Ψάχνω μέσα στο αμπέλι με τα λιάτικα σταφύλια και τα μοσχάτα, να βρω γινομένα σταφύλια για να τσιμπολογήσουμε επιτόπου και να πάρουμε μαζί μας στο σπίτι. Και βρήκα μπόλικα...

Δείτε από κοντά ένα υπέροχο γινομένο σταφύλι. Το βαθύ κόκκινο χρώμα του προδίδει και τη γλύκα του. Από δω και πέρα οι χυμοί του θα παίρνουν, κάθε μέρα που περνάει, ξεχωριστά αρώματα...

Καταπράσινο απλώνεται το αμπέλι μέσα στην όμορφη φύση... Ο Αγησίλαος έχει φροντίσει να το ποτίσει μερικές φορές για να αντέξει στις ζέστες και να κάνει ακόμα καλύτερους καρπούς...

Λοιπόν από μακριά δεν του φαίνεται, αλλά από κοντά διαπιστώνεις πως είναι φορτωμένα τα κλίματα ώριμα σταφύλια. Θα τα αφήσουν βέβαια μέχρι τον Σεπτέμβρη οπότε τα σάκχαρα τους θα πάνε στο ζενίθ και θα βγάλουν καλό κρασί...

Η μπλε σακούλα προδίδει πως βρήκα κάμποσα ώριμα σταφύλια για το σπίτι. Ωστόσο συνεχίζω να τσιμπολογώ αμέριμνος ρόγες σταφυλιού που ξεχωρίζω...

Πέρσι δεν τα είχαμε προλάβει... Άσε που δεν υπήρχαν έτσι κι αλλιώς σταφύλια. Ήταν κακή η χρονιά... Φέτος όμως είχαμε τις πληροφορίες μας και πήγαμε στα σταφύλια, στ' αμπέλι που ξέρουμε πως έχει λιάτικα που ωριμάζουν γρήγορα. Πήγαμε μαζί με τον Λάμπρο που θέλει να γυρίσουμε γρήγορα για να βγει με τις παρέες του. Του άρεσε όμως να φάει πρώιμο λιάτικο σταφύλι. 'Επεσε ξερός μόλις γυρίσαμε από τον Τσούτσουρα, διαλυμένος από την κούραση κι όμως σηκώθηκε να πάμε μαζί...

Το απόγευμα, ύστερα που γυρίσαμε σπίτι και ξεβγαλθήκαμε από το αρμυρό νερό της θάλασσας πήραμε τη μηχανή και πήγαμε. Ήθελα και για συναισθηματικούς λόγους αυτή την επαφή με τη φύση. Πάντα μου άρεσαν τα αμπέλια και οι καρποί τους. Το ίδιο όπως οι ελιές, μόνο που τ' αμπέλια είναι μικρά, πιο βολικά, διαχειρίσιμα...

Ο ήλιος έπαιρνε τα κάτω του, την ώρα που φτάσαμε στου Γρέγο. Το αμπέλι δεν είναι μεγάλο και βρήκαμε αμέσως σταφύλια, να τσιμπολογήσουμε και να πάρουμε μαζί μας για το σπίτι σε μια νάιλον μπλε σακούλα του σούπερ μάρκετ.

Είναι πανόραμα εδώ πάνω. Μοιάζει να εποπτεύεις το έμπα του χωριού από το Ηράκλειο. Όμορφη ώρα να είσαι μέσα στο αμπέλι... Ο Λάμπρος με τράβηξε δυο φωτογραφίες. Ήθελα να τις έχω και να θυμάμαι το πέρασμά μου από το αμπέλι το φετινό καλοκαίρι...

Το γύρισα όλο. Ήξερα πού ήταν οι κουρμούλες με τον γινομένο καρπό. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να τσιμπολογείς από κει. Ούτε να το κόψεις, ούτε να το πλύνεις, ούτε τίποτα. Να το φας όπως είναι. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Δεν είναι ραντισμένα με φάρμακα...

