Στην παραλία του Τσούτσουρου. Πέμπτη μεσημέρι...

Ξαναπήγαμε για μπάνιο στου Τσουτσουρο. Είναι εύκολα προσβάσιμος ο τόπος και σε τρία τέταρτα είσαι εκεί. Αυτή τη φορά με το αυτοκίνητο της Στασούλας.

Ξεκινήσαμε γύρω στις 10 και μια ώρα μετά, είχαμε βουτήξει στα δροσερά νερά του Λιβυκού Πελάγους. Λίγο πριν, καθώς σταματήσαμε για να πάρουμε μια μάσκα για υποβρύχιο κολύμπι δοκίμασα μια έκπληξη. Ένας τύπος μπαίνει φουριόζος με το μαγιό του στο μαγαζί που ψωνίζουμε για να με χαιρετίσει. Τον γνώρισα. Ήταν ο Γιώργος Βαρτζάκης, γείτονας στην Αθήνα, γνωστός από τους Συλλόγους Γονέων, γεννημένος όμως στα Κάτω Καστελλιανά. Στο χωριό του έκανε βεντέμες ο πατέρας μου...

Πόσο μικρός είναι ο κόσμος... Στην Αθήνα είμαστε χαμένοι και στην Κρήτη βρεθήκαμε στις διακοπές μας. Παιχνίδια της ζωής...

Ο καιρός είναι ιδανικός για μπάνιο. Φυσά ένα ελαφρό αεράκι ίσα να μας δροσίσει χωρίς ωστόσο να δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Σου κάνει όρεξη να καθίσεις κι άλλο, μέσα στη θάλασσα, μέχρι που να νιώσεις τα δάκτυλά σου να μουλιάζουν.

Οι ομπρέλες θαλάσσης δεν ενδείκνυνται να είναι ανοιχτές. Ο αέρας τις ταλαιπωρεί και τις σκίζει. Διαλέγουμε τον παχύ ίσκιο κάτω από ένα αρμυρίκι για να καθίσουμε. Η Στασούλα έχει φροντίσει να έχει μαζί της ξηλάγγουρα και αχλάδια και κέικ που έφτιαξε το πρωί και παγωμένο νερό.

Χαλαρώνουμε για μια ωρίτσα στις ξαπλώστρες. Η παραλία έχει κίνηση σήμερα. Ίσως και κάποιοι απεργοί το είδαν σαν μια ευκαιρία να κάνουν μια βουτιά στα γαλανά νερά του Λιβυκού.

Μια και τέταρτο φεύγουμε... Πρέπει να περάσουμε από τον παιδικό σταθμό στη Βόνη, να πάρουμε τον μικρό Αγησίλαο. Όμορφο διάλειμμα ήταν,απ' αυτά που χρειαζόμαστε και που στις διακοπές είναι υπέροχο με την καλή παρέα.

Ένα ξέβγαλμα στην επιστροφή, φαΐ και ένα μεσημεριανό υπνάκο. Το απόγευμα είχαμε σχεδιάσει να πηγαίναμε για πίτσα στην DEL MONTO στο Αρκαλοχώρι. Λέω είχαμε, γιατί “έπεσε” τηλέφωνο ότι η Κατινιώ του Αιμίλιου μας έχει τραπέζι το βράδυ οπότε τα σχέδια αναβάλλονται για αύριο. Δεν το είδαν με τόσο καλό μάτι τα παιδιά που τρελαίνονται για πίτσα, αλλά δεν είχαν κι άλλη επιλογή...

Στο Αστρίτσι είναι αυτές οι όμορφες πέτρεςς στη λιμνούλα. Από την πρόσφατη βόλτα η φωτογραφία..

Τους γνώρισα χθες στο χωριό. Ένα ζευγάρι ανοιχτόκαρδο, φιλόξενο. Η αλήθεια είναι πως ήξερα το σπίτι τους ή μάλλον νόμιζα ότι το ήξερα. Χθες ανακάλυψα ότι δεν γνώριζα τίποτα.

Όσα υπέθετα ήταν μόνο υποθέσεις. Στην πραγματικότητα έχουν ένα υπέροχο σπίτι, αλλά δεν είναι εύκολο να το δεις από πουθενά, μόνο αν εκείνοι θέλουν.

