Η πιτσαρία "Del Mondo" όπου προχθές φάγαμε δύο πίτσες και σήμερα το απόγευμα παραγγείλαμε μία και τη φέραμε στο χωριό. Έτσι έφαγε και η Στασούλα. Όχι μόνο... χαρτοπετσέτα, ε;

Μέρες τώρα το λέγαμε στα παιδιά ότι θα πάμε στην πιτσαρία “Del Mondo” του Αρκαλοχωρίου να τα κεράσουμε. Είχαν να το λένε από πέρσι που πήγαμε πάλι, έτσι, όλοι μαζί και το ήθελαν όσο τίποτα άλλο.

Για την Πέμπτη το βράδυ το είχαμε προγραμματίσει. Και ξαφνικά προέκυψε το τραπέζι του Αιμίλιου και της Κατινιώς, οπότε το αναβάλαμε για την επομένη. Κι εμείς κρατούμε το λόγο μας.

Παρασκευή βραδάκι η μικρή Αναστασία που θα ήθελε να έρθει, έχει πάει στη γιαγιά της, στο Δεμάτι με το μικρό της αδερφό Αγησίλαο. Ούτε η Στασούλα θα έρθει μιας και πιο πολύ, τη μικρή Αναστασία ήθελε να έχει από κοντά.

Έτσι λιγόστεψαν οι ενδιαφερόμενοι για την πίτσα. Ο Λάμπρος, η Μαρία, η Αναστασία κόρες του Μανόλη και βεβαίως εγώ που τους υποσχέθηκα να τους πάω και έπρεπε να κρατήσω την υπόσχεσή μου.

Πήγαμε με μια μικρή καθυστέρηση, σε σχέση με τον προγραμματισμό, μέχρι να συντονιστούμε στους χρόνους. Πήραμε μαζί μας, για πρώτη φορά όσο είμαστε εδώ και καλοκαιρινά μπουφάν. Κάνει κρύο έξω... Οι πελάτες κάθονται μέσα στην πιτσαρία.

Ανοίξαμε πρώτοι δρόμο και καθόμαστε έξω. Τα παιδιά έχουν κέφια... Παίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα, βλέπουν φωτογραφίες, λένε ιστορίες, ανέκδοτα, γελάνε...

Η πίτσα που έρχεται, σπέσιαλ, είναι τεράστια. 45 εκατοστά πλάτος! Δεν μας φτάνει μία. Παραγγέλνουμε και δεύτερη. Μέσα στην ευφορία κι εγώ πίνω δύο μπύρες “πράσινες”. Αυτά, νερό εμφιαλωμένο...

Καθίσαμε κοντά δύο ώρες. Πολύ όμορφα ήταν. Στην επιστροφή εκτός από τις καραμέλες του λογαριασμού, ο Λάμπρος πήρε μαζί του και μια χαρτοπετσέτα με τη φίρμα της “Del Mondo”, για τη θεία του, όπως είπε. Έχει χιούμορ αυτό το παιδί...