Αυτό είναι το φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 176, το φύλλο που ολοκληρώσαμε προχθες και έφυγε για πιεστήριο. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Την Παρασκευή 27/12/2024 πήρα ύλη για το νέο τεύχος. Και την Τετάρτη το μεσημέρα κατά τη μία, πήγαμε στο τυπογραφείο κάναμε τις τελευταίες "πινελλιές" και την "κλείσαμε".
Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο...
Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.
Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.
Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά.
Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.
Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.
Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.
Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.
Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.
Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.
Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.
Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.
Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!
Κυκλοφορεί στα e-mail ανάμεσα στους φίλους. Ανάγκη πάσα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε να στηρίξουμε την ελληνική αγορά.
Αγοράστε μόνο ελληνικά προϊόντα τα οποία θα ξεχωρίζετε από τον αριθμό στο BAR CODE...
TA EΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ 520
ΚΑΘΕ ΕΥΡΩ ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ, ΜΕΝΕΙ ΕΛΛΑΔΑ. (Τα 3 πρώτα ψηφία δείχνουν την χώρα προέλευσης)
Διαδώστε το σε φίλους σας...
Δείτε τι μπορούν να κάνουν τα χέρια μας όταν τα χρησιμοποιούμε δημιουργικά. Φυσικά ο καλλιτέχνης πρέπει να διαθέτει πολλά κέφια...
Ακούω ειδήσεις και διαβάζω ανάλογα site για τους εκδρομείς του τριημέρου και πραγματικά μου... τη δίνει. Μα δε ζουν σε τούτο τον τόπο όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι; Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος έχει προβλήματα; Ποια αργία τριήμερο, με ποιο κέφι και ποια χρήματα να χαλάσουν προκειμένου να εκδράμουν για ένα τριήμερο;
Μάθαμε σε εκφράσεις και συνηθίσαμε σ' αυτές. Θα αλλάξουμε βέβαια κι ας μας πάρει λίγο χρόνο μέχρι να το καταλάβουμε μόνοι μας. Αλλιώς οι αλλαγές θα είναι ραγδαίες και δραματικές και θα τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα να τα προλάβουμε.
Τους εκδρομείς του τριημέρου δεν τους ενοχλεί ο βροχερός καιρός που προβλέπει η ΕΜΥ για την επιστροφή. Ούτε και είναι φοβερό που η Τροχαία έχει πάρει τα... μέτρα της για την επιστροφή. Τη δουλειά της κάνει.
Χρειάζονται χρήματα για να κάνεις σχέδια για τριήμερα και μια άλλη ψυχολογία. Δεν το καταλαβαίνουν και συνεχίζουν να καταγράφουν τις ειδήσεις όπως έκαναν μέχρι σήμερα.
Σαν τους εκδότες των κυριακάτικων εφημερίδων που τις “μπούκωσαν” με άχρηστα C.D., D.V.D. Και άλλα ένθετα και εκτόξευσαν την τιμή στα 4 και 4,35 ευρώ. Και ύστερα αναρωτιούνται πώς πέφτουν δραματικά οι πωλήσεις τους. Ποιος σε τέτοιες εποχές θα διαθέσει 20 ευρώ για να αγοράσει πέντε εφημερίδες που δεν έχουν και πρωτογενή ρεπορτάζ και ανακυκλώνουν τα ίδια θέματα;
Το τρέιλερ της ταινίας. Έτσι για να πάρετε μια γεύση του τι είδαμε στην κινηματογραφική αίθουσα 8 των Villages Cinema στου Ρέντη.
Τα βιντεοπαιχνίδια αρέσουν στον Λάμπρο. Όπως και σε όλα τα παιδιά της ηλικίας του και όχι μόνο. Έχω δει και πολλούς μεγάλους που “κολλάνε” σαν τις βδέλλες πάνω στο Playstation 3 με τις ώρες. Κι όταν κάποιοι από το Χόλιγουντ καταφέρνουν να δώσουν πνοή στους ήρωες αυτών των παιχνιδιών τότε τα παιδιά τρέχουν να δουν και να απολαύσουν τις δημιουργίες τους.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε το βράδυ της Κυριακής στα Villages Cinema του Ρέντη να δούμε τη ταινία “Ο πρίγκηπας της Περσίας” που ανέβηκε από την περασμένη Πέμπτη και στηρίζεται πάνω στο ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι.
Πρέπει, βέβαια, να το παραδεχτώ πως είχε τρομερά κινηματογραφικά εφέ. Μια Περσία στα πιο όμορφα της και ένα σενάριο να “πατήσει” πάνω του. Δεν ήταν στον αέρα...
Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερα για το έργο από τους ειδικούς και δείτε φωτογραφικό υλικό από την ταινία και τους παράγοντες της κινηματογραφική ταινίας.
Φύγαμε γύρω στη μία παρά... Το έργο μας συνεπήρε. Το χατήρι στο Λάμπρο, ήταν σαν ένα διάλειμμα από τα διαβάσματα του, αλλά μας άρεσε. Ούτε που καταλάβαμε πώς πέρασαν οι δυόμισι ώρες. Είναι και που σ' αυτά τα σινεμά το παίρνουν μονορούφι χωρίς διάλειμμα, οπότε ο χρόνος κυλάει γρήγορα.
