Το Δ.Σ. Του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων συνεδρίασε το μεσημέρι του Σαββάτου 27/11. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, να τα πούμε, να δούμε πού βρισκόμαστε, να οργανώσουμε μια Γενική Συνέλευση ενημέρωση στους νέους γονείς των παιδιών της φετινής πρώτης γυμνασίου και να εκλέξουμε την Εφορευτική Επιτροπή που θα οδηγήσει το Σύλλογο σε αρχαιρεσίες.

Το κακό είναι ότι από τα επτά μέλη, τα παιδιά των τριών πάνε φέτος στην πρώτη λυκείου και άρα δεν είναι μέλη του Συλλόγου και κατ' επέκταση του Δ.Σ. Και από τα τέσσερα που μένουν, εγώ και ο Άγγελος Χονδρορίζος που θα φύγουμε την επόμενη σχολική χρονιά αφού φέτος τελειώνουν τα παιδιά μας το γυμνάσιο.

Ανάγκη πάσα λοιπόν να βρεθούν νέοι γονείς πρόθυμοι να προσφέρουν από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους προκειμένου να βοηθήσουν, το σχολείο και τα παιδιά για την καλύτερη λειτουργία του.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτό... Το ξέρουμε. Υπάρχει και μια γενικότερη απροθυμία να προσφέρουμε μέσα από τέτοιους συλλόγους. Πολλοί γονείς νομίζουν πως είναι αρκετό να τρέχουν σε δυο και τρεις δουλειές από το πρωί ώς το βράδυ για να μη λείψει τίποτα στο παιδί τους από το να μπουν στους συλλόγους και να παλέψουν για το συμφέρον των παιδιών τους. Λάθος. Αλλά, άντε να βρεις τρόπο και το εξηγήσεις αυτό.

Κι αν η συμμετοχή στα κοινά σε άλλες εποχές ήταν δύσκολη, στην εποχή που διανύουμε έχω την αίσθηση ότι θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Αλλά ας μην προκαταλαμβάνω. Ας δω πρώτα τη συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση, την προθυμία να δηλώσουν συμμετοχή για Εφορευτική Επιτροπή και τις υποψηφιότητες για μέλη στο Δ. Σ., την Εξελεγκτική Επιτροπή, εκπρόσωπο στη Σχολική Επιτροπή και αντιπροσώπους στην Ένωση Συλλόγων και Κηδεμόνων του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων.

Ελπίζω αυτή τη φορά να μην ξαναδούμε τα έντονα στοιχεία κομματικοποίησης. Δεν βοηθούν κανέναν και δεν μας τιμούν. Το σχολείο έχει ανάγκη από κάθε άδολη προσφορά, από όπου και αν προέρχεται.

Οι γειτονιές της Αθήνας είναι ακόμα γεμάτες σκουπίδια... Όχι όλες, οι περισσότερες όμως είναι. Ιδιαίτερα στους δρόμους που δεν είναι κεντρικοί, στη βιτρίνα. Εδώ και μια εβδομάδα έληξε η απεργία των εργατών αποκομιδής σκουπιδιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και δεν ξέρω τις γίνεται στους μικρούς δήμους, αλλά εδώ τα πράγματα είναι τραγικά...

Έχουν μαζευτεί τόσα σκουπίδια που κάθε κάδος γεμίζει ένα ολόκληρο απορριμματοφόρο. Άντε με δυσκολία να χωρέσει κι ένα δεύτερο.

Μ' αυτό το ρυθμό αποκομιδής, μάλλον θα φτάσουμε στα Χριστούγεννα και ακόμα η Αθήνα δεν πρόκειται να... καθαρίσει.

Είναι που είναι από μόνη της αβίωτη πόλη για τους κατοίκους της, γίνεται ακόμα χειρότερη για μας που έχουμε την ατυχία να ζούμε σ' αυτήν.

Σήμερα που είχα χρόνο ελεύθερο να την περπατήσω λίγο το διαπίστωσα... Το άκουγα, το έβλεπα στα Blog, αλλιώς όμως είναι να το βιώνεις, πιστέψτε με.

Κινδυνεύει η υγεία. Χωρίς υπερβολή ή διάθεσης τρομοκράτησης, έτσι έχουν τα πράγματα. Σκέψου να μην μπορείς ούτε να αναπνεύσεις ελεύθερα σ' αυτή την πόλη. Και να μην έχεις, προς το παρόν, άλλη επιλογή. Να ζεις μόνο αγκαλιά με τα σκουπίδια. Ποιότητα ζωής κατά τα άλλα....

Είχα καιρό να πάω θέατρο. Και μου άρεσε πολύ που βρέθηκα, Παρασκευή βράδυ, στο “Επί Κολωνώ” να δω το έργο του Ανδρέα Φλουράκη ,“Φύλλα της” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη με τη Λίλα Καφαντάρη.

