Αλλα χρόνια, άλλοι καιροί... Πάντα όμως επίκαιρο το μήνυμα...

Μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν όλοι αυτοί που με το παραμικρό προσφεύγουν στη δικαιοσύνη για να επιλύσουν τις όποιες διαφορές τους. Το παράβολο αντί για 10 ευρώ είναι πλέον 100 ευρώ κι αυτό ίσως αποθαρρύνει κάποιους συμπατριώτες μας δικομανείς...

Παρότι είδα να ξεσηκώνεται ένα σύννεφο διαμαρτυρίας στα Blog για το θέμα αυτό θα πρέπει να δηλώσω ευθαρσώς ότι δεν βλέπω με κακό μάτι αυτή την κίνηση.

Νομίζω, χωρίς να είμαι ειδικός, ότι θα λιγοστέψουν οι υποθέσεις στις αίθουσες των δικαστηρίων για γελοίες υποθέσεις που θα μπορούσαν να διευθετηθούν και διαφορετικά με αποτέλεσμα να εκδικάζονται στην ώρα τους και όχι μετά από χρόνια, πραγματικά σοβαρές υποθέσεις.

Ελπίζω να μην αντιδράσει η συμπαθείς τάξη των δικηγόρων που μ' αυτό τον τρόπο θα χάσουν ένα μέρος της πελατείας τους, αλλά νομίζω ότι τέτοιες απλές υποθέσεις μόνο «φύρα» είναι για το αξιοπρεπές επάγγελμα που κάνουν. Έτσι κι αλλιώς πάντα θα είναι χρήσιμοι στους απλούς πολίτες που στο πρόσωπό τους θα βλέπουν τον υπερασπιστή του δίκιου τους.

Θα μειωθεί λίγο κι αυτό το... ανθρωπομάνι στην Ευελπίδων που χάνει καθημερινά ατέλειωτες εργατοώρες στην αναμονή για την εκδίκαση μιας υπόθεσης που από τις πολλές που περιμένουν στο πινάκιο, το πιθανότερο είναι να αναβληθεί.

Άσε που, η επίλυση ενός ζητήματος εξωδικαστικά μπορεί. μέσα από το διάλογο, να αναθερμάνει τις «παγωμένες» ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι κακό να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήρεμα κι απλά. Μπορεί να διαπιστώσουμε πως... αν υπάρχει διάθεση, καταλαβαινόμαστε...

• Δείτε την είδηση ΕΔΩ κι ΕΔΩ Έχει ενδιαφέρον...

Από τη σημερινή ειδησεογραφία: Ένταση επικρατεί στο Μενίδι μετά το θάνατο 6χρονου κοριτσιού που παρασύρθηκε από μηχανή της ομάδας ΔΙΑΣ της αστυνομίας, λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι.

Το παιδί χτυπήθηκε από τη μηχανή έξω από τον καταυλισμό των Ρομά, στην οδό Κύπρου. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου οι γιατροί επιχείρησαν, χωρίς επιτυχία, να το επαναφέρουν στη ζωή.

Δεκάδες Ρομά συγκεντρώθηκαν κοντά στο σταθμό του τρένου στο Μενίδι και, σύμφωνα με πληροφορίες, ορισμένοι πέταξαν πέτρες προς την αμαξοστοιχία 502 που εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στο σημείο.

Σύμφωνα με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ προκλήθηκαν ελαφρές φθορές, ενώ δεν σημειώθηκαν τραυματισμοί και η αμαξοστοιχία συνέχισε την πορεία της. Ακολούθως, οι συγκεντρωμένοι απέκλεισαν τη σιδηροδρομική γραμμή από όπου τους απώθησαν δυνάμεις της Αστυνομίας, οι οποίες και παραμένουν στην περιοχή.

Ρομά συγκεντρώθηκαν και στον τόπο του περιστατικού, αλλά και στο ΚΑΤ.

Σύμφωνα με την Αστυνομία ο 22χρονος μοτοσυκλετιστής πήγαινε να αναλάβει όταν χτύπησε το κοριτσάκι που ήταν στο δρόμο. Ο αστυνομικός συνελήφθη και κρατείται στο τμήμα τροχαίας Νέας Ιωνίας.

• Από το Site της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Δείτε κι ΕΔΩ την είδηση κι ΕΔΩ από την ΑΥΓΗ.
  

Κάλαντα και σήμερα... Είδα στο δρόμο παιδιά με τριγωνάκια το πρωί. Και τα άκουσα εδώ από το βίντεο που επέλεξε ο Δημήτρης Καραβασίλης. Τον ευχαριστώ.

Γεννημένος το 1917 στο Βερολίνο, ανατράφηκε με τον αριστερό αντικομφορμισμό των γονιών του και αφού γλίτωσε από το κολαστήριο του Μπούχενβαλντ, αφιέρωσε κατόπιν τη ζωή του στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ο Εσέλ ήταν ένας από τους συντάκτες της Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. «Είμαι 93 χρόνων. Το μέλλον μου δεν φαντάζει μακρύ. Η κινητήριος δύναμη της αντίστασης είναι η αγανάκτηση. Ψάξτε και θα τη βρείτε σε πολλά γύρω μας: την τεράστια απόσταση που χωρίζει τους πολύ φτωχούς από τους πολύ πλούσιους, τις διακρίσεις απέναντι στους μετανάστες χωρίς χαρτιά και τους Ρομά, την άθλια κατάσταση του πλανήτη, τη δικτατορία των χρηματοπιστωτικών αγορών» υπογράμμισε ο Στεφάν Εσέλ σε συνέντευξή του στο εβδομαδιαίο γαλλικό περιοδικό «Ο πολίτης», δηλώνοντας ακόμη και τώρα βαθιά αριστερός άνθρωπος που στέκεται δίπλα στους άστεγους, τους μετανάστες, όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται, σε κάθε χώρο, εναντίον των αδικιών του κόσμου.