Παρασκευή μεσημέρι στον Πέρα Τσούτσουρα, την αγαπημένη θάλασσα μας. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που ώρες - ώρες δυναμώνει, καθώς κατεβαίνει ορμητικά από το βουνό. Κι εχει μεγάλη ηλιοφάνεια σήμερα, 21 του Ιούλη... Ήρθαμε για ένα τελευταίο μπάνιο στα γαλανά νερά της νότιας Κρήτης...

Αναστασία, Λάμπρος, Μαρία, έχουν ξαπλώσει στις ξαπλώστρες του Cafe Edelweiss. Έκαναν κιόλας την πρώτη τους βουτιά... Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Ο αέρας κάνει τα βρεγμένα σώματά τους να παγώνουν. Δεν είναι και πολύ ενθουσιασμένοι από το σημερινό μπάνιο...

Η παραλία του Τσούτσουρα, όπως τη βλέπω από το δρόμο. Δεν έχει πολύ κόσμο. Γενικότερα η κρίση φέρνει τέτοιες παράπλευρες απώλειες. Λίγοι είναι στη θάλασσα τέτοιον καιρό που άλλα χρόνια “βούλιαζε” από τον κόσμο. Κι είναι και Σάββατο και κάπως έπρεπε να κινείται καλύτερα το πράγμα...

Το μπαράκι που καθόμαστε τις προηγούμενες φορές που ερχόμαστε για μπάνιο στον Πέρα Τσούτσουρο κατέβασε ρολά, Ιούλιο μήνα!... Δεν άντεξαν να περιμένουν ούτε τον Αύγουστο που υποτίθεται ότι είναι ο μήνας των διακοπών. Πιάνεται η καρδιά σου να το βλέπεις έτσι ρημαγμένο...

Νέο στέκι, το Cafe Edelweiss, 20 μέτρα πιο δίπλα. Αυτό έχει φροντίσει φέτος να βγάλει ξαπλώστρες στην παραλία, μπροστά του. Έχει κι εδώ ντουζιέρα δημόσια και είναι αρκετά δροσερός ο χώρος του για να καθίσω με τον υπολογιστή μου και να κάνω αυτή την ανάρτηση...

Ετούτες εδώ οι τελευταίες ώρες στην Κρήτη έχουν μια ατέλειωτη ομορφιά. Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματική ζωή για να κάνω όσο πιο ανώδυνη γίνεται την επιστροφή. Διαβάζω περισσότερη ειδησεογραφία, είτε μέσα από τα έντυπα που προμηθεύομαι, είτε μέσα από το internet, τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες...

Και παράλληλα μοιράζομαι πράγματα με τους γύρω μου που μ' αρέσουν. Χθες βράδυ, ας πούμε, μας έκανε τραπέζι ο ανιψιός μου ο Μανώλης στο σπίτι του. Είχαν καλέσει στο τραπέζι και τον γείτονα τους, τον Μανώλη του Κουκούλα με την οικογένεια του και το παιδί τους.

Φυσικά είχαν μπριζόλες στα κάρβουνα και μπιφτέκια, πατάτες τηγανητές, σαλάτες... Και μπόλικο παγωμένο κρασί να ρέει... Μα πιο όμορφη απ' όλα ήταν η παρέα. Η κουβέντα που κάναμε τόσο στη διάρκεια του φαγητού, όσο και μετά...

Δεν έχει τόσο σημασία το θέμα. Είτε παλιές θύμισες από το χωριό είναι, είτε πολιτική εδώ καταφέρνουν ακόμα να συζητούν γελώντας... Και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μετέχεις της πραγματικότητας, έχοντας τη δυνατότητα να το κάνεις με ένα διακριτικό χαμόγελο ή με ένα ηχηρό γέλιο...

Παρέες, όπως παλιά... Ανθρώπινα. Γειτονεύουν ακόμα στα χωριά, μιλάνε, ρωτάνε “τι φαΐ έψησες;” και πάνε ο ένας στον άλλον ότι έχει το τσουκάλι τους. Ένα σκουτελικό ή μπίζα υπέροχα με σαρδέλα...

