Κρανίου τόπος το κτήμα με τις ελιές στις Φυτιές... Η φωτιά του 2003 τα έκαψε όλα. Πήραν μια στοιχειώδη αποζημείωση και τα άφησαν στην τύχη τους.

Ούτε τα ξύλα δε φρόντισαν να πάρουν. Κοίτονται κάτω οι ξεροί κορμοί των ελιών και προσπαθούν να επιβιώσουν. Βγάζουν ξεφυσίδια. Αγκομαχούν, αλλά χρειάζονται και λίγη φροντίδα.

Ένα βαθύ όργωμα και μερικά μουρέλα θα ξανάδιναν ζωή στον τόπο. Αλλά δεν το “πονάνε”. Μου φαίνεται ότι πιο πολύ τον “πονάω” εγώ που μάζεψα μερικές φορές τους καρπούς τους όταν οι ελιές ήταν στο φόρτε τους και ζούσε η Πότα.

Αυτό το λιόφυτο έδινε ζωή σε μια οικογένεια με το λάδι του. Τώρα όλα ξερά και καμμένα, εγκαταλλειμμένα στην τύχη τους. Χρειάζονται φροντίδα.

Είναι κρίμα να αφήνεις ένα τέτοιο παράδεισο χωρίς καμιά φροντίδα...

Το ξημέρωμα στην επαρχία είναι χαρά Θεού... Αποφορτίζεσαι πολύ γρήγορα.Λες και ο οργανισμός είναι ρυθμισμένος μ' ένα διακόπτη που τον πατάς κι αλλάζουν για μιας τα πράγματα. Αρκούν εννέα ώρες ύπνος για να δεις αλλιώς τα πράγματα.

Να 'χει κι έτσι ησυχία κι ένα ήλιο μοναδικό πάνω από τα κεφάλια μας ε, δεν υπάρχει καλύτερο. Να το ζεις και να αναπνέεις αέρα στα 800 μέτρα υψόμετρο στην ορεινή Γορτυνία...

Έχω ένα μικρό πρόβλημα με το internet που θα το λύσω. Χάθηκαν οι ντράιβερς του φορητού μόντεμ από το notbook μου όταν του ξανασετάρησα τα Windows και τώρα δεν μπορώ να συνδεθώ από μια απλή τηλεφωνική γραμμή pstn. Θα το λύσω όμως. Θα ψάξω και θα βρω το C.D. με το πρόγραμμα.

Για την ώρα, πάντως, εδώ στην επαρχία, όπου οι ευρυζωνικές συνδέσεις είναι ακόμα στα σπάργανα, πρέπει να πάω στο... ξενοδοχείο του χωριού για να χρησιμοποιήσω το WiFi προκειμένου να κάνω τις αναρτήσεις μου.

Δεν είναι κι άσχημη υπόθεση. Ο χώρος στο ξενοδοχείο είναι πολύ ωραίος. Άσε που δεν κάθομαι έτσι. Το σωστό είναι να πάρω και το ποτό μου. Άρχοντας!...

Μ' αρέσει όμως που μια τέτοια μέρα, σαν αυτό της 25ης Μαρτίου, είμαι εδώ στο χωριό. Θυμάμαι χρονιές που τα παιδιά μας ήταν μικρά και πηγαίναμε, με τον Γιώργο Θελερίτη στη στρατιωτική παρέλαση εκεί, στο ύψος της Ακαδημίας.

Κι ύστερα συνεχίζαμε με ουζάκι στην πλατεία Κλαυθμώνος και βρίσκαμε τραπεζάκι να καθίσουμε, που συνήθως κάναμε το κουμάντο μας και βρίσκαμε.

Άρεσε στα παιδιά να βλέπουν το στρατό να περνά έτσι οργανωμένα, τις μπάντες με τις μουσικές, τα σημαιάκια, όλα έφτιαχναν την ατμόσφαιρα.

Τώρα όλα άλλαξαν... Δεν καμιά διάθεση να πάω. Προτιμώ με χίλια την εκδρομή στην επαρχία... Άσε που κι ο μικρός μεγάλωσε και δεν τρελαίνεται για τις παρελάσεις. Τώρα ο Λάμπρος έχει άλλα ενδιαφέροντα. Το PS3, το Facebook στον υπολογιστή του, τα βιβλία του...

