Με τους γονείς μου, Λευτέρη και Παπαδιώ
Εδώ σε μια σπάνια φωτογραφία στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας στο χωριό. Αν κρίνω από τα ρούχα που φοράμε θα πρέπει να είναι καλοκαίρι. Από τα καλοκαίρια που συνήθιζα και μ' αρέσει, ακόμα και σήμερα να κατεβαίνω στο Θραψανό...
Δεν τους έζησα πολύ και μου λείπουν... Έφυγα νωρίς από το χωριό, στην ηλικία των 15 χρονών για να έρθω στην Αθήνα, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Μας φούσκωσε τα μυαλά και ένας χωριανός, λέγοντάς μας ότι θα βρίσκαμε τον παράδεισο εκεί, το τολμήσαμε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έφεραν ποτέ αντίρρηση στις επιλογές μου. Ακόμα κι όταν αυτές εμπεριείχαν στοιχεία λάθους.
Έφυγα λοιπόν νωρίς από το χωριό, αλλά επέστρεφα πάντα. Ο τόπος που γεννήθηκα με έχει σημαδέψει. Γι' αυτό και ονειρεύομαι την επιστροφή, κάποια στιγμή, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν κι αφού καταφέρω να ολοκληρώσω τις δουλειές που άνοιξα στο πατρικό μου.
Τα καλοκαίρια, πάντως, ακόμα και σήμερα, φροντίζω να είμαι τουλάχιστον ένα μήνα κάτω. Ηρεμώ, χαλαρώνω. Είμαι σε ένα τόπο άκρως ενεργειακό, ανάμεσα σε φίλους και γνώριμα μέρη. Με το γιο μου παρέα. Να γνωρίσει ανθρώπους, να του μιλήσω για τις δικές μου εμπειρίες, να τον αγαπήσει κι αυτός, αν γίνεται...
Ψάχνοντας τις φωτογραφίες που βρήκε ο Παναγιώτης πριν λίγες μέρες στο χωριό, είδα κι αυτή που υποστηρίζει το σημερινό δημοσίευμα. Είμαι ανάμεσα τους, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας. Δεν ξέρω ποιος τράβηξε τη φωτογραφία, είναι από τις πρώτες χρωματιστές γι' αυτό και τα χρώματα της το έχουν το προβληματάκι τους, αλλά σίγουρα είναι από τη μεριά του σπιτιού. Ανάποδα δηλαδή σε σχέση με τη φωτογραφία του σπιτιού, όπως της βλέπετε πιο κάτω.
Ήταν και οι δύο αξιαγάπητοι. Εκείνος δούλεψε, μια ζωή μάστορας και καλός μάστορας στα πιθάρια γυρίζοντας τα καλοκαίρια όλη την Κρήτη, αλλά και ως αγρότης για να τα βγάλει με αξιοπρέπεια πέρα, σε πραγματικά δύσκολους καιρούς. Κι εκείνη, ηρωική μορφή, γέννησε και μεγάλωσε μόνη της, άντρας και γυναίκα στο σπίτι, πέντε παιδιά με τον καλύτερο τρόπο που ήξερε και μπορούσε.
Ο σεβασμός μου και για τους δυο υπήρξε απεριόριστος. Κάτι πουβ φρόντιζα να τους δείξω όσο ήταν δίπλα μου, ζωντανοί και καταλάβαιναν... Πρόλαβα κι έφτιαξα ένα βίντεο σε κασέτα, που αργότερα το μετέτρεψα σε DVD όπου οι ίδιοι μιλάνε για τον εαυτό τους, τα παιδιά τους, τις ζωές τους. Και μιλάνε περπατώντας σε μέρη που αγάπησαν. Σ' αυτό το βίντεο μιλάμε κι όλα τα παιδιά. Σαν αληθινή οικογένεια. Αυτό τουλάχιστον ήταν το πρώτο που μας έμαθαν...
Έτσι ήταν το σπίτι μας όταν γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εμείς... Στην πορεία των χρόνων είχε υποστεί φθορές και έπρεπε κάτι να γίνει, για να σταθεί ξανά στα πόδια του πολλά χρόνια ακόμα και να μπορέσω να το χαρώ, ως συνταξιούχος, τουλάχιστον...
Το πατρικό μου στο χωριό. Το μισό που πήρα εγώ. Το άλλο μισό το πήρε η αδερφή μου η Μαλάμω και ήδη έχει βάλει μπροστά ο γιος της Παναγιώτης να το φτιάξει για να κατεβαίνουν με τον αδερφό του, Λευτέρη κάποιες φορές... Και πολύ το χαίρομαι που θα είμαστε συγκάτοικοι...
Η τελευταία τους κατοικία... Μια μαρμαρόπλακα στο νεκροταφείο του χωριού μαρτυρά το πέρασμά τους από τούτο τον κόσμο. Στην καρδιά μας όμως και οι δυο θα μείνουν για πάντα ζωντανοί να μας καθοδηγούν στις πράξεις μας... Δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβω στο χωριό και να μην πάω μια βόλτα από κει...
Τρέχουμε με υψηλούς ρυθμούς πια. Το σχόλιο κάθε 5.000 «κλικ» σ' αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, εδώ και πολύ καιρό με τις ταχύτητες που τρέχουν, αναγκάστηκα να το κάνω να το κάνω κάθε 10.000 χτυπήματα. Και πάλι όμως ο χρόνος φεύγει σχετικά γρήγορα. Δεν πάει πολύ καιρός που μιλάγαμε για τα 250.000 «κλικ» και να, που σε λίγο κλείνουν κι ανοίγουμε πλώρη για τα 260.000 μοναδικά χτυπήματα από διαφορετικές Ι.Ρ.