Δεν είναι μόνο το κρέας, αν και στη συνείδηση των ντόπιων έχει καταγραφεί ως το πλέον εύκολο και γρήγορο φαγητό της παρέας. Ειδικά τώρα, το καλοκαίρι που είναι εύκολο να κάνει θράκα έξω, όχι από κάρβουνα, αλλά από ξύλα... Λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο μέχρι να κάτσει λίγο η φωτιά...

Μου φάνηκε εύκολο, έτσι όπως το είδα. Μέχρι κι εγώ, ο άσχετος, νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω. Τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μου δόθηκε...

Κάτι τέτοιες όμορφες ώρες της παρέας αφήνεις πίσω σου τα πάντα και ζεις, ρουφάς την κάθε μοναδική στιγμή... Πάντα μου άρεσε να μοιράζομαι πράγματα. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες μου αρέσει ακόμα περισσότερο...

Αμέσως το σπίτι πήρε ένα άλλο χρώμα, καλύτερο, μόλις μπήκαν τα κουφώματα, όπως έπρεπε... Και είναι και πιο ασφαλές πια... Άσε που το έπαιξα κι εγώ... μπογιατζής μικρής κλίμακας κι έβαψα τα κάγκελα στην κουζίνα και το μπάνιο με μαύρο αντισκοριακό αστάρι...

Τοποθετούν τα κάγκελα στην κουζίνα... Παρακολουθώ την κάθε τους κίνηση. Είμαι από κοντά, να τους εξυπηρετήσω σε ότι χρειαστούν... Ένα φραπέ, ένα παγωμένο νερό... Η ζέστη κι ο ήλιος του Ιουλίου πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως και να το κάνουμε...

Τελευταίες πινελιές για το παντζούρι στο πόρτεγο... Μετράνε για να “κάτσει” σωστά και να παίζει τον ουσιαστικό προστατευτικό του ρόλο στο παράθυρο... Ο μάστορας είναι από τη μέσα πλευρά και ο βοηθός του απέξω...

Όλα πάνε καλά... Σε λίγο θα τελειώσουν... Φεύγω λίγο πιο ήσυχος αυτό το καλοκαίρι. Έγιναν μερικά επείγοντα βήματα... Μερικά ακόμα πρέπει να γίνουν, σταδιακά ώς του χρόνου, για να μπορεί να κατοικηθεί το σπίτι έστω και με ατέλειες...

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι η υγρασία που βάζει ο τοίχος από αυτή τη μεριά του σπιτιού. Συζήτησα με τους κατόχους του οικοπέδου και βρήκα κατανόηση... Έτσι απευθύνθηκα στους μαστόρους που θα κάνουν τη δουλειά. Κι όλα αυτά γρήγορα πριν να πιάσουν οι βροχές...

Κάθομαι στη μέσα αυλή του ημιτελούς ακόμα σπιτιού μου και αναλογίζομαι πόσες όμορφες στιγμές έχω περάσει εδώ, στα παιδικά μου χρόνια...

Πάντα μου άρεσε αυτό το μέρος, το πατρικό μου σπίτι... Έχω την αίσθηση ότι έχει μια ενέργεια... Κι όταν υλοποιήθηκε η επιθυμία του πατέρα μου και το κληρονόμησα μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω, έκανα τα πιο μεγάλα όνειρα που θα μπορούσα: Να το ανακαινίσω και να ζήσω εδώ, μετά τη σύνταξή μου, ώς το τέλος...

Όλα αυτά πριν από δυο χρόνια... Που δεν ήταν ακόμα η κρίση, έτσι όπως τη βιώνουμε σήμερα και που υπήρχαν ακόμα περιθώρια να κάνεις όνειρα και σχέδια για το αύριο....

Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους ειδικούς και όντας καλόπιστος, τους εμπιστεύτηκα. Τα λόγια τους με ενθάρρυναν. Υπήρχε η δυνατότητα να γίνει σωστή και ολοκληρωμένη δουλειά...