Είχα καιρό να πάω σινεμά. Και πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε η όλη διαδικασία. Η επόμενη έξοδος θα έχει να κάνει με τα θερινά σινεμά που άνοιξαν και μας περιμένουν...
Κι αυτό είναι το παιχνίδι πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η κινηματογραφική ταινία που παίζεται στις αίθουσες αυτές τις μέρες...
Φοβερή διαπίστωση. Τα παιδιά με τα οποία “παίζουμε” στις Φυλετικές Μάχες στον Κ5 και μοιραζόμαστε στιγμές χαλάρωσης και δημιουργικής έντασης είναι... υπαρκτά. Δεν πρόκειται για κομμάτι της εικονικής πραγματικότητας, ούτε της φαντασίας μας που πριμοδοτείται από το internet.
“Έπεσε” λοιπόν η ιδέα να βρεθούμε, Κυριακή απόγευμα, όσοι μπορούσαμε, στο σταθμό του Θησείου και να πάμε για ένα καφέ γνωριμίας. Δήλωσα “ναι”. Ήθελα να τους γνωρίσω από κοντά.
Επτά η ώρα ήμασταν με τον Λάμπρο στην είσοδο του σταθμού του ΗΣΑΠ που βγαίνει στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου. Είχαμε προνοήσει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα με τον Σίμο. Οι άλλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Είχαν ξαναβρεθεί στο Θησείο για καφέ. Και τελικά δεν ήταν δύσκολο.
Ο Σίμος, ένα παλικάρι 23 χρονών, υδραυλικός, αρχηγός στους Ακρίτες πριν ενωθούν με την ENIGMA και κάνουν την NOL, είναι ένα εκπληκτικό παιδί. Μέχρι να έρθουν και τα υπόλοιπα παιδιά κουβεντιάζουμε στην καφετέρια “Στοά”. Δεν είναι το ιδανικότερο μέρος μιας και η δυνατή μουσική δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ στην κουβέντα μας, παρ' όλα αυτά μου δίνεται η ευκαιρία να μάθω πολλά πράγματα. Ρωτά απλά, απλοϊκά γι' αυτούς τους έμπειρους παίκτες των 2 και εκ. Πόντων, αλλά χαμογελούν και αντιμετωπίζουν με κατανόηση τις απορίες μου. “Όλοι έτσι ξεκινήσαμε” λέει ο Σίμος και χαμογελάει...
Με την ίδια πλούσια εμπειρία και ο Κώστας (tapeinos) και η Μαίρη (lolita), 21 χρονών (ο Κώστας θα πάει φαντάρος τον Αύγουστο...) φαίνονται πολύ καλά παιδιά.
Εννιά παρά φύγαμε. Τα παιδιά θα είχαν μακρύ βράδυ μπροστά τους που ξεκινούσε με τον καφέ αλλά για μας δεν υπήρχαν πια πολλά σημεία επικοινωνίας. Κι έτσι αποχωρήσαμε αφού χαιρετιστήκαμε άλλη μια φορά. Ειλικρινά χάρηκα πολύ που τους γνώρισα.
Πνευματικοί άνθρωποι οι δημοσιογράφοι; Αν το θέλουν και το επιδιώξουν, μπορεί. Την αργία πάντως του αγίου Πνεύματος την έχουμε ακόμα. Όχι δεν υπάρχει παρέμβαση του ΔΝΤ, μέχρις στιγμής τουλάχιστον...
Όσο κι αν ακούγεται κάπως, η δουλειά που κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι είναι... πνευματική και ως εκ τούτου συμμετέχουμε στη σημερινή αργία του Αγίου Πνεύματος. Χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, σήμερα, πάνε κανονικά στις δουλειές τους με την ελπίδα πως κάτι θα γίνει και θα ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο για όλους... Όσο κι αν είναι μια φρούδα ελπίδα, ακούγεται σα να εκπέμπει θετική ενέργεια.
Αργία λοιπόν σήμερα... Ευκαιρία να απέχουμε μια μέρα από τη δουλειά, μια μέρα μακριά από τις υποχρεώσεις και του καθημερινούς εξοντωτικούς ρυθμούς.
Ο Λάμπρος συνεχίζει αύριο τις εξετάσεις του με αρχαία. Έχει ήδη δώσει μαθηματικά και ελληνικά κείμενα την προηγούμενη εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τρελαίνεται στο διάβασμα. Αλλά κι εγώ δεν ξέρω πώς να του το πω ψύχραιμα, ότι είναι για το καλό του να διαβάσει αυτές τις τελευταίες μέρες των εξετάσεων.
Δεν έχουμε να πάμε κάπου με όλα αυτά. Καθόμαστε σπίτι. Εκείνος για διάβασμα, θέλω να πιστεύω, κι εγώ ρίχνω μια τελευταία ματιά στις εφημερίδες μου και στις ιστοσελίδες στο internet.
Και δεν είμαι βέβαιος, αν τελικά λειτουργεί ως ξεκούραση μια μέρα, την πρώτη της νέας εβδομάδας που δεν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις ένα συγκεκριμένο καθημερινό σχέδιο δουλειάς...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!