Χθες λύπη για το θάνατο του Ιησού, σήμερα χαρά για την Ανάσταση. Την πιστεύουν όμως; Όχι, δυστυχώς, όλα αποτελούν έθιμα, σουβλυστό αρνί αν ο καιρός το επιτρέπει και μαγειρίτσα... Η γιορτή του Πάσχα, με τη μορφή που έχει σήμερα, δεν βασίζεται στην Αγία Γραφή. Επιπλέον, πολλά από τα έθιμά της προέρχονται από αρχαίες ειδωλολατρικές γιορτές της γονιμότητας. Και σήμερα Κυριακή, τσίκνα από τα σουβλιστα αρνιά, τσούγκρισμα με βαμμένα κόκκινα αυγά και στημένες οικογενειακές στιγμές... 
Στους δρόμους (με τη φαντασία μου) θυμάμαι πρόσωπα και καταστάσεις από το παρελθόν
Το σημερινό δημοσίευμα είναι λίγο αλλιώτικο από τα συνηθισμένα. Κόντρα στον καιρό, εμείς παίρνουμε τους δρόμους, έστω και μέσα από φωτογραφίες φίλων μας, από τη μακρινή Νορβηγία… Σας είχαμε πει πως υπάρχει μεγάλο στοκ και επομένως θα δούμε αρκετές από αυτές. Το μόνο που θα έχουμε μαζί μας, είναι οι σκέψεις μας.
Με αφορμή τα τρία ως τώρα δημοσιεύματα που έκανα για τον Σκαραμαγκά (μπορείτε να τα ξαναδείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ για να τα θυμηθείτε) μου ήρθαν στο μυαλό κάποια πράγματα που έζησα εκείνον τον καιρό, πάνω – κάτω… Και θυμήθηκα όταν έμενα για λίγο καιρό με φίλους από τη Σχολή, στο Παγκράτι και στο Αιγάλεω.
Στο Παγκράτι, δεν θυμάμαι πια το δρόμο… Το μόνο που μου έχει μείνει στο μυαλό, είναι το μικρό Άλσος που κάποτε φιλοξένησε το «Ελεύθερο Θέατρο» και μένα, που πήγαινα τις Κυριακές, όταν δεν δουλεύαμε, για βόλτα και γράψιμο. Τότε δεν είχαμε φωτογραφικές μηχανές και τις εικόνες τις έκανα γραφτά. Γιατί διαλέγαμε αυτές τις περιοχές; Επειδή από εκεί περνούσε το λεωφορείο των Ελληνικών Ναυπηγείων, κάθε πρωί. Και το μεσημέρι μας γύριζε σπίτι...
Για το Αιγάλεω ήταν αλλιώς τα πράγματα. Θυμάμαι, ήταν κάπου στη Μεγάλου Αλεξάνδρου, το δρόμο που το ενώνει με την Αγιά Βαρβάρα και τη γενικότερη περιοχή την έχω περπατήσει και τη γνωρίζω καλά. Συχνά έκανα… ρεπορτάζ, γράφοντας τετρασέλιδα γράμματα, όπως το «Αθλητικό Οικοτροφείο», αλλά αυτή τη φορά χωρίς… αθλητισμό και τα έστελνα στους γονείς μου στο χωριό. Στη μητέρα μου άρεσαν και τα κρατούσε. Με τα χρόνια, χάθηκαν.
Θυμάμαι ακόμα και κάποιο καιρό που έμεινα σε ένα οικοτροφείο του ΟΑΕΔ στην Αχαρνών, κοντά στην πλατεία Βάθη. Δεν υπάρχει τώρα, αλλά ήταν μια καλή λύση τότε, καθώς τη δεύτερη χρονιά είχα αρχίσει να πηγαίνω στο νυχτερινό γυμνάσιο της Λιοσίων προκειμένου να βγάλω την τρίτη τάξη. Προηγουμένως στο οικοτροφείου του Σκαραμαγκά, είχα πρόβλημα με την ώρα επιστροφής.
Στις 11 το βράδυ είχαμε σιωπητήριο και έπρεπε να ήμαστε στα κρεβάτια μας. Αλλά το σχολείο τέλειωνε στις 10:30. Πού να προλάβω με τη συγκοινωνία να είμαι πίσω στην ώρα μου; Πήγαινα με τα πόδια από τη Λιοσίων στην πλατεία Κουμουνδούρου, για να πάρω το λεωφορείο. Και με τις καθυστερήσεις που συνήθως είχε έφτανα στο οικοτροφείο 11:30 για να ακούω την γκρίνια των υπαλλήλων – θυρωρών.
