Η Αναστασία, η Μαρία και ο Λάμπρος στο "τεμπέλικο ποτάμι" του Acqua Plus μέσα στις περίφημες χρωματιστές σαμπρέλες...

Το είπαμε και το κάναμε για τις νεροτσουλίθρες στο Acqua Plus, το Water Park στο δρόμο για τη Χερσόνησο. Πρωί της Δευτέρας, κατά τις 10.00 περάσαμε και πήραμε τα κορίτσια του Μανόλη, Αναστασία και Μαρία για να πάμε.

Η μέρα έχει αρκετή ηλιοφάνεια και ζέστη, αλλά φυσά ένα απαλό αεράκι που δροσίζει. Ο δρόμος στη διαδρομή είναι άνετος ως εκεί. Ελάχιστη κίνηση αν και μέσα στο πάρκο είναι αρκετός κόσμος. Πιο πολλοί τουρίστες από τα γύρω ξενοδοχεία. Η είσοδος γι' αυτούς είναι 20 ευρώ, ενώ για μας, τους αυτόχθονες, η τιμή κατεβαίνει στο 50%. Φοράμε ένα φοσφοριζέ βραχιολάκι στον καρπό τους δεξιού χεριού και μπορούμε να είμαστε σε όλους τους χώρους του πάρκου ως τις 7 μ.μ. που κλείνει.

Με τον κωδικό που έχει πάνω του το βραχιολάκι μπορούμε να πάρουμε ότι θέλουμε από το μπαρ, το εστιατόριο και το χώρο αγοράς χωρίς να χρειαστεί να να κρατάμε μαζί μας χρήματα. Θα μας ζητηθούν στην έξοδο. “Τσεκάρονται” με το κομπιούτερ στο λογαριασμό μας.

Τα κορίτσια κι ο Λάμπρος την έχουν καταβρεί εδώ. Η αλήθεια είναι πως ετούτος εδώ είναι τόπος για παιδιά που έχουν όρεξη για παιχνίδι και η ζωή είναι μπροστά τους και τη χαίρονται...

Η αναμονή μέχρι να μπουν στις πισίνες τους είναι όσο να “τραβήξει” το αντιηλιακό που έβαλαν πάνω τους. Και ύστερα ξεκινούν για δράση!...

Μια ρυθμική πολύ δυνατή μουσική που σου παίρνει τα αυτιά είναι διάχυτη από τα μεγάφωνα ένα γύρω. Απλώνεται ρυθμικά σε όλους τους χώρους του πάρκου.

Εγώ βρήκα έναν ίσκιο με τραπεζάκι και καρέκλες κοντά στο μπαράκι και κάθισα. Μ' αρέσει να βλέπω χαλαρούς τους ανθρώπους σε στιγμές διακοπών. Κυκλοφορούν με τα μαγιό τους, ξυπόλητοι ή με παντόφλες, καμιά φορά φοράνε και καπέλο και κουβαλάνε αυτές τις μεγάλες χρωματιστές σαμπρέλες, απαραίτητο αξεσουάρ στις διάφορες δραστηριότητές τους.

Δίπλα μου, στο τεμπέλικο ποτάμι που... κινείται πραγματικά με πολύ αργούς ρυθμούς, άνθρωποι έχουν αράξει πάνω στις σαμπρέλες τους και αφήνονται στα ρεύμα; του νερού να τους παρασύρει. Τόσο αργά, τόσο νωχελικά, καλοκαιρινά...

Μπήκα και 'γω μαζί τους κάποια στιγμή σε όλα τα παιχνίδια. Και στη “μαύρη τρύπα” και στο λευκό και στο μπλε. Από μια φορά σε όλα. Έκανα και... τσακούζι στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο.

Εκείνα όμως δε βγήκαν στιγμή από το νερό. Μόνο τις δυόμιση ώρες που καθίσαμε για φαγητό. Έξι γεμάτες ώρες πλατσούριζαν και κουράστηκαν. Αλλά τους άρεσε η παρέα. Θα πάμε και στη θάλασσα...