Κι αφού το μόνο που κράτησα από το παλιό σπίτι, ήταν οι τοίχοι θα μπορούσε να οικοδομηθεί απ' αρχής ένα σύγχρονο σπίτι με όλες τις ανέσεις του. Το σπίτι που εγώ είχα αναμνήσεις θα μπορούσε να παραμείνει ως είχε, με όλες τις ευκολίες που απαιτεί μια σύγχρονη ζωή. Έτσι που θα μπορούσε να καλύψει όλες τις ανάγκες μου όταν αποφάσιζα να έρθω εδώ..

Δυο χρόνια μετά, ανακαλύπτω με θλίψη ότι τίποτα δεν είναι όπως μου παρουσιάζονταν... Δεκάδες κακοτεχνίες βγαίνουν μπροστά μου, απλά και μόνο γιατί οι άνθρωποι που ανέλαβαν να κάνουν το έργο δεν ήταν όσο έπρεπε συνειδητοί...

Κι άντε πάλι από την αρχή... Να βρεις νέους, χωριανούς αυτή τη φορά μαστόρους, να απολογείσαι για τις κακοτεχνίες των προηγουμένων που διαπιστώνουν, να αισθάνεσαι κάπως, απλά γιατί εμπιστεύτηκες ανθρώπους επαγγελματίες. Ε, κάπου λες, “δεν αξίζει το κόπο να συνεχίζω”, απογοητεύεσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου και σταματάς να ονειρεύεσαι...

Ύστερα πάλι, κάποιος αισιόδοξος βρίσκεται στο δρόμο σου και παίρνεις κουράγιο, να πας δυο βήματα πιο πέρα το έργο.

Του χρόνου, λες, να μπω, έστω και με κάποιες ατέλειες... Αλλά να έχει τα βασικά. Αυτά που χρειάζεται ένα σπίτι για να μπορείς να ζήσεις στοιχειωδώς...

Τέτοιες σκέψεις έκανα, ώσπου ήρθε ο αλουμινάς να ολοκληρώσει τις δουλειές του. Σα να αναθάρρησα πάλι λίγο. Λες να τα καταφέρω;

Με τη μέθοδο της νυχτερινής επέλασης, όπως ο υπόκοσμος, η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ χτύπησε την ηρωική απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία, στέλνωντας τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς να «ανοίξουν» το εργοστάσιο του Μάνεση. Τα ΜΑΤ συνέλλαβαν την απεργιακή φρουρά του σωματείου εργαζομένων και συνοδεία έβαλαν μέσα κάποιους απεργοσπάστες. Πιστοί στα αφεντικά τους, τους βιομήχανους, κυβέρνηση, δικαιοσύνη και αστυνομία έκαναν σήμερα τη «βρώμικη δουλειά».

Φυσικά, δεν λογαριάζουν σωστά. Από νωρίς το πρωί, εκατοντάδες εργαζόμενοι σπεύδουν στην πύλη του εργοστασίου. Η συγκέντρωση είναι μαζική, έχει κλείσει η Εθνική Οδός στο ύψος του εργοστασίου. Και αναμένεται ένα νέο μεγάλο κύμα αλληλεγγύης και αγώνα. Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Όλοι στο πλευρό των απεργών, όλων όσων παλεύουν για τα δίκια τους. Η κυβέρνηση πήρε ξεκάθαρη θέση, θέση θα πάρουν και όλοι οι εργαζόμενοι.

Σήμερα το πρωί δυνάμεις καταστολής με χημικά και γκλοπ επιτέθηκαν στους συναδέλφους μας απεργούς Χαλυβουργούς ώστε να σπάσουν τον ηρωικό αγώνα τους. Καταγγέλουμε την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, τις πολιτικές αυτές που δίνουν γή και ύδωρ στο μεγάλο κεφάλαιο.

