Το έγραψα ξανά σε τούτο το Site. Το χωριό Ελληνικό είναι στολισμένο λόγω των γιορτινών ημερών με πολλά φωτεινά λαμπιόνια. Οι πληροφορίες μου λένε πως έχει φωτιστεί έτσι από το Σύλλογο των παιδιών που μένουν Αθήνα και από τον Δημήτρη Αβραμόπουλο που γεννήθηκε εδώ και έχει και το πατρικό του...

Πήρα τέσσερις φωτογραφίες. Δεν είναι ότι καλύτερο, γιατί είναι τραβηγμένες με το κινητό μου μια από τις μέρες που μείναμε εκεί για τα Χριστούγεννα, που δεν είχε φλας και ο μόνος φωτισμός είναι αυτός που έβαλαν πάνω στα φυσικά δέντρα...

Κι αυτό είναι το πιο όμορφο... Δεν χρειάζεται καμία επιτήδευση, ούτε άλλα στολίδια πέρα από τα φώτα. Λευκόχρωμα, σε δυο αποχρώσεις μια προς το κίτρινο και μια προς το πιο γαλακτερό. Άμα υπάρχει αγάπη για το χωριό, υπάρχουν και ιδέες...

Γενικότερα η όψη του χωριού τη νύχτα, στην πλατεία και τους κεντρικούς δρόμους του χωριού είναι ιδιαίτερα όμορφη αυτές τις μέρες. Πραγματικά ο Σύλλογος έκανε καλή δουλειά και του αξίζουν πολλά μπράβο για την προσπάθεια...

Με δυσκόλεψε πολύ αυτό το βίντεο για να ανέβει στο You Tube και να το δείτε. Χρειάστηκαν αρκετές ώρες... Όχι πως την ώρα αυτή καθόμουν, πάντα φροντίζω να περνώ παραγωγικά τον καιρό μου...

Κι άλλη μια φωτογραφία από το χιονισμένο τοπίο. Σε λίγο, μετά το μεσημέρι κατά τα απογευματάκι, επιστρέφουμε Αθήνα, αλλά τέτοιες εικόνες θα τις κρατάμε μαζί μας ακριβό φυλακτό...

Μια ακόμα φωτογραφία από ένα παγωμένο τοπίο, σχεδόν χιονισμένο. Κάθε πρωί που ξυπνούσαμε αυτό βλέπαμε... Μέχρι να βγει ο ήλιος και με τις ζεστές του αχτίνες να διαλύσει τα πάντα, γύρω...

Μετράμε ώρες για την επιστροφή στην Αθήνα... Καλό ήταν το διάλειμμα, αλλά τελείωσε. Κι αύριο το πρωί πρέπει να επιστρέψουμε στη δουλειά μας... Ας κρατήσουμε λοιπόν τις πιο καλές στιγμές...

Κοιμήθηκα αρκετά, τόσο που πιάστηκε η πλάτη μου... Έφαγα κάστανα ψητά, πάνω στη στόφα που έκαιγε από το πρωί μέχρι το βράδυ, έζησα ένα κλασικό χωριάτικο τοπίο... Έγραψα με την ψυχή μου γεμίζοντας εκατοντάδες λευκές σελίδες, όχι μόνο γι' αυτό το Site, αλά και για άλλα Blog που έχω τη φροντίδα τους...

Είδα χιόνι Χριστουγεννιάτικα στο Μαίναλο και έπαιξα μαζί του, μια ξεχωριστή εμπειρία για μένα που, γεννημένος στην Κρήτη δεν το έβλεπα και πολύ συχνά ένα τέτοιο φαινόμενο και η έλλειψη του είναι φανερή...

Με δυο λόγια, ξεκουράστηκα σ' ένα περιβάλλον με ανθρώπους που έχουν ακόμα διάθεση να μοιραστούν πράγματα, να κουβεντιάσουν, να νοιώσουν τη ζεστασιά και την αξιοπρέπεια...

Ο ερχομός μας ήταν δύσκολος μ΄ έναν καιρό βροχερό, χειμωνιάτικο. Οι επόμενες μέρες μας επιφύλασσαν εκπλήξεις ως προς την ηλιοφάνεια, αλλά το κρύο – κρύο...

Πέρασα αρκετές ώρες στο καφέ ΤΟ ΚΕΦΙ του Ελληνικού, πήγαμε μια βόλτα στη Στεμνίτσα στο “Μικρό Καφέ”, απ' όπου άκουσα την εκπομπή της Μαρίας την Κυριακή στο Ιστόφωνο. Με ακουστικά βέβαια γιατί υπήρχε ο σχετικός θόρυβος της καφετέριας... Φοβερή εμπειρία. Έγραψα στο τσατ. Μου απάντησε η Μαρία και σχολίασε από μικροφώνου.

