Εσείς, το είδατε τη Δευτέρα το βράδυ στο πρώτο του επεισόδιο "Το Νησί"; Μάλλον ναι, γιατί αυτό το εκπληκτικό 61,6% που έδωσαν τα μηχανάκια της AGB δεν έγινε καθόλου τυχαία. Η φωτεινή πλευρά της τηλεόρασης...

Αν έχετε συνηθίσει τις σαχλαμάρες τύπου Big Brother και τα κουτσομπολίστικα μεσημεριάτικα, ασφαλώς και δεν σας αφορά.

Δείτε στο πιο πάνω, αρκετά μεγάλο βίντεο μια συνέντευξη της Αγγλίδας συγγραφέως Βικτώριας Χίσλοτ στο ΚΡΗΤΗ TV. Το σίριαλ είναι πολύ κοντά στο βιβλίο γι' αυτό αξίζει να γνωρίζουμε μερικά επιπλέον πράγματα για τη συγγραφέα.

Η Βικτώρια Χίσλοπ, είναι δημοσιογράφος που αρθρογραφεί σε εφημερίδα της Αγγλίας με θέμα τα ταξίδια. «Ουσιαστικά είμαι ταξιδιωτική ρεπόρτερ και όταν πρωτοεπισκέφτηκα το νησί δεν ήξερα τι θα αντικρίσω. Όταν όμως έφυγα, συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε ένα άρθρο».

Το βιβλίο της ξεπέρασε τις 800.000 πωλήσεις και έχει γίνει best seller σε πολλές χώρες σε όλον τον κόσμο. «Γιατί έγραψα το βιβλίο. Είναι δύσκολο γιατί δεν ξέρω την απάντηση. Ένοιωσα μία εσωτερική παρόρμηση να το γράψω. Είναι περισσότερο συναισθηματικό το υπόβαθρο αυτής μου της κίνησης. Ένοιωσα ότι ήταν μία ιστορία που περίμενε να γραφτεί» δήλωσε.

Η φωτογραφία από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία κάνει το γύρω του κόσμου. Μόλις βγαίνει από την κάψουλα διάσωσης ένας παγιδευμένος μεταλλωρύχος.

Από το πρωί παρακολουθούμε από την τηλεόραση με κομμένη την ανάσα την επιχείρηση διάσωσης των Χιλιανών μεταλλωρύχων. Αξιοθαύμαστη προσπάθεια ύστερα από δυο μήνες περίπου στα 700 μέτρα κάτω από τη γη μετά το ατύχημα που στους συνέβη.

Τα μέσα ενημέρωση έχουν, φυσιολογικά, στρέψει το ενδιαφέρον τους σ' αυτή την επιχείρηση. Επειδή, όταν το θέλει ο άνθρωπος, όλα μπορεί να τα κάνει.

Ο μεταλλωρύχος Χουάν Ιλάνες είναι ο τρίτος από τους 33 παγιδευμένους συναδέλφους του σε ορυχείο χρυσού και χαλκού της Χιλής που ανεβαίνει στην επιφάνεια σε διάστημα δύο ωρών, από τότε που άρχισε η επιχείρηση.
Ο Ιλάνες, πρώην στρατιωτικός 52 ετών, βγήκε χαμογελώντας από τον μεταλλικό θαλαμίσκο, αγκάλιασε τη σύζυγό του Κάρμεν, αλλά και τον υπουργό Ορυχείων Λόρενς Γκόλμπορν και τον πρόεδρο της χώρας Σεμπαστιάν Πινέρα.

Αμέσως μετά οδηγήθηκε σε υπαίθριο νοσοκομείο που έχει στηθεί στον καταυλισμό όπως και οι δύο συνάδελφοί του που έφτασαν στην επιφάνεια πριν από εκείνον.
Η διαδικασία μέχρι να φτάσει και ο τρίτος μεταλλωρύχος στην επιφάνεια της γης κράτησε 15 λεπτά. Αν διατηρηθεί αυτός ο ρυθμός, όλοι οι παγιδευμένοι εργάτες θα έχουν διασωθεί μέσα στις επόμενες 24 ώρες.

• Δείτε ΕΔΩ ζωντανά τις προσπάθειες απεγκλωβισμού...
  

Η Χαλκίδα όπως φαίνεται από το σαλόνι των ανθρώπων που μας φιλοξένησαν. Όμορφη πόλη...

Η Στασούλα ήθελε να πάμε μια βόλτα στη Χαλκίδα σε μια φίλη της τη Γεωργία, τη μαμά του Φάνη που “υπηρέτησε” την κοινωνική του θητεία στο δήμο Αρκαλοχωρίου. Εκεί αναπτύχθηκε μια καλή σχέση. Κι έτσι ήθελε να την επισκεφθεί.

Το είδαμε σαν εκδρομή. Η Χαλκίδα δεν είναι και μακριά και επιπλέον λειτούργησε χαλαρωτικά, μετά το άγχος του γάμου. Πραγματικά ήταν ωραίοι άνθρωποι. Φιλόξενοι όσο δεν πάει, άνοιξαν την καρδιά τους και το σπίτι τους να μας δώσουν ότι καλύτερο είχαν. Ο χρόνος ήταν περιορισμένος γιατί αργήσαμε να ξυπνήσουμε. Καθίσαμε μέχρι τις 3,30 και κοντά μια ώρα μετά, κοιμηθήκαμε. Φυσιολογικά λοιπόν ξυπνήσαμε “πιασμένοι” κατά τις 10,30 το πρωί της Δευτέρας.

Για τη Χαλκίδα φύγαμε εγώ με τη Στασούλα. Ήταν όμορφη η διαδρομή. Ο καιρός συννεφιασμένος το γύρισε σε βροχή από το μεσημέρι και μετά. Ότι καιρό είχε στην Αθήνα την Κυριακή το βράδυ τον μετέφερε εδώ την επομένη.

Οι άνθρωποι όπως ανέφερα ήδη ήταν όλοι εξαιρετικοί. Φάγαμε μαζί τους το μεσημέρι, ήπιαμε καφέ, φάγαμε φρούτα, κουβεντιάσαμε, μου άρεσε πολύ η παρέα τους.

Στον πηγαιμό για τη Χαλκίδα περάσαμε από τη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα και στην επιστροφή από τη μικρή μέσα από την πόλη. Προλάβαμε το βραδινό καράβι των Μινωικών Γραμμών για το Ηράκλειο Κρήτης, μια ώρα σχεδόν πριν τον απόπλου.

Με το ίδιο καράβι φεύγει και ο αδερφός μου ο Κωστής με τη γυναίκα του Μαρία. Θα έχει παρέα η Στασούλα στο ταξίδι. Επιπλέον έχει αφήσει ο Κωστής το αυτοκίνητο στο λιμάνι του Ηρακλείου κι έτσι θα εξυπηρετηθούν καλύτερα.

Εννιά η ώρα το βράδυ ήμουν σπίτι. Έβαλα τις πυτζάμες μου και κάθισα να γράψω. Μάλλον θα τα “ανεβάσω” αύριο. Η κούραση δεν έχει φύγει και μάλλον θα περάσει λίγος χρόνος μέχρι να συνέλθουμε. Είμαι όπως γεμάτος. Όλα πήγαν καλά. Ο γάμος ήταν τέλειος σε όλες του τις λεπτομέρειες. Η Ειρήνη και ο Χριστόφορος χαρούμενοι και ευτυχισμένοι στη νέα τους ζωή. Αυτοί κι αν θέλουν χρόνο για να συνέλθουν. “Ξεβιδώθηκαν” την Κυριακή το βράδυ στο κέντρο...

Διευρύνεται το αναγνωστικό κοινό αυτού του Site. Νέοι φίλοι προστίθενται στην παρέα μας και μένουν να μοιραστούν μαζί μας καθημερινά καινούρια πράγματα. Όπως θα δείτε στον μετρητή, στην μπάρα δεξιά ξεπέρασαν τις 75.000 επισκέψεις. Γι' αυτό και τα τόσα “ευχαριστώ” στον τίτλο του σημειώματος.

Η αλήθεια είναι ότι το παλεύω. Προσπαθώ, όσο γίνεται, να μην υπάρχουν αναδημοσιεύσεις, αλλά πρωτογενή κείμενα που όπως αντιλαμβάνεστε έχουν το χρόνο τους να γραφτούν, να δακτυλογραφηθούν, να δημοσιευθούν σ' αυτό το χώρο.

Το Site ακολουθεί ένα δρόμο παραδοσιακό. Ζει καθημερινά την ένταση της παραγωγής και κάποια στιγμή ξεχωρίζει πράγματα και τα δημοσιεύει εδώ για να τα μοιραστεί μαζί σας. Και όπως θα έχετε δει, δεν έχει την απόλυτη εξειδίκευση σε κάποια θέματα. Το αντίθετο θα έλεγα. Αναδεικνύει ζητήματα κατ' απόλυτη προσωπική εκτίμηση, δίνει ένα... βάρος στην επαγγελματική μου δράση, με βήμα για τις δουλειές μου και καμιά φορά προβάλει απλά, ασήμαντα για τους άλλους, αλλά με βαρύτητα για μένα ζητήματα που κάτω από άλλες συνθήκες μέσα στο καθημερινό τρέξιμο μπορεί και να μην τα προσέχαμε καθόλου.

Κάπως έτσι κινούμε τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια που άρχισα μια ιδιότυπη σχέση με το internet. Πρώτα με το Blog μου και μετά εδώ, σ' αυτό το Site. Εξάλλου, μόνος μου είμαι σ' αυτή την προσπάθεια, δεν υπάρχει πίσω μου καμιά ομάδα που να το ενημερώνει συνεχώς για ζητήματα επικαιρότητας.

Οι εγγραφές έχουν να κάνουν με το χρόνο που έχω στη διάθεσή μου. Κι αυτός δεν υπάρχει πάντα. Μερικές φορές δεν προλαβαίνω να αναπνεύσω από το τρέξιμο. Άλλοτε πάλι γίνονται σ' ένα διάλειμμα ξεκούρασης, έτσι για να χαλαρώσω λίγο.

Ένα πάντως είναι σαφές. Δεν έχω καμιά αγωνία και κανένα άγχος για την αναγνωσιμότητα του. Δεν έχω “πελάτες” να διαφημίσω για να τους το “πουλήσω” αυτό. Και επιπλέον πάει πολύς καιρός, από τότε που μπήκα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, σχεδόν 30 χρόνια τώρα για να μπορέσω να δω την υπογραφή μου δημοσιευμένη.

Το κέφι μου κάνω, γι' αυτό και υπάρχει πάντα πάνω μου χαρτί διαθέσιμο για σχόλια. Κι εδώ υπάρχει διαθέσιμος χώρος για τη φιλοξενία του. Σας ευχαριστώ που είσαστε συνοδοιπόροι, σ' αυτό το ωραίο ταξίδι...