Είναι γελασμένοι αν θεωρούν πως με αυτές τις ενέργεις μπορούν να σπάσουν τον αγώνα των Χαλυβουργών που εδώ και 9 μήνες αγωνίζονται να ζουν με αξιοπρέπεια. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως δυνάμεις καταστολής και δικαιοσύνη μαζί με τα κόμματά τους, εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Επιτίθονται και χτυπάν εργάτες που διεκδικούν τα αυτονόητα.

Το χτύπημα στους Χαλυβουργούς, η προσπάθεια να σπιλωθεί ο αγώνας τους αφορά κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη. Είναι επίθεση στο σύνολο της εργατικής τάξης ώστε με σκυμμένο το κεφάλι να δεχόμαστε κάθε αντιλαϊκό και αντεργατικό μέτρο που ισοπεδώνει τη ζωή μας και τα δικαιώματά μας.

Καλούμε κάθε συνάδελφο και συναδέλφισσα σήμερα στις 5:30 το απόγευμα στη Γέφυρα του Ασπροπύργου να δώσει μαχητικό παρόν. Να σταθούμε στο πλευρό των Χαλυβουργών, να γίνουμε μια γροθιά.

Η ΓΣΕΕ καταδικάζει τέτοιες πρακτικές

Η ΓΣΕΕ καταδικάζει με τον πλέον έντονο τρόπο την παρέμβαση-επίθεση των ΜΑΤ στην Χαλυβουργία Ελλάδας κατά των εργαζομένων-απεργών.

Οι συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί αγώνες των εργαζομένων που παλεύουν να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας, τα οικονομικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα δεν λύνονται και δεν αντιμετωπίζονται με τη βία και τα ΜΑΤ.

Καλούμε την Κυβέρνηση και την εργοδοσία να αποσύρουν άμεσα τις δυνάμεις καταστολής και την αδιαλλαξία και να προχωρήσουν σε διάλογο-συνεννόηση με τους εργαζόμενους για τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και τη λειτουργία της επιχείρησης.

Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα θα συνεχίσει τους ενωτικούς και μαζικούς αγώνες ενάντια στις εργοδοτικές και κυβερνητικές αυθαιρεσίες..

• Το βασικό κείμενο είναι η ανακοίνωση του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών -Πληροφορικής Ν. Αττικής.

Κατάφερα να ολοκληρώσω τα αλουμίνια. Άθλος, αν σκεφτεί κανείς την ταλαιπωρία που πέρασα από τον προηγούμενο μάστορα και το γεγονός ότι και για τούτα εδώ που μπήκαν κουβέντιαζα από τον Γενάρη που μας πέρασε...

Το έβλεπα και δε το πίστευα μετά από όσα έχω πάθει από τους “μαστόρους”. Ήρθαν, έστω και την τελευταία εργάσιμη μέρα κι έκλεισαν όλες τις ανοιχτές εκκρεμότητες τους. Ναι, θα μπορούσαν να είναι πιο συνεπείς στη δουλειά τους...

Ο μάστορας με το βοηθό τους δουλεύουν για να βάλουν τους ταμπλάδες στις αλουμινένιες πόρτες. Δεν ήταν, τελικά, πολύ η δουλειά Σε τρεις ώρες ήταν έτοιμοι. Αυτό που κατάλαβα απ' όλη αυτή την εμπειρία είναι ότι θέλουν να τους... παρακαλάς για να τους πληρώσεις...

Το κάγκελο στο παράθυρο της κουζίνας. Εδώ δεν χρειάζεται παντζούρι... Είναι το μοναδικό παράθυρο κι αυτό μικρό. Ένα παντζούρι θα έκοβε ακόμα περισσότερο φως, απ' αυτό που έχει ανάγκη ένα σπίτι στην επαρχία για να είναι φωτεινό...

Τοποθετούν άλλο ένα παντζούρι στα παράθυρα... Ο μάστορας είναι πλάτη στο φακό, αλλά είναι ενήμερος που βγάζω αυτή τη φωτογραφία, όπως και τις άλλες, για να... βεβαιωθώ ότι η δουλειά, γίνεται. Γελά... Εγώ πάλι, καθόλου...

