Λιγόστεψαν οι παράδεισοι
Το ρεπορτάζ από την τοπική τηλεόραση είναι αποκαλυπτικό. Δείτε το με προσοχή...
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 28/08/2010
Έζησα κι εγώ την αγωνία των ανθρώπων του Πλακιά να βλέπουν να τους ζώνουν οι φωτιές από παντού, μ' έναν αέρα φοβερό που δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Δεν ήμουν εκεί, αλλά έχω πολύ θετικά βιώματα από τον τόπο. Τόσα καλοκαίρια, τόσους φίλους καλούς που γνώρισα, τόσους ανθρώπους που μοιραστήκαμε πράγματα και ήπιαμε δυο ρακές και ξενυχτήσαμε...
Το πρώτο άκουσμα για τις φωτιές με συγκλόνισε. Ξέρω από το πρώτο χέρι τι οικονομική καταστροφή μπορεί να σημαίνει για τους ανθρώπους που ζουν από τον τουρισμό.
Και τη Δευτέρα το πρωί είδα στις εφημερίδες τις πρώτες φωτογραφίες, σκέτη αποκάλυψη του καμένου φοινικόδασους της Πρέβελης. Ένας παράδεισος που είχα επισκεφθεί με καΐκι από τον Πλακιά. Eίχαμε περπατήσει κατά μήκος του ποταμού, είχα κάνει μπάνιο στις εκβολές του, στα γλυκά νερά κι αμέσως μετά στα όμορφα αρμυρά νερά του Λιβικού Πελάγους.
Όλα ήταν πανέμορφα... Σκέτη γοητεία...Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν η υπερεκμετάλλευση των επισκεπτών με την καντίνα και τις αμέτρητες ομπρέλες ηλίου και ξαπλώστρες που είχαν «πιάσει» όλο το μήκος της παραλίας. Θυμάμαι πάντα εκείνα τα... εύσωμα παιδιά με τα μανταλάκια που τοποθετούσαν πάνω στις ομπρέλες μόλις διευθετούσαν το οικονομικό ζήτημα.
Αλλά αυτά ήταν μικρά, μπροστά στο φυσικό κάλλος. Και ξαφνικά όλος ο παράδεισος καμένος.
Φοβερή οικολογική καταστροφή!... Από το Κουρταλλιώτικο Φαράγγι, όπου είναι οι πηγές του ποταμού, τη μικρή λιμνούλα που σχηματίζει λίγο πιο κάτω με το αρχαίο γεφύρι και την ταβέρνα που είχαμε πιει δυο κρασιά. Θα θυμάμαι πάντα εκείνη τη φοβερή μουριά με τα κατακόκκινα μούρα και τις ελεύθερες πάπιες... Και τη διαδρομή αυτή με το χωματόδρομο ώς κάτω στη θάλασσα ή την άσφαλτο που περνά μπροστά από το παλιό μοναστήρι της Πρέβελης ώς το σημερινό.
Εικόνες, θύμησες, που κάνουν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα καθώς τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ εστιάζουν στο αν λειτούργησε ή όχι το σύστημα πυροπροστασίας που έκανε ένα εκατομμύριο τόσα ευρώ. Εκ των υστέρων δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει όλη αυτή η σκανδαλολογία. Οι “καλοί” που το έβαλαν, οι “κακοί” που δεν το λειτούργησαν...
Οι δικές μου πληροφορίες λένε πως ο αέρας που φυσούσε το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής ήταν τόσο δυνατός που στο φαράγγι τα αυτοκίνητα που περνούσαν δεν ήταν καθόλου σταθερά. Ποια φωτιά να «πιάσεις» σε τέτοιες συνθήκες και από πού να επιχειρήσουν οι επίγειες δυνάμεις; Τα ελικόπτερα που έφτασαν εκεί ήταν αδύνατον να κάνουν οτιδήποτε...
Μια εβδομάδα μετά ότι και να θέλεις να πεις έχει κιόλας ειπωθεί. Στέρεψαν τα δάκρυα, σκλήρυνε η καρδιά, πάγωσε η σκέψη πως θα ξαναδώ «ζωντανά» τα μέρη αυτά. Το βέβαιο είναι ότι χάσαμε έναν επίγειο παράδεισο.
Κι απ' την άλλη, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πρέπει να σφίξουν τη γροθιά τους, να σηκώσουν αποφασιστικά το κεφάλι και να συνεχίσουν να ζουν, να δημιουργούν. Έτσι κι αλλιώς, κάτω από δύσκολες συνθήκες δημιούργησαν ότι έφτιαξαν. Ένας ψαρότοπος ήταν ο Πλακιάς κι οι Σελλιανοί τον έκαναν κορυφαίο τουριστικό προορισμό.
Όχι δεν τα μπέρδεψα τα πράγματα... Συνειδητά, για μένα, το χειρότερο δεν ήταν μόνο η Πρέβελη που κάηκε. Όλη η περιοχή έπαθε μη αναστρέψιμη ζημιά. Στο πρώτο Αυγουστιάτικο μπουρίνι. Αν είναι δυνατόν...
Κι ήταν όλη η περιοχή ένα αληθινός παράδεισος. Δεν ήταν μόνο οι υπέροχες ακρογιαλιές της, ήταν και οι ελιές, η καλλιεργήσιμη γη, οξυγόνο για τους ανθρώπους· που τις δούλευαν. Ήταν το τοπίο, ήταν οι άνθρωποι...
Δεν έχουμε πια και άλλη επιλογή. Υπομονή και πείσμα χρειάζεται για να συνεχίσει η ζωή, να μην αφήσει τη μαυρίλα και το θάνατο να πατήσει πόδι. Είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουν. Είναι δυνατοί. Θα αντέξουν...
Από τις 10 το πρωί ετοιμάζουμε τα πράγματα για την επιστροφή. Αρκετές δουλειές πρέπει να διευθετηθούν, από το να μαζέψουμε ότι πρέπει να πάρουμε στο γυρισμό από τα προσωπικά μας αντικείμενα μέχρι να εξοφληθεί το ενοίκιο και να κοπούν τα εισιτήρια για το πλοίο που θα μας φέρει πίσω στην Αθήνα.
Τα «μάτια μου» είναι εκεί στο χωρίο... Και παρακολουθούν βήμα - βήμα τις εργασίες που ξεκίνησαν στο πατρικό μου εδώ και δυο βδομάδες... Έχω και τη Στασούλα που με παίρνει κάθε τόσο τηλέφωνο. «Νίκο να δεις αυτό, να δεις εκείνο»... Τι όμορφο που είναι να αισθάνεσαι τον ενθουσιασμό της καθώς βλέπει να προχωράει κάτι όμορφο.
