Ξερό τοπίο ο δρόμος σαν τα βουνά της Κρήτης, που είναι καθημερινά υποχρεωμένοι να βαδίζουν οι άνθρωποι, άνυδρο. Κάτι πρέπει να γίνει από τους κυβερνώντες και να αλλάξει αυτή η κατάσταση...

Η ελπίδα για ζωή, το όνειρο για το αύριο είναι ανάγκη τώρα να ξανανθίσουν. Και μαζί το χαμόγελο... Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτά τα δυο εφόδια...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 21/07/2012

Τον τελευταίο μήνα που τον πέρασα στο χωριό μου, στην Κρήτη, είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, να κουβεντιάσω λίγο πιο χαλαρά και να διαπιστώσω πως ακόμα κι εδώ, όπου οι συνθήκες δεν είναι το ίδιο με την Αθήνα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Είδαν κι εκείνοι τον ουρανό ανάποδα, καθώς δοκίμασαν στο πετσί τους τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επαγγελματίες ένιωσαν να στριμώχνονται οικονομικά κάτω από τις υποχρεώσεις που τρέχουν, ενώ οι πελάτες τους αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Και βρίσκονται σε απόγνωση. Και επειδή είναι άνθρωποι καθαροί και ευαίσθητοι, αισθάνονται άσχημα που δεν είναι σε θέση να πληρώσουν πέντε ενοίκια και ο ιδιοκτήτης του μισθωμένου μαγαζιού απειλεί με δικαστικά εξώδικα και έξωση...

“Σκέφτομαι να ολοκληρώσω τις εκκρεμότητες που έχω σε κάποιους πελάτες μου και να το κλείσω το μαγαζί” μου έλεγε τις προάλλες ένα καλός φίλος που δεν είχε ποτέ οικονομικά προβλήματα ώς τώρα, αφού δούλευε, ήταν καλός τεχνίτης και η δουλειά του τον αντάμειβε. Κανείς από τους πελάτες που μου χρωστούν, από τις δουλειές που τους έκανα, δεν ανταποκρίνεται στις συνεχείς εκκλήσεις μου να καταβάλλουν μέρος των οφειλών τους... Δεν απαντούν στα SMS, δεν βγαίνουν στο τηλέφωνο... Μέχρι και την αυτοκτονία έχω σκεφτεί σαν λύση” μου είπε.

Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω. “Δεν είσαι μόνος σου” του είπα. “Όλοι βιώνουμε δύσκολες καταστάσεις, δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη και να βγούμε στο περιθώριο... Αυτό δε θέλουν;”

Συμφωνούσε όσο κουβεντιάζαμε. Μόνο που η απογοήτευση είχε προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό. Σκεφτόταν την επόμενη ημέρα και τον εαυτό του αγρότη, όχι για να βγάλει κάποιο κέρδος, απλά για την επιβίωση και για να γλυτώσει από τις οικονομικές υποχρεώσεις που δημιούργησαν τα ανοίγματα του στην αγορά...

Αυτή είναι η αλήθεια για την επαρχία. Χωρίς φτιασιδώματα. Κι αλίμονο για κάποιους, εκεί στην κυβέρνηση, αν δεν έχουν πάρει μυρωδιά αυτή την πραγματικότητα. Αν δεν προσπαθούν καθημερινά με ειλικρινή διάθεση, να αλλάξουν τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οι άνθρωποι πρέπει να ξανανιώσουν αισιοδοξία, να ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη τους, να ξανακάνουν σχέδια και όνειρα για τη ζωή... Είναι πολύ λίγο να περιορίζεις το αύριο στα όρια μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Τα όρια αυτά είναι απελπιστικά στενά, η ανάσα κόβεται, ο αέρας που αναπνέεις μοιάζει λίγος για να καλύψει τις ανάγκες σου...

Λέω πράγματα που δεν γνωρίζετε; Αποκλείεται. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του, μάλλον έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να το δει. Η αμέλεια στο να ελέγξει την ψυχολογία του, είναι κακό πράγμα. Και τις περισσότερες φορές πληρώνεται ακριβά. Ας το έχουμε υπόψη μας για να πάρουμε τα μέτρα μας.

Ευτυχώς άρχισε να δροσίζει λίγο... Η θερμοκρασία είναι πιο υποφερτή και βοηθάει στο να κάνουμε θετικές σκέψεις. Το χρειαζόμαστε αυτό σήμερα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά...

Κανείς δεν αντιλέγει ότι οι καιροί είναι δύσκολοι. Αλλά, σε τι θα ωφελήσει αν πέσουμε σε κατάθλιψη; Σε αυτό το ερώτημα οφείλουμε να δίνουμε καθημερινά απάντηση και να οργανώνουμε την αντίδρασή μας απέναντι σ' αυτούς που επιβουλεύονται τη ζωή μας.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου...