Αυτό είναι το δημοτικό σχολείο Θραψανού. Δίπλα, ακριβώς είναι το Γυμνάσιο που τώρα θέλουν να κλείσουν. Θα το αφήσουν οι συγχωριανοί αυτό να γίνει;

Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε την είδηση μου την έστειλε η φίλη μου Ελένη η οποία δεν έχει καμιά σχέση με το Θραψανό, αλλά ξέρει πως εγώ είμαι από κει και καθώς “έπεσε” πάνω της θεώρησε σκόπιμο να μου τη στείλει. Την ευχαριστώ για την ευαισθησία και την κίνηση.

Ιδού λοιπόν οι επιπτώσεις από τις συγχωνεύσεις των σχολείων. Θέλουν να κλείσουν το Γυμνάσιο στο χωριό μου. Δείτε την είδηση που, δυστυχώς δεν γνωρίζω την πηγή:

Αντιδράσεις έχει προκαλέσει στην τοπική κοινωνία το ενδεχόμενο λουκέτο στο Γυμνάσιο Θραψανό όπως επισημαίνει ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου σε επιστολή του προς τον περιφερειακό διευθυντή εκπαίδευσης Κρήτης.

«Η αγανάκτηση που εισπράττουμε από τους κατοίκους του Θραψανού, της Βόνης, του Ζωφόρου και του Σαμπά είναι έντονη, καθώς όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, δημιουργείται αναστάτωση άνευ λόγου και αιτίας, σε ένα τόσο νευραλγικό τομέα της κοινωνίας, που δεν είναι άλλος από την Παιδεία.

Θεωρούμε ότι το Γυμνάσιο Θραψανού πληροί όλες τις προϋποθέσεις, ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί και οι μαθητές του έχουν το δικαίωμα στη μάθηση κάτω από σωστές συνθήκες. Με περισσότερους από 40 μαθητές (με προοπτική αύξησης του αριθμού κατά 20 μαθητών σύμφωνα με τα μητρώα του Δημοτικού Σχολείου Θραψανού), πληροί τις προϋποθέσεις σε ότι αφορά τις αριθμητικές ισορροπίες, ενώ και κτιριακά μετά την ανακαίνιση που έγινε, δεν υπάρχουν υλικά (στέγη ή άλλα σημεία), που να θεωρούνται απαγορευτικά», αναφέρεται στην επιστολή.

Ξεκινήσαμε 11 και, δεδομένου ότι η καλοκαιρία κι ο κυριακάτικος ήλιος οδήγησε αρκετούς κατοίκους μάλλον να εκδράμουν έξω από τα όρια της πόλης, παρά να έρθουν στην αίθουσα εκδηλώσεων της 4ης Κοινότητας. Ήταν δεν ήταν λοιπόν 80 άτομα. Η Ματίνα Παπαχριστούδη άνοιξε την κουβέντα... Δείτε τη εδώ σε μια... αρτίστικη εκδοχή. Το φως της αίθουσας κάνει τα παιχνιδάκια του...

Η Κική Βάσου ήταν ο βασικός ομιλητής από πλευράς της ΕΚΑΠ. “Μάζεψε” ορθολογικά τα ζητήματα και τα πρόβαλε σωστά. Δεν ήταν κουραστική. Ίσα – ίσα, επειδή ως αρχιτέκτονας γνωρίζει καλά τα προβλήματα της περιοχής κατάφερε να περάσει σωστά την εικόνα της σημερινής κατάστασης.

Ο κόσμος στην αίθουσα παρακολουθούσε με πολύ προσοχή τους ομιλητές. Και στη συνέχεια πήρε το λόγο για να τοποθετηθεί σε επιμέρους ζητήματα, έτσι όπως τα αντιλαμβάνονταν ο καθένας. Κι αυτό τελικά είναι και το ωραίο στην ΕΚΑΠ. Ο καθένας μπορεί να βάζει τα ζητήματα όπως εκείνος θέλει. Προσθέτει αυτή η διαδικασία έχει δοκιμαστεί στην πράξη.

Ξεχώρισα αρκετές τοποθετήσεις για το περιεχόμενο τους. Υπάρχουν συνάδελφοι που κατέγραψαν που κατέγραψαν αυτό το υλικό και θα το δούμε σύντομα στο Blog τόσο της ΕΚΑΠ, όσο και σ' αυτά των φίλων. Εξοπλισμένοι μες καλύτερα εργαλεία, φωτογραφικές μηχανές. Εγώ τράβηξα με το κινητό μου και μάλιστα το “ανέβασα” άμεσα στο Facebook και το Twitter.

Η Ελένη Πορτάλιου για άλλη μια φορά έδειξε το ήθος της και το σεβασμό της στα όργανα ενεργών πολιτών., όπως αυτό της ΕΚΑΠ. Ήρθε από την αρχή της κουβέντας, κατέγραψε τα ζητήματα που έβαλαν οι κάτοικοι και τοποθετήθηκε τελευταία μ' ένα περιεκτικό και τεκμηριωμένο λόγο. Όπως πριν από τις εκλογές, έτσι και τώρα. Ευχαριστούμε Ελένη...

Φωτογραφίες με φόντο τη θάλασσα στα Περιστέρια. Κάποιοι έχουν στήσει τα καλάμια τους και ψαρεύουν, ενώ λίγο πιο δίπλα στην ταβέρνα, ο κόσμος έχει καθίσει για το μεσημεριανό του. Κρίμα. Δεν καθίσαμε, έπρεπε να γυρίσουμε Αθήνα...