Αλλάζουμε όλοι με τον καιρό. Αποζητούμε άλλα πράγματα, επανεξετάζουμε τις πρωτεραιότητές μας, τις συνήθειές μας, όλα... Αυτή η ανανέωση νομίζω ότι είναι συστατικό της καλής διάθεσης για ζωή. Αυτό είναι που μας κρατά σε φόρμα και μας δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το καλύτερο...

Νοσταλγία από χωριό... Να περπατήσω λίγο στη φύση. Να αναπνεύσω οξυγόνο και καθαρό αέρα, να αλλάξω παραστάσεις...

Με τον Γιώργο να μαζέψουμε χόρτα. Κι αν βρούμε. Σημασία έχει να πάμε...

Όσο κι αν τα έξοδα πια είναι μεγάλα, όσο κι αν μετράς τη βενζίνη, τα διόδια, κάποια στιγμή το ΄χεις ανάγκη να βγεις έξω από τα όρια της Αθήνας. Και η 25η Μαρτίου, έτσι όπως πέφτει, Παρασκευή φέτος, διευκολύνει τα σχέδια για μια τριήμερη απόδραση. Την έχουμε ανάγκη, τη χρειαζόμαστε βρε αδερφέ. Έτσι θα πάρουμε δυνάμεις για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα.

Μια καθημερινότητα που και δύσκολη είναι και απρόβλεπτη. Κάτι ξέρουν οι Πάτσιος και Παπαγιάννης που έζησαν ένα μοναδικό δράμα για λίγο,την Πέμπτη το μεσημέρι...

Οι δρόμοι είναι φρακαρισμένοι. Η κίνηση μεγάλη. Δεν είμαστε οι μόνοι που αποζητούμε την απόδραση. Προφανώς κι άλλοι έχουν την ίδια ιδέα. Είναι ίσως που το κέντρο ήταν κλειστό λόγω της μαθητικής παρέλασης. Όλα παίζουν κάποιο ρόλο... Όλα συνωμοτούν για να μας κάνουν τη ζωή ποδήλατο σ' αυτή την πόλη της απόλυτης ταλαιπωρίας.

Ευτυχώς, έχει καλό καιρό... Ένας ζεστός, λαμπρός ήλιος απλώνει τις αχτίδες του παντού και κάνει το δερμάτινο σακάκι να φαντάζει δύσκολο να το ανεχθείς πάνω σου. Υπομονή... Πόσες τούμπες θα κάνει ακόμα αυτός ο Μάρτης μέχρι να έρθει στα ίσια του και να μας οδηγήσει στο καλοκαίρι; Έχουμε αρκετές αντοχές και ανοχές...

Κάθομαι σ΄ένα παγκάκι σην πλατεία Αμόρε, στα Σεπόλια. Είναι δίπλα μου ένα κύριος που καπνίζει. Μόνο ο ουρανός είναι πάνω από τα κεφάλια μας και όμως με ενοχλεί η μυρωδιά του. Μεγαλώνουμε και παραξενεύουμε...

Δίπλα, στη Δωδώνης, έχουν ακόμα λαϊκή. Λέω ακόμα γιατί έχει πάει 4 και οι πάγκοι τώρα αρχίζουν και τα μαζεύουν. Εννοείται ότι ο δρόμος είναι κλειστός για τα αυτοκίνητα...

• Από τις ομορφότερες φωτογραφίες που έχω δει, σημειώνει η Μαριέττα στο e-mail που μου έστειλε. Και έχει δίκιο. Δείτε ΕΔΩ. Μετά την βιογραφία του φωτογράφου κάντε κλικ και αφήστε το να "τρέξει" μόνο του.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν από λίγο και δείχνει την κατάσταση που είναι τώρα το παλιό δημαρχείο της Αθήνας.

Άκαρπη απέβη η συνάντηση του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, με εκπροσώπους των συμβασιούχων δημοτικών υπαλλήλων, οι οποίοι από τη Δευτέρα έχουν καταλάβει το δημαρχιακό μέγαρο της οδού Αθηνάς και το αμαξοστάσιο των απορριμματοφόρων στην Ιερά Οδό, με αιτήματα τη νομιμοποίησή τους και την αφαίρεση από την ημερήσια διάταξη του δημοτικού συμβουλίου του θέματος πρόσληψης νέων συμβασιούχων στον δήμο.

