Κρανίου τόπος το κτήμα με τις ελιές στις Φυτιές... Η φωτιά του 2003 τα έκαψε όλα. Πήραν μια στοιχειώδη αποζημείωση και τα άφησαν στην τύχη τους.
Ούτε τα ξύλα δε φρόντισαν να πάρουν. Κοίτονται κάτω οι ξεροί κορμοί των ελιών και προσπαθούν να επιβιώσουν. Βγάζουν ξεφυσίδια. Αγκομαχούν, αλλά χρειάζονται και λίγη φροντίδα.
Ένα βαθύ όργωμα και μερικά μουρέλα θα ξανάδιναν ζωή στον τόπο. Αλλά δεν το “πονάνε”. Μου φαίνεται ότι πιο πολύ τον “πονάω” εγώ που μάζεψα μερικές φορές τους καρπούς τους όταν οι ελιές ήταν στο φόρτε τους και ζούσε η Πότα.
Αυτό το λιόφυτο έδινε ζωή σε μια οικογένεια με το λάδι του. Τώρα όλα ξερά και καμμένα, εγκαταλλειμμένα στην τύχη τους. Χρειάζονται φροντίδα.
Είναι κρίμα να αφήνεις ένα τέτοιο παράδεισο χωρίς καμιά φροντίδα...
Το ξημέρωμα στην επαρχία είναι χαρά Θεού... Αποφορτίζεσαι πολύ γρήγορα.Λες και ο οργανισμός είναι ρυθμισμένος μ' ένα διακόπτη που τον πατάς κι αλλάζουν για μιας τα πράγματα. Αρκούν εννέα ώρες ύπνος για να δεις αλλιώς τα πράγματα.
Να 'χει κι έτσι ησυχία κι ένα ήλιο μοναδικό πάνω από τα κεφάλια μας ε, δεν υπάρχει καλύτερο. Να το ζεις και να αναπνέεις αέρα στα 800 μέτρα υψόμετρο στην ορεινή Γορτυνία...
Έχω ένα μικρό πρόβλημα με το internet που θα το λύσω. Χάθηκαν οι ντράιβερς του φορητού μόντεμ από το notbook μου όταν του ξανασετάρησα τα Windows και τώρα δεν μπορώ να συνδεθώ από μια απλή τηλεφωνική γραμμή pstn. Θα το λύσω όμως. Θα ψάξω και θα βρω το C.D. με το πρόγραμμα.
Για την ώρα, πάντως, εδώ στην επαρχία, όπου οι ευρυζωνικές συνδέσεις είναι ακόμα στα σπάργανα, πρέπει να πάω στο... ξενοδοχείο του χωριού για να χρησιμοποιήσω το WiFi προκειμένου να κάνω τις αναρτήσεις μου.
Δεν είναι κι άσχημη υπόθεση. Ο χώρος στο ξενοδοχείο είναι πολύ ωραίος. Άσε που δεν κάθομαι έτσι. Το σωστό είναι να πάρω και το ποτό μου. Άρχοντας!...
Μ' αρέσει όμως που μια τέτοια μέρα, σαν αυτό της 25ης Μαρτίου, είμαι εδώ στο χωριό. Θυμάμαι χρονιές που τα παιδιά μας ήταν μικρά και πηγαίναμε, με τον Γιώργο Θελερίτη στη στρατιωτική παρέλαση εκεί, στο ύψος της Ακαδημίας.
Κι ύστερα συνεχίζαμε με ουζάκι στην πλατεία Κλαυθμώνος και βρίσκαμε τραπεζάκι να καθίσουμε, που συνήθως κάναμε το κουμάντο μας και βρίσκαμε.
Άρεσε στα παιδιά να βλέπουν το στρατό να περνά έτσι οργανωμένα, τις μπάντες με τις μουσικές, τα σημαιάκια, όλα έφτιαχναν την ατμόσφαιρα.
Τώρα όλα άλλαξαν... Δεν καμιά διάθεση να πάω. Προτιμώ με χίλια την εκδρομή στην επαρχία... Άσε που κι ο μικρός μεγάλωσε και δεν τρελαίνεται για τις παρελάσεις. Τώρα ο Λάμπρος έχει άλλα ενδιαφέροντα. Το PS3, το Facebook στον υπολογιστή του, τα βιβλία του...
Αλλάζουμε όλοι με τον καιρό. Αποζητούμε άλλα πράγματα, επανεξετάζουμε τις πρωτεραιότητές μας, τις συνήθειές μας, όλα... Αυτή η ανανέωση νομίζω ότι είναι συστατικό της καλής διάθεσης για ζωή. Αυτό είναι που μας κρατά σε φόρμα και μας δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το καλύτερο...
Μπορεί και να μην πιστεύετε σε τέτοιες κινήσεις και την αποτελεσματικότητα τους. Δικαίωμά σας. Όμως ακόμα και ο συμβολισμός μπορεί να ανοίξει μια χαραμάδα φωτός στη σκέψη και την υπευθυνότητα, σε όποιο βαθμό την έχουμε,
