Μια ακόμη όψη από το Αγκίστρι. Την άγρια και παρθένα πλευρά του...

Από τις 10 το πρωί ετοιμάζουμε τα πράγματα για την επιστροφή. Αρκετές δουλειές πρέπει να διευθετηθούν, από το να μαζέψουμε ότι πρέπει να πάρουμε στο γυρισμό από τα προσωπικά μας αντικείμενα μέχρι να εξοφληθεί το ενοίκιο και να κοπούν τα εισιτήρια για το πλοίο που θα μας φέρει πίσω στην Αθήνα.

Το κλίμα δεν είναι και το καλύτερο. Ποιος θέλει να αφήσει πίσω του την ανεμελιά, τα θαλασσινά μπάνια και την καλοκαιρινή ραστώνη για να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα της μεγαλούπολης.

Ευτυχώς φυσάει ένα όμορφο δροσερό αεράκι, αρκετά δυνατό ώστε να κάνει την τέντα της βεράντας να “χτυπιέται”... Μακάρι να έτσι και στην Αθήνα. Τουλάχιστον να υποφέρεται κάπως η κατάσταση από πλευρά ζέστης...

Στο δημόσιο δρόμο, απέναντι, κάνουν την εμφάνισή τους με σακίδια στις πλάτες οι νέοι εκδρομείς που έφτασαν πριν από λίγο στο λιμάνι. Και στο απέναντι μπαλκόνι, ένα νέο ζευγάρι ένοικοι έχουν φτιάξει το καφεδάκι τους και το πίνουν συζητώντας και καπνίζοντας.

Τελευταίες εικόνες από το Αγκίστρι αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι στα τέλη του Αυγούστου. Η μέρα είναι γλυκιά, αλλά στη θάλασσα θέλει λίγη τόλμη να πλησιάσεις. Ο αέρας έβγαλε κυματάκι και το κύμα χαλάει την απόλυτη ηρεμία της και κάνει πιο δύσκολη την πρόσβαση στους μη μυημένους...

Σε λίγο θα αφήσουμε το δωμάτιο, κοντεύει 11.30 και πρέπει να παραδοθεί το δωμάτιο, να ετοιμαστεί και να δοθεί στους επόμενους που περιμένουν. Έτσι είναι αυτά. Ένας κύκλος. Σήμερα εμείς, αύριο εκείνοι...

Τελευταίες ώρες και λίγο πριν να σηκωθούμε να ροβολήσουμε κατά το λιμάνι περιμένοντας το πλοίο, έχουμε αράξει σε μια γωνιά, άλλος στο κρεβάτι, άλλη στη μικρή συμπαθητική βεραντούλα να διαβάζουν περιοδικά ή να κρατούν σημειώσεις , όπως εγώ, για μια ανάρτηση στο Site με την πρώτη ευκαιρία...

Ωραία ήταν εδώ κι εκείνοι που έμειναν ολόκληρη τη βδομάδα καλά πέρασαν. Μάλλον θα ξανάρθουμε. Το Αγκίστρι είναι πολύ κοντά στον Πειραιά και ενδείκνυται και για μια ανάσα το Σαββατοκύριακο...

Οι όμορφες, απόκρημνες παραλίες της άλλης πλευράς τους Αγκιστριού. Το γεγονός συνέβη το περασμένο Σάββατο αλλά ήταν τόσα πολλά τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας που... έμειναν πίσω στη δημοσίευση...

Όσο μικρό κι αν είναι το Αγκίστρι αυτό δεν του απαγορεύει να έχει μπόλικες ομορφιές που μάλιστα χρειάζεται να τις ανακαλύψεις. Το Σάββατο το απόγευμα κάναμε μια βόλτα προς την άλλη μεριά της Σκάλας, την παραλία της Χαλικιάδας. Ήθελε πολύ... κουράγιο να το κάνει κανείς αυτό.

Αλλά βγήκαμε κερδισμένοι. Από κει είναι η “κρυφή” πλευρά του Αγκιστριού. Δρομάκια μικρά μέχρι ένα σημείο πηγαίνουν μικρά Ι.Χ. Λίγο πιο κάτω πρέπει υποχρεωτικά να σταματήσει και η μηχανή. Το μονοπάτι που συνεχίζει είναι στενό και μόνο πεζή μπορείς να το κάνεις.

Τα μικρά, καλοφτιαγμένα σπιτάκια που νοικιάζονται, τα ξενοδοχεία και κάποια υποτυπώδη καφέ τελειώνουν... Η συνέχεια είναι μόνο ένα πυκνό δάσος από πεύκα.

Και κάπου, ανάμεσά τους έχουν στήσει σε κάθε πλάτωμα σκηνές ελεύθερων κατασκηνωτών. Είχα χρόνια να δω τόσες πολλές σκηνές. Απόμακρα χωρίς νερό και εφόδια, σίγουρα θα νοιώθουν άλλοι άνθρωποι όσοι αποφασίσουν να έρθουν εδώ.

Άσε που οι γκρεμοί από κείνη τη μεριά σε τρομάζουν. Απορώ πως έρχονται το βράδυ, αν χρειαστεί στις σκηνές τους.

Περπατούσαμε ακολουθώντας το δύσβατο μονοπάτι κάπου δέκα λεπτά. Μέχρι που φτάνουμε στην κορυφή ενός απόκρημνου μέρους. Από κάτω φαίνεται η Χαλικιάδα. Η πρώτη αίσθηση που έχεις είναι ότι δεν είναι προσβάσιμη. Εκεί κάτω έχουν στήσει σκηνές πάνω στα βότσαλα και αρκετοί, κυρίως άνδρες, κυκλοφορούν γυμνοί.

Επιστρέφουμε. Και ξαφνικά βλέπουμε πίσω μας δυο κορίτσια που έρχονται από κει. Τα ρωτώ πως πάει κανείς εκεί; Μου λένε ότι υπάρχει πρόσβαση. Λίγο δύσκολη τουλάχιστον στην αρχή που κατεβαίνεις, αλλά μετά είναι πιο βατά τα πράγματα.

Δεν κυνηγούν εδώ τους ελεύθερους κατασκηνωτές; Ένας αστυνομικός είναι σε όλο το νησί, τι να πρωτοκάνει”. Όλα εδώ είναι σε ένα . Ένα λεωφορείο, ένα ταξί, ένας αστυνομικός. Γι' αυτό, ίσως το νησί είναι τόσο ήρεμο. Και γι' αυτό το προτιμούν οι νέοι. Ένας παράδεισος, δυο βήματα από τον Πειραιά...

Το τζάμι στη θέση του. Μια στάση για... ανεφοδιασμό στο βενζινάδικο της γειτονιάς. Έχουμε ταξίδι σήμερα...

Για τα ελληνικά δεδομένα ήταν ένα θαύμα. Η ασφαλιστική εταιρεία ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ στην οποία έχω συμβόλαιο λειτούργησε πάρα   πολύ γρήγορα και το συμβεβλημένο συνεργείο αποκατέστησε άμεσα τη ζημιά.

Σήμερα το πρωί πήγα στο GLASSDRIVE και το πήρα έτοιμο. Με ειδοποίησαν από χθες το μεσημέρι, αλλά ήταν αδύνατον να πάω να το πάρω. Την Πέμπτη είμαστε από νωρίς και ώς αργά το βράδυ στην εφημερίδα.

Τίποτα δεν άλλαξε στους σχεδιασμούς. Το μεσημέρι θα φύγουμε για το χωριό. Το χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο αυτό το ταξίδι. Η πίεση κι αυτή την εβδομάδα στη δουλειά ήταν πολύ έντονη. Από τη μια οι ραγδαίες εξελίξεις κι από την άλλη τα λιγότερα χέρια από τη χρήση των καλοκαιρινών αδειών των συναδέλφων ήταν βουνά ανυπόφορα.

Άλλη μια «ανάσα» στην επαρχία, αν μη τι άλλο ζωογόνος...

Τα «μάτια μου» είναι εκεί στο χωρίο... Και παρακολουθούν βήμα - βήμα τις εργασίες που ξεκίνησαν στο πατρικό μου εδώ και δυο βδομάδες... Έχω και τη Στασούλα που με παίρνει κάθε τόσο τηλέφωνο. «Νίκο να δεις αυτό, να δεις εκείνο»... Τι όμορφο που είναι να αισθάνεσαι τον ενθουσιασμό της καθώς βλέπει να προχωράει κάτι όμορφο.