Με ξανάγησε ο ίδιος ο Μιχάλης στα δωμάτια του σπιτιού και παράλληλα μου έλεγε την ιστορία για το πώς το' φτιαξε. Του είπα κι εγώ για τα σχέδια μου. “Αλλά εσένα τα χέρια σου πιάνουν” του είπα. “Λάθος” μου απάντησε. “Η ανάγκη με έμαθε”.

Αυτό που μου άρεσε και του το είπα, είναι ότι έφτιαξε ένα χώρο αποκλειστικά δικό του, αόρατο για τους πολλούς και πάρα πολύ φιλόξενο για τους φίλους.

Το είδα και στη γυναίκα του Μαρία. Για πότε έβαλε κάτω το κουνέλι, το τηγάνισε, έφτιαξε πατάτες, σαλάτα, βραστά βλίτα και σέρβιρε κρασί, είναι να θαυμάζει κανείς....

Καθίσαμε στο γραφείο του και του έδειξα αυτό το Site. Δεν το ήξερε. Αλλά το έβαλε στα “αγαπημένα” για το βρίσκει πιο εύκολα. Του ζήτησα να το δει και να μου πει τη γνώμη του. Ελπίζω να μην τον “πειράξει” που θα δει το σημείωμα αυτό.

Προσπάθησα να σεβαστώ την ανωνυμία, χωρίς να κρύψω τα πολύ όμορφα συναισθήματα και την ανθρώπινη ζεστασιά που ένιωσα σ' αυτό το σπίτι. Άλλωστε σε τούτο δω τον ιστότοπο αυτό κάνω χρόνια τώρα. Μοιράζομαι με φίλους καλές ή κακές στιγμές, εμπειρίες, θύμισες.

Και οι ώρες που πέρασα εδώ ήταν μοναδικές. Τη άλλη φορά θέλω να τον ακούσω να παίζει μαντολίνο, να ταξιδέψω με τη μουσική του σε δρόμους ήρεμους.

Ευχαριστώ από καρδιάς για την παρέα, για τη φιλοξενία, για το ότι τους γνώρισα από κοντά. Τιμή μου...

Μια βόλτα με τη Μαλάμω μας να δούμε τα χωράφια μας, κατέληξε στο θερμοκήπιοτου ξαδέρφου μας Αντώνη Στρουμπάκη στον Αϊ Νικόλα. Δείτε μια ομοφιά τα λουλούδια...

Δεν ξέρω τι μπορεί να λένε όσοι διαβάζουν καθημερινά αυτές εδώ τις σημειώσεις στο Site, αλλά εμένα μου αρέσουν πολύ οι φετινές διακοπές.

Καταρχήν ηρέμησα. Χαλάρωσα. Μου 'φυγε όλο το άγχος, το στρες από το καθημερινό τρέξιμο της δουλειάς. Κοιμάμαι και ξυπνώ χωρίς πρόγραμμα. Δεν κανονίζω τι θα κάνω την επομένη. Ένα τηλέφωνο αρκεί για να χαραχτεί νέο πρόγραμμα.

Αφουγκράζομαι καθετί γύρω μου και καθετί γίνεται θέμα για γράψιμο. Γράφω με τις ώρες, αλλά μ' αρέσει. Σπάνια κρατάω σημειώσεις. Τις πιο πολλές φορές αρκεί ένα “κλικ” για να γίνει θέμα.

Εξάλλου τα θέματα μου είναι απλά, καθημερινά πράγματα. Πιο πολύ ασχολούμαι μ' αυτά παρά με τα “σπουδαία” και τα διαχρονικά. Γι' αυτά υπάρχουν άλλοι πιο σημαντικοί από μένα για να ασχοληθούν. Δεν τα παραγνωρίζω, ούτε τα παραμελώ. Τους δίνω το χώρο που τους πρέπει.

