Έχω γράψει ίσαμε τώρα δύο δημοσιεύματα για το οικοτροφείο που έμεινα όταν ήρθα για πρώτη φορά από το χωριό μου στην Αθήνα σε ηλικία 15 χρονών… Σας τα ξαναθυμίζω ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Σήμερα θα σας ξεναγήσω στο εσωτερικό του, έτσι το βρήκα, μισό σχεδόν αιώνα μετά… Αυτή είναι η ρεσεψιόν του. Υποχρεωτικά από εδώ περνούσαμε για να πάμε στους θαλάμους μας.


Αν θυμάμαι καλά, ο θάλαμος που έμενα εγώ, ήταν στον πρώτο όροφο. Κι αυτός είναι ο διάδρομος, όπως τον βρήκα στο ρημαγμένο πια κι εγκαταλειμμένο κτήριο. Εδώ είχαμε τις μεταλλικές ντουλάπες με τα προσωπικά μας είδη… Αριστερά ήταν οι θάλαμοι με 12 κρεβάτια, ο καθένας, που χρησιμοποιούντα αποκλειστικά ως υπνωτήριο και δεξιά οι τουαλέτες και τα μπάνια για την καθαριότητα μας.


Κι αυτός πρέπει να είναι ο θάλαμος μου. Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί από το διάδρομο, πριν μπω μέσα. Θυμάμαι έντονα αυτή την εικόνα, επειδή το μόνο που μπορούσαμε να δούμε, είναι ότι φαίνεται και τώρα στο έντονο φως, στο βάθος, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Εκεί ήταν η άλλη μισή ζωή μας. Ανάμεσα στα ελάσματα και τις δεξαμενές.


Εμείς «παραλάβαμε» το κτήριο καινούριο. Και ο θάλαμος είχε μόνο έξη διώροφα μονόκλινα μεταλλικά κρεβάτια. Τρία από τη μια πλευρά και τρία από την άλλη. Κάτι σαν το στρατό, δηλαδή και τίποτα άλλο. Αλλά εδώ όπως βλέπετε κι εσείς συνάντησα ξύλινες ντουλάπες πράγμα που σημαίνει πως ο ΟΑΕΔ έδωσε το κτήριο για χρήση αλλού κι εκείνοι έκαναν μικρές αλλαγές.


Αυτό είναι το σαλόνι στο υπερυψωμένο ισόγειο. Ή για να είμαστε ακριβείς, βλέπουμε ότι έχει απομείνει από τη φθορά και την εγκατάλειψη. Εδώ περνάγαμε πολλές ώρες, από τον ελεύθερο χρόνο μας. Και πού να πηγαίναμε στην ερημιά του κόσμου; Σαν φλασιά μου έρχεται στο μυαλό μου, η κασέτα με το τραγούδι του Καζαντζίδη «Υπάρχω» που μόλις είχε κυκλοφορήσει και μας άρεσε να ακούμε με την παρέα μας εδώ.


Κι αυτός είναι ο πίνακας ανακοινώσεων. Πολύ οικείος μου. Εδώ καρφίτσωνα την πρώτη χειρόγραφη εφημερίδα τοίχου που έβγαλα στη ζωή μου. Νομίζω την έλεγαν «Αθλητικό ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ». Κυκλοφορούσε κάθε φορά που έπαιζαν αγώνα στο γήπεδο που υπήρχε λίγο πιο κάτω οι δυο ποδοσφαιρικές ομάδες που είχαμε φτιάξει, Άγιαξ και Μπραζίλ. Τα πρώτα μου, δημοσιογραφικά βήματα... 


Κι αυτή ήταν η τραπεζαρία. Εδώ παίρναμε το πρωινό μας, το μεσημεριανό μας και το βραδινό μας. Όμως έτσι όπως την είδα έμοιαζε πιο πολύ με αίθουσα εκδηλώσεων ή όπως αρέσει να λένε αίθουσα πολλαπλών χρήσεων. Στο βάθος είναι η σκηνή από ένα μικρό θεατράκι και δεξιά και αριστερά του, είσοδοι από τα παρασκήνια... Πόσο άλλαξαν κάποια πράγματα, στο πέρασμα του χρόνου…