Η σπουδαιότητα να διεκδικούμε αυτά που μας αξίζουν... Ένα αξιόλογο βίντεο που πρέπει να δείτε.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/10/2010

Ένα μήνα έχουμε μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που θα γίνουν στις 7 Νοεμβρίου και για όσους συνδυασμούς δεν “πιάσουν” το 50% +1 των ψήφων θα χρειαστεί να ξαναπάνε την επομένη Κυριακή και μόλις τώρα οι υποψήφιοι άρχισαν τις... ουσιαστικές κινήσεις τους.

Ολοκλήρωσαν τα ψηφοδέλτια του συνδυασμού τους και άρχισαν να τυπώνουν υλικό για τους ψηφοφόρους. Αργά λίγο, αλλά άρχισαν...

Θα μου πείτε, εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι... Ναι, αλλά οι φετινές δεν μοιάζουν με καμιά από τις προηγούμενες. Είναι κατ' αρχήν που ο “Καλλικράτης” άλλαξε τα γεωγραφικά όρια των δήμων. Από τον επόμενο μήνα τίποτα δεν θα μας θυμίζει το παρελθόν ή ότι ξέραμε μέχρι σήμερα για τα χωριά μας.

Υποτίθεται τώρα, ότι αυτό έγινε για να μεταφερθούν περισσότερες και μεγαλύτερες αρμοδιότητες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και η δευτεροβάθμια, η Περιφέρεια θα είναι πια εκλεγμένη από τη βάση και όχι διορισμένη από την κεντρική διοίκηση. Θεωρητικά, είναι καλά όλα αυτά. Όσοι έχουν ασχοληθεί όμως, έστω και λίγο, ξέρουν καλά πως η πραγματικότητα απέχει πολύ από τα σχέδια... Διότι δεν έχουν προβλεφθεί οι πόροι που θα στηρίξουν όλο αυτό το εγχείρημα...

Απ' την άλλη “τρομάζω” στην ιδέα ότι θα βρεθούν στις κάλπες άνθρωποι που θα δουν ένα εντελώς νέο ψηφοδέλτιο και πολύ περισσότερο ένα πολύπλοκο σύστημα σταυροδότησης. Ποιος νοσηρός εγκέφαλος το εφηύρε αυτό; Κι αφού κάποιοι υψηλά ιστάμενοι τα αποδέχθηκαν, τι έκαναν για να γίνει κατανοητό στον κόσμο που θα κληθεί να ασκήσει τα εκλογικά του καθήκοντα;

Φοβάμαι πως όλη αυτή την προσπάθεια την αφήνουν στις πλάτες των ταλαίπωρων υποψηφίων που δεν τους έφταναν όλα τα βάρη που κουβαλούν, πρέπει και να εξηγούν με όσο πιο απλό τρόπο μπορούν πού και πώς βάζει σταυρό ο ψηφοφόρος.

Το διάβολο έχουν και προσπαθούν να κάνουν όσο πιο δύσκολη γίνεται τη ζωή μας; Μα δεν καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος έχει σοβαρά και μεγάλα προβλήματα; Δεν βλέπουν ότι πασχίζει και αγωνίζεται καθημερινά για την επιβίωση, έχοντας πια το φόβο της απόλυσης να τον ακολουθεί σαν σκιά;

Όλο και πιο συχνά ακούω ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν πρόκειται ούτε να πλησιάσουν την κάλπη κι αν πάνε ο φάκελος που θα ρίξουν θα ξεχειλίζει από τα νεύρα τους. Και, πάντως, δεν πρόκειται να είναι έγκυρο, ότι θα βρουν μέσα, για τα πεπραγμένα της ψηφοφορίας.

Από την άλλη δεν βοηθούν και τα Μ.Μ.Ε. Βιώνουν κι αυτά τα οικονομικά προβλήματα από τις λάθος επιλογές να υποβαθμίσουν την ύλη τους και να δώσουν βάρος στα C.D τα DVD ΚΑΙ τις προσφορές και τώρα “ψάχνονται” να βρουν λύσεις με την πιο εύκολη, στο τσεπάκι τους, τις απολύσεις.... Στην τηλεόραση πάλι, ένα μέσο που θα μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά στην εκλαΐκευση και γνώση του “Καλλικράτη”, επιμένουν στις σάχλες τύπου “Bigbrother” ή στους “Master chef” και τα κουτσομπολίστικα μεσημεριανά τους. Σαν να μην αντιλαμβάνονται κι αυτοί τι συμβαίνει γύρω τους.