Σημειώνω ακόμα την εκδρομή στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου, ανήμερα των Χριστουγέννων και τη βόλτα στην επιστροφή από τα Μαγούλιανα, ένα όμορφο χωριουδάκι πιο ψηλά από τη Βυτίνα, στα 1.500 μέτρα υψόμετρο, την Καρκαλού, και τη Δημητσάνα τέλος, απ' όπου πήραμε αυτά τα υπέροχα τυλιχτά γλυκά, δικιά τους πατέντα, τα “Λούσιος”...

Ποτάμι, δεν πήγα αυτή τη φορά. Είναι καλοκαιρινός προορισμός. Πέρασε ωστόσο ο Λάμπρος πηγαίνοντας για τον Ατσίχολο με το θείο του Γιώργο και το φωτογράφησε... Τα κράτησα σαν έναν όμορφο προορισμό, σ' ένα άλλο ταξίδι...

Ο Λάμπρος πήρε φωτογραφία το γεφύρι στον ποταμό Λούσιο. Σ' αυτό το σημείο μ' αρέσει πολύ το καλοκαίρι. Πιο δίπλα, ο Ασκληπιός είχε φτιάξει ένα από τα αρχαία ιατρεία του...

Η φωτογραφία κι αυτή του Λάμπρου, είναι τραβηγμένη πάνω από το γεφύρι. Δείχνει τον ποταμό Λούσιο με φουσκωμένα τα νερά. Έτσι είναι και το καλοκαίρι... Πόσο μάλλον το χειμώνα με τις βροχές.

Χριστουγεννιάτικα σε υψόμετρο 1680 μ. στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου. Δώδεκα χιλιόμετρα από τη Βυτίνα. Έτσι σαν εκδρομή μέρα που είναι...

Ξεκινήσαμε γύρω στις 10.40 το πρωί και ροβολήσαμε μέσα από το Μαίναλο. Οι πρώτες φωτογραφίες είναι από δέντρα που κρατάνε ακόμα πάνω τους την παγωνιά, σαν χιόνι...

Λίγο πιο ψηλά, αληθινό χιόνι έχει στρωθεί πάνω στα έλατα. Να, που το κρύο κάνει τη δουλειά του. Το χιόνι είναι ακόμα νωπό. Θα πρέπει να χιόνισε τη νύχτα, δε χωρά αμφιβολία.

Λίγο πριν το χιονοδρομικό κέντρο μια στάση. Το χιόνι είναι πολύ και εντυπωσιακό. Μια φωτογραφία μαζί με τον Λάμπρο. Έτσι που να θυμόμαστε τα χριστουγεννιάτικα χιόνια του 2012.

Στο καταφύγιο για καφέ και μετά βόλτα στο χιόνι. Ο καιρός είναι ιδανικός. Υπάρχει μεγάλη ηλιοφάνεια. Χαρά Θεού για τα παιδιά που παίζουν αμέριμνα στο χιόνι...

Με τον Λάμπρο ανεβήκαμε λίγο πιο ψηλά. Ως εκεί που είναι το τελεφερίκ. Δεν λειτουργεί... Ήταν ωραία η βόλτα μας ώς εκεί. Να έχεις πίσω σου τέτοιο υπέροχο τοπίο...

Λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μια ακόμα φωτογραφία από το χιονισμένο τοπίο. Λευκά Χριστούγεννα στο καταφύγιο του χιονοδρομικού κέντρου Μαινάλου. Μια μικρή εκδρομή...

Αυτό το βίντεο το τράβηξα χθες στην πλατεία της Μεγαλόπολης όπου έχουν στήσει ένα πανηγύρι για παιδιά. Δείτε λίγο τι κατάγραψε η κάμερα, μέρα μεσημέρι στο κεντρικό σημείο της πόλης....

Ώρα να πάρουμε σήμερα τους δρόμους. Σχεδιάζουμε να πάμε μια βόλτα στο χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου. Είναι μετά τη Βυτίνα. Αρκετά χιλιόμετρα από δω... Θα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία...

Το αυτοκίνητο αυτό δεν είναι το δικό μου. Είναι του Γιώργου τραβηγμένο από τον Λάμπρο στο στενό γεφυράκι του Λούσιου προχθές που πήγαν στον Ατσίχολο να πάρουν το αρνάκι.... Ομορφιά που έχει το τοπίο...

...Και ξαφνικά η θερμοκρασία έπεσε, απότομα, την παραμονή των Χριστουγέννων. Θα 'ταν γύρω στις 5.30 το απόγευμα, νύχτα πια έξω. Καθόμουν στο καφέ ΤΟ ΚΕΦΙ στην πλατεία για να έχω πρόσβαση στο Wi-Fi προκειμένου να ολοκληρώσω τη φόρτωση του βίντεο που τράβηξα στη Μεγαλόπολη και μπορείτε τώρα να δείτε ένα κλικ πιο πάνω, οπότε ένοιωσα να παγώνω...