Το κομμάτι ατό είναι γραμμένο στην αυλή του σπιτιού μου, Παρασκευή πρωί, δυο μέρες πριν φύγω από την Κρήτη, περιμένοντας το μάστορα που θα ολοκληρώσει την τοποθέτηση των αλουμινίων κι έναν εργολάβο οικοδομών για να δει τη μόνωση που μπορεί να γίνει προς τη μεριά εκείνη του σπιτιού που φέρνει υγρασία...

Μ' αυτά τα δυο ασχολήθηκα το φετινό καλοκαίρι που ήμουν στο χωριό... Δεν είχα τη διάθεση για κάτι άλλο... Κι αυτά με την ψυχή στο στόμα τα έκανα.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αξίζει μελέτη βαθύτερης. Οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι επαγγελματίες, παραπονούνται που δεν έχουν δουλειές κι όταν βρίσκουν δεν έχουν απολύτως καμιά επαγγελματική ευσυνειδησία για να τις κάνουν.

Όλο κι ένας μπελάς θα προκύψει που να... δικαιολογήσει την καθυστέρηση... Κάτι λείπει, μια έκτακτη δουλειά που επείγει να γίνει, κάτι τέλος πάντων ικανό για να δώσει συνέχεια στην καθυστέρηση...

Θα περίμενε κανείς, προσπαθώντας να δει λογικά την εργασία ως αναγκαία για την ίδια τη ζωή ότι όφειλαν να επιχειρούν πιο γρήγορα για να εισπράξουν την αμοιβή και να καλύψουν τις όποιες “τρύπες” έχουν δημιουργηθεί.

Αλίμονο... Ψάχνω, σαν τον Διογένη με το φανάρι, να βρω ανθρώπους με επαγγελματική ευσυνειδησία που θα αναλάβουν κάτι και θα το φέρουν σε πέρας σωστά, χωρίς να σκέφτονται να κάνουν “αρπαχτή”.

Συζητούσα χθες μ' έναν φίλο επαγγελματία και μου έλεγε σοβαρά – σοβαρά ότι ο καθένας κοιτάζει, όχι πως να κάνει σωστά τη δουλειά που έχει αναλάβει και υποτίθεται ότι ξέρει, αλλά “να σου ρουφήξει το αίμα”. Αισθάνθηκα ντροπή και μόνο που τον άκουγα...

Είναι οι ίδιοι αυτοί επαγγελματίες που αύριο θα κλαίγονται ότι δεν έχουν δουλειά, μεροκάματο... Δεν τους λυπάμαι καθόλου. Με έχουν ταλαιπωρήσει όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε, με έχουν πολλές φορές στεναχωρήσει μ' αυτή την ακατανόητη στάση τους και τελικά με έχουν απογοητεύσει...

Δεν μπορώ να είμαι συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους και να τους ελέγχω σε κάθε τους βήμα. Ήθελα να πιστεύω πως αγαπούν τη δουλειά που αναλαμβάνουν και την κάνουν με ευσυνειδησία. Όπως κάνω εγώ στη δουλειά μου...

Ξερό τοπίο ο δρόμος σαν τα βουνά της Κρήτης, που είναι καθημερινά υποχρεωμένοι να βαδίζουν οι άνθρωποι, άνυδρο. Κάτι πρέπει να γίνει από τους κυβερνώντες και να αλλάξει αυτή η κατάσταση...