Έβγαλε έναν ήλιο άλλο πράγμα. Έχει βέβαια την ψυχρούλα του, αλλά ο κόσμος βγήκε σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Τόσες μέρες χειμωνιά, πώς να μη θέλει να χαρεί δυο αλκυονίδες μέρες;

Δεύτερη φορά που πήγαμε Σαλαμίνα και πάλι με καλό καιρό... Και την προηγούμενη φορά ο ήλιος ήταν εξαιρετικός για την εποχή του... Οι δρόμοι έχουν λίγη κίνηση. Το καραβάκι από και προς το Πέραμα γέμισε με αυτοκίνητα. Αλλά με τη μηχανή δεν έχεις πρόβλημα. Η πρόσβαση είναι εύκολη...

Στο νησί ήταν υπέροχα. Και η διαδρομή ωραία. Οι άνθρωποι ήρεμοι, χαλαροί. Έκανα τη δουλειά που ήθελα κι έψαξα να βρω τον Βασίλη στο σπίτι του, στα Περιστέρια. Ακολούθησα τις οδηγίες του, βρήκα τη μεγάλη άσπρη πινακίδα τοποθετημένη από τον τοπικό εξωραϊστικό σύλλογο που σε καλωσορίζει και μπήκα στο σπίτι απέναντι με την καγκελωτή εξώπορτα.

Δεν ήταν μέσα κανείς, μόνο ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο, ένας κουβάς άσπρος με κομμένα λεμόνια και κάποιες ενδείξεις ότι το σπίτι κατοικούνταν. Ίσως να ήταν και η ώρα ακατάλληλη. Τρεις το μεσημέρι δεν είναι ώρα για επισκέψεις. Δεν άνοιξε κανείς... Έκοψα ένα λεμόνι από τη λεμονιά, το καθάρισα με τα χέρια μου και το έφαγα όπως ήταν. Μ' αρέσουν έτσι τα φρέσκα λεμόνια, δε με ξινίζουν. Φύγαμε. Δεν είχε νόημα να περιμένουμε.Έτσι κι αλλιώς θα ξαναπάμε, οπότε μπορεί να είμαστε πιο τυχεροί τότε και να βρεθούμε.

Αυτή τη φορά κινήθηκα πιο άνετα και “χαρτογράφησα” το χώρο. Κατέβηκα μέχρι την παραλία, είδα ένα παράξενο σπίτι που θα σας το φωτογραφίσω την επόμενη φορά, γιατί αξίοζει να το δείτε, τις ταβέρνες δίπλα στη θάλασσα, όλα όσα χρειάζομαι όταν θα ξαναπάω. Θέλω να 'χω το χρόνο να δοκιμάσω τους ουζομεζέδες του νησιού. Και θα το κάνω...

• Δημόσια ποδήλατα στην Αθήνα; Βρε τι είναι τούτο; Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα στο ΕΘΝΟΣ για να μάθετε περισσότερα. Δεν ακούμε μερικές φορέ κι αυτή η ανυπακή κοστίζει σε ζωές. Δείτε ΕΔΩ τι συνέβη στην Αμερική, απέναντι από την Ιαπωνία μετά το μεγάλο σεισμό. Ωραίος ο ρόλος μας! Ας τον χαίρονται αυτοί που τον υπηρετούν. Μακριά από μας ένας τέτοιος ρόλος.

Φοβερές εικόνες από το σεισμό στην Ιαπωνία και το τσουνάμι που ακολούθησε. Η προχωρημένη τεχνολογική κατάσταση της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου επέτρεψε να καταγραφούν όλα αυτά στις κάμερες και τώρα τα ΜΜΕ θα “παίζουν” για μέρες την καταστροφολογία...

Εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο να σε χτυπήσουν 8,2 ρίχτερ... Ο σεισμός είναι τεράστιος και καταστροφές φοβερές, αδιανόητες να τις συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Αυτά, λίγο – πολύ τα στοιχεία για τους σεισμούς, τα ξέραμε. Για πρώτη φορά όμως οι κάμερες έχουν καταγράψει στιγμές από τον αρμαγεδόνα ή άλλες που μέχρι σήμερα μόνο μέσα από ταινίες του Χόλιγουντ μπορούσαμε να ζήσουμε. Ας πούμε, ανάλογες εικόνες σαν αυτές που είδα σήμερα στην τηλεόραση από την Ιαπωνία, είχαμε δει και πριν δυο χρόνια με τον Λάμπρο στην ταινία “2012” που έσπευσε να αποκηρύξει η ΝASA ως άκρως καταστροφολογική, μακριά από κάθε πραγματικότητα και αλήθεια.

Να όμως που η ζωή τους διαψεύδει... Κάτι τέτοιες ώρες αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε τίποτα μπροστά στα άγρια στοιχεία της φύσης. Μυρμηγκάκια είμαστε κι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να καθορίσουμε τη μοίρα μας και τη ζωή μας. Αμ, δε... Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο.

Ας είμαστε λοιπόν, στην καθημερινότητα μας απλοί και χρήσιμοι άνθρωποι, χωρίς τουπέ και πείσματα. Η Ιαπωνία και τα όσα συμβαίνουν εκεί με το σεισμό μας το υπενθυμίζουν με το πιο δραματικό τρόπο...

Και το φοβερό τσουνάμι που ακολούθησε...