Ο κ. Καμίνης πρότεινε να αποσύρει το θέμα πρόσληψης νέων συμβασιούχων από τη διάταξη του συμβουλίου και να λήξει η κατάληψη σε δήμο και αμαξοστάσιο, αλλά η πρότασή του δεν έγινε αποδεκτή.

Το συντονιστικό όργανο των σωματείων των εργαζομένων στον δήμο, συνεδρίασαν στις 2,30 το μεσημέρι, προκειμένου να καθορισθεί η περαιτέρω πορεία της διαμαρτυρίας. Ε, αποφάσισαν συνέχιση της κατάληψης.

Το τραγούδι αυτό “ντύνει” τη διαφήμιση της μπύρας Heineken. Επειδή η άνοιξη είναι η πόρτα του καλοκαιριού μήπως πρέπει να ξαναδούμε το... ψυγείο μας;

Το τρέιλερ από την ταινία ”Μια φορά και ένα... μωρό” που είδαμε το Σαββατο στα Village cinema στου Ρέντη.

Όμορφη ήταν η ταινία με τον Σάκη Μπουλά και τον Πέτρο Φιλιππίδη. Ανάλαφρη, με σενάριο και καλή σκηνοθεσία από τον Ν. Ζαπατίνα. Επιτέλους η Village αποφάσισε να στηρίξει τον ελληνικό κινηματογράφο και να τον υποστηρίξει με προσβολές σε πάρα πολλές αίθουσες. Εμείς το είδαμε στο Village του Αϊ Γιάννη Ρέντη και χρειάστηκε να περιμένουμε μισή ώρα, αν και είχε κάθε 20 λεπτά παράσταση, για μια καλή θέση στα πίσω καθίσματα.

Το ελληνικό σινεμά ξαναβρίσκει τον καλό, παλιό εαυτό του. Χωρίς περίπλοκα σκηνικά και επιτηδευμένο σενάριο για... κουλτουριάρηδες μόνο, με τις ατάκες του να ξεσηκώνουν το κοινό...

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ .. ΜΩΡΟ

του Νίκου Ζαπατίνα με τους Αγγελική Παυλοπούλου, Πέτρο Φιλιππίδη,  Σάκη Μπουλά, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Τζόυς Ευείδη, Ταξιάρχη Χάνο, Άννα Παναγιωτοπούλου, Θωμαΐς Ανδρούτσου, Γιώργο Σουξέ
ΣKHNH 1 - EΠAPXIAKOΣ ΔPOMOΣ - MEPA
O Νώντας, ένας 50άρης, άνθρωπος της νύχτας-κοινώς «λαμόγιο», σταματά με το αυτοκίνητό του κάπου στο πουθενά, για να κάνει την ανάγκη του. «Άνθρωπος από κάτω!»... ακούγεται μια φωνή και κάπως έτσι γνωρίζει τον Αλκιβιάδη, ένα συμπαθή νοικοκύρη που χρωστάει παντού, που τον απατά η γυναίκα του, που δεν απέκτησε ποτέ παιδιά και για όλους αυτούς τους λόγους έχει δεθεί στις γραμμές του τρένου για να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο Νώντας, που ταξιδεύει με σκοπό να βρει τη μητέρα της Περσεφόνης, του μωρού που του έχει «φορτώσει» κάποια από τις πρώην του, θα ελευθερώσει τον Αλκιβιάδη και θα τον πάρει μαζί του - θέλει δε θέλει. Έτσι, κάπου μεταξύ σέξι εσωρούχων, πρώην ερωμένων, άπιστης συζύγου και ένοχου κουμπάρου, συμβαίνουν μπερδέματα, ανατροπές αλλά και εξελίξεις που φέρνουν τα πάνω κάτω....

Η κριτική ανήκει στους ειδικούς. Εγώ, ως θεατής θα τονίσω μόνο πως ένα απλό καθημερινό θέμα αναδεικνύοντας σε κινηματογραφική ταινία με ερμηνείες μοναδικές. Μπορείτε να φανταστείτε τον Μπουλά σε ρόλο... γκάγκστερ; Αν είναι δυνατόν! Κόντρα ρόλος που ο ηθοποιός τον υποδύεται τέλεια... Να' ναι καλά κι αυτός και η παρέα του. Μου χάρισαν ένα εξαιρετικό Σαββατόβραδο...

Κι άλλο ένα στιγμιότυπο από την ταινία “Μια φορά και ένα μωρό”...