Νοιώθω μια συμπόνοια με όσους αδιαφορόντας για τους κρίσιμους καιρούς εκθέτουν τον εαυτό τους στη δοκιμασία της κάλπης. Αθεράπευτα ρομαντικοί, επιμένουν να ονειρεύονται...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.
  

Αυτό είναι το εξώφυλλο του τελευταίου φύλλου της ΦΩΝΗΣ. Πατήστε ΕΔΩ για να το διαβάστε όπως είναι τυπωμένη.

Κάθε φορά που τελειώνω μια δουλειά μου δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά που παίρνω. Με το τελικό “Ο.Κ.” για το “τυποθείτω” έχει φύγει ένα μεγάλο βάρος από την πλάτη μου κι ας μπαίνουν τα... θεμέλια για το επόμενο εγχείρημα. Έτσι τώρα και τη ΦΩΝΗ...

Το κακό είναι ότι έπεσε η έκδοση σε μια κακή συγκυρία. Από τη μια ξαφνικά, για λόγους που δεν μπορώ να κατανοήσω, οι δουλειές “έπεσαν” όλες μαζί. Τώρα ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τώρα ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ, τώρα η ΦΩΝΗ και ξανά ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ, η εφημερίδα της ΕΚΑΠ και το “Μήνυμα για όλους”.

Ευτυχώς που ήμουν μέσα μου καλά και χάρηκα όλη αυτή τη διαδικασία χωρίς να.. πελαγώσω. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι από την περασμένη Δευτέρα είμαι σε 15νθήμερη άδεια από την εφημερίδα κι έτσι τα βράδια δεν είχα τουλάχιστον την πίεση της καθημερινής έκδοσης που, για όσους γνωρίζουν το αντικείμενο δεν είναι καθόλου λίγη.

Έτσι όλα πήγαν ή πάνε καλά... Όπως θα έχετε δει όλες αυτές τις ημέρες, το ένα μετά το άλλο, τα έντυπα ολοκληρώνονται μια χαρά, ενώ και τα τελευταία βρίσκονται σε καλό δρόμο. Κι εγώ χαίρομαι που βλέπω γύρω μου ευχαριστημένους ανθρώπους...

Αυτό τεύχος της ΦΩΝΗΣ παρόλο που ετοιμάστηκε σχετικά γρήγορα μας “παίδεψε” λίγο στο κλείσιμό του του. Αιτία κάποιες φωτογραφίες που θεώρησαν ότι έπρεπε να αλλαχτούν. Δεν είναι κατ' ανάγκην κακό αυτό. Δικό τους είναι το έντυπο, ότι θέλουν το κάνουν και παρά το γεγονός ότι εγώ το κοιλοπονώ μέχρι να ολοκληρωθεί η έκδοσή δεν με ενοχλεί πια καμιά αλλαγή. Το ζητούμενο είναι να μην υπάρχουν παραπονεμένοι άνθρωποι και κυρίως να μην έχει συμβάλει σ' αυτό το παραπάνω περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Στην ΚΑΜΠΥΛΗ όλα αυτά τα χρόνια έχουν κατανόηση. Ξέρουν τις ιδιομορφίες του συνδικαλιστικού χώρου και τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπους που το υπηρετούν. Κι ευτυχώς, έχω την ανοχή τους, όταν αυτή χρειάζεται, χωρίς γκρίνιες...

Είναι και που η συνεργασία μου με την Αμαλία είναι άψογη, με το καλαμπούρι, με το αστείο, με το χαμόγελο κι έτσι η ένταση λιγοστεύει και υπάρχει μια γενικότερη καλή διάθεση.

Πάνε τώρα τόσα χρόνια που συνεργάζομαι με τα παιδιά. Με ξέρουν και τους ξέρω. Είναι και η παρουσία του Κώστα Σκηνιώτη που δίνει μια αίσθηση ελευθερίας καθώς μια κουβέντα μαζί του είναι ικανή να σε οπλίσει με δύναμη και αισιοδοξία. Ε, δεν τα βρίσκεις όλα αυτά μαζεμένα στο χώρο ενός τυπογραφείου.

Το καλό είναι ότι δεν τους έχει επηρεάσει η γενικότερη κρίση. Έχουν μπόλικη δουλειά. Είναι βέβαια και η εποχή τώρα που ετοιμάζονται τα φυλλάδια και οι κάρτες των υποψηφίων για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά στην ΚΑΜΠΥΛΗ πάντα έχουν δουλειά. Ευτυχώς...

Άκουγα στην τηλεόραση τον καιρό, ότι χαμηλώνει αισθητά η θερμοκρασία και ίσως στα ορεινά της κεντρικής Ελλάδας να χιονίσει και... γέλαγα. “Αν είναι δυνατόν” σχολίασα. “Ακόμη τα καλοκαιρινά φοράμε...”

Ο καιρός από προχθες χάλασε. Η θερμοκρασία όντως έπεσε.  Έβγαλα από το ντουλάπι το δερμάτινο σακάκι. Λίγο πρόωρα μου φαίνεται κι εμένα, αλλά το σώμα ζητάει κάτι ζεστό. Φυσάει κι ένα αεράκι, άσε που είναι πάντα έτοιμος να... βρέξει. Το μαύρο του ουρανού παραμένει μόνιμα πάνω από την Αθήνα. Προχθές μάλιστα τις έφαγα τις πρώτες ψυχάλες πάνω στη μηχανή.

Κάθομαι στην καφετέρια “Κιβωτός” επί της Δυρραχίου, στα Σεπόλια. Τα τυχερά της άδειας από την εφημερίδα... Έχει ησυχία και είναι ιδανικός χώρος για γράψιμο, παρέα μ' ένα ελληνικό καφέ διπλό. Δίπλα μου ένας κύριος έχει... κολλήσει στο κινητό του τηλέφωνο και μιλάει για ώρα μεγαλόφωνα. Πίνει μπύρα με μεζέ πατατάκια τσιπς. Φεύγει. Δυο κυρίες ηλικιωμένες έρχονται. Μιλούν αγγλικά...

“Καλό χειμώνα” εύχεται ο σερβιτόρος. Ανταποκρίνονται στα ελληνικά, άψογα, παραγγέλνουν και... επιστρέφουν στα αγγλικά τους... Είχα καιρό να καθίσω ώρα σε μια καφετερία, αλλά έχει την πλάκα του.

Παρόλο που είμαι απασχολημένος στα γραφτά μου, στη μιάμιση ώρα που κάθισα πρέπει να έγραψα κάπου 1.700 + λέξεις, εντούτοις μ' αρέσει να παρακολουθώ τι συμβαίνει γύρω μου. Είναι το... μικρόβιο της δουλειάς μου που, χωρίς να το θέλω, το κουβαλώ παντού. Ρεπόρτερ και στον ελεύθερο χρόνο μου, αν είναι δυνατόν...

Σηκώθηκα να τραβήξω μια φωτογραφία στον αυλότοιχο της “Κιβωτού” με φόντο τη Δυρραχίου. Είναι αυτή που βλέπεπτε στην κορυφή του δημοσιεύματος. Έχει αρχίσει και σκοτεινιάζει νωρίς, είναι 6.30 και το νιώθεις πως η μέρα φεύγει, αλλά ο δρόμος έχει πάντα κίνηση από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Ξανακάθομαι στον αναπαυτικό καναπέ μου. Σχεδόν ολοκλήρωσα το γράψιμο μου. Ήδη το χέρι μου αρχίζει και... διαμαρτύρεται, δε γίνεται σου λέει το υπόλοιπο σώμα να περνάει καλά κι αυτό να δουλεύει εντατικά. Τι να κάνουμε, εργαλείο δουλειάς είναι. Ας έχει μια κάποια κατανόηση...

Η Ειρήνη με τον παππού της Λάμπρο. Χαρά και συγκίνηση... Έζησε να δει το εγγόνι να παντρεύεται...

Μια οικογενειακή φωτογραφία με τους γονείς της Ειρήνης και τον παππού στο τέλος της γιορτής του κρεβατιού.

Και μια με τους γονείς του Χριστόφορου και την αδελφή του. Αυτά είναι που μένουν απ' αυτές τις μεγάλες στιγμές...

Άλλη μια φωτογραφία από το στρώσιμο του κρεβατιού. Γι' αυτό δεν έγινε όλη η ιστορία το περασμένο Σάββατο;

Σε πρώτο πλάνο η Ειρήνη. Πίσω της η μητέρα της και πιο δίπλα η πεθερά της...

Η κόρη της νονάς της Ειρήνης, Ηλιάνα, δίπλα στη γιαγιά της και μητέρα της Μαρία Τσαρμποπούλου, Ευθυμία. Μεγάλωσε κι αυτή... Ολόκληρη γυναίκα!

Πλούσια τα ελέη του Θεού στην κουζίνα. Τα φαγητά έφταναν να καλύψουν τις ανάγκες για ζήτηση άλλων τόσων ανθρώπων... Προσεχώς κι άλλες φωτογραφίες...

