Στο Αστρίτσι είναι αυτές οι όμορφες πέτρεςς στη λιμνούλα. Από την πρόσφατη βόλτα η φωτογραφία..

Τους γνώρισα χθες στο χωριό. Ένα ζευγάρι ανοιχτόκαρδο, φιλόξενο. Η αλήθεια είναι πως ήξερα το σπίτι τους ή μάλλον νόμιζα ότι το ήξερα. Χθες ανακάλυψα ότι δεν γνώριζα τίποτα.

Όσα υπέθετα ήταν μόνο υποθέσεις. Στην πραγματικότητα έχουν ένα υπέροχο σπίτι, αλλά δεν είναι εύκολο να το δεις από πουθενά, μόνο αν εκείνοι θέλουν.

Με ξανάγησε ο ίδιος ο Μιχάλης στα δωμάτια του σπιτιού και παράλληλα μου έλεγε την ιστορία για το πώς το' φτιαξε. Του είπα κι εγώ για τα σχέδια μου. “Αλλά εσένα τα χέρια σου πιάνουν” του είπα. “Λάθος” μου απάντησε. “Η ανάγκη με έμαθε”.

Αυτό που μου άρεσε και του το είπα, είναι ότι έφτιαξε ένα χώρο αποκλειστικά δικό του, αόρατο για τους πολλούς και πάρα πολύ φιλόξενο για τους φίλους.

Το είδα και στη γυναίκα του Μαρία. Για πότε έβαλε κάτω το κουνέλι, το τηγάνισε, έφτιαξε πατάτες, σαλάτα, βραστά βλίτα και σέρβιρε κρασί, είναι να θαυμάζει κανείς....

Καθίσαμε στο γραφείο του και του έδειξα αυτό το Site. Δεν το ήξερε. Αλλά το έβαλε στα “αγαπημένα” για το βρίσκει πιο εύκολα. Του ζήτησα να το δει και να μου πει τη γνώμη του. Ελπίζω να μην τον “πειράξει” που θα δει το σημείωμα αυτό.

Προσπάθησα να σεβαστώ την ανωνυμία, χωρίς να κρύψω τα πολύ όμορφα συναισθήματα και την ανθρώπινη ζεστασιά που ένιωσα σ' αυτό το σπίτι. Άλλωστε σε τούτο δω τον ιστότοπο αυτό κάνω χρόνια τώρα. Μοιράζομαι με φίλους καλές ή κακές στιγμές, εμπειρίες, θύμισες.

Και οι ώρες που πέρασα εδώ ήταν μοναδικές. Τη άλλη φορά θέλω να τον ακούσω να παίζει μαντολίνο, να ταξιδέψω με τη μουσική του σε δρόμους ήρεμους.

Ευχαριστώ από καρδιάς για την παρέα, για τη φιλοξενία, για το ότι τους γνώρισα από κοντά. Τιμή μου...