Έψαχνα να βρω κάτι ωραίο, για να κλείσω τις αναρτήσεις μου για το 2020. Κάτι που να φέρει λίγη αισιοδοξία μιας και πολύ "μαυρίλα" μας έφερε η χρονιά αυτή. Όχι δηλαδή πως το 2021 που έρχεται υπόσχεται κάτι, αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι. Το χρειαζόμαστε, το έχουμε όσο τίποτα άλλο, ανάγκη.


Θα σας προετοιμάσουμε για δυο αναρτήσεις που σχεδιάζουμε να κάνουμε, αν όλα πάνε καλά, το 2021 και αφορούν ένα κομμάτι της ζωής μας, της πρώτης μας επαφής με την Αθήνα, καθώς ήρθα 15 χρονών παιδί από το χωριό μου, με όλη την αθωότητα αυτής τη ηλικίας. Αναμνήσεις τρυφερές και σκληρές συνάμα…


Όλες οι φωτογραφίες που βλέπετε σήμερα είναι από τον Σκαραμαγκά… Και η ιστορία, μας πάει πίσω στο 1975! Κι εγώ μόλις είχα «μείνει» στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου Καστελίου. Δεν ήμουν ο καλός μαθητής, ούτε όμως και άξιζα να απορριφθώ και να μείνω στην ίδια τάξη. Ο μικρόκοσμος του χωριού με έπνιγε, ένιωθα ντροπή για την αποτυχία μου και ήθελα να φύγω. Όσο πιο μακριά γινόταν.


Ο Σκαραμαγκάς φάνηκε ως η λύση… Δούλευε εκεί ένας χωριανός μου, ούτε που θυμάμαι πια το όνομα του. Μας έλεγε, ότι αν πηγαίναμε να σπουδάσουμε στη σχολή μαθητείας του ΟΑΕΔ θα γινόμασταν… ναυπηγοί. Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε δυο πράγματα: Το πρώτο ήταν ο ίδιος δεν είχε δουλέψει ποτέ στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τότε ιδιοκτησίας Νιάρχου, αφού ήταν φύλακας στο γήπεδο των Ναυπηγείων.


Το δεύτερο, είχε να κάνει με μας… Όσους δηλαδή πήγαμε. Και ήμασταν κάμποσοι από το χωριό… Το μόνο που θα μπορούσες να μάθεις ήταν η τέχνη της ηλεκτροσυγκόλλησης, της οξυγονοκόλλησης, της ελασματουργείας ή της σωληνουργείας. Δεν υποτιμώ καμιά εργασία. Όχι, απλά εγώ άλλα ζητούσα. Αυτά που μου είχαν υποσχεθεί. Και δεν τα έβρισκα. Είχα παγιδευτεί.


Ήταν αδύνατον να επιστρέψω στο χωριό μου με τη στάμπα της "αποτυχίας". Για όλα αυτά όμως θα σας γράψω σε λίγο… Οι αναμνήσεις ξύπνησαν καθώς επισκέφτηκα έναν τόπο, το οικοτροφείο, όπου έζησα πριν από 45 χρόνια με καμιά 150ριά παιδιά από όλη την Ελλάδα. Τα βήματα μας, επέστρεψαν μισό αιώνα, σχεδόν, πίσω. Κι αξίζει να το δούμε λίγο.