Είχα καιρό να πάω θέατρο. Και μου άρεσε πολύ που βρέθηκα, Παρασκευή βράδυ, στο “Επί Κολωνώ” να δω το έργο του Ανδρέα Φλουράκη ,“Φύλλα της” σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη με τη Λίλα Καφαντάρη.

Μια προσεγμένη παράσταση σ' ένα μικρό χώρο, στο black box μπροστά σ' ένα κοινό, όχι περισσότερο από 30 ανθρώπους στην αίθουσα. Ήταν μια άλλη σχέση. Η ηθοποιός έπαιξε δίπλα μας. Μερικές φορές κυριολεκτικά.

Το κείμενο δυνατό και η ερμηνεία εκπληκτική. Η Λίλα Καφαντάρη αλλάζει ρόλους μέσα στο γυμνό από έπιπλα δωμάτιο να διηγείται τη ζωή της.. Γεμάτη διακυμάνσεις, αναποδιές, έρωτες και πολύ μοναξιά. Α, το θέατρο το έχει αυτό το χάρισμα. Σε παίρνει και σε “απογειώνει”...

Αυτό το κάτι άλλο, αυτή η ζωντάνια, η ανάσα του ηθοποιού, το λάθος που βγαίνει ανεπιτήδευτα, τα συναισθήματα χείμαρρος που παίρνουν ότι βρουν στο διάβα τους, αυτό είναι τελικά που μου αρέσει στο θέατρο. Εδώ δε “σηκώνει” μοντάζ, ούτε ρετούς, εδώ η αλήθεια της υποκριτικής τέχνης ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Μια έτσι να κάνεις και θα την ακουμπήσεις. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις.

Δεν θα σας πω για την υπόθεση του έργου. Ένα απλό θέμα έχει, σχεδόν καθημερινό που μπορούμε ίσως να το βιώσουμε κι εμείς οι απλοί, θνητοί άνθρωποι. Η τέχνη του ηθοποιού, η ερμηνεία, τα φώτα, η μουσική, οι ήχοι, είναι που σε μεταφέρουν αλλού.

Κι είναι κι οι άνθρωποι που επιλέγουν το θέατρο λίγο διαφορετικοί... Τους παρατηρούσα λίγο νωρίτερα στο φουαγιέ του θεάτρου να πίνουν το ποτό τους, να συζητούν χαμηλόφωνα, πολιτισμένα. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που μου αρέσει στο θέατρο και θα ήθελα να πηγαίνω πιο συχνά.

Εκτός από τους ανθρώπους που ζουν από την τέχνη του ηθοποιού είναι κι εκείνοι που δίνουν το χειροκρότημα, οξυγόνο ζωής για τον καλλιτέχνη, οι θεατές, είναι κι αυτοί μοναδικοί. Φαντάζομαι πως έτσι θα' ναι και στη ζωή τους. Ήρεμοι, υπομονετικοί, σοβαροί, μοναδικοί, επίμονοι, διεκδικητικοί... Αλλά κι έτσι να μην είναι, ίσως μέσα στους χώρους του θεάτρου, με τους χαμηλούς φωτισμούς, να δείχνουν έτσι.

Να, μου άρεσε η παράσταση “Φύλλα της”, μου άρεσε το κείμενο, η σκηνοθεσία, μα πιο πολύ απ' όλα με καθήλωσε η μοναδική ερμηνεία της Λίλας Καφαντάρη που την ευχαριστώ από καρδιά γι' αυτή τη μαγική ώρα που μου χάρισε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι καλό μου έκανε στην ψυχή...