«Η επικρατούσα λογική είναι ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, επειδή τα πράγματα δεν αλλάζουν και επειδή οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από τους έχοντες. Ομως,όπως λέει και ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, “ο αδιάφορος άνθρωπος δεν είναι άνθρωπος”» τονίζει ο σχεδόν αιωνόβιος πρώην αντιστασιακός.

«Το χειρότερο από όλα είναι η αδιαφορία, να λέει κανείς πως δεν μπορεί να κάνει τίποτε, την ώρα που ξεθεμελιώνονται όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις» γράφει ο κ. Εσέλ, καταλήγοντας πως «το μέλλον είναι η νεολαία. Γι΄ αυτό εξοργιστείτε. Εξεγερθείτε!».

• Αντιδράσεις από την υπογραφή της πρώτης επιχειρησιακής σύμβασης εργασίας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα.

Ο τυπάκος μιμείται τους τραγουδιστές και καταγράφει σε βίντεο το τραγούδι μ' αυτόν δήθεν να το ερμηνεύει. Το εκπληκτικό είναι ότι κατά τη διάρκεια που “γράφει” αυτό το τραγούδι μπαίνει στο δωμάτιό του ο πραγματικός ερμηνευτής. Down On Me (With Me And 50 Cent).

To e-mail που ακολουθεί το πήρα από τον Δημήτρη Λουκάκη. Αναφέρει ότι σχολιάζει ο Loukisios de sade. Έχει ενδιαφέρον ο συλλογισμός του. Ας τον παρακολουθήσουμε:

Τη δεκαετία του `70 τη θυμάμαι σαν χθες. Κυκλοφορούσαν παντού τα Fiat 127, τα Zastava, και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν Autobianchi Abarth (με 53 άλογα παρακαλώ), και οι σώφρονες Austin Morris Allegro!

Το σάντουιτς με γύρο κόστιζε 3 δραχμές, με σουτζουκάκι 2, και το λεωφορείο μία δραχμή (με πάσο 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο, ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε, διότι δεν είχε να στο χαλάσει. Τόσο καλά...

Και μετά ήρθε η δεκαετία του 80. Και το ΠΑΣΟΚ. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε «ανεξάρτητη» διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε απ` το πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή... Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Όπως και της φτηνής ρητορικής. «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Ζήτω η Λιβύη», μελετήστε το «πράσινο βιβλίο» του Καντάφι, και άλλα πολλά παρόμοια.
Ώσπου ήρθε το τέλος. Τα αναπόφευκτα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια, ψευδεπίγραφους κήνσορες, και στο «Τσοβόλα δώστα όλα», και από κει πάνε κι`άλλοι.

90's... και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης με τον Μαυρίκη... Τη δεκαετία του `90 που ακολούθησε, τα κεφάλια μπήκαν κάπως μέσα, αλλά τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πιένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια ολόκληρη συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Με το χαμόγελο της Κολυνός. «Σοσιαλιστικά» βαμπίρ. Μαζεύοντας όμως γύρω τους και τη πλέμπα.

Και έτσι είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε από μια ντισκοτέκ. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης καταχρεώθηκε για να μπορεί να γίνει «παίκτης». Χα και πάλι χα.
Κάποιοι όμως ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπόψη τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστη της δόθηκε δημοσιότητα.

00's ..... και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε, καθότι αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δραχμές, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. Κάποτε αγοράζαμε το φραπέ 140 δραχμές και σκοτωνόμασταν με τον σερβιτόρο για τα ρέστα από τις 150. Τώρα έφτασε το φραπέ στα 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1 Ε πουρμπουάρ (340 δραχμές παρακαλώ). Παρ' όλα αυτά, λίγο τα ευρωπαϊκά πακέτα, λίγο η Ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη τιβί μας, και γίναμε όλοι μπρούκληδες.

Πήξαμε να βλέπουμε BMW και Μερτσέντες αγορασμένες με 136 άτοκες(!) δόσεις. Γεμίσαμε από χάϊδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες. Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές, και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες.
> 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη; 150 εμείς. Home Cinemas, Pentium, Playstation, lap tops, flat screen 42 inch HD TV's, και πάει λέγοντας...

Όχι παίζουμε. Και νάσου Ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί, και νάσου ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, και πίσω και σας φάγαμε κουφάλες λιγούρηδες Ευρωπαίοι. Ελλάδα ρε... Ναι, αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με πορδές αυγά δεν βάφονται.

Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος, και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν τη καλή τους με καμιά γρηγοράδα. Και μετά μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε. Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι.

Και νά 'μαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, οι μέσοι Έλληνες δηλαδή, ενώπιοι ενωπίω του ΔΝΤ και του κάθε Τρισέ. Της σκληρής πραγματικότητας. Και ξαφνικά έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυσυμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά πέραν τούτων... τίποτα. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες.

Και ο κύκλος κλείνει. Μας βλέπω ξανά με λαχανί Zastava και πειραγμένα Lada (με 6 προβολείς ομίχλης) να κάνουμε κόντρες στις παραλιακές. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα. Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικάνοι σύμμαχοί μας. Το ελληνικό λούνα παρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν. Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν. Γεννήθηκαν αργά...

• Μερικές φορές νομίζουμε πως είναι πολύ δύσκολο να γράψουμε στο PC μας χωρίς να κοιτάμε το πληκτρολόγιο μας. Κι όμως, στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Δείτε ΕΔΩ πώς γίνεται...