Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του νέου περιοδικού μας “Η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ" που θα πάρουν σε λίγο στα σπίτια τους οι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα... Για να την ξεφυλλίσετε όπως κυκλοφορεί τυπωμένη, πατήστε ΕΔΩ.

Ας είναι καλά οι φίλοι μου, με έκαναν στολίδι (υποθέτω ότι έχουν κάποιο πρόγραμμα που τους δίνει αυτή τη δυνατότητα) και μάλιστα πολύ επίκαιρο. Αυτοί που το διέπραξαν είναι ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος και Παναγιώτης Σουλτάνης... Σας “έδωσα” κανονικά...

Το καταφέραμε κι αυτό στις ημερομηνίες που είχαμε θέσει. Ο τρίτος και τελευταίος στόχος για το 2012 επετεύχθη. Η “ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ” τ. 252 έφυγε πριν από μέρες για το πιεστήριο και μέσα στην πρώτη εβδομάδα του 2013 οι τεχνικοί του ΟΤΕ σε κάθε γωνιά της Ελλάδας θα την πάρουν στο σπίτι τους.

Με ένα μεγάλο αφιέρωμα στη νέα “εθελουσία” όπως αυτή προέκυψε από από τον ΟΤΕ κι ένα πολύ μεγάλο μέρος των ανθρώπων, ίσως και τους μισούς από τους 2.000 χιλιάδες είναι τεχνικού του ΟΤΕ. Από μια μεριά λοιπόν είναι τεχνικοί του ΟΤΕ. Κι από την άλλη είναι η ιστορική συγκυρία που το περιοδικό μας την καταγράφει, όπως έχει υποχρέωση...

Όχι πως την σχετική εγκύκλιο δεν την έχουν κάνει ήδη φύλλο και φτερό, αλλά μετά από μερικά χρόνια θα κουβεντιάζεται ακόμα αυτή η “εθελουσία” και κάτω από τις συνθήκες που έγινε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πουν και οι περισσότερες συνδικαλιστικές παρατάξεις στις σελίδες τους, αυτό το θέμα σχολιάζουν.

Ωστόσο το περιοδικό μας κρατάει μια επαφή με την επικαιρότητα έχοντας θέματα από τη δράση της ΠΕΤ ΟΤΕ. Βεβαίως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού ένα τέτοιο συνδικαλιστικό έντυπο αφορά κυρίως τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ με την ιδιότητα του τεχνικού και συμβαίνει να είναι μέλη του Σωματείου της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Από το Site το δικό μου παρουσιάζεται σαν δράση που πέρασε πάνω από την πλάτη μου, όντας υπεύθυνος δημοσιογραφικά για την τυπική διεκπεραίωση του εντύπου, από τη συλλογή της ύλης, το σχεδιασμό και την τελική υλοποίηση του. Ένα από τα “παιδιά” μου που με χαροποιούν κάθε φορά που τα βλέπω να ολοκληρώνονται...

Αρχές του 2013 θα ετοιμάσουμε και το επόμενο, χρονολογικά το τελευταίο του 2012... Οι στόχοι μπαίνουν για να υλοποιούνται...

Μικρό απάνθισμα από τον τρόπο που παρουσιάζουν σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς στα πρωτοσέλιδα τους οι εφημερίδες. Πολύ φτωχό. Ποιος έχει κουράγιο για κάτι καλύτερο; Το σκίτσο του Γ. Καλαϊτζή στην “Εφημερίδα των Συντακτών” τα λέει όλα...

Κι όμως κάποτε, όχι και τόσο παλιά, θυμάμαι τις εφημερίδες κι είχαν ανάλογη εικονογράφηση με γιορταστική διάθεση. Φέτος όμως μόνο η εφημερίδα “6 μέρες” είχε τη διάθεση να κάνει κάτι τέτοιο στο λογότυπό της...

Στην ομογενειακή εφημερίδα της Αμερικής, ΚΗΡΥΞ προτίμησαν το ρεαλισμό στο πρωτοσέλιδο τους... Μια πρόχειρη κατασκευή με νάιλον, ίσα να προστατευθούν κάποιοι άστεγοι από τη βροχή, στο κέντρο της Αθήνας, στο λόφο Φιλοπάππου...

Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ κρατούν το... παραδοσιακό ρεπορτάζ που τροφοδοτεί το γραφείο Τύπου των ΕΛΤΑ με τα γράμματα που, λέμε τώρα, έγραψαν τα παιδιά στον Άι Βασίλη... Ψέμα κι αυτό σαν όλα τα άλλα που μας “ταΐζουν”... Ποιο παιδί στις μέρες μας γράφει σ' ένα φανταστικό πρόσωπο; Αν είναι δυνατόν;

ΤΑ ΝΕΑ ακόμα πιο αποκαρδιωτικά, μας κάνουν μαύρη την ψυχή καθώς αναφέρονται στο λογαριασμό που θα λάβουμε τη νέα χρονιά. Ο χαρακτηρισμός "ΟΔΥΣΣΕΙΑ 2013" νομίζω ότι της πάει "γάντι". Δυστυχώς...

Στην ΕΣΤΙΑ είναι πολύ... μπροστά! Επιστρέφουν στο 1912 ένα αιώνα πίσω όταν, όπως γράφουν “οι Έλληνες ζούσαν ημέρες δόξας”. Έτσι είναι, όταν ο κόσμος δεν έχει να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του, η επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν, νομίζουν πως καλύπτει το ζήτημα. Κούνια που τους κούναγε...

Να φύγει, να φύγει ο χρόνος , να χαθεί και να μη γυρίσει.
Να πάρει μαζί του τη φτώχεια μας όλων των ειδών, τη μιζέρια, τις λάθος επιλογές, το διχασμό, το σπαραγμό, και το θάνατο που μας φίλεψε.
Να μας αφήσει στην ηρεμία μας, στα χνάρια μιας ζωής πιο γεμάτης, πιο σίγουρης, πιο δικιάς μας κι όχι δανεικής όπως τα περισσότερα αποκτήματα μας που μας χλευάζουν άχρηστα, μια και λείπει η διάθεση να τα χαρούμε.
Να ανασάνουμε την παιδική μας ανεμελιά και τρυφερότητα που σκορπίζαμε άδολα στους δίπλα και τώρα ζυγιάζουμε σε ποιον θα πούμε καλημέρα και αν.
Πάρε μας μαζί σου σύννεφο, μες` την υγρασία σου, χάρισε μας την ιδανική θερμοκρασία της ψυχής κι άμα τη φτάσουμε, να την πιούμε σε ψηλό ποτήρι, και «άσπρο πάτο» σε μια καινούρια ευχή που μας χωράει όλους αγαπημένα κι ανυστερόβουλα.

Από τον τοίχο της Αναστασίας Καραογλάνη. δεν γνωριζόμαστε από κοντά, αλλά τα κείμενα της πάντα ξεχωρίζουν...

Παραμονή Πρωτοχρονιάς σήμερα... Βροχερή, όπως και οι δύο προηγούμενες μέρες. Θλιμμένος ο καιρός σαν την καρδιά μας, με όσα έχει βιώσει τη χρονιά που πέρασε. Τις δυσκολίες, τα προβλήματα που μας φόρτωσαν στην πλάτη, αυτοί τους οποίους εκλέξαμε για να μας υπηρετούν, υποτίθεται...

Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν και πολλοί άνθρωποι... Πού να πάνε; Και με τι λεφτά να ψωνίσουν; Όπως – όπως προσπαθούν να καλύψουν τα αναγκαία...

Πρώτη φορά βλέπω ανθρώπους να υποδέχονται με τόση βαριεστημάρα μια νέα χρονιά... Φαίνεται ξεκάθαρα κι από τις εφημερίδες, ο δικός μου τρόπος για να... γραδάρω τι συμβαίνει στην κοινωνία. Οι συντάκτες τους παρακολουθούν και καταγράφουν την επικαιρότητα. Κι όταν διαπιστώνουν ότι η διάθεση δεν υπάρχει στους ανθρώπους, πού να τη βρουν οι ίδιοι;

Η δικιά μας προτροπή έχει να κάνει με την αλληλεγγύη, όχι μόνο τώρα, στον καιρό της κρίσης, αλλά πάντα και κάθε μέρα. Για να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας, που δεν μας αρέσει, ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας... Αυτό είναι το πιο βασικό. Ας το κάνουμε...

Κλείνω με ένα όμορφο κείμενο που διάβασα για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή. Είναι παλιό, αλλά έχει άλλη βαρύτητα κάτω από το κλίμα των ημερών...

"Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά. Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή. Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι “ατακτούλης”. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο. Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο !!! Τελειώνεις σαν... ένας οργασμός..."

Η καλύτερη πρωτοχρονιάτικη ευχή από το στόμα του Γούντυ Άλλεν, από τον τοίχο των Thiria Enimera, Angelica Bouloubassi.

Με τον Ρήγα, το γάτο μας θα σας αποχαιρετίσω αυτές τις τελευταίες ώρες του Δεκέμβρη και του 2012. Τον Απρίλη της χρονιάς που έρχεται ο Ρήγας θα γίνει δύο ετών... Μεγάλωσε! Και το φέραμε σπίτι μωρό το Πάσχα του 2010... Με το μπιμπερό έπινε το γάλα του.

Ο Λάμπρος τον έχει υπό την προστασία του. Η αλήθεια είναι ότι μας έχει κερδίσει όλους με τα νάζια του. Εδώ έχει ανέβει πάνω στο γραφείο του. Το θεωρεί πολύ φυσικό να κάθετε ανάμεσα στα βιβλία του σχολείου του. Κανένα πρόβλημα... Τι λέτε καλέ που θα έχει πρόβλημα...

Ούτε που ταράζεται καθώς τον φωτογραφίζουν. Εκεί που ζορίζεται στ' αλήθεια είναι στα ταξίδια. Τον χαλάνε... Το αυτοκίνητο, ιδιαίτερα στις στροφές, είναι μεγάλο πρόβλημα που δεν ξέρει να το διαχειριστεί. Δεν ξέρω πώς το αντιμετωπίζει ή μάλλον καταλαβαίνω αν λάβω υπόψη μου τα νιαουρίσματα απελπισίας...

Καμιά φορά στη διάρκεια της μέρας τον παίρνει ο ύπνος και τότε βρίσκει ένα χώρο δίπλα μας, στον καναπέ, στην καρέκλα κάτω από το τραπέζι της κουζίνας ή στην καρέκλα του γραφείου μου... Κάπου ψηλά πάντως. Να εποπτεύει την κατάσταση, αν χρειαστεί να ξυπνήσει...

Δείτε τι χαριτωμένος είναι όταν κοιμάται. Ο Λάμπρος τα κατάφερε να τον “αιχμαλωτίσει” στο φακό του κινητού του. Διπλώνει και τα ποδαράκια του. Το απολαμβάνει πολύ χαλαρά. Αισθάνεται ασφαλής. Ξεκουράζεται γιατί θα ρθει κι η νύχτα που ως αιλουροειδές θα κάνει τις βόλτες του στο σπίτι.

Και για να ισορροπήσει λίγο αυτό το κυριακάτικο δημοσίευμα ας δούμε τον Ιβάν και την Σπίθα όπως τους κατέγραψα στο βίντεο τις λίγες μέρες των Χριστουγέννων που βρέθηκα κάτω στο Ελληνικό Αρκαδίας. Βέβαια έχετε δει αρκετές φωτογραφίες του Ιβάν, αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλη χάρη έχει το βίντεο. Η εικόνα που κινείται... Έτσι δεν είναι;

Μέρες βροχερές... Δύσκολες για πολλούς, υπέροχες και ροντικές για άλλους. Ας ακούσουμε ένα φανταστικό τραγούδι. Οι στοίχοι του είναι μοναδιικοί...

Πέρσι τα καταφέραμε... Φέτος ειναι πιο δύσκολα τα πράγματα με τη δυνατη βροχή που πέφτει από χθες... Τι... αδιάβροχο να φορέσει πια, ο Αι Βασίλης;

Μια πρόταση παντώς καιρού από το Συνεργατικό Καφενείο... Για βάλτε τη στην ατζέντα σας... Μια ζεστή σούπα τα ξημερώματα της πρώτης μέρας του χρόνου είναι ότι πρέπει...

Βρέχει από χθες χωρίς σταματημό... Σε άλλους αρέσει και σ' αλλους όχι. Έχουν γραφτεί και τραγούδια για τη βροχή και τα συναισθήματα που γεννά, όπως αυτό που έβαλα στη σημερινή μου ανάρτηση... Προσωπικά μ' αρέσει και ας μην έχει κανείς τη δυνατότητα να κυκλοφορεί ελεύθερα... Δεν πειράζει. Τα έχει, εξάλλου, αυτά ο χειμώνας...

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά εδώ και μερικές μέρες το έχουμε προχωρήσει λίγο με τη βοήθεια της τεχνολογίας και... χιονίζει... Οι νιφάδες πέφτουν όμορφα, με χορευτικούς ρυθμούς στην πρώτη σελίδα αυτού του Site και καθώς προχωρούν κάτω, αντί να το στρώνει, λιώνουν...

Θα το κρατήσω ίσως και ολόκληρο τον Γενάρη και θα το βγάλω μόλις δω ότι καλυτερεύει στ' αλήθεια ο καιρός...

Τη δίνει, το Site, αυτή τη δυνατότητα, να κάνω κι εγώ τα παιχνίδια μου. Εξάλλου, τελευταίες μέρες της χρονιάς που φεύγει είναι αυτές και μάλιστα βροχερές και χειμωνιάτικες.

Αν λοιπόν αυτό έχει να κάνει με τη ψυχολογία,τότε βοηθώ κι εγώ σ' αυτή την προσπάθεια...

Η ιταλική κινηματογραφική ταινία “Il postino” που είδα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, τότε που δούλευα στο ΛΟΓΟ και το τυπογραφείο της εφημερίδας μοιράζονταν μ' αυτό που έφτιαχνε και την ΑΥΓΗ στο κέντρο της πόλης, κάπου στη Χρήστου Λαδά... Εδώ βλέπετε μερικές σκηνές από το έργο με τον ποιητή Πάμπλο Νερούντα...

Δείτε αυτή τη φωτογραφία είναι τραβηγμένη αρχές της προηγούμενης εβδομάδας στο γραφείο μου. Το πρωί εκείνης της ημέρας άνοιξα το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού και πήρα όσα με αφορούσαν. Ιδού, μια εβδομαδιαία εφημερίδα, το ΡΕΘΕΜΝΟΣ και αποδείξεις πληρωμής...

Όντως, δεν περιμένει κανείς με λαχτάρα γράμματα, όπως δεν τρελαίνεται και με τα τηλέφωνα όταν χτυπούν για να τρέξει κανείς να τα σηκώσει... Τι φταίει άραγε; Σας έχει προβληματίσει εσάς το γεγονός; Θα έπρεπε, αφού έχει αλλάξει τόσο η ζωή μας...

Λοιπόν, αν παρατηρήσετε λίγο τη φωτογραφία που “κοσμεί” τη σημερινή ανάρτηση θα δείτε πως οι περισσότερες επιστολές δεν είναι παρά λογαριασμοί από τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και τις τράπεζες...

Είναι απλά μια συναλλαγή και όχι η λαχτάρα να ανταλλάξουμε με φίλους ένα γράμμα συμπάθειας και αλληλοκατανόησης που θα τονώσει μια φιλική ή οικογενειακή σχέση...

Λένε πως ευθύνη γι' αυτό μεγάλη έχει η ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας και του internet. Αλλά έχει βάσιμους λόγους, για να είναι κοντά στην αλήθεια, κάτι τέτοιο; Ας το δούμε...

Με το κινητό τηλέφωνο δε μιλάμε πια όπως κάποτε. Στην περίπτωση μου το χρησιμοποιώ μόνο όσο χρειάζεται για να διεκπεραιώσω καλύτερα τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Και το e-mail υποχώρησε πια αισθητά από τη πρωτοκαθεδρία που είχε τα προηγούμενα χρόνια.

Οι άνθρωποι του διαδικτύου εφηύραν νέους τρόπους επικοινωνίας, είτε μέσω Facebook, είτε του Twitter... Και παρόλα αυτά οι άνθρωποι είναι κι αισθάνονται πιο μόνοι από ποτέ. Δεν είναι παράξενο αυτό;

Έτσι στον ταχυδρόμο έμεινε ο άχαρος ρόλος να μοιράζει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ που με τα χαράτσι είναι αβάσταχτοι για τη μέση ελληνική οικογένεια της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ, τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και τις τράπεζες... Δεν υπάρχει κανένας λόγος βιασύνης για να ανοίξεις τέτοιους λογαριασμούς. Έτσι κι αλλιώς ξέρεις το ύψος τους. Η χρήση τους τόσον καιρό μας έχει κάνει άπιαστους στην... ανάγνωση κλειστών λογαριασμών.

Φοβόμαστε τον ταχυδρόμο... Όπως κάποτε έλεγε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, εννιά φορές στις δέκα όταν χτυπάει είναι για κακό, έτσι κάπως βλέπουμε και τον ταχυδρόμο...

Θυμάμαι τι “Ιl postino”, μια υπέροχη ιταλική κινηματογραφική ταινία μ' έναν ταχυδρόμο που είχα δει πριν δεκαπέντε χρόνια πριν και με έκανε να εξιδανικεύσω τους ανθρώπους που έβγαζαν το ψωμί τους ως ταχυδρόμοι. Πόσο άλλαξαν άλλαξαν τα πράγματα στο πέρασμα των χρόνων; Αρκετά, αν κρίνω από τον εαυτό μου... Ναι, η περισσότερη αλληλογραφία έχει να κάνει πια με τους λογαριασμούς, αλλά κάπου υπάρχει ακόμα η ελπίδα πως θα χτυπήσει η πόρτα και ο ταχυδρόμος θα φέρει μια καλή είδηση.

Να ξαναδώσει λάμψη στον ταχυδρόμο που με το χρόνο, ξεθώριασε... Ας δώσει ο Θεός να το δω κι αυτό...

Δείτε ένα βίντεο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Οι εργαζόμενοι λένε μεγάλες αλήθειες. Ας τις ακούσουμε...

Γλέντι σήμερα το βράδυ στην Αμφιαράου, στα Σεπόλια, στο Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης. Διότι, όπως εύστοχα λένε, η φτώχεια θέλει καλοπέραση... Και αλληλεγγύη κι αυτή μπορεί κανείς να τη βρει στις καλές ανθρώπινες σχέσεις που γεννιούνται και μέσα από το γλέντι και την καλή παρέα...

Αυτό με τις ουρές στην εκπνοή κάθε μήνα και πολύ περισσότερο στο τέλος της χρονιάς είναι το κάτι άλλο. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις εκεί στην πλατεία που πωλούν τις μηνιαίες κάρτες απεριόριστων διαδρομών ουρά γα να προμηθευτούν το κουπόνι.

Προχωρείς στην τράπεζα, εκεί κι αν είναι ουρές... Πληρωμή των τελών κυκλοφορίας, γραμμάτια που πρέπει να πληρωθούν, που κινδυνεύουν να λήξουν ή που έχουν λήξει, δεδομένου ότι το ρευστό αρχίζει και λείπει από την αγορά, ένεκα οι μικροί μισθοί και η μεγάλη ανεργία. Ουρές μόνο όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη... Γιατί δεν βλέπεις ουρές στα μαγαζιά που προσπαθούν να κλείσουν τους ισολογισμούς τους με τη χρονιά που φεύγει και διαπιστώνουν έντρομοι πόσο ελλειμματικοί είναι.

Οι άνθρωποι πάντως στις ουρές των τραπεζών είναι ψύχραιμοι. Γνωρίζονται, η αναμονή είναι πολύωρη κι αν είσαι κοινωνικό άτομο θα κάνεις τις ανθρώπινες σχέσεις σου. Άλλοι συζητούν αμέριμνοι στο κινητό τους τηλέφωνο. Γελάνε, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μπορούν να γελάνε κι αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.

Είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό... Αν και μερικοί αποκομμένοι από τη ζωή, αναρωτιούνται “γιατί τάχα μου να συμβαίνει αυτό”.

Οι μόνοι που δε σηκώνουν κεφάλι τέτοιες δύσκολες ώρες είναι οι ταμίες στα γκισέ... Πραγματικά έχουν πολύ δύσκολη δουλειά να διεκπεραιώσουν...

Οι γραμμές αυτές χαράσσονται, ενώ περιμένω στην ουρά της MARFIN να πληρώσω υποχρεώσεις μου και να πάρω τα σήματα από τα τέλη κυκλοφορίας για το Ι.Χ. και τη μηχανή μου. Αυτό είναι που με οπλίζει με υπομονή. Σκέφτομαι όμως πόσες εργατοώρες χάνονται, έτσι τσάμπα την ώρα που αυτή η χώρα έχει ανάγκη από δουλειά για να ορθοποδήσει...

Είναι κι αυτή μια αντίδραση, η δική μου, απέναντι σε ένα γεγονός που δεν μπορώ να αποφύγω, αν και πολύ θα το ήθελα, αν ήταν μπορετό... Ας είναι. Στην εκπνοή του 2012, συμβαίνουν κι αυτά...