Η πιτσαρία "Del Mondo" όπου προχθές φάγαμε δύο πίτσες και σήμερα το απόγευμα παραγγείλαμε μία και τη φέραμε στο χωριό. Έτσι έφαγε και η Στασούλα. Όχι μόνο... χαρτοπετσέτα, ε;

Μέρες τώρα το λέγαμε στα παιδιά ότι θα πάμε στην πιτσαρία “Del Mondo” του Αρκαλοχωρίου να τα κεράσουμε. Είχαν να το λένε από πέρσι που πήγαμε πάλι, έτσι, όλοι μαζί και το ήθελαν όσο τίποτα άλλο.

Για την Πέμπτη το βράδυ το είχαμε προγραμματίσει. Και ξαφνικά προέκυψε το τραπέζι του Αιμίλιου και της Κατινιώς, οπότε το αναβάλαμε για την επομένη. Κι εμείς κρατούμε το λόγο μας.

Παρασκευή βραδάκι η μικρή Αναστασία που θα ήθελε να έρθει, έχει πάει στη γιαγιά της, στο Δεμάτι με το μικρό της αδερφό Αγησίλαο. Ούτε η Στασούλα θα έρθει μιας και πιο πολύ, τη μικρή Αναστασία ήθελε να έχει από κοντά.

Έτσι λιγόστεψαν οι ενδιαφερόμενοι για την πίτσα. Ο Λάμπρος, η Μαρία, η Αναστασία κόρες του Μανόλη και βεβαίως εγώ που τους υποσχέθηκα να τους πάω και έπρεπε να κρατήσω την υπόσχεσή μου.

Πήγαμε με μια μικρή καθυστέρηση, σε σχέση με τον προγραμματισμό, μέχρι να συντονιστούμε στους χρόνους. Πήραμε μαζί μας, για πρώτη φορά όσο είμαστε εδώ και καλοκαιρινά μπουφάν. Κάνει κρύο έξω... Οι πελάτες κάθονται μέσα στην πιτσαρία.

Ανοίξαμε πρώτοι δρόμο και καθόμαστε έξω. Τα παιδιά έχουν κέφια... Παίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα, βλέπουν φωτογραφίες, λένε ιστορίες, ανέκδοτα, γελάνε...

Η πίτσα που έρχεται, σπέσιαλ, είναι τεράστια. 45 εκατοστά πλάτος! Δεν μας φτάνει μία. Παραγγέλνουμε και δεύτερη. Μέσα στην ευφορία κι εγώ πίνω δύο μπύρες “πράσινες”. Αυτά, νερό εμφιαλωμένο...

Καθίσαμε κοντά δύο ώρες. Πολύ όμορφα ήταν. Στην επιστροφή εκτός από τις καραμέλες του λογαριασμού, ο Λάμπρος πήρε μαζί του και μια χαρτοπετσέτα με τη φίρμα της “Del Mondo”, για τη θεία του, όπως είπε. Έχει χιούμορ αυτό το παιδί...

Υπέροχη θάλασσα στον Τσούτσουρο, πεντακάθαρη και... πιο ψηλά η επιφάνεια της σε σχέση με πέρσι. Μια μικρή παραλία πίσω από τα βράχια στον Πέρα Τσούτσουρο έγινε άφαντη φέτος...

Είπα να πάω στο μετόχι του Μανόλη, χθες το μεσημέρι. “Πιάνει” WiFi από το σπίτι του και με τις καλές ταχύτητες που διαθέτει μπορώ να ανοίξω κάποια αρχεία PDF, από αυτά που λαμβάνω καθημερινά για την ενημέρωσή μου. Με την τηλεφωνική σύνδεση πρέπει να περιμένω αρκετή ώρα για κάθε αρχείο.

Δεν έχει και το καλύτερο σήμα, αλλά βολεύομαι για τη δουλειά που το θέλω. Έχει και μια δροσιά με το αεράκι που φυσάει, πολύ ωραία. Μόνο που δεν υπολόγισα έναν ουσιαστικό παράγοντα, εξαιρετικής, ωστόσο, σημασίας.

Το μετόχι είναι το ησυχαστήριο του Μανόλη. Εντάξει, ησυχαστήριο δεν το λες, αλλά δικό τόπο μπορείς να τον πεις άνετα.

Εκεί έχει τον κήπο του, τα ζώα του, τον ραδιοφωνικό του σταθμό. Εκεί βρίσκεται με φίλους να πιει μια ρακή, ένα κρασί που θα τους πάει ώς αργά το βράδυ.

Και χθες είχε κανονίσει να φτιάξει ένα πατητήρι. Και είχε προετοιμαστεί. Κάλεσε τους φίλους που θα βοηθούσαν και ξεκίνησε τις ρακές από το απογευματάκι κατά τις 4. Δυο ώρες μετά με μεζέ ελιές, φρεσκοκομμένες ντομάτες κι αυγά βραστά σταμάτησαν τις ρακές. Για το βράδυ είχαν προβατίνα βραστή και κρασί από το βαρέλι μπόλικο.

Ήταν δύσκολο να κάτσω μέχρι αργά. Ένοιωθα τον εαυτό μου ότι ήταν αδύνατον να ακολουθήσει στον ξέφρενο ρυθμό που έπιναν. Αλλά είχαν πλάκα. Και παράτησα τη δουλειά μου για να τους χαζεύω.

Έκλεισα και τον υπολογιστή μου και παρακολουθούσα τον τρόπο με τον οποίο σχεδίαζαν πού θα χτίσουν το πατητήρι. Το μάτι είναι το καλύτερο εργαλείο. Και τα αστεία δίνουν και παίρνουν. Πώς να μη ζήσουν πολύ, αυτοί οι άνθρωποι;

Έχουν παραμερίσει τα όποια προβλήματα κι έχουν ανοίξει ένα παράθυρο στο δικό τους μοναδικό κόσμο...

• Δείτε ΕΔΩ ανθρώπινες φιγούρες σε σκίτσα που δημιουργούν με τις κινήσεις τους μουσική.

Το ξενοδοχείο στην Χερσόνησο TERRA MARIS.

Είναι ωραίο να περπατάς την Κρήτη. Κι εμένα μ' αρέσει και το κάνω στις διακοπές μου... Προχθές στον Τσούτσουρο, χθες στην Χερσόνησο. Μεταξύ τους κάπου 62 χιλιόμετρα, αλλά με ενδιάμεση στάση και... διανυκτέρευση στο Θραψανό.

Η θερμοκρασία είναι δυνατή εδώ, δίπλα στη θάλασσα κι ας έμοιαζε τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα ότι είχε χαλάσει ο καιρός και θα 'κανε κρύο.

Χρειάζεται το αιρκοντίσιον στη μεγάλη συνεδριακή αίθουσα του TERRA MΑRIS για να κάνει υποφερτή την κατάσταση στους 1.000 και πλέον, μάρτυρες του Ιεχωβά, που κάνουν εδώ την περιφερειακή τους συνέλευση για τρεις μέρες.

Ήρθα, συνοδεύοντας τη Στασούλα και συνάντησα γνωστούς ανθρώπους. Είχαμε έρθει και πέρσι τέτοιον καιρό.

Είναι άνθρωποι σοβαροί που πιστεύουν στο δικό τους αληθινό Θεό. Αλλά είναι χαμογελαστοί, ξέρουν γιατί είναι εκεί κι ας είναι πολλές και διαφορετικές ηλικίες. Ακούν τους ομιλητές, διαβάζουν τις γραφές, ήσυχοι, ήρεμοι, γαλήνιοι...

Μεσημέρι φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Λίγο πριν το δίωρο μεσημεριανό διάλειμμα. Ύστερα για να έχω καλύτερο σήμα WiFi κάθισα στην κεντρική σάλα εισόδου του πολυτελέστατου ξενοδοχείου, εκεί που είναι και η ρεσεψιόν. Έγραψα τα κομμάτια μου, είδα τα e-mail μου και το απόγευμα στις 5, με το τέλος των εργασιών της πρώτης μέρας γυρίσαμε στο χωριό.

Αυτή τη φορά όμως και για να εξυπηρετήσουμε την Ολυμπία που μένει στις Αγιές Παρασκιές, γυρίσαμε από εθνική οδό προς Ηράκλειο, έξοδο ΒΙΠΕ και... νά μας στο Θραψανό....