Κάθε φορά που βλέπω στο τηλέφωνο μου την αναγνώριση ότι είναι αυτή «πετάω» από τη χαρά μου. Έχει το χάρισμα να με ανεβάζει στους εφτά ουρανούς. Ο πιο θετικός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ.

Αλλά και ο Μηνάς προχωρεί σταθερά, σίγουρα κι όπου χρειάζεται με ενημερώνει και παίρνει τη γνώμη μου και το Ο.Κ. για την επόμενη κίνηση.

Κάτι μεγάλο γεννιέται εδώ... Και θα φανεί καλύτερα τις επόμενες μέρες...

Οι δουλειές στο πατρικό σπίτι ξεκίνησαν. Η μικρή Αναστασία μου στέλνει τις πρώτες εικόνες...

Η κουζίνα από την εσωτερική αυλή. Αγνώριστη...

Η αρχή είναι το ήμισι του παντώς... Να 'σαι καλά Μηνά!

Μόνο το τζάκι έμεινε όρθιο στην κουζίνα... Η πέτρα αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της...

Όλα προχωρούν με γοργούς ρυθμούς...

Από την εσωτερική αυλή το σπίτι αρχίζει κι όλας να παίρνει άλλη μορφή...

Όλοι έχουν δικαίωμα στις διακοπές, ακόμα και υπάλληλοι της Αρχιεπισκοπής...

Χρειαζόμασταν ένα πιστοποιητικό θεωρημένο από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών για την Ειρήνη προκειμένου να προχωρήσουν τα διαδικαστικά του γάμου της και δήλωσα προθυμία να εξυπηρετήσω. Έτσι κι αλλιώς με τη μηχανή κινούμαι λίγο πιο άνετα στο δύσκολο κέντρο.

Τα γραφεία της Αρχιεπισκοπής είναι δίπλα στη Μητρόπολη Αθηνών, σ' ένα μικρό πεζοδρόμο, την Αγίας Φιλοθέη. Ήρθα λοιπόν πριν από ένα μήνα στο ειδικά διαμορφωμένο γραφείο και μου υπέγραψαν και σφράγισαν τα χαρτιά.

Αμ δε, που έφτανε αυτό... Στην εκκλησία που τα πήγαν παρατήρησαν ότι δεν το έχει υπογράψει ο γραμματέας, δεν έχει αριθμό πρωτοκόλλου και ημερομηνία και επιπλέον έλειπαν δύο κληρικόσημα.

Κι άντε πάλι από την αρχή... Ήρθα χθες, μόνο που δεν υπολόγισα ότι έχουν ωράρια εξερατικά για εργαζόμενους, 9 - 1. Κι έφτασα στις 1.15 το μεσημέρι. Είχα τη φαεινή ιδέα να περπατήσω λίγο την Αθήνα μεσημεριάτικα.... Σκούρα τα είδα τα πράγματα μέχρι να φτάσω στη Μητρόπολη από την Ομόνοια...

Σήμερα όμως το είδα αλλιώς. Πήγα εκεί από το πρωί με τη μηχανή για να μπορέσω στη συνέχεια να διευθετήσω τις άλλες δουλειές μου. Και ήμουν έξω από τα γραφεία στις 8.50. Περίμενα ώς τις 9 και τότε είδα μια ανακοίνωση που έλεγε ότι τον Αύγουστο τα γραφεία θα παραμείνουν κλειστά ώς τις 30 του μήνα. Ετοιμαζόμουν να φύγω όταν ήρθε μια κυρία και μου είπε ότι ειδικά για σήμερα το γραφείο γάμων θα ανοίξει στις 9.30.

Όντως είχε δίκιο. Ο παπά - Γιώργης που άνοιξε είπε ότι ήταν προγραμματισμένο να είναι κλειστό το γραφείο ώς τις 30 του μήνα, αλλά μιας και ο ίδιος δεν πήγε πουθενά είπε να κατέβει να εξυπηρετήσει τον κόσμο.

Δεν είχε μαζί του κληρικόσημα. Κράτησε όμως την αξία τους δύο ευρώ και είπε να τα... κολλήσουν εκεί που θα τα καταθέσουμε. «Αντε μην τον διαβάσω» είπε, χαμογελώντας...