Η νέα εφημερίδα της ΕΚΑΠ. Αυτή την ώρα είναι στο πιεστήριο και τυπώνεται. Εσείς όμως μπορείτε να τη διαβάστε από τώρα, πατώντας ΕΔΩ σε αρχείο PDF.

Αυτό κι αν είναι... δημοσιογραφικός άθλος!.. Την Κυριακή το μεσημέρι στο σπίτι της Ματίνας παρέα με τη Βίκυ τη γραφίστρια, σχεδιάσαμε τις 8 σελίδες Α3 της εφημερίδας. Και το ίδιο βράδυ η Ματίνα χρειάστηκε να “τρέξει” για να μαζέψει τις διαφημίσεις. Την επομένη και τη μεθεπομένη η Βίκυ δούλεψε και να' την, Τετάρτη μεσημέρι, που είναι έτοιμη σε PDF υψηλής ανάλυσης για να σταλεί για φιλμ και να γίνει τσίγκος για να τυπώσει ο Άγγελος.

Τώρα είναι βέβαιο ότι το Σαββατοκύριακο στις εκδηλώσεις του πάρκου και πιο πολύ στη λαϊκή συνέλευση της Κυριακής στην αίθουσα εκδηλώσεων του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων στην Αλεξανδρείας, θα είναι έτοιμη να μοιραστεί στους ανθρώπους πού θα πάνε να συμμετάσχουν και να την παρακολουθήσουν.

Ήταν ένα στοίχημα που το κερδίσαμε. Η δημοσιογραφικής ομάδα λειτούργησε άψογα. Όλοι ήταν έτοιμοι και στην ώρα τους κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πετύχουμε το στόχο που βάλαμε.

Και δεν είναι καθόλου προχειροδουλειά. Κάθε άλλο. Έχει μπόλικη ύλη, διαβαστερή, θέματα που ενδιαφέρουν τους κατοίκους της περιοχής μας.

Στο μεταξύ αυξήσαμε τις αφισούλες Α4. Άλλες 600 τύπωσα την Τετάρτη. Οι στόχοι είναι πολλοί και φιλόδοξοι. Κανείς εμφανής δημόσιος χώρος προβολής δεν πρόκειται να μείνει ανεκμετάλλευτος.

Ένα μόνο φοβάμαι: Τον καιρό. Από την Τετάρτη το απόγευμα άρχισε ένα ψιλόβροχο, χειμωνιάτικο, σταθερό, ποτιστικό. Δεν πήρα τη μηχανή για να περάσω από το φροντιστήριο του Λάμπρου. Δε λέει μ' αυτό το ψιλόβροχο. Προτίμησα το αυτοκίνητο. Κι ας δυσκολεύτηκα λίγο να βρω χώρο να παρκάρω περιμένοντας τον...

Εγώ τώρα δεν... τρελαίνομαι ιδιαίτερα για τις επερχόμενες εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Όμως θεώρησα υποχρέωσή μου να πάω την Τετάρτη το βράδυ στις 8 στο σπίτι του Χάρη Κατσιβαρδά που κατεβαίνει ξανά διαμερισματικός σύμβουλος στο 4ο Δημοτικό Διαμέρισμα της Αθήνας με το ψηφοδέλτιο του Νικήτα Κακλαμάνη “Αθήνα πόλη να τη ζεις”.

Κι αυτό γιατί ο Χάρης είναι πρώτα απ' όλα καλό παιδί. Νέος δικηγόρος, πολύ καλός στην παρέα με αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ. Όπως έχετε δει σ' αυτό το Site ο Χάρης έχει γράψει και κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο του με εξαιρετικά κείμενα. Η γλώσσα του έχει μια ιδιομορφία στο γραπτό λόγο μα αυτό είναι που τον κάνει ξεχωριστό. Καμιά φορά, βέβαια, χωρίς να θέλει, αυτή η καθαρεύουσα τον κάνει να τον κατατάσσουν σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Λάθος, γιατί ο Χάρης είναι πολύ ανοιχτός στον ορίζοντα των απόψεων του.

Είπα λοιπόν να πάω σπίτι του στη συγκέντρωση που έχει για να γνωρίσει και τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, Σπυράκο Θανάση. Μαζί με άλλους φίλους και πολιτικούς συνυποψήφιους του που διαγκωνίζονται σ' αυτές τις εκλογές.

Ο Χάρης έχει ήδη μια τετραετή θητεία στο 4ο Διαμέρισμα σαν σύμβουλος. Και άλλη μια τετραετία θα του δώσει τη δυνατότητα με την ωριμότητα που έχει πια να είναι ακόμα πιο χρήσιμος στην περιοχή.