Το βίντεο αυτό το βρήκα στο διαδίκτυο ψάχνοντας στη Google να βρω περισσότερες πληροφορίες για το χωριό Μαγούλιανα της ορεινής Αρκαδίας. Υπάρχουν κι αλλού άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους. Τι, μόνο εγώ θα ήμουν;

Τα περσινά Χριστούγεννα, πριν μια εβδομάδα τέτοια μέρα, καθώς γυρνάγαμε από το χιονοδρομικό κέντρο του Μαινάλου περάσαμε από τα Μαγούλιανα. Σας το είχα γράψει τότε στα σημειώματα των ημερών... Δεν ξέρω αν το θυμάστε... Σήμερα όμως θα σας δώσω και μερικές δικές μου φωτογραφίες από αυτό το χωριό που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.365 μέτρα.

Σήμα κατατεθέν στην πλατεία των Μαγούλιανων, ο τεράστιος πλάτανος... Το καλοκαίρι θα είναι μια απόλαυση. Έχουν ξεμείνει κάτω από τα χωρίς φύλλα αυτή την εποχή κλαδιά του καρέκλες που παραπέμπουν σε μια υπέροχη ομορφιά... Παρατηρώ αυτή την εξαίσια θέα... Τα μάτια μου ξεκουράζονται. Είναι σκέτη απόλαυση...

Ένα γραφικό, πανέμορφο χωριό στα σπλάχνα της Πελοποννήσου, ένα χωριό παραδεισένιο που σίγουρα μαγεύει τον επισκέπτη με την πρώτη κιόλας ματιά. Γαντζωμένο αμφιθεατρικά σε μια εκπληκτικής ομορφιάς πλαγιά, δεσπόζει αιώνες τώρα καταμαρτυρώντας το ένδοξο ιστορικό παρελθόν που φτάνει στα χρόνια της τουρκοκρατίας αλλά και το παρόν. Ένα παρόν που ανατρέχει σε συνήθειες και τρόπους ζωής μιας άλλης εποχής, κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα. Τότε που η ζωή ήταν μαγευτική οι άνθρωποι απλοί, φιλικοί, φιλόξενοι.

Ποια είναι λοιπόν τα Μαγούλιανα; Ένα καταπράσινο, σχεδόν σμαραγδένιο χωριό που προσφέρει απλόχερα στον επισκέπτη τη συγκίνηση από την επαφή με την φύση, λες και βλέπει κανείς ένα τοπίο αγνό, γραφικό, ανέπαφο απ’ το χρόνο και την τεχνολογική εξέλιξη που σκοτώνει και αλλοιώνει την φύση. Έτσι το παρουσιάζουν οι άνθρωποι του. Δεν ήταν πολύ μακρινές οι δικές μου σκέψεις.