Κοιτάζω ώρες ώρες πίσω και μου φαίνεται παράξενο: Πότε πρόλαβα κι έκανα 800 αναρτήσεις σε τούτο το Site κι άλλες τόσες περίπου στο Blog που για δυο χρόνια πάλευα; Και τι είναι αυτό που με “γεμίζει” και με κρατάει καθηλωμένο μπροστά στον υπολογιστή μου, είτε καλή και γρήγορη είναι η σύνδεση, είτε απλή τηλεφωνική των 44 Kbit μόλις, αργά τα βόδια μάστορα και της υπομονής;

Θαρρώ πως είναι η έννοια της δημιουργίας, το γεγονός ότι “γεννοβολώ” καινούρια πράγματα που μπορώ να τα μοιράζομαι με φίλους. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Και με γεμίζει, τόσο που δεν μου δημιουργήθηκε ούτε στιγμή η ανάγκη να πάω στο καφενείο.

Να κάνω τι; Ρακές μπορεί να πιω και στο σπίτι αν μου κάνει κέφι. Στις βραδινές βεγγέρες απολαμβάνω να ακούω πρωτότυπες ιστορίες.

Μαθαίνεις από τις ζωές των άλλων. Ιδιαίτερα όταν έρχονται όμορφα να ανοίξουν μόνες τους την πόρτα και να σε εμπιστευτούν. Ξέρουν πως το μυστικό θα το σεβαστείς κι αυτό τις κάνει να είναι ακόμα πιο οικείες.

Αυτό όμως που δεν χορταίνω να θαυμάζω είναι τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων που δεν έχουν να σου κρύψουν τίποτα και οι ψυχές τους είναι έτοιμες να σου δώσουν τα πάντα. Ακόμα κι είναι ιδέα σου, είναι ωραίο...

Ηλιοβασίλεμα στη λίμνη του Θραψανού, τη λειβάδα. Με το κινητό του Λάμπρου που είχε πάει βόλτα με την παρέα του, του άρεσε και την απαθανάτησε. Μοναδική ομορφιάς εικόνα που ξακουράζει την ψυχή...

Θα ναι γύρω στα 94 η Μαριγώ, μπορεί και παραπάνω. Θα τη δεις πολύ συχνά να χτυπά την πόρτα της Στασούλας, που λειτουργεί και ως... γιατρός για να της πάρει την πίεση.

“Ντρέπομαι” λέει, αλλά στρογγυλοκάθεται αγκομαχώντας, ένεκα η ανάγκη να τη μετρήσει. Ζει μόνη της και έχω την αίσθηση ότι σκαρφίζεται τέτοιες ιστορίες, ότι δήθεν ήπιε μια πορτοκαλάδα, αυτή με το συμπυκνωμένο χυμό κι αυτό της ανέβασε την πίεση.

“Κι αφού ντρέπεσαι γιατί έρχεσαι;” της λέει η Στασούλα. Και συμπληρώνει “να μην ντρέπεσαι, να έρχεσαι όποτε αισθάνεσαι ότι υπάρχει πρόβλημα, φτάνει να είμαι εδώ”.

Ύστερα βάζει στο αριστερό μπράτσο της Μαριγώς το πιεσόμετρο, στ' αυτιά της τα ακουστικά κι αρχίζει να πιέζει με το δεξί χέρι για να μπει ο αέρας και να ολκληρωθεί η μέτρηση. Συνήθως η Μαριγούλα είναι καλά. Το πιεσόμετρο αποκαλύπτει ότι έχει την υγεία μικρού παιδιού. Ευχαριστεί και σηκώνεται να φύγει ικανοποιημένη.

“Να μην πίνεις πορτοκαλάδα Μαριγώ, μόνο νερό” τη συμβουλεύει η Στασούλα. “Έχεις δίκιο μωρή, μα το ξεχνώ...” λέει η Μαριγώ και κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι.

Αλλά την επομενη, εκεί γύρω στο απόγευμα θα ξανάρθει η Μαριγώ να της πάρει την πίεση η Στασούλα. Άτιμη μοναξιά. Δημιουργεί προβλήματα από το τίποτα. Θα' ρθει, θα μετρηθεί και θα φύγει ευχαριστημένη, λες και της έδωσαν “χάπια” για να περάσει η “αρρώστια”. Ποια αρρώστια; Της Μαριγώς της αρέσει να την προσέχουν ως... ασθενή.