Πώς άλλαξαν έτσι οι θερμοκρασίες στις ορεινές περιοχές... Ήταν να μην πέσει ο ήλιος... Η κατάσταση δεν υποφέρονταν. Έκαναν λίγη υπομονή για να να μαζέψω τα πράγματα μου και να φύγω για το σπίτι...

Νωρίτερα, το μεσημέρι, είχαμε κατέβει στη Μεγαλόπολη να πάρουμε μερικά πράγματα που χρειαζόμασταν. Η πόλη έχει κίνηση... Παραμονή Χριστουγέννων και δεν είναι λίγο αυτοί που έχουν κατέβει να ψωνίσουν τις τελευταίες ελλείψεις...

Ύστερα περάσαμε από την πλατεία. Ο Δήμος έχει στήσει ένα πανηγύρι για τα παιδιά... Πάντα ήταν δραστήριος εδώ. Θυμάμαι και παλιότερες γιορτές για τις απόκριες είχαμε πάρει κι εμείς ως ΠΟΛΥΤΡΟΠΟ κομμάτι από τις εκδηλώσεις αυτές... Έγραψα σε βίντεο ένα κομμάτι της, έτσι για να πάρετε μια γεύση. Πρόσωπα χαμογελαστά, παιδιά χαρούμενα. Παίζουν, διασκεδάζουν και το χαίρονται με την ψυχή τους...

Μ' αρέσει που, παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, υπάρχουν ακόμα ανθρωποι που το παλεύουν. Μπράβο τους!

Κάτι δείχνε να κινείται στην αγορά... Η Μεγαλόπολη είναι εργατούπολη κατά βάση. Εδώ μένουν οι εργαζόμενοι στους δυο ατμοηλεκτρικούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Υπάρχει και μια περιοχή με κατοικίες των οικογενειών εργαζομένων στη ΔΕΗ. Και παρόλο ου φέτος δεν πήραν δώρο Χριστουγέννων, δεν έχουν φτάσει ακόμα στα τραγικά επίπεδα που είναι η υπόλοιπη κοινωνία..

Επιστρέψαμε στο χωριό... Έχει ψυχρούλα κι ας είναι ο ήλιος που γεμίζει την ατμόσφαιρα και δίνει την αίσθηση της ζέστης. Δεν είναι έτσι ακριβώς, αλλά στο χωριό πολλοί έχουν βγάλει καρέκλες έξω από τις καφετέριες και κάθισαν στον ήλιο... Πίνουν τον καφέ τους και σχολιάζουν την επικαιρότητα...

Τον Ιβάν, το νέο σκυλί του Γιώργου στο χωριό τον είχαμε αφήσει κουτάβι μικρό τέλη Αυγούστου που τον είδαμε για τελευταία φορά. Στο μεταξύ, όπως βλέπετε, μεγάλωσε...

Και οι οκτώ φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτή την ανάρτηση είναι τραβηγμένες από το γιο μου Λάμπρο σε μια βόλτα που έβγαλαν τον Ιβάν με τον παππού του. Το πόσο του αρέσουν αυτές οι βόλτες, δε λέγεται...

Είναι καθισμένοι στο ίδιο παγκάκι, μα αυτό που αξίζει περισσότερο είναι ότι μπορούμε να δούμε τον Ιβάν σε πολλές φάσεις και εκφράσεις. Άφησα λοιπόν την υπερβολή να μιλήσει...

Ο Ιβάν ακούει το αφεντικό του που κάθισε λίγο να ξαποστάσει στο παγκάκι. Και κάθισε κι αυτός δίπλα, περιμένοντας υπομονετικά. Να πάρουν μια ανάσα και να συνεχίσουν τη βόλτα τους...

Δείτε τον πώς κοιτάζει το φωτογραφικό φακό του Λάμπρου. Το παγκάκι στο δρόμο για το ξενοδοχείο κοντά στ' αλώνια, που τα καλοκαίρια είναι στέκι για τους νέους, τώρα παίζει έναν άλλο ρόλο...

Συχνά τον βλέπουμε με τη γλώσσα έξω. Με το φουντωτό του τρίχωμα μοιάζει πιο πολύ με αρκούδα ο καημένος... Είναι ακόμα οκτώ μηνών και είναι πολύ παιχνιδιάρης, αλλά και τεράστιος. Θέλει προσοχή...

Κι ύστερα πάλι δρόμο για την επιστροφή. Ο ήλιος που πέφτει ανάποδα, δημιουργεί ένα τοπίο όμορφο, καθώς οι ακτίνες του περνάνε ανάμεσα στα δέντρα. Και όπως πάντα ο Ιβάν πάει μπροστά και τον ακολουθεί ο παππούς, Λάμπρος.

Κάπου – κάπου σταματάει να μυρίσει, να κάνει την ανάγκη του, που εχει συνδέσει με τη βόλτα. Ο Ιβάν είναι ένας φιλότιμος, αγαθός, γίγαντας σκύλος... Κάποια στιγμή θα σας δώσω και βίντεο για να τον δείτε πιο “ζωντανό”...

Το βίντεο που τράβηξα από μια βόλτα στο Ελληνικό λίγο πριν το μεσημέρι της Κυριακής. Απολαύστε έξι λεπτά με μοναδικές εικόνες που μας λείπουν στην Αθήνα...

Την Κυριακή, η μέρα ήταν πολύ αλλιώτικη... Ανοιξιάτικη, όμορφη αν και παγωμένη. Περίμενα να σηκωθεί λίγο ο ήλιος και βγήκα μια βόλτα... Ήθελα να απολαύσει το μάτι μου ομορφιές του χωριού. Κι αφού την έκανα που την έκανα τη βόλτα μου, τράβηξα και τέσσερις φωτογραφίες κι ένα βίντεο για να το μοιραστώ μαζί σας.

Τις φωτογραφίες τις είδατε κιόλας... Τις έβαλα στο προηγούμενο δημοσίευμα. Το βίντεο όμως έπρεπε πρώτα να ανέβει στο You Tube κι από κει να παίξει για να το δείτε... Κι αυτό θέλει το χρόνο του. Περισσότερο από τρεις ώρες. Και να είναι το κινητό κοντά σε πηγή Wi-Fi ώστε να διοχετεύεται άνετα το πλήθος των πληροφοριών που αποθηκεύονται...

Στο καφέ ΤΟ ΚΕΦΙ είναι ήδη αρκετοί άνθρωποι... Έβγαλα τα εργαλεία μου και τακτοποιήθηκα σε ένα τραπέζι. Δεν ήταν το καλύτερο, γιατί βρισκόταν ακριβώς μπροστά στην κεντρική πόρτα. Έρχονται πελάτες, ανοίγει κι ένα κύμα ψυχρού αέρα με λούζει... Ο ήλιος έξω είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν έχει καθόλου ζέστη. Το αντίθετο...

Χρειάστηκε να αλλάξω άλλες δυο θέσεις, την πρώτη για να βρω άλλο τραπέζι και να αποφύγω την πόρτα και τη δεύτερη για να καθίσω στο τραπέζι που ήταν κοντά στην πρίζα ώστε να φορτιστεί το τηλέφωνο που καθώς ανεβάζει το βίντεο στο You Tube άρχισε να αποφορτίζεται...

Το κομπιούτερ μου όμως δεν άντεξε για περισσότερες από 2.30 ώρες. Η μπαταρία δεν είχε άλλες αντοχές... Το κακό είναι ότι δεν ήξερα ότι διαθέτει πρίζες το μαγαζί. Το καλοκαίρι είχαν βάλει πάνω σε δυο σημεία μέσα στο μαγαζί θερμαντικά σώματα, συστήματα τα οποία τώρα λόγω κρίσης τα έβγαλαν. Η επίσημη άποψη του μαγαζιού είναι ότι αφού υπάρχει το αιρκοντίσιον που εκτός από κρύο βγάζε και ζεστό αέρα...

Έκανα τις αναρτήσεις μου, είδα το Facebook και το Twitter και μετά έζησα λίγο ως θαμώνας του καφέ που δεν είναι μόνος του... Οι άνθρωποι μιλάνε, πίνουν τον καφέ ή τα τσίπουρα τους και κουβεντιάζουν δυνατά, κάνοντας χειρονομίες για να δώσουν έμφαση στα λεγόμενα τους... Παρατηρώ τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων. Με έχει βοηθήσει πολύ σ' αυτό η δουλειά μου. Η λεπτομέρεια είναι αυτή που μ' αρέσει να προσέχω περισσότερο.

Κυριακή μεσημέρι στο καφέ ΤΟ ΚΕΦΙ, στο Ελληνικό, λίγο πριν τα μαζέψω για να πάω στο σπίτι που ετοιμάζουν φαγητό. Ο Γιώργος έχει αναλάβει. Υποπτεύομαι ότι κάτι που έχει σχέση με κρεατικό. Είχε πάει νωρίτερα με τον Λάμπρο στον Ατσίχολο, ένα μικρό όμορφο χωριουδάκι μετά την Καρύταινα για να πάρει από ένα φίλο βοσκό ένα αρνάκι μικρό, τρυφερό, ιδανικό χωρίς πολλά λύπη...

Νωρίτερα θα μάζευαν και χόρτα. Φρέσκα χόρτα. Θα τα δω όλα αυτά σε λίγο που θα τα μαζέψω και θα φύγω...