Η ελπίδα για ζωή, το όνειρο για το αύριο είναι ανάγκη τώρα να ξανανθίσουν. Και μαζί το χαμόγελο... Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτά τα δυο εφόδια...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 21/07/2012

Τον τελευταίο μήνα που τον πέρασα στο χωριό μου, στην Κρήτη, είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, να κουβεντιάσω λίγο πιο χαλαρά και να διαπιστώσω πως ακόμα κι εδώ, όπου οι συνθήκες δεν είναι το ίδιο με την Αθήνα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Είδαν κι εκείνοι τον ουρανό ανάποδα, καθώς δοκίμασαν στο πετσί τους τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επαγγελματίες ένιωσαν να στριμώχνονται οικονομικά κάτω από τις υποχρεώσεις που τρέχουν, ενώ οι πελάτες τους αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Και βρίσκονται σε απόγνωση. Και επειδή είναι άνθρωποι καθαροί και ευαίσθητοι, αισθάνονται άσχημα που δεν είναι σε θέση να πληρώσουν πέντε ενοίκια και ο ιδιοκτήτης του μισθωμένου μαγαζιού απειλεί με δικαστικά εξώδικα και έξωση...

“Σκέφτομαι να ολοκληρώσω τις εκκρεμότητες που έχω σε κάποιους πελάτες μου και να το κλείσω το μαγαζί” μου έλεγε τις προάλλες ένα καλός φίλος που δεν είχε ποτέ οικονομικά προβλήματα ώς τώρα, αφού δούλευε, ήταν καλός τεχνίτης και η δουλειά του τον αντάμειβε. Κανείς από τους πελάτες που μου χρωστούν, από τις δουλειές που τους έκανα, δεν ανταποκρίνεται στις συνεχείς εκκλήσεις μου να καταβάλλουν μέρος των οφειλών τους... Δεν απαντούν στα SMS, δεν βγαίνουν στο τηλέφωνο... Μέχρι και την αυτοκτονία έχω σκεφτεί σαν λύση” μου είπε.

Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω. “Δεν είσαι μόνος σου” του είπα. “Όλοι βιώνουμε δύσκολες καταστάσεις, δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη και να βγούμε στο περιθώριο... Αυτό δε θέλουν;”

Συμφωνούσε όσο κουβεντιάζαμε. Μόνο που η απογοήτευση είχε προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό. Σκεφτόταν την επόμενη ημέρα και τον εαυτό του αγρότη, όχι για να βγάλει κάποιο κέρδος, απλά για την επιβίωση και για να γλυτώσει από τις οικονομικές υποχρεώσεις που δημιούργησαν τα ανοίγματα του στην αγορά...

Αυτή είναι η αλήθεια για την επαρχία. Χωρίς φτιασιδώματα. Κι αλίμονο για κάποιους, εκεί στην κυβέρνηση, αν δεν έχουν πάρει μυρωδιά αυτή την πραγματικότητα. Αν δεν προσπαθούν καθημερινά με ειλικρινή διάθεση, να αλλάξουν τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οι άνθρωποι πρέπει να ξανανιώσουν αισιοδοξία, να ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη τους, να ξανακάνουν σχέδια και όνειρα για τη ζωή... Είναι πολύ λίγο να περιορίζεις το αύριο στα όρια μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Τα όρια αυτά είναι απελπιστικά στενά, η ανάσα κόβεται, ο αέρας που αναπνέεις μοιάζει λίγος για να καλύψει τις ανάγκες σου...

Λέω πράγματα που δεν γνωρίζετε; Αποκλείεται. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του, μάλλον έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να το δει. Η αμέλεια στο να ελέγξει την ψυχολογία του, είναι κακό πράγμα. Και τις περισσότερες φορές πληρώνεται ακριβά. Ας το έχουμε υπόψη μας για να πάρουμε τα μέτρα μας.

Ευτυχώς άρχισε να δροσίζει λίγο... Η θερμοκρασία είναι πιο υποφερτή και βοηθάει στο να κάνουμε θετικές σκέψεις. Το χρειαζόμαστε αυτό σήμερα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά...

Κανείς δεν αντιλέγει ότι οι καιροί είναι δύσκολοι. Αλλά, σε τι θα ωφελήσει αν πέσουμε σε κατάθλιψη; Σε αυτό το ερώτημα οφείλουμε να δίνουμε καθημερινά απάντηση και να οργανώνουμε την αντίδρασή μας απέναντι σ' αυτούς που επιβουλεύονται τη ζωή μας.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου...