Άκουγα στην τηλεόραση τον καιρό, ότι χαμηλώνει αισθητά η θερμοκρασία και ίσως στα ορεινά της κεντρικής Ελλάδας να χιονίσει και... γέλαγα. “Αν είναι δυνατόν” σχολίασα. “Ακόμη τα καλοκαιρινά φοράμε...”

Ο καιρός από προχθες χάλασε. Η θερμοκρασία όντως έπεσε.  Έβγαλα από το ντουλάπι το δερμάτινο σακάκι. Λίγο πρόωρα μου φαίνεται κι εμένα, αλλά το σώμα ζητάει κάτι ζεστό. Φυσάει κι ένα αεράκι, άσε που είναι πάντα έτοιμος να... βρέξει. Το μαύρο του ουρανού παραμένει μόνιμα πάνω από την Αθήνα. Προχθές μάλιστα τις έφαγα τις πρώτες ψυχάλες πάνω στη μηχανή.

Κάθομαι στην καφετέρια “Κιβωτός” επί της Δυρραχίου, στα Σεπόλια. Τα τυχερά της άδειας από την εφημερίδα... Έχει ησυχία και είναι ιδανικός χώρος για γράψιμο, παρέα μ' ένα ελληνικό καφέ διπλό. Δίπλα μου ένας κύριος έχει... κολλήσει στο κινητό του τηλέφωνο και μιλάει για ώρα μεγαλόφωνα. Πίνει μπύρα με μεζέ πατατάκια τσιπς. Φεύγει. Δυο κυρίες ηλικιωμένες έρχονται. Μιλούν αγγλικά...

“Καλό χειμώνα” εύχεται ο σερβιτόρος. Ανταποκρίνονται στα ελληνικά, άψογα, παραγγέλνουν και... επιστρέφουν στα αγγλικά τους... Είχα καιρό να καθίσω ώρα σε μια καφετερία, αλλά έχει την πλάκα του.

Παρόλο που είμαι απασχολημένος στα γραφτά μου, στη μιάμιση ώρα που κάθισα πρέπει να έγραψα κάπου 1.700 + λέξεις, εντούτοις μ' αρέσει να παρακολουθώ τι συμβαίνει γύρω μου. Είναι το... μικρόβιο της δουλειάς μου που, χωρίς να το θέλω, το κουβαλώ παντού. Ρεπόρτερ και στον ελεύθερο χρόνο μου, αν είναι δυνατόν...

Σηκώθηκα να τραβήξω μια φωτογραφία στον αυλότοιχο της “Κιβωτού” με φόντο τη Δυρραχίου. Είναι αυτή που βλέπεπτε στην κορυφή του δημοσιεύματος. Έχει αρχίσει και σκοτεινιάζει νωρίς, είναι 6.30 και το νιώθεις πως η μέρα φεύγει, αλλά ο δρόμος έχει πάντα κίνηση από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Ξανακάθομαι στον αναπαυτικό καναπέ μου. Σχεδόν ολοκλήρωσα το γράψιμο μου. Ήδη το χέρι μου αρχίζει και... διαμαρτύρεται, δε γίνεται σου λέει το υπόλοιπο σώμα να περνάει καλά κι αυτό να δουλεύει εντατικά. Τι να κάνουμε, εργαλείο δουλειάς είναι. Ας έχει μια κάποια κατανόηση...