανό φαγητό. Μετά το μεσημέρι προς το απόγευμα θα κάνω αυτήν την ανάρτηση. Είναι πολύ ήσυχα κι έχει πολύ ηρεμία εδώ. Έτσι μπορώ να δουλέψω άνετα... Αν είχα και καλύτερο σήμα από τη WIND.... Ας είναι, μην είμαστε και πλεονέκτες, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...