Μια προσεγμένη παράσταση σ' ένα μικρό χώρο, στο black box μπροστά σ' ένα κοινό, όχι περισσότερο από 30 ανθρώπους στην αίθουσα. Ήταν μια άλλη σχέση. Η ηθοποιός έπαιξε δίπλα μας. Μερικές φορές κυριολεκτικά.

Το κείμενο δυνατό και η ερμηνεία εκπληκτική. Η Λίλα Καφαντάρη αλλάζει ρόλους μέσα στο γυμνό από έπιπλα δωμάτιο να διηγείται τη ζωή της.. Γεμάτη διακυμάνσεις, αναποδιές, έρωτες και πολύ μοναξιά. Α, το θέατρο το έχει αυτό το χάρισμα. Σε παίρνει και σε “απογειώνει”...

Αυτό το κάτι άλλο, αυτή η ζωντάνια, η ανάσα του ηθοποιού, το λάθος που βγαίνει ανεπιτήδευτα, τα συναισθήματα χείμαρρος που παίρνουν ότι βρουν στο διάβα τους, αυτό είναι τελικά που μου αρέσει στο θέατρο. Εδώ δε “σηκώνει” μοντάζ, ούτε ρετούς, εδώ η αλήθεια της υποκριτικής τέχνης ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Μια έτσι να κάνεις και θα την ακουμπήσεις. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις.

Δεν θα σας πω για την υπόθεση του έργου. Ένα απλό θέμα έχει, σχεδόν καθημερινό που μπορούμε ίσως να το βιώσουμε κι εμείς οι απλοί, θνητοί άνθρωποι. Η τέχνη του ηθοποιού, η ερμηνεία, τα φώτα, η μουσική, οι ήχοι, είναι που σε μεταφέρουν αλλού.

Κι είναι κι οι άνθρωποι που επιλέγουν το θέατρο λίγο διαφορετικοί... Τους παρατηρούσα λίγο νωρίτερα στο φουαγιέ του θεάτρου να πίνουν το ποτό τους, να συζητούν χαμηλόφωνα, πολιτισμένα. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που μου αρέσει στο θέατρο και θα ήθελα να πηγαίνω πιο συχνά.

Εκτός από τους ανθρώπους που ζουν από την τέχνη του ηθοποιού είναι κι εκείνοι που δίνουν το χειροκρότημα, οξυγόνο ζωής για τον καλλιτέχνη, οι θεατές, είναι κι αυτοί μοναδικοί. Φαντάζομαι πως έτσι θα' ναι και στη ζωή τους. Ήρεμοι, υπομονετικοί, σοβαροί, μοναδικοί, επίμονοι, διεκδικητικοί... Αλλά κι έτσι να μην είναι, ίσως μέσα στους χώρους του θεάτρου, με τους χαμηλούς φωτισμούς, να δείχνουν έτσι.

Να, μου άρεσε η παράσταση “Φύλλα της”, μου άρεσε το κείμενο, η σκηνοθεσία, μα πιο πολύ απ' όλα με καθήλωσε η μοναδική ερμηνεία της Λίλας Καφαντάρη που την ευχαριστώ από καρδιά γι' αυτή τη μαγική ώρα που μου χάρισε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι καλό μου έκανε στην ψυχή...

Από τη χθεσινή απεργιακή κινητοποίηση. Όσοι πήραν μέρος ήταν αποφασισμένοι και για τη συνέχεια...

Πραγματοποιήθηκε χθες Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010 με μαζική συμμετοχή, η 3ωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Κεντρικό αίτημα η απόκρουση των κοινωνικά άδικα οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης που οδηγούν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους στην φτώχεια και την εξαθλίωση.

Οι εργαζόμενοι μαζί με τα Συνδικάτα έδωσαν αγωνιστική απάντηση στη συνεχιζόμενη πολιτική περικοπών, εξέφρασαν την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν τον αγώνα για να περιφρουρήσουν τις χρόνιες κοινωνικές κατακτήσεις τους, τις Σ.Σ. Εργασίας, τα Ασφαλιστικά και τα Εργασιακά τους Δικαιώματα.

Ο Αγώνας συνεχίζεται με την 24ωρη Γενική Απεργία που διοργανώνουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στις 15 Δεκεμβρίου 2010, ενάντια στις Νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλουν η Τρόικα, η Κυβέρνηση και οι οικονομικά ισχυροί.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!

Η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ είναι στην πρωτοπορία των αγώνων. Αυτό είναι και μια εξήγηση γιατί βρίσκεται στο στόχαστρο των παπαγαλάκιων της εξουσίας αυτή την περίοδο...